6 Νοεμβρίου 2016

What about my future plans? (περί διδακτικής επάρκειας ο λόγος)

What about my future plans? (περί διδακτικής επάρκειας ο λόγος)
Ως φοιτητές και μελλοντικοί απόφοιτοι της Φιλοσοφικής, στη συντριπτική μας πλειοψηφία έχουμε ως επαγγελματική προοπτική τη διδασκαλία. Ενώ το εργασιακό τοπίο στον κλάδο μας είναι ήδη ζοφερό, το Υπουργείο και ο “Εθνικός Διάλογος για την Παιδεία” επιχειρούν να μας στερήσουν ό,τι κατοχυρώνει επαγγελματικά το πτυχίο μας.

Τι ισχύει – πώς πληττόμαστε σήμερα
Μετά την εφαρμογή του σχετικού νόμου του 2013, η δυνατότητά μας να εργαστούμε ως καθηγητές, οριζόμενη ως διδακτική επάρκεια, εξασφαλίζεται μέσα από την επιλογή παιδαγωγικών μαθημάτων στο πρόγραμμα σπουδών. Το νομικό αυτό πλαίσιο είναι ήδη προβληματικό, αφού σε τμήματα που τα απαιτούμενα παιδαγωγικά μαθήματα δεν είναι υποχρεωτικά, μπορούν να προκύψουν πτυχία δύο ταχυτήτων. Πτυχία με “κατοχυρωμένη” τη διδακτική επάρκεια ή όχι. Το συγκεκριμένο πρόβλημα εντοπίζεται ήδη στα μικρότερα τμήματα της Φιλοσοφικής (ξενόγλωσσα, θεατρικό, μουσικό). Στο αγγλικό για παράδειγμα, σε περίπτωση που κάποιος φοιτητής δεν επιλέξει τα 7 απαιτούμενα παιδαγωγικά-διδακτικά μαθήματα, το πτυχίο του δεν κατοχυρώνει την διδακτική επάρκεια. Ταυτόχρονα, βλέπουμε σε άλλες σχολές, όπως η Σχολή Θετικών Επιστημών στην Αθήνα, τη Φιλοσοφική ΑΠΘ και το Φιλολογικό της Πάτρας, να προτείνονται από καθηγητές και διοικήσεις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών. Αλλαγές οι οποίες θα διασπάσουν εντελώς την ενιαιότητα του πτυχίου και θα δημιουργήσουν κατευθύνσεις, μία εκ των οποίων θα είναι αυτή που κατοχυρώνει τη διδακτική επάρκεια (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, το βιολογικό του ΕΚΠΑ). Είναι ιδιαίτερα προβληματικό ότι πρόεδροι τμημάτων σε μια σειρά από σχολές αλλά και στη Φιλοσοφική, δεν τοποθετούνται ξεκάθαρα υπέρ της διασφάλισης του ενιαίου πτυχίου, που κατοχυρώνει όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα.

Μετά τις διοικήσεις και τους καθηγητές,
εθνικός διάλογος” και Υπουργείο παρατραβάνε το σκοινί

Η επιτροπή “εθνικού διαλόγου για την Παιδεία” αποτελεί ένα “τρικ” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να νομιμοποιήσει στη σφαίρα του δημόσιου λόγου αντιεκπαιδευτικές τομές και μεταρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης. Στην πραγματικότητα, πρόκειται μια κατ' επίφαση δημοκρατική διαδικασία που δεν περιλαμβάνει (-ούτε και θα μπορούσε άλλωστε) τους φοιτητές. Η επιτροπή αποτελείται από μια χούφτα μεγαλοκαθηγητών και “τεχνοκρατών” που σε προηγούμενο διάστημα έχουν υποστηρίξει ενεργά όλες τις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που έχουν προταθεί από τις εκάστοτε κυβερνήσεις (ακόμα και την αναθεώρηση του άρθρου 16). Μάλιστα, ο πρόεδρος της επιτροπής, Α. Λιάκος, πρώην καθηγητής της Φιλοσοφικής, δε χάνει ευκαιρία να κατονομάζει τους καθηγητές της δευτεροβάθμιας ως άχρηστα, απείθαρχα παράσιτα, αφήγηση που σαφώς επεκτείνει και για τους μελλοντικούς αποφοίτους των καθηγητικών σχολών.
Το τελευταίο διάστημα λοιπόν, η “επιτροπή εθνικού διαλόγου για την παιδεία” εισηγείται με επίμονο τρόπο την εξής πρόταση: Η διδάκτικη επάρκεια δε θα κατοχυρώνεται σε προπτυχιακό επίπεδο, αλλά σε δεύτερο κύκλο κατάρτησης με τη συγκρότηση αντίστοιχων μεταπτυχιακών προγραμμάτων. Προτείνεται μάλιστα ο δεύτερος κύκλος σπουδών να ακολουθείται από διετή εισαγωγική περίοδο ένταξης στο επάγγελμα, μετά την οποία θα πιστοποιείται η δυνατότητα διδασκαλίας. Ας σημειωθεί ότι σε περίπτωση δεύτερης αποτυχίας εισαγωγής στο δεύτερο κύκλο σπουδών, ο επίδοξος καθηγητής θα αποκλείεται επ αόριστον από το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ.
Γιατί στο καλό όλα αυτά;
Όλες οι παραπάνω κινήσεις έχουν κατά τη γνώμη μας σαφή στοχοθεσία: να μας συμφιλιώσουν με το αβέβαιο εργασιακό τοπίο στον κλάδο μας και να μας διαμορφώσουν σε ευέλικτους, πειθήνιους εργαζόμενους με χαμηλές προσδοκίες.
Με τι καλούμαστε να συμφιλιωθούμε: Ελάχιστες προσλήψεις στο δημόσιο σχολείο και αυτές μόνο αναπληρωτών (διορισμοί μόνιμων καθηγητών έχουν να γίνουν 7 χρόνια). Άθλιες συνθήκες στα μεγάλα (αλλά και μικρά) φροντιστήρια με ωρομίσθια πείνας και ελαστικές σχέσεις εργασίας. Ελάχιστες δυνατότητες αξιοπρεπούς επιβίωσης μέσα από ιδιαίτερα. Όλα αυτά μάλιστα, στο φόντο του επερχόμενου εργασιακού νόμου, που προβλέπει στέρηση 13ου,14ου μισθού, υποκατώτατο μισθό για τη νεολαία, ακόμα ευκολότερες απολύσεις και ρυθμίσεις που καθιστούν πολύ δυσκολότερη την συνδικαλιστική δράση και τη δυνατότητα συλλογικών διεκδικήσεων.
Σε αυτό το τοπίο αντιστοιχεί ένας εργαζόμενος εξατομικευμένος, ανταγωνιστικός και με όσο το δυνατόν λιγότερα επαγγελματικά δικαιώματα. Η αφαίρεση της διδακτικής επάρκειας μέσω της διάσπασης του ενιαίου πτυχίου εξυπηρετεί αυτή ακριβώς την κατεύθυνση. Ήδη ως φοιτητές θα καλούμαστε σε ένα κυνήγι πιστοποίησης γνώσεων για να φτιάξουμε τον ατομικό μας φάκελο προσόντων- επαγγελματικών δικαιωμάτων. Έτσι το δικαίωμα μας στην εργασία μετατρέπεται σε προσωπικό στοίχημα του καθενός μας με αποτέλεσμα να είμαστε ανταγωνιστικοί προς τους συμφοιτητές και τους συναδέλφους μας και να μην αγωνιζόμαστε συλλογικά για το κοινό συμφέρον μας και για την κοινή μας εργασιακή προοπτική. Στην πραγματικότητα, ειδικά σήμερα που στο σύνολό της η νέα γενιά καλείται να ζήσει χειρότερα από τους γονείς της μέσα στο μνημονιακό βούρκο, οι συλλογικές διεκδικήσεις είναι οι μόνες που μπορούν να διασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές εργασιακό μέλλον.

Απάντησή μας:
/Απέναντι στις διοικήσεις που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, που προτιμούν να μας ενημερώνουν εκ των υστέρων για αλλαγές που υποβαθμίζουν τα πτυχία μας, απαιτούμε ενιαία κατοχύρωση της διδακτικής επάρκειας στον κορμό των υποχρεωτικών μαθημάτων για όλους μας.

/Δεν αναγνωρίζουμε τον ψευδεπίγραφο “εθνικό διάλογο” και τα επικίνδυνα πορίσματά του για μεταφορά των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων σε δεύτερους κύκλους σπουδών και αξιολογήσεων.

/Η μόνη προϋπόθεση για εργασία με αξιοπρέπεια και δικαιώματα δεν μπορεί να είναι άλλη από το ενιαίο και ισχυρό μας πτυχίο!





η συνέχεια εδώ...