18 Οκτωβρίου 2016

Τι συμβαίνει με το πρόγραμμα σπουδών του μουσικού;


Επιστρέφοντας στα έδρανα όλοι βρεθήκαμε προ εκπλήξεως ενός Νέου Προγράμματος Σπουδών της σχολής μας του οποίου βασικό χαρακτηριστικό είναι τα τέσσερα έτη σπουδων εν αντιθέσει με την πενταετία που είναι τα τμήματα της μουσικολογίας στην Ελλάδα. Κι εδώ, είναι που ψάχνουμε να βρούμε ποιό είναι το νόημα αυτής της κίνησης και που αυτή στοχεύει. Μπαίνοντας στο τμήμα μουσικών σπουδών γνωρίζαμε οτι έχουμε πέντε χρόνια  σπουδών  αλλά και ότι το πτυχίο που θα χορηγείται βάσει του Νέου Προγράμματος, που θεσπίστηκε το καλοκαίρι του 2010, θα κατοχυρώνει ακαδημαϊκή ισοδυναμία με μεταπτυχιακό τίτλο Master (συμφωνα με την ακριβή ανακοίνωση της γραμματείας). Έπειτα μάθαμε οτι για να κατοχυρώσουμε τον μεταπτυχιακό τίτλο πρέπει να πάρουμε πτυχίο έχοντας μέσο όρο πάνω απο 8,5 !!! Κι ενώ κάτι τέτοιο είναι από μόνο του απαράδεκτο ξαφνικά έρχεται η ανακοίνωση που λέει ότι εντασσόμαστε όλοι ανεξαιρέτως στο νέο πρόγραμμα σπουδών από τον Σεπτέμβριο του 2017 και χάνουμε κάθε δικαίωμα για τον τίτλο Master έτσι κι αλλιώς.
Κάποιοι θα γυρίσουν και θα πούν καλά τα λές αλλά δεν μας αναγνώριζαν Master έτσι κι αλλιώς παρά τα όσα λέει ο οδηγός σπουδών ή η όποια ανακοίνωση στην γραμματεία. Σωστά; Όχι, μπορεί να μην έχουμε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών αναγνωρισμένο στην αγορά εργασίας με το συγκεκριμένο πτυχίο αλλά αξιωματικά και εκπαιδευτικά ο τίτλος του Master υπήρχε υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι να μας κόψουν τα πέντε έτη κι είναι στο χέρι μας να το κάνουμε ακόμη πιο ισχυρό. Μα καλά και γιατί άλλαξε;; Όπως είπε χωρίς αναστολές ενας ευγενικός Κύριος καθηγητής «Τώρα πια η σχολή μας έχει μεταπτυχιακά προγράμματα» και είναι και το φθηνότερο που υπάρχει στην «αγορά». Παύει λοιπόν να είναι θέμα εκπαίδευσης αλλά είναι πλέον θέμα «τσέπης»!
        Κι όμως αυτό δεν είναι το μοναδικό μας πρόβλημα. Καθώς το τμήμα μας αποφασίζει να μειώσει τα έτη σπουδών του , τα άλλα δύο τμήματα Μουσικών Σπούδων στην Θεσσαλονίκη και την Κέρκυρα παραμένουν ως έχουν υποβαθμίζοντας τελικά την αξία των δικών μας πτυχίων . Ποιά θα είναι η λύση για να μπορέσουμε να κάνουμε το πτυχίο μας ξάνα ισχυρό;; Μα φυσικά να πάρουμε ένα απο τα μεταπτυχιακά προγράμματα που δημιουργήθηκαν εντελώς τυχαία έχοντας σαν  τίτλους τις κατευθύνσεις που έχουμε στο προπτυχιακό και φυσικά κοστίζουν! (Για την ακρίβεια 1650 ευρώ το μεταπτυχιακό). Με λίγα λόγια σου λένε ότι θα τελειώνεις ενα τμήμα 4 χρόνων και για να μπορέσεις να έχεις κι εσύ το πτυχίο που έχει ο μουσικολόγος της Θεσσαλονικης ή ο μουσικολόγος της Κέρκυρας θα πρέπει να πληρώσεις για να πάρεις ενα μεταπτυχιακό. Και σιγά σιγά αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πού το πάνε.
Βέβαια τελικά όλα είναι και θέμα τύχης όπως αναφέρει καθηγητής σε συζήτησή μας, καθώς έστω κι αν δεχτούμε ότι η τετραετία είναι για δίκο μας καλό η άμεση εφαρμογή της χωρίς κάποια χρόνια προετοιμασίας είναι απαράδεκτη αφού δεν μας επιτρέπει να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας όπως το είχαμε σχεδιάσει αλλά και να επιλέξουμε τα κατάλληλα μαθήματα για να μπορέσουν να αξιοποιήσουν τα χρόνια του πτυχίου μας όσο καλύτερα μπορούμε. Από ότι φαίνεται όμως όλα αυτά είναι πολυτέλειες κι εμείς δεν δικαιούμαστε να έχουμε άποψη επί του θέματος!

Αγωνιζόμαστε:
·        ενάντια στην υποβάθμιση του πτυxίου μας
·        ενάντια σε δίδακτρα στα μεταπτυχιακά
·        ενάντια  σε κάθε απόφαση που λαμβάνεται για εμάς χωρίς εμάς!


η συνέχεια εδώ...

12 Οκτωβρίου 2016

ΞΕΝΟΙ ΣΤΑ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΑ;

Όταν κάποιος ακούει για την σχολή μας , την Φιλοσοφική, κατ'ευθείαν σκέφτεται τα τμήματα της φιλολογίας , της ψυχολογίας, της ιστορίας και αρχαιολογίας. Σπάνια κανείς αναφέρεται στα ξενόγλωσσα τμήματα (αγγλική , γαλλική φιλολογία) , πόσο μάλλον σε τμήματα όπως είναι η ιταλική, ισπανική, γρμανική φιλολογία. Τα τμήματα αυτά έρχονται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τα ¨μεγάλα” - κεντρικά τμήματα της Φιλοσοφικής και μάλλον παίζουν ρόλο κομπάρσου. Παρ' όλα αυτά , αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι καθώς εύκολα μπορούμε να παρατηρήσουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έχουν τα τμήματα αυτά στις αυθαιρεσίες των καθηγητών και στην υποτίμηση τους από το ίδρυμα. Στο συγκεκριμένο κείμενο θα αναφερθούμε στο τμήμα του γαλλικού το οποίο αποτελεί χαρακτηρηστική περίπτωση αυτής της κατάστασης.

Οι φοιτητές της γαλλικής φιλολογίας θα έχουν αντιληφθεί σε ποιά κατάσταση αναφερόμαστε..
Πιο αναλυτικά:

1) Το χιλιοειπωμένο ζήτημα των συγγραμμάτων! Ενώ όλοι οι φοιτητές φιλοσοφικής δικαιούνται και εν τέλει παίρνουν ένα σύγγραμμα ανά μάθημα, στο δικό μας τμήμα θεωρείται πολυτέλεια αν πάρουμε πάνω από ένα σύγγραμμα το εξάμηνο. Αυτό συμβαίνει διότι λόγω της χαμηλής κρατικής χρηματοδότησης για την παιδεία οι παραγγελίες για συγγράμματα σε ξένους εκδοτικούς οίκους δεν εξυπηρετούνται. Παρ' όλα αυτά οι καθηγητές συνεχίζουν να παραγγέλνουν ξένα συγγράμματα με αποτέλεσμα να μην έχουμε κανένα! Η κατάσταση είναι ανεπίτρεπτη ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι τα προηγούμενα χρόνια οι φοιτητές λάμβαναν περισσότερα του ενός βιβλία δωρεάν για να καλύψουν όλη την ύλη της βιβλιογραφίας.
2) Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ότι είτε θα αγοράσουμε οι ίδιοι τα βιβλία μας (μας πουλάνε φούμαρα για δημόσια παιδεία) είτε ότι θα εκβιαζόμαστε να παρακολούθουμε το μάθημα για να κρατάμε σημειώσεις ακόμη και αν δεν μπορούμε είτε διότι δουλεύουμε είτε διότι απλά δεν θέλουμε! Έμμεσα λοιπόν επιστρέφουμε σε ένα μοτίβο “σχολείου” , ο οποίος υποτιμά τον χαρακτήρα των ελεύθερων ακαδημαικών διαλέξεων του Πανεπιστημίου.
3) Οι καθηγητές σε αυτήν την συγκυρία , αντί να προσπαθούν να βελτιώσουν την κατάσταση, είτε προτείνοντας διαφορετικά συγγράμματα είτε δείχνοντας κατανόηση απέναντι στους φοιτητές , δυσχεραίνουν τα πράγματα με την στάση τους . Δεν ανεβάζουν τις παραδόσεις των μαθημάτων στο e-class και “πουλάνε” σημειώσεις αγκαλιά με την ΔΑΠ. Αυτό όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα αλλά το παρατείνει επ' άπειρον.
4) Ακόμη, οι καθηγητές βρίσκουν την ευκαιρία να κάνουν του κεφαλιού τους. Στα πιο πολλά μαθήματα υπάρχει χαρτί στο οποίο σημειώνεται ονομαστικά ο κάθε φοιτητής που βρίσκεται στο μάθημα έτσι ώστε να λαμβάνεται υπ' όψιν η παρουσία του στον βαθμό της εξεταστικής, αλλά κατά τ' άλλα μιλάμε για αξιοκρατία. Αν η ουσία του Πανεπιστημίου είναι το πόσο “συνεπής” είναι κάποιος ας το κλείσουμε το μαγαζί. Και το κερασάκι στην τούρτα , επιβάλλονται εργασίες οι οποίες συμβάλλουν στον βαθμό του εκάστοτε μαθήματος στην εξεταστική. Οι εργασίες πρέπει να είναι όντως προαιρετικές και να γίνονται από φοιτητές που θέλουν να εμβαθύνουν στο συγκεκριμένο θέμα και όχι εκβιαστικά και υποχρεωτικά για επιπλέον βαθμό.
5) Καθηγητές ,όπως η κ. Αποστόλου, με το “απουσιολόγιό” τους , αρχίζουν και “κόβουν φάτσες” και στιγματίζουν φοιτητές οι οποίοι για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν είναι παρόντες στο μάθημα και δημιουργούν ένα δίκτυο πελατειακών σχέσεων με αυτούς που μπαίνουν στο μάθημα, πράγμα το οποίο για εμάς είναι εκτός Πανεπιστημίου και οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια.

Αυτά είναι ενδεικτικά παραδείγματα για το τι συμβαίνει στην καθημερινότητα των φοιτητών του γαλλικού και πιστεύουμε ότι όσο δίνεται περιθώριο σε όσους επιβάλλουν μία τέτοια κατάσταση τα πράγματα θα χειροτερέψουν για όλους μας.
Επιλέγουμε λοιπόν να βάλουμε ένα τέρμα σε όλα αυτά και να υψώσουμε αντιστάσεις έτσι ώστε να εμποδίσουμε τα χειρότερα να έρθουν! Επιλέγουμε τον συλλογικό αγώνα μέσα από τον φοιτητικό μας σύλλογο για να διεκδικήσουμε όσα μας αρνούνται!

η συνέχεια εδώ...

7 Οκτωβρίου 2016

Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο της κρίσης, της ανεργίας και της μετανάστευσης...

Μία στερεοτυπική ευχετήρια έκφραση για την επιτυχία της εισαγωγής σου στη φιλοσοφική,
ακούγεται σίγουρα πολύ περισσότερο αμήχανη και κενή το 2016, όταν η εξάχρονη ήδη εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών έχει αφήσει για τα καλά το αποτύπωμά της στον τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε, ζούμε και σχεδιάζουμε το μέλλον μας. Δεν πρόκειται λοιπόν να απευθύνουμε μια τέτοια.
Αντί αυτού, απευθύνουμε μια απόπειρα περιγραφής της κατάστασης, όπως εμείς την βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε, μέσα στη φιλοσοφική σχολή, στο ελληνικό πανεπιστήμιο και στη σχέση του με την υπόλοιπη κοινωνία, μαζί με μία πρόσκληση για συλλογική αναζήτηση και συλλογικό αγώνα

Στην Ελλάδα του 2016...

Μετά την πλήρη μετάλλαξή της με την αντιστροφή του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ και την αμετάκλητη ρήξη της με κάθε έννοια Αριστεράς, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υλοποιεί απαρέγκλιτα, όσο κι αν διατείνεται κάτι διαφορετικό, κάθε πτυχή της μνημονιακής πολιτικής ατζέντας. Η ψήφιση του ασφαλιστικού λίγους μήνες πριν, με το περαιτέρω ξήλωμα  του κοινωνικού κράτους, οι επικείμενοι νόμοι για τις εργασιακές σχέσεις και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και οι ιδιωτικοποιήσεις των βασικών δημόσιων αγαθών (νερό, ρεύμα, μεταφορές) μέσω του υπερταμείου έρχονται να επιδεινώσουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η πληττόμενη πλειοψηφία. Κατάσταση ήδη οριακή μετά από 6 χρόνια, κατά τα οποία κυβερνήσεις και Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλουν σκληρή λιτότητα και συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, ενώ παράλληλα χτυπούν κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας.


Η νεολαία ειδικά, καλείται με κάθε τρόπο να ενδώσει στην (μη) προοπτική της ανεργίας, της επισφαλούς, ελαστικής, φθηνής εργασίας ή της μετανάστευσης. Να παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της, από το δικαίωμα και την υποχρέωση της να έχει λόγο για το μέλλον της, να παραιτηθεί από τα όνειρά της. Να αρκείται σε ένα lifestyle ατομικισμού, χρησιμοθηρίας, ευκολίας, φθηνής διασκέδασης και πολιτιστικής ένδειας.

Ο κόσμος που ζούμε και το αύριο στο οποίο μας καλούν να συναινέσουμε δε μας χωρά. Δεν έχουμε παρά να γκρεμίσουμε ότι γκρεμίζει τα όνειρά μας, να ενώσουμε τη μοναξιά μας με εκείνη του διπλανού μας και να χτίσουμε απ' την αρχή τις ζωές και τις προτεραιότητες μας, τον κοινωνικό μας χώρο, την κουλτούρα και την καθημερινότητά μας, όχι όπως μας επιβάλλονται, αλλά  όπως εμείς τα θέλουμε.


          Στο πανεπιστήμιο της κρίσης, της ανεργίας και της μετανάστευσης

Η ευρύτερη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση έχει σε μεγάλο βαθμό και το αντίστοιχό της μέσα στο πανεπιστήμιο.
 Αυτό σημαίνει αφενός, ότι ήδη ως φοιτητές πρέπει να συμβιβαζόμαστε με τις συνθήκες στην αγορά εργασίας. Αυτός είναι κι ο λόγος που το Υπουργείο Παιδείας αλλά και επιμέρους διοικήσεις επιχειρούν να κάνουν τα πτυχία μας κανονικές κορνίζες και εισηγούνται την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας (της τυπικής κατοχύρωσης -δηλαδή ότι ένας απόφοιτος φιλοσοφικής έχει την ικανότητα και δυνατότητα να διδάξει),από τα πτυχία μας και την αναγκαιότητα για  μετεκπαίδευση με σεμινάρια και μεταπτυχιακά που θα πιστοποιούν την ικανότητα – δυνατότητά μας να εργαστούμε ως καθηγητές.  Οι αυταρχικές κι αντιδημοκρατικές πρακτικές διοίκησης, πρακτικές αμφισβήτησης του πανεπιστημιακού ασύλου και η αυξανόμενη εντατικοποίηση των όρων φοίτησης μας, συμπληρώνουν το παζλ ενός πανεπιστημίου, που από χώρος διακίνησης ιδεών τείνει ολοένα και περισσότερο να μετατραπεί σε χώρο παραγωγής ανθρώπων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Ανθρώπων υπάκουων, με χαμηλές προσδοκίες, που οφείλουν να αντιλαμβάνονται ως προσωπικό τους στοίχημα το δικαίωμα στην εργασία και να συλλέγουν πιστοποιήσεις προσόντων αντίστοιχες με ό,τι κατά καιρούς ζητά η αγορά, να μη σκέφτονται και να μη διεκδικούν συλλογικά. Σημαίνει αφετέρου, την περαιτέρω μείωση της χρηματοδότησης (από τα 40 εκατομμύρια ευρώ που δίνονταν για το ΕΚΠΑ πλέον γίνεται λόγος για 8), τις ελλείψεις διδακτικού και διοικητικού προσωπικού και υποδομών (βλ το κτίριο της βιβλιοθήκης της Φιλοσοφικής που παραμένει ημιτελές εδώ και χρόνια), τις περαιτέρω περικοπές των φοιτητικών παροχών (σίτιση, στέγαση), τις περικοπές σε συγγράμματα και την απόθεση πλευρών της λειτουργίας του πανεπιστημίου σε ιδιωτικές εργολαβίες (σίτιση, security, καθαρισμός). Ταυτόχρονα, η επιβολή διδάκτρων στα προγράμματα μεταπτυχιακών, ολοένα και γενικεύεται. Στη Φιλοσοφική δίδακτρα ήδη υπάρχουν σε μεταπτυχιακά του Ιστορικού-Αρχαιολογικού και της Ψυχολογίας (9.750 ευρώ), ενώ γίνεται πλέον ανοιχτά συζήτηση και για επιβολή διδάκτρων και σε άλλα τμήματα.

Ενάντια στο μοντέλο ζωής που μας προτείνουν: Επιμένουμε συλλογικά!

Επειδή δεν πιστεύουμε, ότι η ιδιώτευση, ο ατομικισμός και το κυνήγι της προσωπικής ανέλιξης μπορούν να πετύχουν αλλά και δεν μας εκφράζουν, επιλέγουμε και επιμένουμε να συζητάμε, να αποφασίζουμε και να δρούμε συλλογικά για ό,τι μας απασχολεί. Είτε αυτό αφορά την φοιτητική μας καθημερινότητα και τα προβλήματα που ανακύπτουν μεσα στη χρονιά, είτε κοινωνικά ζητήματα για τα οποία νιώθουμε την ανάγκη να τοποθετηθούμε και να παλέψουμε. Το βασικό μας όπλο για αυτά αποτελεί ο Φοιτητικός μας Σύλλογος.

Ο Φοιτητικός Σύλλογος Φιλοσοφικής «Κώστας Βάρναλης», μέλη του οποίου είμαστε όλοι από τη στιγμή της εγγραφής μας στη σχολή, αποτελεί το όχημα των διεκδικήσεών των φοιτητών της Φιλοσοφικής και την συνισταμένη της έκφρασής τους. Επειδή, όμως, ο φοιτητικός σύλλογος δεν υπάρχει απλά για να υπάρχει αλλά για να συνεδριάζει και να παίρνει αποφάσεις, όντας έτσι ένα ζωντανό σώμα, προκύπτει ο ρόλος της Γενικής Συνέλευσης.

Η Γενική Συνέλευση είναι το ανώτερο όργανο του Φοιτητικού Συλλόγου.
Καλείται από το Διοικητικό Συμβούλιο (βλ. παρακάτω) ή με συλλογή υπογραφών.
Αποτελεί διαδικασία ανοιχτή και αμεσοδημοκρατική. Όλα τα μέλη του συλλόγου έχουν το δικαίωμα να τοποθετηθούν, να καταθέσουν ψηφίσματα και συνολικά πλαίσια απόφασης της διαδικασίας. Το σώμα, εφόσον υπάρχει απαρτία (που ορίζεται αναλογικά με τους ψηφίσαντες στις φοιτητικές εκλογές), μετά τη συζήτηση, ψηφίζει κι αποφασίζει. Ωφείλει μάλιστα, κατά τη γνώμη μας, και να υλοποιεί το ίδιο τις  αποφάσεις του, ενάντια σε λογικές ανάθεσης.

Το Διοικητικό Συμβούλιο προκύπτει από τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών και εκτός από το να καλεί σε Γενική Συνέλευση συζητά πάνω σε κείμενα τα οποία μπορούν να κατατεθούν από οποιαδήποτε πολιτική δύναμη ή φοιτητή. Κάθε φοιτητής μπορεί να παρίσταται και να έχει λόγο και σ’ αυτή τη συλλογική διαδικασία, έτσι ώστε και να μπορεί να παραθέσει τη γνώμη του, αλλά και να γνωρίζει τις απόψεις που διατυπώνονται από τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις.

Ο φοιτητικός σύλλογος και τα όργανά του δεν αντιμετωπίζονται όμως με τον ίδιο τρόπο από όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Σε αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το αμαύρωμα του φοιτητικού συνδικαλισμού και οι τάσεις εκφυλισμού του. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, παράταξη της ΝΔ, στη φιλοσοφική αντιτίθεται στη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων, ενώ ακόμα και από το Διοικητικό Συμβούλιο, συνήθως απουσιάζει ή επιλέγει να μην τοποθετείται καν σε αυτό. Τοποθετείται ενάντια στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας  κι ενάντια στο άσυλο. Προσφέρει όμως δωρεάν σημειώσεις, μπουζούκια, Μύκονο. Η ΠΑΣΠ σήμερα δεν αποτελεί παρά το φτωχό συγγενή και συμπλήρωμα της ΔΑΠ. Τέλος η ΠΚΣ/ΜΑΣ/ΚΝΕ είναι χαρακτηριστική περίπτωση του «περνάω και μόνος μου καλά», μιάς και βασικό χαρακτηριστικό της είναι η επιλογή της να πορεύεται μόνη της μακριά από ο,τιδήποτε αποκλίνει έως και ελάχιστο από το μονίμως αλάνθαστο πολιτικό της σχέδιο , που δεν πρέπει να «μολυνθεί» από άλλες απόψεις, υπονομεύοντας ενίοτε και τις ίδιες τις διαδικασίες του συλλόγου.



Η Συνεργασία Ανεξάρτητων Φιλοσοφικής είναι ένα σχήμα που δραστηριοποιείται στην Φιλοσοφική από το 1982. Συμμετέχει στο πανελλαδικό δίκτυο σχημάτων που συναποτελούν τα Ε.Α.Α.Κ. (Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση). Η ΣΑΦ δημιουργήθηκε από φοιτητές της Φιλοσοφικής σαν εμάς, οι οποίοι πίστεψαν ότι η συλλογική πάλη απέναντι σε όσους θέλουν να μας στερήσουν τα δικαιώματά μας αλλά και για ένα καλύτερο μέλλον μπορεί να είναι νικηφόρα και μπορεί να αλλάξει όντως τις καταστάσεις. Και η ίδια η ιστορία δείχνει ότι επαληθεύτηκαν. 
Είμαστε σχήμα – και όχι παράταξη – διότι αποφασίζουμε δημοκρατικά και «από τα κάτω» χωρίς να εξαρτόμαστε από πολιτικά κόμματα και πολιτικά γραφεία, καταφέρνοντας μόνοι μας να αποφασίζουμε και να συνθέτουμε για τα ζητήματα που μας απασχολούν. Πιστεύουμε σε ένα άλλο μοντέλο πολιτικής παρέμβασης μακριά από τις λογικές που ταυτίζουν την πολιτική δράση με την προσωπική ανέλιξη, το βόλεμα και τη λαμογιά όσο και από εκείνους που ενσωματώνουν τα παραπάνω κ έτσι οδηγούνται στην απραξία και τον ατομισμό. 

Είμαστε με την αριστερά της ρήξης και της ανατροπής, με την ριζοσπαστική αριστερά που δεν μένει στάσιμη αλλά προχωρά μαζί με την κοινωνία, την αριστερά που μαθαίνει από τα λάθη της και την αριστερά που είναι έτοιμη να αμφισβητήσει ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό.

Δεν πιστεύουμε ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγουμε να είμαστε σχήμα και όχι παράταξη, αλλά και να συμπορευόμαστε με άλλα αριστερά σχήματα της σχολής.
Ενώνουμε τις δυνάμεις μας με την Κίνηση Αριστερών Φιλοσοφικής (Κ.ΑΡ.ΦΙ.), συγκροτούμε την Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ, που μετρά χρόνια κοινής παρέμβασης και ενωτικής πορείας. Στην ίδια κατεύθυνση, ήδη από πέρυσι, στη φιλοσοφική, έχουμε από κοινού με την Αριστερή Ενότητα (ΑΡ.ΕΝ) Φιλοσοφικής μπει σε μία διαδικασία μιας ακόμα πιο διευρυμένης και βαθιάς ενότητας και ζύμωσης της αριστεράς, μπροστά στα μέτωπα που ανοίγονται σήμερα μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο.

Μιας αριστεράς που θα μπορεί να συμβάλλει στην αλλαγή της πολιτικής παρέμβασης στο πανεπιστήμιο, να ανατρέψει την αντίληψη περί «σάπιου φοιτητικού συνδικαλισμού», ενάντια στο συνδικαλισμό-ιμάντα μεταβίβασης κομματικής γραμμής και να φέρει την πολιτική στα χέρια των πολλών, χωρίς διακρίσεις ειδικών και μη, να κάνει εν τέλει κτήμα καθενός από εμάς την καθημερινή διεκδίκηση καλύτερων όρων σπουδών και μιας ζωής με αξιοπρέπεια.


Κανένας μόνος του στο Πανεπιστήμιο της κρίσης!



η συνέχεια εδώ...