Τα πρόσφατα επεισόδια
στο θέατρο Χυτήριο με αφορμή το ανέβασμα
της παράστασης ''Corpus Christi'' έθεσαν
, ανάμεσα σε τόσα άλλα ζητήματα, το θέμα
εάν τελικά η τέχνη και συγκεκριμένα το
θέατρο είναι τόσο επικίνδυνα, αν μπορεί
ένα θεατρικό έργο να προκαλέσει ύποπτες
κινήσεις, αν τελικά η κατάσταση του
''λήθαργου'' μπορεί να διαταραχτεί!
Για αρχή λοιπόν, πρέπει να πούμε τι σημαίνει θέατρο..Θα ήμασταν τουλάχιστον αφελείς αν θέλαμε να περιορίσουμε την έννοια του σε ένα μόνο ορισμό .Για το λόγο αυτό θα δανειστούμε τα λόγια ενός μεγάλου δασκάλου, του Κάρολου Κουν: "Μην περιμένετε να σας έρθει η κατάσταση. Δεν θα ’ρθει ποτέ. Πρέπει να είστε προετοιμασμένοι να δεχτείτε την κατάσταση. Η κατάσταση θα σας έρθει όταν είστε ανοιχτοί να τη δεχτείτε. Πρέπει να είσαι έτοιμος να μπορείς να ερεθιστείς από έναν ήχο, από μια κίνηση, από μια σιωπή. Μη φοβάστε τις παύσεις. Η παύση δημιουργεί πολλές φορές ποίηση και μαγεία... Σημαντικός ηθοποιός είναι αυτός που ακούει σωστά, όχι αυτός που μιλάει. Αν ακούς σωστά θα απαντήσεις πειστικά."
Το θέατρο λοιπόν δεν είναι μία απλή
παράσταση είναι η ψυχολογική προετοιμασία
του θεατή να δεχτεί έναν άλλο κόσμο,
ακόμα και για μία ώρα, αλλά κυρίως να
αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι και μια
διάσταση αυτού του κόσμου είναι υπαρκτή
και διεκδικήσιμη… Η σιωπή για το θέατρο
δεν είναι άπνοια είναι το κλειστό μάθημα
ενός περιορισμένου κοινού που παρακολουθεί
για το διαφορετικό, το παράξενο. ''
Που απευθύνεται;
Το
θέατρο απευθύνεται φυσικά στο κοινό
που το παρακολουθεί, στο θεατή που το
μισεί, σε αυτόν που το λατρεύει, στο
λαό.. Το μηνυμά του είναι τόσο δυνατό
ώστε να αφυπνίσει συνειδήσεις, να
προκαλέσει αντιδράσεις, να δηλώσει την
έννοια της δράσης και της αντίδρασης.
Άπειρα παραδείγματα στην ιστορία του
θεάτρου αποδεικνύουν ακριβώς αυτή την
δεύτερη διάσταση του. Χαρακτηριστικά
είναι τα έργα ΄΄Το μεγάλο μας Τσίρκο’’,
‘’Περιμένοντας τον Γκοντό’’, ‘’Ο
Βυσσινόκηπος’’, που παίχτηκαν κατά τη
διάρκεια της χούντας και εισέπραξαν το
χειροκρότημα του κόσμου! Το μηνυμά τους, κατά κύριο λόγο πολιτικό, όχι μόνο
παρηγορούσε τον κόσμο αλλά του έδινε
παράλληλα και την ελπίδα της αλλαγής,
της αντίδρασης, της διεκδίκησης.
Είναι
λοιπόν τόσο επικίνδυνο;
Όχι
το θέατρο δεν είναι επικίνδυνο. Είναι
ένα από τα χιλιάδες μέσα στη ζωή που
υπενθυμίζουν στο άτομο ότι είναι
άνθρωπος, ότι πρέπει να ζήσει όχι όπως
του είπαν να ζεί άλλα όπως ισχύει
φυσιολογικά… Με
λίγα λόγια ΑΦΥΠΝΙΖΕΙ και γι' αυτό είναι
απαγορευτικό, παραγκωνισμένο και
επιφανειακά ειδωμένο (το τελευταίο
είναι και το χειρότερο).
Για αυτό το λόγο αυτή η περίεργη σιωπή
του φοβίζει και προκαλεί φαινόμενα όπως
αυτό που είδαμε τις προάλλες!
Καταλήγοντας,
το ζήτημα πλέον δεν είναι μόνο η κατανόηση
αυτού του φαινομένου αλλά η συνειδητοποιήση
της δύναμης του θεάτρου και κάθε άλλης
μορφής τέχνης μέσα σε αυτή τη ζωή. Και
η ζωή αυτή δεν είναιμόνο αγώνας,
τέχνη,εργασία, άνθρωποι. Είναι και αγώνας
και τέχνη και εργασία και άνθρωποι. Όλα
αυτά μαζί και χώρια!
