18 Ιουνίου 2013

Πορεία 18/6 για την ΕΡΤ


 Οι φοιτητικοί σύλλογοι καλούν σήμερα σε πορεία διαμαρτυρίας για την ΕΡΤ στο Νομισματικοπείο στης 17.00. Μεταξύ αυτών και ο Σύλλογος Φοιτητών Φιλοσοφικής μετά τη χθεσινή απόφαση του Δ.Σ.    Τώρα που η κυβέρνηση φαίνεται να μην έχει στηρίγματα, μετά κι από την απόφαση του ΣτΕ για επαναλειτουργία της ΕΡΤ είναι η ώρα να δώσουμε όλη τη μαχητικότητα και το δυναμισμό του νεολαίστικου κινήματος για να γίνει ο αγώνας της ΕΡΤ πυροδότης μεγαλύτερων κινημάτων και νικών του λαϊκού κινήματος!

η συνέχεια εδώ...

16 Ιουνίου 2013

Κυκλοφορεί το απεργιακό φύλλο των εργαζομένων στα ΜΜΕ!

ertopen 

«Αδέσμευτη Γνώμη» - Η εφημερίδα των απεργών στα ΜΜΕ

left.gr

Η ΕΣΗΕΑ εκδίδει την Κυριακή την απεργιακή «Αδέσμευτη Γνώμη» μετά από 38 χρόνια

Ημερομηνία: 15/06/2013 17:02
Η εφημερίδα των απεργών δημοσιογράφων
από το Σάββατο το βράδυ σε κυκλοφορία,
δίπλα στον αγώνα τον εργαζομένων στην ΕΡΤ και
στο αίτημα της κοινωνίας για ανεξάρτητη ενημέρωση.
Δεν αγοράζουμε τα απεργοσπαστικά φύλλα,
στηρίζουμε το απεργιακό φύλλο













Με στόχο να αναδείξει ότι η σύγκρουση με την κυβέρνηση δεν αφορά μόνο 
εργασιακά θέματα
αλλά την ίδια τη Δημοκρατία,
η ΕΣΗΕΑ εκδίδει την Κυριακή το απεργιακό φύλλο της Αδέσμευτης Γνώμης,
αναβιώνοντας την έκδοση του φύλου το 1975,
σε μια ιστορική απεργία της Ένωσης Συντακτών.

Η εφημερίδα θα είναι η μόνη μη-απεργοσπαστική, 
που θα κυκλοφορήσει το Σαββατοκύριακο, 
με κείμενα και άρθρα των απεργών δημοσιογράφων.  
  
Σημεία πρώτης διανομής της Αδέσμευτης Γνώμης στην Αθήνα: σταθμοί Μετρό Σύνταγμα,
Μοναστηράκι, Ομόνοια, Πανεπιστήμιο, Κεραμεικός και στην ΕΡΤ.



Στόχος είναι η ενημέρωση για την πραξικοπηματική παρέμβαση στην ΕΡΤ
αλλά και για τον στραγγαλισμό της ενημέρωσης που επιδιώκει η κυβέρνηση κατεβάζοντας
τους πομπούς.  

Την Κυριακή αναζητούμε και διαδίδουμε την “Αδέσμευτη Γνώμη”
και όχι απεργοσπάστες.


η συνέχεια εδώ...

14 Ιουνίου 2013

Απόσπασμα από το '' Εκείνος& Εκείνος''


Ένα απόσπασμα από τη σειρά ''Εκείνος&Εκείνος'' που παιζόταν στη δημόσια τηλεόραση επί χούντας. Μια σειρά με πολλά νοήματα και μηνύματα για το καθεστώς της εποχής. Νοήματα και μηνύματα τα οποία θα μπορούσαν να αναφέρονται και στο σήμερα...

η συνέχεια εδώ...

13 Ιουνίου 2013

Αναστολή αυριανών εξετάσεων. Πορεία αλληλεγγύης για την ΕΡΤ.

Μετά από απόφαση του Δ.Σ των φοιτητών της Φιλοσοφικής καθώς και της Κοσμητείας, τα αυριανά μαθήματα δε θα δοθούν προκειμένου να συμμετάσχουμε στην πορεία αλληλεγγύης προς τους εργαζομένους της ΕΡΤ. Αύριο 13/06 στις 10.30 προσυγκέντρωση έξω από το μέγαρο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή. Υπερασπιζόμαστε τη δημόσια τηλεόραση. Η χούντα δε θα περάσει!

η συνέχεια εδώ...

12 Ιουνίου 2013

Όλοι στις διαδηλώσεις ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ!

Φωτογραφίες από τη χτεσινή συγκέντρωση έξω από το κτίριο της ΕΡΤ 

Σήμερα συγκέντρωση απεργών στις 12μμ και στις 6μμ
ΌΛΟΙ ΕΚΕΙ!






η συνέχεια εδώ...

Απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Δημοσιογράφων της ΕΡΤ


«Η ΕΡΤ πρέπει να είναι ανοιχτή: στην κοινωνία, τις αντιφάσεις της, τα προβλήματά της, τις αγωνίες, τις ιδέες και τις δράσεις.

Η ΕΡΤ πρέπει να είναι ανοιχτή: στον πολιτισμό, τον κόσμο του, τις διαφορετικές τάσεις, αναζητήσεις και δυναμικές του.

Η ΕΡΤ πρέπει να είναι ανοιχτή: σε κάθε πολίτη του κόσμου, στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία, την Αφρική, την Αυστραλία.

Το δυναμικό της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης έχει τη δύναμη και τη θέληση να κρατήσει ψηλά το κοινωνικό αγαθό της ενημέρωσης, του πολιτισμού, του αθλητισμού. Έχει την τόλμη και τη βούληση να παλέψει για να πάψει η ΕΡΤ να χειραγωγείται από κάθε μονοκομματική ή πολυκομματική εξουσία. Εμείς οι εργαζόμενοι, είμαστε ακόμη ζωντανοί και θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.

Θα αγωνιστούμε για ένα θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της ΕΡΤ που θα κατοχυρώνει και θα περιφρουρεί την ανεξαρτησία της δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, θα κόψει, επιτέλους, τον ομφάλιο λώρο με την εκάστοτε κυβέρνηση και κάθε κέντρο ή παράκεντρο πολιτικών και πελατειακών παρεμβάσεων.

Η ΕΡΤ πρέπει να είναι ανοιχτή, κτήμα και πραγματική ιδιοκτησία όλων των ελλήνων πολιτών.

Όσοι επεξεργάζονται σχέδια για λουκέτο στην ΕΡΤ δεν μπορεί παρά να αποσκοπούν σε εξυπηρέτηση άλλου τύπου συμφερόντων. Είναι επικίνδυνοι.

Οι δημοσιογράφοι της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι θα κρατήσουμε με κάθε μέσο και κάθε τρόπο την ΕΡΤ ανοιχτή. Καλούμε κάθε πολίτη από τη Γαύδο μέχρι τον Έβρο για να αποτρέψουμε τον εφιάλτη. Να αποτρέψουμε κάθε απόπειρα φίμωσης του Δημόσιου Ραδιοτηλεοπτικού Φορέα της χώρας.

Όσοι ονειρεύονται εφιάλτες ας μείνουν στη μακαριότητα του παραμυθιού της κακιάς μάγισσας ή ας ξυπνήσουν πριν είναι αργά. Εμείς είμαστε ξάγρυπνοι. Βρισκόμαστε σε διαρκή Γενική Συνέλευση και καλούμε πολίτες, κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς, επιστήμονες, ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών στις 7 το απόγευμα στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω.


Η ΕΡΤ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ.»

η συνέχεια εδώ...

9 Ιουνίου 2013

«Salut à toi...», σύντροφε Κλεμάν

αναδημοσίευση από RedNotebook

Η Γαλλία είναι μια από τις χώρες όπου η «θεωρία των δύο άκρων», δηλαδή η εξομοίωση της άκρας δεξιάς με την άκρα αριστερά δεν είναι μια καινούργια καραμέλα. Είναι μια παλιά καραμέλα. Ο μακρύς κατάλογος των θυμάτων, κυρίως μεταναστευτικής καταγωγής, που έπεσαν κάτω από τα φονικά χτυπήματα σκίνχεντ που φώλιαζαν για πολλά χρόνια στη ζεστή αγκαλιά του Εθνικού Μετώπου, δεν φάνηκε να συγκινεί το γαλλικό πολιτικό κατεστημένο, που προωθούσε συστηματικά την εν λόγω θεωρία παράλληλα με την εξελισσόμενη απο-μαρξικοποίηση της διανοητικής και πολιτικής ζωής της χώρας. 

Η ιδεολογική ηγεμονία των «νέων φιλοσόφων» της ευθείας γραμμής που πήγαινε από τον Χέγγελ κατευθείαν στα γκούλαγκ, όπως εύστοχα καυτηριάζει ο Φρέντρικ Τζέιμσον, οδήγησε στην εμφάνιση της ευθείας γραμμής στο εγκεφαλογράφημα της  πολιτικής και της διανόησης, σε συνδυασμό με το «χτύπημα» της εναλλαγής στην εξουσία μιας νεοφιλελεύθερης «σοσιαλδημοκρατίας» με μια νεοφιλελεύθερη δεξιά και τούμπαλιν.

Ο Κλεμάν Μερίκ ήταν ένας πολιτικοποιημένος νέος με έντονο αντιφασιστικό φρόνημα και ιδέες. Στη συνέχεια της τεθλασμένης γραμμής των αντιστάσεων, πήγε στο Παρίσι να σπουδάσει στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών, ένα από τα πιο εκλεκτά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Συνδικαλίστηκε με το αριστερό φοιτητικό συνδικάτο Sud Etudiant της Ομοσπονδίας Solidaires. Συμμετείχε ενεργά στην Αντιφασιστική Δράση σε Παρίσι και Προάστια (αντιφά). 

Ο Κλεμάν  μοίραζε αντιφασιστικές προκηρύξεις, πάλευε ενάντια στο πανεπιστήμιο-επιχείρηση, για συνολική και κριτική γνώση, πήγαινε σε αντιδιαδηλώσεις ενάντια στις φασιστοσυνάξεις, πάλευε ενάντια στο ρατσισμό, το σεξισμό και την ομοφοβία. Ήταν αντικαπιταλιστής κι ελευθεριακός. Στο μπαρ που σύχναζε μαζεύτηκαν οι σύντροφοι και φίλοι του το μεσημέρι της Πέμπτης 6 Ιούνη πριν του πουν το τελευταίο αντίο στον πεζόδρομο της οδού Κομαρτάν όπου δολοφονήθηκε από τους ακροδεξιούς σχίνχεντ. 

Την Τετάρτη 5 Ιούνη, το απόγευμα, ο Κλεμάν έβγαινε με τους φίλους και συντρόφους του από ένα παζάρι ρούχων. Είχαν ήδη διασταυρωθεί με τους φασίστες. Τατουάζ με αγκυλωτούς σταυρούς και μπλούζες μάρκας «Λευκή δύναμη» και «Αίμα, τιμή» δεν κρύβονται. Ενημέρωσαν τον ιδιωτικό φύλακα του καταστήματος για την παρουσία των φασιστών ο οποίος τους είπε να μην κάνουν φασαρία στο μαγαζί και τους παρέπεμψε σε δύο αστυνομικούς οι οποίοι για κάποιο λόγο έφυγαν. Οι φασίστες περίμεναν τους αντιφασίστες έξω από το χώρο πώλησης έχοντας καλέσει κι άλλους για ενισχύσεις. Τους κύκλωσαν και τους επιτέθηκαν. Ο Κλεμάν, δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Χτυπώντας τον με σιδερογροθιά στο πρόσωπο, τον έριξαν σε ένα μεταλλικό στύλο, χτύπησε το κεφάλι του και δεν ξύπνησε ποτέ ξανά.

Η αστυνομία έχει προβεί ήδη σε συλλήψεις [1]. Υπήρχαν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες και κάμερες που κατέγραψαν την επίθεση [2]. 

Κι αφού υπήρχαν τόσοι μάρτυρες, πως τόλμησαν τέτοια επίθεση, θα αναρωτηθεί κάποιος που δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ότι το να υπάρχουν μάρτυρες είναι μέρος του σεναρίου των φασιστικών επιθέσεων. Στην Ελλάδα το σενάριο έχει πια εμπεδωθεί. 

Στη Γαλλία φασιστικές ομάδες (Jeunesses Nationalistes, Troisième Voie, Bloc Identitaire, GUD, Vox Populi και άλλες) που είχαν εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη και κρυφτεί για χρόνια στις τρύπες τους, πολλαπλασιάζουν και οξύνουν τις επιθέσεις τους ενάντια σε ομοφυλόφιλους-ες, «αριστεριστές», μετανάστες ή Γάλλους που προέρχονται από τη μετανάστευση. Η λίστα των επιθέσεων είναι μεγάλη και διαρκώς μεγαλώνει: Τούρ, Λυών, Ζιβόρ, Λίλ, Παρίσι, Τουλούζ [3]...  

Οι διαδηλώσεις, αυτο-αποκαλούμενες «για όλους», ενάντια στο νόμο για το «γάμο για όλους» αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για την επανεμφάνιση, την ενδυνάμωση, και την νομιμοποίησή τους απέναντι σε ένα κόσμο που, αν και συντηρητικός, είχε δυσκολία να συνευρεθεί και να οσμωθεί με φασιστικές και νεοναζιστικές ομάδες. Είδαμε τις τελευταίες, στο περιθώριο των διαδηλώσεων ενάντια στο γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών να επιχειρούν να προκαλέσουν συγκρούσεις με την αστυνομία. Να διαπράττουν δεκάδες ξυλοδαρμούς, να επιτίθενται σε πορείες ακόμα και συνδικαλιστικές. Η συσπείρωση και η μαζικοποίηση του συντηρητικού χώρου ενάντια στο γάμο για όλους αναμόχλευσε τα πιο ακραία συντηρητικά αντανακλαστικά και έφερε στην επιφάνεια το πιο αποκρουστικό πρόσωπο τους. 

Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κρίση είναι παρούσα στη Γαλλία. Όχι με τον τρόπο που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό νότο. ‘Έχουμε όμως μια διαρκή και συστηματική συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που στηρίχτηκε για χρόνια στο δόγμα των «παράσιτων» που ζουν χάρη στη δουλειά των άλλων. Έχουμε μορφές βίαιου αποκλεισμού τεράστιων κομματιών της γαλλικής κοινωνίας που οξύνει την ταυτοτική αναδίπλωση ένθεν κακείθεν. Χωρίς να ξεχνάμε τη δυναμική που φαίνεται να αναπτύσσει ο φασισμός και ο νέο- ναζισμός στην Ευρώπη με ζοφερή πρωταγωνίστρια την Ελλάδα. Η δολοφονία του Κλεμάν εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο όξυνσης της φασιστικής και ρατσιστικής βίας που σε κάθε χώρα αποκτά πια χαρακτηριστικά μιας εμφύλιας διαμάχης.

Σήμερα σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος σπεύδει να καταδικάσει τη στυγνή και αποτρόπαια πράξη. Ακόμα και η Μαρίν Λεπέν, που κάθε φορά προσθέτει και νέα επίθετα στους χαρακτηρισμούς της, ακόμα και η νεαρή ανιψιά της που εκφράζει τη φασιστική φωνή του Εθνικού Μετώπου στο γαλλικό κοινοβούλιο. Όμως ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και η πορεία του θα εξαρτηθεί από τη στάση του γαλλικού πολιτικού φάσματος απέναντι στη «θεωρία των δύο άκρων». Ήδη ο ηγέτης του κόμματος της δεξιάς Ζαν Φρανσουά Κοπέ απαιτεί τη διάλυση όλων των ακροδεξιών και ακροαριστερών ομάδων που “αποτελούν κίνδυνο”, εξομοιώνοντας το θύμα της δολοφονίας με τους θύτες του. Από την άλλη, ο Εμμανουέλ Βάλς, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, συνιστά προσοχή απέναντι στα αμαλγάματα, τονίζοντας ότι είναι οι ακροδεξιές ομάδες που εδώ και μήνες προπαγανδίζουν το μίσος [4].
 
Όσο για την ακροδεξιά της Λεπέν και για το πόσο έχει συντελεστεί η η εκκαθάριση στο εσωτερικό του Εθνικού Μετώπου από αυτούς που πριν από κάποια χρόνια σκότωναν στο όνομά τους, θυμίζει έντονα Βορίδη ή και Κρανιδιώτη, ή ακόμα και τους χρυσαυγίτες όταν προσπαθούν να πείσουν ότι ο ναζισμός τους ανήκει στο παρελθόν. 

Σύντροφε Κλεμάν, ό,τι κι αν πούμε τίποτα δεν θα μπορέσει να ξαναδώσει το χαμόγελο στους γονείς σου και τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Σου λέω μόνο Salut à toi, δεν θα ξεχάσουμε, θα παλέψουμε για να μην πάνε χαμένοι οι αγώνες σου και τα όμορφα δεκαεννιά σου χρόνια.

Νο pasaràn

____________

Σημειώσεις

[1] http://www.lemonde.fr/societe/article/2013/06/06/l-auteur-presume-de-l-agression-contre-clement-meric-interpelle_3425537_3224.html#ens_id=3424950&xtor=RSS-3208 
[2] http://www.meltycampus.fr/clement-meric-ses-amis-temoignent-les-skins-se-sont-jetes-sur-nous-a185039.html
[3] http://www.humanite.fr/politique/lagression-de-clement-meric-nest-pas-un-acte-pas-i-543212
[4] http://www.humanite.fr/politique/pour-jean-francois-cope-extreme-droite-egale-extre-543305 

Το άρθρο δημοσιεύεται στην Εποχή

η συνέχεια εδώ...

4 Ιουνίου 2013

Εκδήλωση ΣΑΦ με θέμα: Eκπαίδευση και Νόμοι: Το παράδειγμα της Ελλάδας

Η ΣΑΦ σας προσκαλεί αύριο στις 15:00 στο στέκι της στον πέμπτο όροφο της Σχολής στην εκδήλωση με θέμα Εκπαίδευση και Νόμοι: Το παράδειγμα της Ελλάδας.
Είναι γεγονός ότι την τελευταία εικοσαετία επιχειρείται μια βαθιά αντιδραστική αναδιάρθρωση στο ελληνικό πανεπιστήμιο με στόχο τη συρρίκνωση των ελευθεριών των φοιτητών, την εντατικοποίηση στις σπουδές μας, τη μείωση των φοιτητικών παροχών και άλλα πολλά σε μια κατεύθυνση εξευρωπαϊσμού της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ποιος είναι όμως ο απώτερος στόχος αυτών των αλλαγών; Τι μας έχουν διδάξει τα πρόσφατα φοιτητικά κινήματα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση;
Αυτά τα ερωτήματα και άλλα πολλά θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε μια συγκυρία όπου η τριτοβάθμια εκπαίδευση δέχεται περισσότερες επιθέσεις παρά ποτέ.

η συνέχεια εδώ...

3 Ιουνίου 2013

Κι όλ’ αυτά για ένα πάρκο;


Ταξίμ 1977 – Ταξίμ 2013: δύο πραξικοπήματα, ένα πυρηνικό εργοστάσιο, ένα χρυσωρυχείο, ένα φράγμα, μια γέφυρα κι ένα πάρκο δρόμος

«Μα πότε γίναν όλ’ αυτά στην Κωνσταντινούπολη»; Με ρωτάνε οι γνωστοί και οι φίλοι. «Κι όλ’ αυτά για ένα πάρκο; Πριν λίγες μέρες εκεί δεν ήσουν; Κατάλαβες τίποτα»;

Της Αιμιλίας Βουλβούλη


Η αλήθεια είναι ότι το είχα καταλάβει δέκα χρόνια πριν. Όταν έκανα έρευνα σχετικά με το κίνημα ενάντια στην κατασκευή της τρίτης γέφυρας του Βοσπόρου και ένας ‘πληροφορητής’ μου (όπως είθισται να αποκαλούμε τα υποκείμενα της έρευνας μας οι κοινωνικοί ανθρωπολόγοι) μου είχε πει: «Αυτοί (οι ακτιβιστές ενάντια στην κατασκευή της γέφυρας) θα αντιδρούσαν έτσι κι αλλιώς. Δεν αντιδρούν στην κατασκευή της γέφυρας. Αντιδρούν ενάντια στα πάντα γιατί είναι αριστεροί».

Δίκιο είχε ο άνθρωπος! Είναι ανήσυχοι αυτοί οι αριστεροί! Δεν κάθονται ήσυχοι ποτέ! Γι’ αυτό και στους φίλους και τους γνωστούς που με ρωτάνε αυτές τις μέρες, απαντώ πως αυτό που συμβαίνει στην Ταξίμ δεν ξεκίνησε πριν πέντε μέρες. Δεν ξεκίνησε πριν δύο χρόνια, όταν δημιουργήθηκε η «Πλατφόρμα Ταξίμ» ως δράση ενάντια στην ανάπλαση της συμβολικής, για το συλλογικό φαντασιακό των Τούρκων, αυτής πλατείας. Δεν ξεκίνησε καν τη δεκαετία του 1990, όταν οι ‘δομές πολιτικών ευκαιριών’ μετά το «βελούδινο», όπως ονομάστηκε, πραξικόπημα του 1997, νομιμοποίησαν πολιτικά και ισχυροποίησαν θεσμικά την προστασία του περιβάλλοντος και τη συλλογική δράση που αναφέρεται σε αυτό.  Είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν, και υπήρχε παντού, σε όλη τη χώρα.

Ξεκίνησε κάπου εκεί στη δεκαετία του 1960, όπως και σ’ άλλα μέρη του κόσμου, και διεκόπη βάρβαρα στις 12 Μαρτίου του 1971 από το στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο στόχευε στην διάλυση της «επικίνδυνης αριστερής κουλτούρας» που εξαπλώνονταν στη χώρα. Όμως αυτή δε διαλύθηκε. Ναι, το πλήθος διαλύθηκε την Πρωτομαγιά του 1977 στη γνωστή πλατεία, όταν δεκάδες διαδηλωτές δολοφονήθηκαν. Όμως και πάλι η αριστερά δεν έσβησε. Το καίριο χτύπημα έγινε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1980, στο επόμενο στρατιωτικό πραξικόπημα. Εκατοντάδες χιλιάδες αριστεροί και προοδευτικοί ακτιβιστές, πολιτικοί, απλοί πολίτες δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, μετανάστευσαν. Όντως, αυτό το πραξικόπημα φάνηκε να διαλύει κάθε προοδευτική απόχρωση στη χώρα.

«Δεν υπάρχει αριστερά στην Τουρκία»· φράση που ακούγεται δεκαετίες τώρα από τους «πραγματικούς αριστερούς» της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Και τι είναι η αριστερά; Αντικείμενο, που χαλάει και το πετάς; Μήπως έχει κάποιος το copy-right; Ναι, τα αριστερά κόμματα και οι αριστερές οργανώσεις απαγορεύτηκαν τότε. Αλλά και επί Χούντας στην Ελλάδα το ίδιο είχε συμβεί. Σταμάτησε να υπάρχει η αριστερά; Κι ο Τσάβες φυλακίστηκε το 1992. Ηττήθηκε, ναι. Έχασε μια μάχη. Εξαφανίστηκε; Το αντίθετο. Δυνάμωσε. Έτσι και στην Τουρκία. Ηττήθηκε τότε η αριστερά. Όμως εξαφανίστηκε; Όχι. Υπήρχε παντού. Στο κίνημα ενάντια στις κατεδαφίσεις του Πέρα, εκεί στη δεκαετία του 1980. Ναι, μετά το πραξικόπημα! Κίνημα μέσα στη χούντα. Μέσα στην πιο μαύρη νύχτα. Στο κίνημα του Ακκουγιού, στο κίνημα ενάντια στη λειτουργία του χρυσωρυχείου της Περγάμου, στο κίνημα ενάντια φράγματα του Ιλισού και του Τούντζελι, στην εξέγερση της Ανατολίας, στο Αρναβούτκιοϊ και στην πρωτοβουλία ενάντια στην τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου.  

Κι όλα αυτά τα κινήματα ήταν κινήματα ριζοσπαστικά, κινήματα που τη ριζοσπαστικοποίησή τους ευνόησε η πολύ σκληρή καταπίεσή τους, όπως θα έλεγε ο Sidney Tarrow.  Και ήρθαν οι πρώτες νίκες, για το φράγμα του Ιλισού, για την τρίτη γέφυρα. Νίκες μικρές, αλλά ουσιαστικές. Mε πισωγυρίσματα, αλλά νίκες. Νίκες το αποτύπωμα των οποίων βλέπουμε σήμερα στην Ταξίμ. Γιατί όχι, dεν γίνονται όλ’ αυτά για ένα μικρό πάρκο. Όπως μου είπε ένας άλλος πληροφορητής –από εκείνους του αριστερούς–, δέκα χρόνια πριν: «Δεν πρόκειται απλώς για τη γέφυρα. Πρόκειται για τη δημοκρατία. Κάποια στιγμή αυτό το κράτος πρέπει να αρχίσει να λαμβάνει υπόψη του τη γνώμη του λαού του».

Αυτό ζητάει η Ταξίμ αυτές τις τελευταίες μέρες. Αυτό που ζητάνε δεκαετίες τώρα αυτοί οι ανήσυχοι αριστεροί, αυτοί οι «συγκεντρωμένοι και αφοσιωμένοι πολίτες που μπορούν ν’ αλλάξουν ακόμα και τον κόσμο», όπως έλεγε η M. Mead. Αυτοί που υπήρχαν τελικά παντού και δημιούργησαν τους όρους της κατά Touraine ‘ιστορικότητας’ στην οποία εγγράφεται η κοινωνική αλλαγή. Γιατί η Ταξίμ θ’ αποτελέσει για άλλη μια φορά σύμβολο για την αλλαγή. «Δεν ξέρω τι θα συμβεί αύριο! Αλλά σήμερα είναι μια καινούρια μέρα και είμαστε όλοι και όλες καινούριοι άνθρωποι», γράφει ο διαδικτυακός φίλος Kivanç.

Δεν ξέρω πόσοι είναι οι νεκροί μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο. Οι πληροφορίες αλλάζουν διαρκώς. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν νεκροί και πολλοί τραυματίες αλλά ο κόσμος δε φεύγει. «Τώρα ο φόβος έχει ηττηθεί», συνεχίζει ο Kivanç. «Μάθαμε να υψώνουμε τη φωνή μας όταν θυμώνουμε». Γιατί αυτό έκανε η αριστερά που «δεν υπήρχε» στην Τουρκία τόσα χρόνια. Έμαθε το λαό να υψώνει τη φωνή του όταν θυμώνει. Ψιθυριστά στην αρχή, μέχρι πριν πέντε μέρες που δυνάμωσε κι έγινε εκκωφαντική:

«Αντίσταση», «Ελευθερία», «Δημοκρατία». 


Η Αιμιλία Βουλβούλη είναι Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Φατίχ

Πηγή: rednotebook


Ο τίτλος είναι απόσπασμα από το κείμενο

η συνέχεια εδώ...

Προσοχή! H Τουρκική δημοκρατία σας χρειάζεται!

http://www.occupygezi.com/

Μετά από μια σειρά ειρηνικών διαδηλώσεων για την υπεράσπιση ενός δημόσιου χώρου αναψυχής στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης που έχει αποφασιστεί να κατεδαφιστεί με σκοπό  την κατασκευή ενός εμπορικού κέντρου, η Τουρκική αστυνομία επιτέθηκε βίαια τους διαδηλωτές με δακρυγόνα και αντλίες νερού σημαδεύοντας απευθείας στα πρόσωπα και τα σώματα των διαδηλωτών. Δεκάδες διαδηλωτές διακομίστηκαν στο νοσοκομείο και η πρόσβαση στο πάρκο αποκλείστηκε χωρίς καμία νομική βάση. Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, που ελέγχονται άμεσα από την κυβέρνηση ή έχουν επιχειρηματικούς και πολιτικούς δεσμούς με αυτή, να αρνούνται να καλύψουν τα περιστατικά αυτά. Πρακτορεία τύπου μπλοκάρουν τη ροή πληροφοριών.
Παρακαλώ μοιραστείτε αυτό το μήνυμα ώστε ο κόσμος να μάθει για το αστυνομικό κράτος καταστολής που δημιουργήθηκε από το AKP του Ταγίπ Ερντογάν, το οποίο συχνά θεωρείται ως πρότυπο για άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής. Τουρκική δημοκρατία και ο λαός της αναμένει τη βοήθειά σας. Σας ευχαριστούμε!





η συνέχεια εδώ...

Άλλεν Γκίνσμπεργκ: Το «Ουρλιαχτό» της γενιάς των Μπιt


αναδημοσίευση από το   tvxs





Αναπόσπαστο κομμάτι της «Ιερής Τριάδας» των Μπίτ και βασικός εκπρόσωπος της «γενιάς των μπιτ», ο Allen Ginsberg υπήρξε ένα από τα «καλύτερα μυαλά της γενιάς του», μίας γενιάς που ήρθε σε ρήξη με την συντηρητική κοινωνία της Αμερικής. Το έργο του αποτελεί σημείο αναφοράς στην μεταμοντέρνα ποίηση, επηρεάζοντας σημαντικά, μαζί με τους συντρόφους του, τη λογοτεχνία του 20ου αιώνα.

Γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου 1926, στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ, Ο πατέρας του, ποιητής και δάσκαλος, βοήθησε τον γιο του να έρθει σε επαφή με την ποίηση, ενώ η μητέρα του, δασκάλα αλλά και μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, τον μπόλιασε με το «μικρόβιο» της πολιτικής σκέψης και των κοινωνικών ανησυχιών.

Η ιδιαίτερη σχέση του Allen Ginsberg με την μητέρα του, η οποία παρουσίαζε έντονα προβλήματα ψυχικής υγείας, αποτυπώνεται στο σπαρακτικό ποίημα του «Kaddish for Naomi Ginsberg». (Το Kaddish είναι εβραϊκή προσευχή για τους νεκρούς). Κατά τη διάρκεια της σχολικής ζωής του, ο Ginsberg θα έρθει σε επαφή με έργα σπουδαίων ποιητών, ωστόσο ως μαθητής θα γοητευτεί ιδιαίτερα από την ποίηση του Walt Whitman, από τον οποίο θα επηρεαστεί σημαντικά.

Ο Ginsberg ασπάζεται την αντίληψη πως οι προσωπικές εμπειρίες και οι σκέψεις ενός ανθρώπου μπορούν να έχουν απήχηση στο κόσμο. Αυτή η αντίληψη αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο του έργου του Ginsberg, αλλά και γενικότερα της «γενιάς των μπιτ».

Ως φοιτητής πλέον στο πανεπιστήμιο Columbia γνωρίζει τον Jack Kerouac και τον William Burroughs, τα δύο άλλα μέλη της «Ιερής Τριάδας». «Η μπιτ γενιά ήταν μία ομάδα φίλων και το μπιτ η ονομασία που δόθηκε σε μία φιλία», θα δηλώσει ο ίδιος πολλά χρόνια αργότερα (συνέντευξη στο «Περιοδικό» τον Μάρτιο του 1991). Η δεκαετία του ’50 θα μείνει στην παγκόσμια λογοτεχνία, ως η «Δεκαετία Μπιτ», η λογοτεχνία μίας γενιάς που εξεγείρεται, ανατρέπει και προκαλεί τη συντηρητική αμερικανική κοινωνία.

Ο Ginsberg μαγεύεται από το πάθος του Kerouac για τη ζωή και τις εμπειρίες. Τα επόμενα χρόνια, παρέα με μία ομάδα νέων που θα συγκροτήσουν τη «γενιά των μπιτ», θα ρουφήξει κάθε στιγμή, ξεκινώντας μία περιπετειώδη περιπλάνηση γεμάτη εμπειρίες, που σε αρκετές περιπτώσεις συνοδεύονται από  ναρκωτικά και αλκοόλ. Η ομοφυλοφιλία αποτέλεσε ένα ακόμα κομμάτι της ζωής του αντισυμβατικού νεαρού, ενώ δεν έλειψαν και τα μπλεξίματα με το νόμο.
Σταδιακά αφιερώνεται στην ποίηση. Το 1955, ο Ginsberg θα βρεθεί στο Σαν Φρανσίσκο, όπου κατά τη διάρκεια μία ποιητικής βραδιάς θα απαγγείλει ένα απόσπασμα από το ποίημα του Ουρλιαχτό, ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας του 20ου αιώνα. Το «Ουρλιαχτό» θα δημοσιευτεί το 1956 στην ποιητική συλλογή του Ginsberg με τίτλο το «Ουρλιαχτό και άλλα ποιήματα».

Μία δεκαετία νωρίτερα ο Kerouac είχε γράψει το μυθιστόρημα «Στο Δρόμο» που αποτελεί ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα της Μπίτ λογοτεχνίας, ωστόσο με το «Ουρλιαχτό» η «γενιά των Μπιτ» είχε αποκτήσει το ποιητικό μανιφέστο της...

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα,
υστερικά γυμνά και λιμασμένα,
να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας
μιαν αναγκαία δόση,
χίπστερς με αγγελικά κεφάλια να φλέγονται για την αρχαία ουράνια ένωση
με την άστρική γεννήτρια μέσα στη μηχανή της νύχτας,
που φτωχοί κουρελιασμένοι με βαθουλωμένα μάτια και φτιαγμένοι στάθηκαν καπνίζοντας
μέσα στο υπερφυσικό σκοτάδι τιποτένιων διαμερισμάτων αιωρούμενοι
πάνω από τις κορυφές των πόλεων βυθισμένοι στην τζαζ,
που πρόταξαν τους εγκεφάλους τους γυμνούς στον ουρανό
κάτω απ’ τον Εναέριο σιδηρόδρομο και είδαν
αγγέλους Μωαμεθανούς να τρεκλίζουν φωτισμένοι σε ταράτσες πολυκατοικιών,
που πέρασαν απ’ τα πανεπιστήμια με ήρεμα ακτινοβόλα μάτια με παραισθήσεις
του Αρκάνσας και τραγωδία με το φως του Μπλαίηκ ανάμεσα στους μελετητές
του πολέμου,
που διώχτηκαν απ’ τις ακαδημίες λόγω τρέλας και έκδοσης
στίχων ανήθικων στου κρανίου τα παράθυρα,
που διπλώθηκαν από τον φόβο ξεντυμένοι σε αξύριστα δωμάτια, καίγοντας
τα λεφτά τους στα καλάθια των αχρήστων και ακούγοντας τον Τρόμο
μέσ’ απ’ τον τοίχο...

Απόσπασμα από το «Ουρλιαχτό» / Μετάφραση Γιάννης Λειβαδάς

Λίγο καιρό μετά την έκδοσή του, το «Ουρλιαχτό» θα απαγορευτεί ως άσεμνο. Παρά τη αντίδραση της συντηρητικής αμερικανικής κοινωνίας, η «γενιά των Μπίτ» συνέχιζε να καταδεικνύει το τέλμα της, τις αντιθέσεις της, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της. Με το «Στο δρόμο» του Kerouac, το «Ουρλιαχτό» του Ginsberg και το «Γυμνό Γεύμα» του Burroughs η «γενιά των Μπίτ» είχε αποκτήσει πλέον τη δική της λογοτεχνική έκφραση.

Και αν ο Jack Kerouac ήταν ο «Βασιλιάς» των Μπιτ, ο Allen Ginsberg ήταν ο «ντελάλης» τους. Σε αντίθεση με τον «Βασιλιά» που ήταν κάπως αντιεπικοινωνιακός, ο Ginsberg προώθησε όχι μόνο το δικό του έργο, αλλά και των υπολοίπων, και κυρίως αυτό του Kerouac. Το 1973 αυτός και η ποιήτρια Anne Waldman ίδρυσαν για αυτό το σκοπό στο ινστιτούτο Naropa, στο Boulder, στο Colorado, ένα ειδικό τμήμα για την μελέτη των γραπτών του Kerouac, αλλά και γενικότερα της «γενιάς των Μπιτ».




Το «Ουρλιαχτό» αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο τον καταλύτη στο έργο  του Ginsberg, αλλά και στη γενικότερη πολιτική και κοινωνική δράση του. Συχνά τοποθετήθηκε για θέματα όπως ο πόλεμος του Βιετνάμ, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων (ο ίδιος άλλωστε διατηρούσε μακροχρόνια σχέση με τον Peter Orlovsky) , αλλά και την απελευθέρωση των ναρκωτικών. Οι απόψεις του προκάλεσαν αρκετές φορές την αντίδραση της πολιτικής ηγεσίας, εντός αλλά και εκτός των ΗΠΑ, ενώ το FBI διατηρούσε έναν ογκωδέστατο φάκελο για αυτόν. Ο Ginsberg εξελίσσεται σε έναν από τους σημαντικότερους εκφραστές του παγκόσμιου κινήματος των νέων της δεκαετία του ‘60.


 Ο Ginsberg βάδισε και σε μουσικά μονοπάτια. Συμμετείχε στην μελοποίηση ποιημάτων του William Blake, «Songs of Innocence» και «Songs of Experience», ενώ ηχογράφησε και το διπλό άλμπουμ «First Blues». Σε συνεργασία με τον Philip Glass επένδυσαν μουσικά τα ποιήματα «Ουρλιαχτό» και «Wichita Vortex Sutra». Ανέβηκε στη σκηνή με μουσικούς όπως ο Bob Dylan, οι Fugs, ο Phil Ochs, οι Clash και η Patti Smith. Λίγο πριν το θάνατό του θα ηχογραφήσει το «Ballad of the Skeletons», σε συνεργασία με σημαντικούς συνθέτες, όπως οι Philip Glass, Lenny Kaye, Marc Ribot και Paul McCartney. Το βίντεο γυρίστηκε από τον σκηνοθέτη Gus Van Sant.


Ο Ginsberg βγήκε μέσα από τα σπλάχνα της Αμερικής. Την αγάπησε αλλά και τη μίσησε. Κυρίως ένιωθε απέχθεια για την κυρίαρχη καθεστωτική νοοτροπία. «Αμερική όλα σου τα έδωσα και τώρα είμαι ένα τίποτα» (από το ποίημα America)...


Όντας μία ανήσυχη και αντισυμβατική προσωπικότητα, ταξίδεψε σε πολλές χώρες και μετατράπηκε σε έναν «πολίτη του κόσμου». Τα ταξίδια του τον βοήθησαν να αναπτύξει μία παγκόσμια συνείδηση, η οποία τον συντρόφευε μέχρι το τέλος της ζωής του.


Ο Allen Ginsberg θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 5 Απριλίου του 1997, χτυπημένος από καρκίνο στο ήπαρ. Το έργο του αναγνωρίστηκε από τους ακαδημαϊκούς κύκλους, ωστόσο το σημαντικότερο είναι πως παραμένει ζωντανό σε κάθε σοκάκι των μεγαλουπόλεων, στους δρόμους και τα μπαρ, σε κάθε ποτήρι που αδειάζει, σε κάθε χέρι που κρατάει με πάθος τις ποιητικές του συλλογές. Παραμένει ζωντανό σε κάθε άνθρωπο που αντιλαμβάνεται τη δύναμη ενός «ουρλιαχτού».

η συνέχεια εδώ...