9 Ιανουαρίου 2015

Έφυγε από τη ζωή η συντρόφισσά μας Αλεξάνδρα (Αλέκα) Λέκκα

Στις 7 Γενάρη έφυγε από τη ζωή η συντρόφισσά μας Αλεξάνδρα (Αλέκα) Λέκκα, ιδρυτικό μέλος της Συνεργασίας Ανεξάρτητων Φιλοσοφικής (ΣΑΦ).
Η Αλέκα γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα και από τα μαθητικά της χρόνια στρατεύτηκε στην Αριστερά. Το 1982-3, μπαίνοντας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, συμμετείχε στη δημιουργία της ΣΑΦ, ενός σχήματος που συμμετείχε στις Αριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών. Η ΣΑΦ ήταν ένα χωρίς προηγούμενο πείραμα διαμόρφωσης μιας συλλογικότητας που να συνδυάζει τη μαζική απεύθυνση με τον αγώνα ενάντια στον αστικό εκσυγχρονισμό στα πανεπιστήμια. Από τα φυλλάδια της ΣΑΦ, που ξέφευγαν από τον ιδεότυπο της παραταξιακής προκήρυξης, μέχρι τις εκδηλώσεις για την Ιστορία και το Σχολείο, και από τη μάχη ενάντια στα Εξάμηνα μέχρι τη μάχη ενάντια στη μεταρρύθμιση Κοντογιαννόπουλου, η Αλέκα συμμετείχε με τον πιο ενεργό τρόπο, αφήνοντας το δικό της ίχνος στο φοιτητικό κίνημα. Αδιόριστη εκπαιδευτικός στη δεκαετία του 1990 θα πάρει μέρος στους μεγάλους αγώνες ενάντια στην κατάργηση της επετηρίδας και το διαγωνισμό της ντροπής και θα διατελέσει πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Αδιορίστων Εκπαιδευτικών (ΠΕΑΕ). Παράλληλα θα εργαστεί, ως συμβασιούχος αρχαιολόγος στο Υπουργείο Πολιτισμού, στα εκπαιδευτικά προγράμματα. Μετά το διορισμό της ως φιλολόγου στη Μέση Εκπαίδευση θα εργαστεί στη Χίο και μετά στην Αθήνα, παραμένοντας ενεργή στο κίνημα των εκπαιδευτικών συμμετέχοντας ενεργά στις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις.
Την αποχαιρετούμε την Δευτέρα, στις 13:30, στο νεκροτραφείο του Κόκκινου Μύλου.

η συνέχεια εδώ...

1 Ιανουαρίου 2015

Μισώ την πρωτοχρονιά. Του Αντόνιο Γκράμσι


Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι πρωτοχρονιά. Γι΄ αυτό μισώ τις πρωτοχρονιές  με καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με τον ωραίο τους απολογισμό, με τον ισολογισμό τους και την πρόβλεψη για το νέο διαχειριστικό έτος. 

Ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος. Καταλήγει κανείς να πιστεύει πραγματικά ότι μεταξύ των ετών υπάρχει συνέχεια, κι ότι ξεκινά μια νέα ιστορία, και βάζει κανείς στόχους, και μετανιώνει για τις αστοχίες κτλ κτλ. Αυτό είναι ένα γενικότερο σφάλμα των ημερομηνιών.

Λένε πως η χρονολογία είναι η ραχοκοκαλιά της ιστορίας - αυτό το παραδεχόμαστε. Όμως, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως υπάρχουν τέσσερις ή πέντε θεμελιώδεις ημερομηνίες, τις οποίες κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του τις έχει πάντα κατά νου,  που έχουν περιπαίξει την ιστορία. Κι αυτές είναι πρωτοχρονιές. Η πρωτοχρονιά της ρωμαϊκής ιστορίας ή του μεσαίωνα ή της νεωτερικότητας.

Κι έχουν γίνει τόσο διαπεραστικές και τόσο  απολιθωτικές που, κι εμείς οι ίδιοι εκπλησσόμαστε καμιά φορά αναλογιζόμενοι ότι η ζωή στην Ιταλία άρχισε το 752, κι ότι το 1490 ή το 1492 είναι σαν βουνά στα οποία η ανθρωπότητα αναρριχήθηκε ακαριαία φτάνοντας σε έναν νέο κόσμο, εισερχόμενη σε μια νέα ζωή.  Κι έτσι η ημερομηνία γίνεται ένα εμπόδιο, ένα παραπέτασμα που εμποδίζει να δούμε ότι η ζωή συνεχίζει να εκτυλίσσεται με το ίδιο, αμετάβλητο, βασικό  μοτίβο, χωρίς απότομες μεταβολές, με τον ίδιο τρόπο που στον κινηματογράφο σκίζεται το φιλμ κι έχουμε ένα διάλειμμα  εκτυφλωτικού φωτός. 

Γι' αυτό, μισώ την πρωτοχρονιά. Θέλω κάθε πρωινό νά 'ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά. Κάθε μέρα θέλω να κάνω κι έναν προσωπικό απολογισμό, και να ανανεώνομαι κάθε μέρα. Καμιά μέρα καθορισμένη εκ των προτέρων για ανάπαυση. Τις παύσεις μου εγώ τις επιλέγω, όταν αισθάνομαι μεθυσμένος από έντονη ζωή και θέλω να κάνω μια βουτιά στη ζωικότητα για να αντλήσω από κει καινούρια δύναμη.    

Καμιά πνευματική αγκίστρωση. Κάθε ώρα της ζωής μου θά΄ θελα να είναι νέα, παρότι συνδεδεμένη με τις περασμένες. Καμία μέρα ξεφαντώματος με συλλογικές  στιχοπλοκές, που τις ανταλλάσσω με ξένους που δεν με ενδιαφέρουν. Επειδή ξεφάντωναν οι πρόγονοι των προγόνων μας κτλ πρέπει κι εμείς να αισθανόμαστε την ανάγκη του ξεφαντώματος. Όλα αυτά μου φέρνουν αναγούλα. 


η συνέχεια εδώ...