18 Μαΐου 2017

Ο ψίθυρος να γίνει θύελλα!

  Ενώ 3 μνημόνια έχουν ήδη σωρευτεί στις πλάτες του λαού εγκαθιδρύοντας μια δυστοπική πραγματικότητα για τους εργαζόμενους και τη νέα γενιά, η οποία καλείται να ζήσει όλο και χειρότερα από τις προηγούμενες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προβαίνει στην ψήφιση ενός ακόμη μνημονίου, αφού αυτό “κρίθηκε απαραίτητο” μετά την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η μείωση του αφορολόγητου στα 5.681ευρώ, σημαίνει ότι οτιδήποτε υπερβαίνει τον υποκατώτατο για τη νεολαία μισθό των 431ευρώ θα περικόπτεται. Αυτό δεν αφορά ένα μακρινό μέλλον για εμάς, αλλά τη συνθήκη που θα μας περιμένει ήδη από την πρώτη μέρα που θα βρεθούμε -αν δε βρισκόμαστε ήδη- στην αγορά εργασίας. Το πακέτο του μνημονίου συμπληρώνεται από το ξεπούλημα πολύ μεγάλου μέρους της ΔΕΗ, την περικοπή επιδομάτων, από τα οποία σήμερα εξαρτώνται άνθρωποι και οικογένειες και την περαιτέρω απελευθέρωση των απολύσεων, ώστε οι εργαζόμενοι να είναι εύκολα ανακυκλώσιμοι, να μην αναπτύσουν διεκδικήσεις και δικαιώματα.

Στο πεδίο της εκπαίδευσης
Η μνημονιακή πραγματικότητα διαμορφώνει και τις συνθήκες που επικρατούν στον τομέα της εκπαίδευσης, ο οποίος μας αφορά και ως φοιτητές αλλά και ως μελλοντικούς εργαζόμενους σε αυτή.
Στο δημόσιο σχολείο μόνιμες προσλήψεις έχουν να γίνουν απο το 2008, ενώ με μια τροπολογία (σε άσχετο νομοσχέδιο) ανεστάλησαν μέχρι και το 2019. Αντί αυτού, καθηγητές ωρομίσθιοι και ορισμένου χρόνου -πολύ λιγότεροι από τους αναγκαίους, καλύπτουν οργανικά και όχι λειτουργικά κενά στις σχολικές μονάδες, κάτι που σημαίνει πολλά κενά και σχεδόν αδυναμία λειτουργίας πολλών σχολείων, ενώ απολήγει και στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών και την καθιέρωση και εμπέδωση μορφών ευέλικτης εργασίας και στα πλαίσια του δημόσιου σχολείου.
Στον ιδιωτικό τομέα, στα φροντιστήρια και τα ιδιωτικά σχολεία, οι όροι εργασίας βαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τα ωρομίσθια των 3-4ευρώ/ώρα για μπάλωμα κάποιων λίγων ωρών σε φροντιστήρια είναι ενδεικτικά, κατάσταση που όλο και θα επεκτείνεται και θα νομιμοποιείται από τα μνημονιακά μέτρα.

Διδακτική επάρκεια
Σε αυτό ακριβώς το φόντο έρχεται και ταιριάζει η διακηρυγμένη θέληση του Υπουργείου Παιδείας να αποσπάσει τη διδακτική επάρκεια από τα πτυχία των καθηγητικών σχολών. Είτε, όπως συμβαίνει ήδη στα ξενόγλωσσα τμήματα της Φιλοσοφικής, η διδακτική επάρκεια θα κατοχυρώνεται από την επιλογή μαθημάτων που δε θα προσφέρονται οριζόντια σε όλους τους φοιτητές, είτε το καθεστώς απόκτησης της διδακτικής επάρκειας θα αλλάξει οριστικά, στη βάση της πρότασης που εισηγείται η επιτροπή εθνικού διαλόγου για την παιδεία.
Η διδακτική επάρκεια θα αποσπαστεί οριστικά από το προπτυχιακό επίπεδο και θα μεταφερθεί σε δεύτερο κύκλο σπουδών, σε μεταπτυχιακές πιστοποιήσεις και πρακτικές ασκήσεις, υπό το καθεστώς του δόκιμου εκπαιδευτικού. Τι πιο βολικό για ένα υπουργείο και μια κυβέρνηση που αφήνουν το δημόσιο σχολείο να διαλύεται από την υποστελέχωση και τις συνθήκες εργασίας για τους νέους να εκχυδαϊζονται πλήρως, από το να τα φορτώσει στον κόκορα, δηλαδή σε εμάς. Κατά την αφήγησή τους, κανένας άλλος δε φταίει για αυτά, παρά μόνο εμείς, που είμαστε “ανεπαρκείς” και που οφείλουμε ατομικά να παλέψουμε ο ένας ενάντια στον άλλο να γίνουμε “επαρκείς” και ανταγωνιστικοί.
Τα μεταπτυχιακά εξ αποστάσεως(!) με δίδακτρα 1500ευρώ για την πιστοποίηση της επάρκειας που ξεφυτρώνουν σιγά σιγά, είναι ενδεικτικά των “αγνών” προθέσεων του υπουργείου παιδείας αλλα΄και των τμημάτων.
Αν οφείλουμε πραγματικά κάτι, είναι να μη περιμένουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Στις 30 Μάρτη κινητοποιηθήκαμε στο Υπουργείο Παιδείας, δηλώσαμε την αντίθεσή μας στη ρύθμιση και δια της υπεκφυγής του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου, καταλάβαμε αφενός τις προθέσεις τους, αλλά και πόσο τα επιχειρήματά τους είναι έωλα και δεν μπορούν να πείσουν κανένα φοιτητή να παραιτηθεί από τα επαγγελματικά δικαιώματα, που του κατοχυρώνει το πτυχίο του. Μπορούμε και πρέπει να αντιταχθούμε στην πολιτική του Υπουργείου, τόσο για τη δική μας επαγγελματική και εργασιακή προοπτική και αξιοπρέπεια, όσο και για μια πραγματικά λειτουργική, δημόσια και δωρεάν Παιδεία!

Η πραγματικότητα των τμημάτων μας...
Σε ό,τι πάλι αφορά την καθημερινότητά μας εντός της καθημερινότητάς μας στη σχολή, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια σειρά ζητημάτων. Τέτοια, ανακύπτουν γύρω από τα συγγράμματα, που έχοντας τα τελευταία χρόνια μειωθεί σε ένα ανά μάθημα, όταν συχνά καλούμαστε από καθηγητές να αγοράζουμε και το δεύτερο αναγκαίο σύγγραμμα. Το μέγεθος του προβλήματος βέβαια είναι υπερπολλαπλάσιο στα ξενόγλωσσα τμήματα της σχολής, όπου ένα ή δύο συγγράμματα ανά εξάμηνο σχεδόν θεωρούνται πολυτέλεια.
Από την άλλη, στα τμήματα της σχολής, υπάρχει πάντα και μια σειρά καθηγητών, οι οποίοι θα μας “την έχουν στημένη” με τις υπερβολικές τους απαιτήσεις σε παραδόσεις κι εξεταστικές, ενώ καθόλου δε λείπουν κι εκείνοι που -λες και διδάσκουν σε σχολείο- θα απαγορεύσουν την είσοδο σε όποιον αργήσει έστω και λίγο ή θα επιδιώξουν τη στοχοποίηση και τον εξευτελισμό φοιτητών γι αυτόν ή άλλο λόγο.
Επιπλέον, και εδώ έχουν ευθύνες τόσο το Υπουργείο, όσο και τα ίδια μας τα τμήματα, την ίδια στιγμή που πάνε να κάνουν τα πτυχία μας απλά εισιτήρια σε μεταπτυχιακά, η επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά επεκτείνεται. Το δυσθεώρητο ποσό στο μεταπτυχιακό της Κλινικής Ψυχολογίας, η εισαγωγή μεταπτυχιακού με δίδακτρα στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό και η συζήτηση μεταξύ των καθηγητών του Φιλολογικού προκειμένου να ακολουθήσουν την ίδια οδό, δε μπορούν να μας βρουν σύμφωνους. Τόσο επειδή ο χαρακτήρας του Πανεπιστημίου πρέπει να παραμένει δημόσιος, όσο και επειδή οι ίδιες μας οι τσέπες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν!


Το βασικό μας όπλο απέναντι σε όλα αυτά είναι ο φοιτητικός μας σύλλογος. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις και συλλογικές διαδικασίες, αλλα και στο δρόμο με πορείες και διαδηλώσεις και ακόμη και στα ίδια τα αμφιθέατρα και τους διαδρόμους της Φιλοσοφικής έχουμε χρέος να αντισταθούμε στην επίθεση απέναντι στο πανεπιστήμιο και τις ζωές μας.
Εδώ, έχει νόημα να απονείμουμε κάποιες κατά τη γνώμη μας ευθύνες για ορισμένους λόγους που ο φοιτητικός συνδικαλισμός εκφυλίζεται και ο φοιτητικός μας σύλλογος αποσυγκροτείται:

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: Η κατεξοχήν δύναμη που δεν λέει τίποτα! Δεν εμφανίζεται στις Γενικές συνελεύσεις, δεν συμμετέχει στη λειτουργία του Διοικητικού συμβουλίου, απαξιεί συνολικά τις πολιτικές διαδικασίες και την εσωτερική ζωή του συλλόγου. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει πρόταση για το πανεπιστήμιο; Τουναντίον, έχει τον δυστοπικό οδηγό “παιδεία 2020”, ένα σπάνιο ντοκουμέντο για ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί σαν ιδιωτικό σχολείο και δεν θα έχει καμία σχέση με την έννοια του ανοιχτού, δημοκρατικού και δημοσίου-δωρεάν πανεπιστημίου. Επί της ουσίας όμως αποφεύγει την έκθεση των θέσεων της και την πολιτική αντιπαράθεση και απλά μέσω της αδιαφορίας και της απάθειας που καλλιεργεί στις σχολές διευκολύνει το έργο της διάλυσης του πανεπιστημίου όπου και όπως αυτό συντελείται.

ΠΑΣΠ: Ως φτωχός πλέον, συγγενής της ΔΑΠ, ακολουθεί μια αντίστοιχη λογική ενδεδημένη ίσως με έναν πιο “δημοκρατικό” μανδύα. Καθώς τα τελευταία χρόνια απέχει από όλες τις συλλογικές διαδικασίες πλην των εκλογών και δεν εκπροσωπείται πλέον στο διοικητικό συμβούλιο του φοιτητικού συλλόγου, το μόνο που κομίζει πλέον είναι διευκολύνσεις, ενημερώσεις και παρέα, όπως και η ΔΑΠ αντιπροσωπεύοντας ακριβώς τη μεγαλύτερη παρακμή και δυσφήμιση της πολιτικής εντός του πανεπιστημίου.

ΠΚΣ/ΚΝΕ/ΜΑΣ: Ο τρισυπόστατος χαρακτήρας της εντός της σχολής, έχει να κάνει με το εξής: Η ΚΝΕ είναι η δύναμη που διαρκώς συμμαχεί με τον εαυτό της. Εμφανίζεται με πολλές μορφές, αλλά πάντα με το ίδιο πολιτικό σκεπτικό: ”Ισχυρό ΚΚΕ”. Ως εκ τούτου, παίρνει την επιλογή να πορεύεται μόνη της μακριά από όσους δεν συμφωνούν πλήρως με το δικό της πολιτικό σκεπτικό. Η εμμονή στην ξεχωριστή, δική της δράση, λειτουργεί διασπαστικά στους αγώνες και την κάνει να απέχει από τις μεγάλες μάχες του φοιτητικού κινήματος. Σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί παράγοντα αποσυγκρότησης του φοιτητικού συλλόγου, αφού συχνά πυκνά το ίδιο το όργανο δημοκρατίας όλων των φοιτητών της σχολής, το αντιμετωπίζει ευκαιριακά και εργαλειακά, αρκεί να φανεί ως κάτι που ελέγχει αυτή. Η λογική αυτή φαίνεται και από το σύλλογο-σφραγίδα της ΠΚΣ για το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, όπου η ΠΚΣ κάνει εκλογές και συνελέυσεις με τον εαυτό της, κάτι που εσχάτως επιδιώκει να σχηματίσει και στο τμήμα Μουσικών Σπουδών.

Χρειάζεται και μπορούμε να απαντήσουμε!

Οι μαζικοί αγώνες του λαού και της νεολαίας έχουν αποδείξει ότι την ιστορία μπορούμε και πρέπει να την γράφουμε εμείς μέσα από τους αγώνες μας. Έτσι εμπνεόμαστε και είμαστε κομμάτι των μεγάλων μαχών του λαού, που τα τελευταία χρόνια αντιστάθηκε και συγκρούστηκε με τις πολιτικές των μνημονίων και τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και των αγώνων του φοιτητικού κινήματος για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των συμφερόντων μας.
Για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι μοναδικό όπλο για να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, για καλύτερες συνθήκες σπουδών και αξιοπρεπή εργασιακή προοπτική είναι ο φοιτητικός μας σύλλογος και οι συλλογικές του διαδικασίες. Έτσι για εμάς, η Γενική συνέλευση αποτελεί το ανώτατο όργανο για την συλλογική έκφραση και την προάσπιση των συμφερόντων των φοιτητών, αλλά και οι Φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια σημαντική διαδικασία με τη συμμετοχή σε αυτές να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υγιή του λειτουργία και την ισχυροποίησή του. Η αποχή και η αδιαφορία ουσιαστικά συντελούν στην προσπάθεια διάλυσης του πανεπιστημίου καθώς αποδυναμώνουν το μοναδικό όπλο που έχουμε για να αγωνιστούμε, δηλαδή τον σύλλογό μας.
Σε αυτή τη λογική βλέπουμε και την συμμετοχή μας στις εκλογές ως μια ακόμη πολιτική μάχη που έχουμε να δώσουμε για να βάλουμε το δικό μας στίγμα, το στίγμα των ανυποχώρητων συλλογικών αγώνων, της ανατροπής των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών, της συλλογικής διεκδικητικότητας.

Παράλληλα επιλέγουμε να δώσουμε την φετινή μάχη των φοιτητικών εκλογών μέσα από την συμμετοχή μας στην Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ εαακ και μάλιστα φέτος, όπως και πέρυσι μαζί και με την Αριστερή Ενότητα Φιλοσοφικής. Θεωρούμε ότι στις μάχες το φοιτητικού κινήματος, κόντρα στον κατακερματισμό, πρέπει όλα τα σφυριά να χτυπούν μαζί. Ακόμη περισσότερο, αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα συσπείρωσης, ανασύνθεσης και ενοποίησης των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων που έχουν ως στόχο την κινηματική ανάταση και την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων.
Η στήριξη της Ενωτικής Πρωτοβουλίας ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ εαακ και της ΑΡΕΝ Φιλοσοφικής, έχει το νόημα όχι της ανάθεσης, αλλά της συμπόρευσης στους αγώνες που δώσαμε, δίνουμε και θα δώσουμε στο μέλλον. Στις φετινές εκλογές να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί ενάντια στις πολιτικές που πλήττουν τα συμφέροντά μας. Ενάντια σε λογικές ηττοπάθειας και συμβιβασμού.

Οι ψίθυροι να δυναμώσουν, οι φωνές να ενωθούν
κι η σιγή να δώσει θέση στην πιο δική μας μελωδία!


Στις 24 Μάη, στηρίζουμε-ψηφίζουμε
ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΑΦ ΚΑΡΦΙ εαακ
συνεργασία
Αριστερή Ενότητα Φιλοσοφικής


η συνέχεια εδώ...

12 Μαΐου 2017

Τρία μνημόνια είναι ήδη πολλά!


Ενώ ήδη 3 μνημόνια έχουν αναμορφώσει την πραγματικότητα στην οποία ζούμε σε μία πραγματική δυστοπία για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, σπουδάζουσα και μη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται λίγες μέρες πριν την ψήφιση ενός ακόμα μνημονίου. Του 4ου μνημονίου, που προέκυψε ως “αναγκαίο” στη βάση της τελευταίας αξιολόγησης. Αναγκαίο για την περαιτέρω περικοπή δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων, έτσι ώστε να “βγουν” προς το παρόν “τα νούμερα” και “να μπορέσει κάποια στιγμή να ανακάμψει η οικονομία και να βγούμε από το μνημονιακό κύκλο”.
Εδώ θα σταθούμε και θα υπογραμμίσουμε μόνο κάποια από τα σημεία του επερχόμενου μνημονίου.
Υποκατώτατος μισθός για τη νεολαία και μείωση του αφορολόγητου.
Αν εστιάσουμε στην κοινωνική κατηγορία της νεολαίας, οι από κοινού επιπτώσεις αυτών των δύο μέτρων είναι καθοριστικές. Από τη μία, η οριστική θεσμοθέτηση του υποκατώτατου μισθού, ορίζει ότι σε έναν εργαζόμενο κάτω των 25 ετών, δεν αξίζει ο ούτως ή άλλως εξευτελιστικά χαμηλός κατώτατος μισθός, αλλά ένας ακόμη χαμηλότερος, της τάξης των 431E.
Η μείωση του αφορολόγητου στα 5.681 ευρώ σημαίνει για τους νέους (και προφανώς όχι μόνο γι αυτούς, όταν με μισθούς πείνας συχνά αμείβονται και οι γονείς μας), ότι αν κανείς με κάποιον τρόπο ξεπερνά για λίγο τα προαναφερθέντα εξευτελιστικά ποσά, θα φορολογείται και το καθαρό εισόδημά του θα καταβυθίζεται σε οριακά επίπεδα φτώχειας. Για όλους εμάς, αυτό δεν αποτελεί κάτι το μακρινό, κάτι που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε μετά από πολλά χρόνια, που “ίσως τα πράγματα θα χουν φτιάξει”, αλλά άμεσα, από την πρώτη μέρα που θα αρχίσουμε (αν δεντο κάνουμε ήδη) να εργαζόμαστε.
Πρόκειται για μια πραγματικότητα, που είτε στην καλύτερη, θα καθιστά αδύνατη την οικονομική μας ανεξαρτησία από τις οικογένειές μας, είτε θα ορίζει για εμάς πραγματική αδυναμία αξιοπρεπούς βιοπορισμού και διαβίωσης.
Απελευθέρωση μαζικών απολύσεων
Ενώ, γενικά η ανά πάσα στιγμή απόλυση είναι ένας μπαλτάς που κρέμεται διαρκώς πάνω από το κεφάλι μιας μεγάλης πλειονότητας των εργαζομένων, το μνημόνιο προβλέπει την ακόμα μεγαλύτερη απενοχοποίηση και νομιμοποίηση ενός υποτιθέμενου “δικαιώματος” των εργοδοτών και δη των μεγάλων, να ανακυκλώνουν ανά πάσα στιγμή το εργασιακό δυναμικό τους, ώστε αυτό να μην αναπτύσσει με κανέναν τρόπο διεκδικήσεις (άρα και στοιχειώδη δικαιώματα) ως προς τη σχέση εργασίας. Ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της λογικής είναι ότι πρόσφατα -χωρίς καμία κατά τ' άλλα πρόφαση- 20 εργαζόμενοι των Public, επειδή λάμβαναν 750Ε/μήνα, κρίθηκαν ως υψηλόμισθοι και απολύθηκαν για να αντικατασταθούν από “φθηνότερους”.

Περικοπές επιδομάτων που είναι πραγματικά νευραλγικής σημασίας για την επιβίωση ολόκληρων οικογενειών. Από κοινού και με τη μείωση του αφορολόγητου, ερχόμαστε ενώπιον του μαζικού περάσματος πολλών ακόμα ανθρώπων και οικογενειών από το κατώφλι της εξαθλίωσης, από όπου κι έπειτα η έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σχετικοποιείται και εξαφανίζεται.

Ιδιωτικοποίηση (και στην ουσία ξεπούλημα), ενός μεγάλου μέρους της ΔΕΗ και των εργοστασίων της. Η συγκεκριμένη κίνηση σημαίνει από τη μία κι άλλη απομείωση της δημόσιας περιουσίας για ένα κομμάτι ψωμί καθώς και την περαιτέρω εκχώριση δικαιωμάτων για ένα τόσο ζωτικό για τη χώρα αγαθό σε (αδιαμεσολάβητα πλέον) ιδιωτικά συμφέροντα. Από την άλλη είναι προφανές ότι θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ, κάτι που όλοι είτε ζούμε μόνοι μας, είτε με τους γονείς μας, καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι σημαίνει.
Απέναντι σε όλα αυτά εμείς σίγουρα δεν μπορούμε να περιμένουμε με δεμένα τα χέρια. Μετά από τόσα χρόνια, γνωρίζουμε ότι κανένα μνημόνιο δεν σήμανε την ανάκαμψη που υποσχόταν. Ο κύκλος των μνημονίων δε θα λυθεί αφ εαυτού του. Κανένα μνημόνιο δεν έρχεται για να μας βγάλει από τα μνημόνια, καμία αγωνία και θέληση δεν έχουν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, για το καλό της χώρας και πόσο μάλλον του λαού του. Ο κύκλος αυτός μπορεί να σπάσει μόνο από τη δική μας αντίδραση και αντίσταση, Μόνο από τη δική μας θέληση και αποφασιστικότητα να πάνε τα πράγματα αλλιώς.

/Όλες και όλοι να βρεθούμε στην Πανεργατική Απεργία στις 17 Μάη!

/Όλες και όλοι στη Γενική Συνέλευση τη Δευτέρα 15/5 στην αιθ.440 στις 12.00!



η συνέχεια εδώ...

Υπάρχει λόγος να μην κάτσεις σπίτι σου τη μέρα των φοιτητικών εκλογών;


Φοιτητικές εκλογές. Μια διαδικασία ξένη προς την πλειοψηφία των φοιτητών, μια διαδικασία που ίσως δημιουργεί αποστροφή. Γιατί όμως η συμμετοχή σε μια μαζική δημοκρατική διαδικασία δεν μπορεί να εμπνεύσει τους φοιτητές;
Στην προσπάθεια να συμμετάσχουμε και εμείς σε αυτόν τον προβληματισμό ας δούμε μερικές από τις “στερεοτυπικές” απόψεις που επικρατούν:

Η λογική της αποχής:
Το μεγαλύτερο, δυστυχώς, κομμάτι των φοιτητών τείνει να αντιλαμβάνεται το πανεπιστήμιο μονάχα σαν ακαδημαϊκό χώρο που έρχεται να σπουδάσει και να πάρει όσο το δυνατόν γρηγορότερα το πτυχίο του. Με βάση αυτή τη λογική, θεωρεί ότι ο σύλλογος, και τα όργανά του είναι κάτι το περιττό, και έτσι απέχει από κάθε μορφή συλλογικής διαδικασίας όπως είναι και οι φοιτητικές εκλογές. Η αντίληψη αυτή όμως παραβλέπει το γεγονός ότι μέσα κι έξω από το πανεπιστήμιο αντιμετωπίζουμε μια σειρά από προβλήματα. Ειδικά στην περίοδο το νέο νομοσχέδιο Γαβρόγλου για την παιδεία έρχεται να αλλάξει ριζικά προς το χειρότερο τον ήδη ασφυκτικό τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε και να διαλύσει το μέλλον της γενιάς μας, αποσπώντας όποιο εναπομείναν επαγγελματικό δικαίωμα υπήρχε στο πτυχίο μας, ορίζονται αναβαθμισμένα καθήκοντα και αγώνες για εμάς. Επομένως η αντίληψη της αποχής παραβλέπει την αναγκαιότητα συλλογικής έκφρασης και αγώνα για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των παραπάνω.

H "αντιπαραταξιακή" λογικη:
Υπάρχει και μια μερίδα των φοιτητών που ναι μεν αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα των συλλογικών διαδικασιών και οργάνων, αλλά εξαιτίας κυρίως της δράσης των καθεστωτικών παρατάξεων στη σχολή που πράγματι παρεμβαίνουν στο σύλλογο και τις διαδικασίες του με όρους κομματικής οικοδόμησης και πελατειακών σχέσεων, συμβάλλοντας στον εκφυλισμό του, επιλέγουν την αποχή. Αυτή, όμως, η πρακτική των παραπάνω δυνάμεων και η λογική του «σάπιου φοιτητικού συνδικαλισμού» που δημιουργούν και αναπαράγουν δεν αντιστοιχεί σε καμία περίπτωση στην πολιτική διαπάλη που λαμβάνει χώρα εντός του πανεπιστημίου. Πέρα, λοιπόν, από τους τύπους που θα εκπροσωπούν στη σχολή την κομματική τους γραμμή και ταυτόχρονα θα σε παίρνουν τηλέφωνο για ποτάκια, υπάρχουν και πολιτικές δυνάμεις οι οποίες όντως αγωνίζονται για την προώθηση των συμφερόντων των φοιτητών και επιδιώκουν οι διαδικασίες του συλλόγου να είναι μαζικές, δημοκρατικές και στα χέρια των φοιτητών.

H "αντι-αναθετική" λογική:
Τέλος, ένα μικρό μέρος του φοιτητικού συλλόγου θεωρεί ότι οι φοιτητικές εκλογές δρούν αναθετικά και ουσιαστικά αποσπούν τον κόσμο των σχολών από το να αγωνιστούν γιατί τα «φορτώνουν» στις πολιτικές δυνάμεις. Αυτή η αντίληψη, ξεκινάει μεν από έναν υγιή προβληματισμό, αλλά παραβλέπει το γεγονός ότι οι εκλογές καθορίζουν πολλά περισσότερα στην εσωτερική λειτουργία και ζωή του συλλόγου από ένα απλό αποτέλεσμα.

Γιατί λοιπόν έχει σημασία να συμμετέχουμε όλοι στις φοιτητικές εκλογές;

  • Οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια σφυγμομέτρηση του παλμού της σπουδάζουσας νεολαίας, η οποία καλείται να πάρει θέση πάνω στην ασφυκτική πραγματικότητα που της έχει επιβληθεί. Την επόμενη των εκλογών, δεν θα είμαστε η νεολαία που “αδιαφορεί για τα πολιτικά”, η νεολαία που “δεν νοιάζεται, αρκεί να έχει καπουτσίνο και τσιγάρα”. Η συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές αποτελεί από μόνη της πολιτική τοποθέτηση -μια πολιτική τοποθέτηση που δεν πρέπει να χαρίσουμε τόσο εύκολα. Σε μια συγκυρία που μας θέλουν σκυφτούς και φοβισμένους, αδιάφορους και απαθείς, ας τους δείξουμε πως δεν ξεχάσαμε ότι μας πέφτει λόγος. Πως η νεολαία μπορεί να είναι για ακόμα μια φορά εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που δεν συμβιβάζεται, ο αποσταθεροποιητικός παράγοντας στην σταθερότητα της λιτότητας, της ανεργίας και της μιζέριας.
  • Εντός και εκτός πανεπιστημίου, ειδικά μέσα στα χρόνια της κρίσης, προσπαθούν να μας επιβάλλουν μια ζοφερή πραγματικότητα. Μόλις προχθές ψηφίστηκε το τέταρτο μνημόνιο (ούτε ένα, ούτε δύο...) ενώ και μέσα στη σχολή η κατάσταση δεν διαγράφεται ιδιαίτερα αισιόδοξη: Από την κατάργηση της διδακτικής επάρκειας, στην ανυπαρξία μόνιμων διορισμών την τελευταία δεκαετία, ο δρόμος είναι μικρός -όχι όμως προκαθορισμένος. Για να μπορέσουμε, λοιπόν, να κατοχυρώσουμε εκ νέου τα δικαιώματα και τα συμφέροντα μας, είναι αναγκαία η συμμετοχή στις διαδικασίες του συλλόγου, ο οποίος αποτελεί το μοναδικό όπλο που έχουμε για να διεκδικούμε και να κατακτούμε νίκες, όπως έχει αποδείξει η ιστορία των φοιτητικών κινημάτων. Η μαζικότητα των διαδικασιών του λοιπόν παίζει καθοριστικό ρόλο για την ισχύ που αυτός θα έχει, άρα και για την δυνατότητά μας να κερδίζουμε τις μικρές και μεγάλες μάχες που έχει να δώσει η γενιά μας.
  • Όπως σε όλες τις εκλογικές μάχες, καλείσαι και στις φοιτητικές εκλογές να επιλέξεις «με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις». Οι φοιτητικές παρατάξεις, όσο κι αν ορισμένες από αυτές πλασάρονται ως παρεούλες, εκφράζουν συγκεκριμένες πολιτικές τοποθετήσεις και συγκεκριμένη στάση απέναντι στα ζητήματα του πανεπιστημίου. Ως εκ τούτου, όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι εκλογές δεν είναι παρά ένα πανηγύρι, θα επιμένουμε ότι είναι πολιτική διαδικασία. Στις εκλογές δεν ψηφίζουμε τους φίλους μας, αλλά πολιτικό χώρο και πολιτικές αντιλήψεις.
  • Εκτός από την καταγραφή ενός πολιτικού συσχετισμού στο Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου, η οποία έχει σίγουρα μια σημασία, ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι μέσα από τις εκλογές ορίζεται η απαρτία της Γενικής Συνέλευσης, με βάση το 10% των ψηφισάντων, όπως αναγραφόταν στο καταστατικό του συλλόγου. Επομένως οι εκλογές είναι μια ουσιαστική διαδικασία του συλλόγου μας, καθώς δρουν προωθητικά για τη διεξαγωγή των Γενικών Συνελεύσεων -μεγαλύτερη συμμετοχή στις εκλογές σημαίνει μεγαλύτερη συμμετοχή στις συνελεύσεις και νομιμοποίηση στα μάτια των φοιτητών αλλά και της κοινωνίας. Η συμμετοχή στις εκλογές και σε όλες τις άλλες κινηματικές και δημοκρατικές διαδικασίες του συλλόγου, δεν αποτελούν συναίνεση σε μια σαπίλα, αλλά ακριβώς το αντίθετο! Αποτελούν την μοναδική πραγματική κατεύθυνση υπέρβασης της.

Άρα η αποχή από τις φοιτητικές εκλογές δεν αποτελεί λύση στις όντως υπαρκτές προβληματικές που χαρακτηρίζουν τις διαδικασίες του συλλόγου. Δεν αποτελεί στάση διαμαρτυρίας, αλλά εν τέλει καταλήγει στην παθητική αποδοχή μιας πραγματικότητας που μας έχουν επιβάλλει. Η αδιαφορία για “τα κοινά”, συνεπάγεται την αδιαφορία για τις σπουδές μας, για το εργασιακό μας μέλλον, για τις κοινωνικές εξελίξεις αλλά και εν τέλει συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας “απολιτίκ” κουλτούρας συνολικά στην κοινωνία.


«Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται»
Μπ. Μπρέχτ
Για μας οι εκλογές δεν αποτελούν παρά μια ακόμη πολιτική μάχη που ερχόμαστε να δώσουμε φιλοδοξώντας να συμπορευτούμε με όλους τους φοιτητές που αισθάνονται ότι τα συμφέροντά τους πλήττονται από τις ασκούμενες πολιτικές στην εκπαίδευση και θέλουν να αγωνιστούν για ένα πανεπιστήμιο πραγματικά δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό.

Επιμένουμε να συμμετέχουμε για να γίνει ο σύλλογος όπλο στα χέρια των φοιτητών.
Για να μην αποφασίζουν άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς!


η συνέχεια εδώ...