31 Οκτωβρίου 2013

25-10-2013 Όλοι στα Πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια, Πέμπτη 31.10 και Τετάρτη 06.11

Όλοι στο Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στην Αθήνα
ΠΕΜΠΤΗ 31 ΟΚΤΩΒΡΗ 6 μ.μ.
ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
=======
Όλοι στο Απεργιακό Συλλαλητήριο
ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ 11 π.μ. Προσυγκέντρωση ΟΛΜΕ στο Πολυτεχνείο
========
Συμμετέχουμε στα συλλαλητήρια που θα οργανωθούν σε όλες τις πόλεις
========
ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΛΕΜΕ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ- ΕΕ- ΔΝΤ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
ΟΛΜΕ



η συνέχεια εδώ...

Για 2η χρονιά: "Όταν ο ήλιος..." της Ζωρζ Σαρή

αναδημοσίευση από left.gr

Για 2η χρονιά από 3 Νοεμβρίου στο Θέατρο Τζένη Καρέζη   «ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ…», ένα από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα της Ζωρζ Σαρή «ζωντανεύει» από τις 3 Νοεμβρίου στο Θέατρο Τζένη Καρέζη από την ομάδα νέων ηθοποιών «Πεδίο Τέχνης», για δεύτερη χρονιά, μετά την επιτυχία που σημείωσε η παράσταση τον περασμένο Απρίλιο στο Θέατρο Τέχνης. Μαζί τους ο Γιάννης Δεγαΐτης και η Κατερίνα Ζιώγου.    
ΤΟ ΕΡΓΟ 

Αθήνα, περίοδος Κατοχής. Η δεκαεξάχρονη Ζωή προσπαθεί να καταλάβει… Προσπαθεί να καταλάβει γιατί ο πόλεμος, γιατί οι θάνατοι, γιατί η κατάκτηση της χώρας από τους Ναζί, γιατί η πείνα και οι κακουχίες. Και σιγά σιγά, αρχίζει να αντιδρά με τις μικρές της δυνάμεις ώστε να επιστρέψει στην Ελλάδα η πολυπόθητη ελευθερία…   

 Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

η συνέχεια εδώ...

28 Οκτωβρίου 2013

Για το βιβλίο ιστορίας της Στ' Δημοτικού: "Ο φαντασιακός ανασχηματισμός της εθνικής υπερηφάνειας''

Του Ιάσωνα Χανδρινού

Η σχολική ιστορία στον καιρό της κρίσης

Οι διαμάχες γύρω από τα ιστορικά εγχειρίδια εντάσσονται στους συμβολικούς πολέμους που ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1990, ως αποτέλεσμα μιας νέας συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης του εκπαιδευτικού προϊόντος σε παγκόσμια κλίμακα και της ανάγκης σύγκλισης των «εθνικών» ιστοριών με τα αιτήματα της οικουμενικής γνώσης. Είναι μάλλον κοινότοπο να υπενθυμίσουμε πως ένα διδακτικό βιβλίο ιστορίας σπάνια γίνεται όχημα νεωτερικών ή εκσυγχρονιστικών αντιλήψεων. Παραμένει κατά βάση ένας de facto αγωγός μετάδοσης μιας κυρίαρχης «εθνικής» ιδεολογίας, των δομών σκέψης που κυριαρχούν στη μακρά διάρκεια, των δομών που γεννά η ανάγκη αποτελεσματικότερου κοινωνικού ελέγχου στους πολίτες μιας χώρας.

1 Το μοιραίο αντικαθρέφτισμα της κυρίαρχης ιστορικής κουλτούρας στους αξιολογικούς κώδικες του παρελθόντος ανάγει τη συγγραφή νέων εγχειριδίων σε μείζον ιδεολογικό διακύβευμα, με αναπόφευκτους πολιτικούς κραδασμούς.

Όπως κάθε γραπτή πηγή, το σχολικό εγχειρίδιο ιστορίας αποτελεί μια ατελή αναπαράσταση του πραγματικού. Για να συμπληρωθεί το «πραγματικό» στο μυαλό ενός μαθητή –όπως και οποιουδήποτε διαβάζει ιστορικά κείμενα–, πρέπει να συμπληρωθεί με τη δική του εμπειρική ή ιδεολογική αντίληψη.

2 Όταν στις μέρες μας προσδιορίζουμε τη φαντασία ως πρωταρχικό μέσο σύνθεσης του ορίζοντα παρόντος-παρελθόντος, πρέπει να παραδεχτούμε μια άβολη αλήθεια: σε έναν κόσμο ραγδαίου πολλαπλασιασμού των μορφών έκθεσης σε πλήθος πληροφοριών, το σχολείο αποτελεί μόνο μία (σε πολλές περιπτώσεις την τελευταία) από πολλές επιλογές διαμόρφωσης προσωπικής αντίληψης ενός μαθητή για τον κόσμο και την κοινωνία. Γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες πως «η ανάπτυξη της ιστορικής κατανόησης δεν ανάγεται αποκλειστικά στις διεργασίες της νοητικής και συναισθηματικής ωρίμανσης, αλλά συναρτάται με το φάσμα των εμπειριών και ειδικότερα με την ποσότητα, την ποιότητα και τον ρυθμό των ερεθισμάτων που δέχεται ο μαθητής».

3 Η παιδαγωγική επιστήμη έχει καταλήξει πως στην ηλικία των 12 έχει ήδη συντελεστεί η διαδικασία μετάβασης ενός εγκεφάλου από την περιγραφική στην ερμηνευτική σκέψη. Ήδη στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου ο μαθητής δεν είναι παθητικός δέκτης μιας «κλειστής» και αδιαμφισβήτητης γνώσης. Είναι σε θέση να κατανοεί, να συμφωνεί, να αμφιβάλλει, να συγκρίνει, να αποκωδικοποιεί, να ψάχνει μόνος του την «αλήθεια» πληκτρολογώντας λέξεις-κλειδί στο Google και στη Wikipedia. Είναι ενεργά εμπλεκόμενος στη μαθησιακή διαδικασία, εντός και εκτός της σχολικής αίθουσας. Το διαδίκτυο, η τηλεόραση, οι εφημερίδες προσπορίζουν γνώσεις πολύ πιο άμεσες και πολύ πιο ελκυστικές από τη σχολική τάξη.


η συνέχεια εδώ...

Βίντεο της ΣΑΦ/εαακ για την 28η Οκτωβρίου



η συνέχεια εδώ...

27 Οκτωβρίου 2013

Κώστας Βάρναλης: Η βουβή επέτειος

αναδημοσίευση από ilesxi.wordpress.com

Χρονογραφημα του Κ.Βάρναλη 

στο “Ρίζο της Δευτέρας” στις 28/10/1947 για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου πιο επίκαιρο από ποτέ.

Η βουβή επέτειος.

Γιορτή και λαός.

H 28 του Οχτώβρη είναι μια μεγάλη μέρα για τον ελληνικό λαό – και μέρα ντροπής για τους προδότες του. Κι όμως ετούτοι γιορτάζουνε το “αλβανικό έπος”. Και πάλι χωρίς το λαό. Και πάλι με φράχτη γύρω τους τα όπλα -για να τους φυλάνε όταν πηγαίνουν στην τελετή – να φυλάνε από το λαό τους εχθρούς του λαού.
Το τι νόημα δίνουνε στον όρο “αλβανικό έπος” οι φυγάδες του “έπους” φαίνεται από το νόημα που δίνουνε σε κάτι ανάλογες και παράλληλες ορολογικές απάτες όπως π.χ “απελευθέρωση”, “ανεξαρτησία”,”δημοκρατία”, “αμερικάνικη βοήθεια”, “πνευματική ελευθερία” κλπ. Το ουσιαστικό περιεχόμενο των λέξεων είναι διαμετρικά αντίθετο με την ετυμολογική τους σημασία.
Αλλά το νόημα, που έδινε η 4η Αυγούστου στο “αλβανικό έπος”, μας το εξήγησε τότες με τρόπον επίσημον ο τότε διευθυντής της Ασφαλείας κ. Παξινός. Ενώ δηλαδή ο ελληνικός λαός γυμνός και άοπλος, εγκαταλειμμένος από τους “αρχηγούς” του χτύπαε στο μέτωπο και μπροστά και πίσω του τους εχθρούς της ελευθερίας του, τους φασίστες, οι αρχηγοί του ελληνικού φασισμού ετοιμάζανε στην πρωτεύουσα την παράδοση του λαού – γιατί η συνθηκολόγηση του μετώπου δεν ήταν παράδοση του στρατού μονάχα (των 200 χιλιάδων ανδρών), αλλά ολάκερου του ελληνικού λαού (των 7 εκατομμυρίων).
Ο μοναρχοφασισμός που είπε το μαύρο του “όχι”, μονάχα για τον τύπο, κοίταε από την πρώτη στιγμή πώς θα έσωζε όχι την “πατρίδα”, παρά το καθεστώς του. Πώς θα περνούσε τον ελληνικό λαό από τα δικά του χέρια στα ξένα χέρια,χωρίς ο μεσίτης να χάσει ούτε την ηγεσία του λαού, ούτε τα κέρδη του απ΄αυτόν.
Η συνθηκολόγηση του μετώπου δεν ήτανε πράξη ανωτέρας βίας παρά θεληματική συμμαχία με τον εχθρό εναντίον του λαού. Και κανένας από τους μεταδεκεμβιανούς κυβερνήτες δεν αμφιβάλλει πως στην σημερινή επέτειο δεν γιορτάζεται το “αλβανικό έπος”, παρά η “συνθηκολόγηση” και η συνεργασία με τον εχθρό. Αν τότε ο ελληνικός λαός νικούσε ως το τέλος τους εχθρούς κι έσωζε την ελευθερία του, οι σημερινοί συνεχιστές της 4ης Αυγούστου, τη σημερινή επέτειο θα την είχανε ημέρα “εθνικού πένθους”.
Λοιπόν. Τότες κ’ εμείς οι αριστεροί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι πήραμε στα σοβαρά (όπως κι ο λαός) τον πόλεμο κατά των “βαρβάρων επιδρομέων”. Και γράφαμε πύρινα άρθρα εναντίον τους- εναντίον του “φασισμού”. Μα το είπαμε: ο δικός μας ο φασισμός, τέκνο και ομοίωμα του ιταλικού και του γερμανικού, δεν του καλάρεσε να βρίζουμε το “σύστημα”. Κι ένα βράδυ (χειμώνας ήτανε) μας μαζέψανε στη Γενική Ασφάλεια τους ξεροκέφαλους αριστερούς που χαλούσαμε τη “δουλειά”. Ήτανε (όσο θυμάμαι) ο Καρβούνης, ο Κορδάτος, ο Κορνάρος, ο Πανσέληνος, ο Μέξης, ο Σπ. Θεοδωρόπουλος. Και ξαφνικά για λίγες ώρες μονάχα μας φέρανε ωραίον, κομψόν και γόητα, με ύφος “υπεράνω όλων” μας, τον κ. Καραγάτση. Μα ως το βράδυ τον αφήσανε.
Το άλλο βράδυ μας ξαναπήγανε στη Διεύθυνση της Γεν. Ασφαλείας, όπου μας παρουσιάσανε στον κ. Παξινό. Εκεί πήραμε το “πρώτο βάπτισμά” μας στο νόημα του “αλβανικού έπους”. Ο κ. Διευθυντής, κοφτά και μελετημένα μας είπε να μην κάνουμε τον έξυπνο στα άρθρα μας βρίζοντας το φασισμό (έτσι βρίζαμε έμμεσα και την 4η Αυγούστου. Και σ’ αυτή την άποψη δεν είχε άδικο ο κ. Διευθυντής) και πως δεν φταίει καθόλου ο φασισμός για τον πόλεμο.
Με άλλα λόγια, εννοούσε πως έφταιγε ο ιταλικός λαός που μας μισούσε ή που είχε καταχτητικές βλέψεις, λες κ’ οι λαοί αισθάνονται ή ενεργούνε μοναχοί τους κ’ είναι υπεύθυνοι αυτοί για ό,τι αγαπούνε ή μισούνε και για ό,τι κάνουνε -όπως τα ομαδικά εγκλήματα εναντίον των αμάχων.
Κι αφού μας ενουθέτησε και μας έκανε προσεχτικούς για το μέλλον μάς άφησε “λέυτερους”, δηλ. μας “εδέσμευσε” τη σκέψη και τη γλώσσα. Έπρεπε δηλ. κ’ εμείς να βοηθήσουμε τον ξένο φασισμό να κατεβεί και να θρονιαστεί άνετα στην Ελλάδα δίπλα στο ντόπιο.
Κάτι ανάλογο μου είπε μια μέρα κι ο διευθυντής της εφημερίδας, που εργαζόμουνα τότες. Έγραφα μια ιστορία (επί διόμισυ μήνες) της διαφθοράς και απανθρωπίας των πολιτικών ηθών της Ρώμης από το Σύλλα και πέρα. Η περίσταση και η πεποίθησή μου με κάνανε να χρωματίζω κάπως ζωηρότερα τα πρόσωπα και τα πράγματα και να τα χαρακτηρίζω με τον ίδιο τρόπο – κυρίως την αρπαχτικότητα και τη φιλοχρηματία των ισχυρών της “αιώνιας πόλεως”: Σύλλα, Κράσσου, Οκταβίου, Κικέρωνα, Σενέκα κλπ.
Ο διευθυντής μου λοιπόν με κάλεσε και μου λέγει¨
-Είπαμε να βρίζεις τους Ρωμαίους, αλλ’ όχι και τους πλουτοκράτες! Δυστυχώς οι περισσότεροι αναγνώστες μας (της Κηφησιάς) είναι πλουτοκράτες.
-Μα εγώ βρίζω, του απάντησα γελώντας, τους τότε Ρωμαίους πλουτοκράτορες, όχι τους τώρα Έλληνες πλουτοκράτες. Εκείνοι ήταν τέρατα. Οι δικοί μας είναι εντάξει : πατριώτες και καλοί χριστιανοί…
Μ’ άλλα λόγια οι δυο διευθυντές της Ασφαλείας και της αστικής εφημερίδας, θέλανε ο πρώτος να μη βρίζουμε τους εξωτερικούς εχθρούς κι ο δεύτερος τους εσωτερικούς. Ας χάνεται η πατρίδα, αλλ’ όχι το σύστημα. Θέλετε τώρα άλλην εξήγηση του τι σημαίνει γι’ αυτούς ο όρος “αλβανικόν έπος”;
Όταν λοιπόν οι εχθροί του λαού ξηγιούνται με τόση ειλικρίνεια, τότε γιατί ο λαός να μην έχει το δικαίωμα να τους τα λέει κι αυτός από την καλή; Θα πείτε δεν τον αφήνουν. Θα τον αφήσουν! Κι αν τώρα ο λαός τιμά ανεπίσημα αυτήν την επέτειο, θα έρθει η μέρα σύντομα, που θα την γιορτάζει επίσημα κι όπως της αξίζει.




η συνέχεια εδώ...

25 Οκτωβρίου 2013

ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΤΟ «ΌΧΙ»; Ο ΜΕΤΑΞΑΣ;…

αναδημοσίευση από iskra.gr
Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες»έλεγε από βήματος Βουλής ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς. Όσο για τους  Γεωργιάδη – Βορίδη ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης». Η δε «Καθημερινή» δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι». Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με«χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος...
Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε τη Δευτέρα; Η’ μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»; (1).
Όπως θα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο «όχι».
Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:
Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:

η συνέχεια εδώ...

21 Οκτωβρίου 2013

Μερικές σκέψεις ενός “φοβισμένου” υπαλλήλου ΑΕΙ…

Σκέφτομαι ότι δεν ήξερα μέχρι τώρα τι θα πει αγώνας. Βλέπετε, έτυχε να είμαι σε μια γενιά που επί της ουσίας δεν είχε χρειαστεί να παλέψω αληθινά για κάτι. Μερικές καταλήψεις στο σχολείο και αυτό μου έφτανε-μέχρι εκεί. Άλλωστε φοβόμουν γιατί, όπως μου έλεγε η μάνα μου, «που να τρέχεις τώρα, κάτσε σπίτι μη σε βρει και καμιά αδέσποτη». Κι εγώ βασικά καθόμουν… και φοβόμουν τους αγώνες για να μη με βρει καμιά αδέσποτη. Όσο για τα φοιτητικά χρόνια, δεν το συζητώ… μόνο να βγαίνω έξω με παρέες και να διασκεδάζω… πού χρόνος για αγώνες και σκοτούρες…
Μετά, ξεκίνησε η δουλειά και πάλι δεν έτυχε ή δε χρειάστηκε –πείτε το όπως θέλετε- να αγωνιστώ για κάτι. Διεκδικήσεις καθημερινές που τις έκαναν άλλοι για μένα, δε χρειαζόμουν άλλωστε, κάποιος άλλος έτρεχε κι εγώ μάθαινα το αποτέλεσμα. Ήταν καλό; Χαιρόμουν. Ήταν κακό; «ε, τι να κάνουμε συμβαίνουν κι αυτά». Κι έτσι συνέχιζα να υπάρχω. Είχα τη δουλειά μου, μια χαρά ήμουν… Δε χρειαζόταν να φοβάμαι για κάτι… Δουλειά και ρουτίνα και «έχει ο Θεός»… Εξάλλου, το ρητό της μάνας μου πάντα αντηχούσε μες στ’ αυτιά μου… Πού να τρέχω τώρα… Άσε να μη με βρει και η αδέσποτη…
Και μετά, ξεκίνησε η απεργία μας….
Όταν ξεκινήσαμε φοβήθηκα πολύ. Έλεγα ότι δε θα αντέξω-δε θα αντέξουμε, το πολύ δέκα μέρες και μετά θα λυγίσουμε, θα μας τσακίσουν. Άλλωστε, ποιοι είμαστε εμείς να πάμε κόντρα σε μια πολιτική, τόσοι το προσπάθησαν και έφαγαν τα μούτρα τους. Αφήστε που φοβόμουν μη με βρει η ρημάδα η αδέσποτη…

η συνέχεια εδώ...

16 Οκτωβρίου 2013

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: συμμέτοχη και συνένοχη στη διάλυση του δημόσιου, δωρεάν Πανεπιστημίου

Καταγελίες σε αγωνιζόμενους φοιτητές
απουσία από κάθε συνέλευση/διαδήλωση/δράση
ανακοινώσεις που υποσκάπτουν τον αγώνα των διοικητικών
δήθεν ακομμάτιστη Πρωτοβουλία για ''ανοιχτές σχολές''

ή αλλιώς
ΔΑΠ- ΝΔΦΚ: η κυβερνητική παράταξη

Ενώ οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου Αθηνών μπαίνουν στην 6η εβδομάδα κινητοποιήσεων και απεργιών, η ΔΑΠ- ΝΔΦΚ όλο αυτό το διάστημα υποσκάπτει τον αγώνα τους. Ποντάροντας στην –εύλογη- αγωνία των φοιτητών για το πότε θα ανοίξουν οι σχολές, πότε θα γίνουν οι εξεταστικές κτλ. προβάλλει ως η μόνη δύναμη εντός του ελληνικού Πανεπιστημίου που ζητά ξεκάθαρα άνοιγμα των σχολών και «κλείσιμο» του αγώνα. Έρχεται να εξυπηρετήσει για άλλη μια φορά τα συμφέροντα του κομματικού της φορέα, της ΝΔ.
Στηρίζει εκ των έσω τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες. Στηρίζει, δηλαδή, όσους επιχειρούν να αφήσουν τα Ιδρύματα χωρίς προσωπικό. Όσους θέλουν να διαλύσουν την ποιότητα των σπουδών μας- γιατί μην ξεχνάμε ότι οι απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων ανοίγουν το δρόμο για εκ νέου περικοπές στην χρηματοδότηση, για δίδακτρα, για απολύσεις διδακτικού προσωπικού, για μειώσεις εισακτέων φοιτητών. Επί της ουσίας, λοιπόν, η ΔΑΠ στηρίζει όσους δεν τους αφορά το μέλλον του δημόσιου Πανεπιστημίου.
Τα Ιδρύματα δεν πρέπει μα είναι κλειστά. Δεν τα έκλεισαν όμως ούτε οι διοικητικοί, ούτε οι φοιτητές. Τα Πανεπιστήμια έκλεισαν οι πολιτικές της κυβέρνησης με την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση .Οι ελλείψεις, τα προβλήματα και όσα αποστρεφόμαστε στο δημόσιο Πανεπιστήμιο δεν λύνονται με δήθεν αξιολογήσεις που έχουν- εντέλει- ένα και μόνο στόχο, τις απολύσεις, τη διάλυση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.


η συνέχεια εδώ...

15 Οκτωβρίου 2013

Ο Γ. Κατρούγκαλος (καθηγητής συνταγματικού δικαίου) περί βίας και "βίας".


Πάγκαλος, Πρετεντέρης, Σώτη και λοιποί εκφραστές ενός συστήματος το οποίο "έριξε τη χώρα στα βράχια" μπροστά στην επιστημονική αποδόμηση της αντίληψης η οποία βάζει στο ιδίο τσουβάλι τη (βίαιη) υπεράσπιση μιας γυναίκιας μπροστά στο βιασμό, τις καταλήψεις μαθητών και το μαχαίρι του χρυσαυγίτη Ρουπακιά, κατά το "καταδίκη της βίας απ' όπου και αν προέρχεται''.


η συνέχεια εδώ...

14 Οκτωβρίου 2013

ΟΛΜΕ: Καταγγελία για τη δίωξη των μαθητών στη Λαμία

Η ανακοίνωση της ΟΛΜΕ

Σε μια πρωτοφανή επίθεση αυταρχισμού κυβέρνηση και δικαιοσύνη, προχώρησαν στη σύλληψη, δίκη και καταδίκη μαθητών που συμμετείχαν στην κατάληψη του 1ου ΕΠΑΛ Λαμίας.


Αφού πρώτα κατήργησαν με συνοπτικές διαδικασίες τις ειδικότητές τους, αφού τα ανάγκασαν ή να αλλάξουν ειδικότητα στα μισά των σπουδών τους ή να στραφούν στην Ιδιωτική Εκπαίδευση, αφού υποχρηματοδοτούν χρόνια τώρα τα σχολεία τους, τους αφαιρούν και το δικαίωμα να αντιδρούν και να διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης και το αυτονόητο δικαίωμα στη μόρφωση και στην Δωρεάν εκπαίδευση, ποινικοποιώντας κάθε μορφή αντίδρασης και διαμαρτυρίας.


Παράλληλα, σε πολλά Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας καλούνται καθημερινά μαθητές και γονείς να καταθέσουν σε αστυνομικά τμήματα επειδή συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις το προηγούμενο διάστημα. Πιέζουν τους διευθυντές των σχολείων να δώσουν ονόματα μαθητών στην Αστυνομία.


η συνέχεια εδώ...

Απάντηση στα τελεσίγραφα Αρβανιτόπουλου - Στα "κρύα του λουτρού" οι απειλές του Υπουργού

αναδημοσίευση από alfavita.gr

Στα κρύα του λουτρού έμεινε για μία ακόμα φορά ο υπουργός Παιδείας, καθώς και το τελεσίγραφο για τη διαθεσιμότητα στα πανεπιστήμια έληξε, χωρίς ο Κ. Αρβανιτόπουλος να έχει πάρει αυτό που ζητούσε: Τους καταλόγους με τα ονόματα και τα προσόντα των διοικητικών υπαλλήλων των 8 πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που ήταν προαπαιτούμενο για την εφαρμογή της Κοινής Υπουργικής Απόφασης. Χωρίς τους καταλόγους αυτούς, δεν μπορεί να προχωρήσει η διαδικασία της διαθεσιμότητας, αφού δεν μπορεί να γίνει η μοριοδότηση των υπαλλήλων, η οποία και θα υποδείξει τα 1.349 θύματα.
Τα πανεπιστήμια, παρά τα τελεσίγραφα, τις προσπάθειες διάσπασης, τις φοβέρες, τις απειλές, τις μηνυτήριες αναφορές και τις εισαγγελικές παραγγελίες, δεν έδωσαν στον Κ. Αρβανιτόπουλο τα στοιχεία, γεγονός που όχι μόνο τον εξόργισε. Ήδη οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι του καταλόγιζαν ευθύνες, τόσο επειδή καθυστέρησε να ξεκινήσει τη διαδικασία, όσο και για τους ατυχείς χειρισμούς του. Όταν την Τετάρτη, έληξε το τελεσίγραφο, χωρίς να έχουν συγκεντρωθεί τα στοιχεία, ο υπουργός Παιδείας βρέθηκε σοβαρά εκτεθειμένος έναντι των αντιπάλων του και κυρίως των έμμεσων προϊσταμένων του στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Οι κραυγές των συνεργατών του ότι «ουδείς δικαιούται να υπονομεύει την εθνική προσπάθεια» αντανακλούσαν τον προσωπικό πανικό του υπουργού, μήπως ο ίδιος υποδειχθεί ως... υπονομευτής. Στην αναμέτρηση της προηγούμενης εβδομάδας, ο Κ. Αρβανιτόπουλος σημείωσε μία ακόμα ήττα.
Για όσους γνωρίζουν τις αρχές δικαίου και ορθολογισμού που διέπουν την πανεπιστημιακή κοινότητα, και ο υπουργός Παιδείας με την ιδιότητα του πανεπιστημιακού θα έπρεπε να τις γνωρίζει, δεν ήταν έκπληξη αυτό που συνέβη. Εργαζόμενοι, διδάσκοντες, φοιτητές, θεσμικοί εκπρόσωποι και συλλογικά όργανα των ιδρυμάτων, όλοι μαζί αντιστέκονται σθεναρά στην επιβολή του μέτρου της διαθεσιμότητας. Όχι μόνο για λόγους αλληλεγγύης σε όσους οδηγούνται στην πυρά των απολύσεων, αλλά και επειδή τα πανεπιστήμια, που έχουν δεχτεί απανωτά χτυπήματα, οδηγούνται σε απόλυτο μαρασμό, χωρίς προοπτικές ανάκαμψης. Αυτή η πραγματικότητα, την οποία ανέδειξαν με κάθε τρόπο και την τεκμηρίωσαν με στοιχεία και έρευνες, όπως ξέρουν να τεκμηριώνουν οι πανεπιστημιακοί, έδωσε σάρκα και οστά σε έναν αγώνα που διανύει το δεύτερο μήνα ζωής.

η συνέχεια εδώ...

10 Οκτωβρίου 2013

Γιατί το Ε.Κ.Π.Α είναι κλειστό;

Κείμενο της ΣΑΦ/εαακ για τους πρωτοετείς φοιτητές

Για τον αγώνα των εργαζομένων στα πανεπιστήμια

Τις τελευταίες πέντε βδομάδες το Πανεπιστήμιο Αθηνών έχει αναστείλει κάθε λειτουργία του. Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί έχει προκαλέσει μεγάλη σύγχυση και πολλά ερωτήματα ειδικά σε στους νεοεισαχθέντες που περιμένουν να εγγραφούν και να ξεκινήσουν τις σπουδές τους.
                                                                 
 Γιατί συμβαίνει αυτό;
Το Πανεπιστήμιο είναι κλειστό γιατί οι διοικητικοί του υπάλληλοι απεργούν. Απεργούν ενάντια στην προσπάθεια του Υπουργείου να απολύσει 500 από αυτούς. Σε μια συγκυρία που το πανεπιστήμιο υποχρηματοδοτείται (μάλιστα στο προσχέδιο του φετινού προϋπολογισμού προβλέπεται περαιτέρω μείωση κατά 33εκ. στα κανδύλια για ΑΕΙ-ΤΕΙ) και υποστελεχώνεται σε εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό, ο υπουργός, υπακούοντας στις εντολές τις τρόικας για απολύσεις στο δημόσιο, επιχειρεί να μειώσει σχεδόν κατά 50% το προσωπικό. Αυτό θα οδηγήσει σε λειτουργικά κενά στις γραμματείες, τις βιβλιοθήκες, τα εργαστήρια, της κλινικές και ουσιαστικά στην αδυναμία του ιδρύματος να επιτελέσει της λειτουργίες του, από τις εγγραφές μέχρι το εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο. Ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων επομένως είναι αγώνας για το ίδιο το πανεπιστήμιο, για να μπορούν τα ιδρύματα να λειτουργήσουν και να εκπληρώσουν το έργο τους.
                                    

η συνέχεια εδώ...

Οι διανοούμενοι και η... ‘σιγή ιχθύος’ του Πουλικάκου.

 Της Μαρίας Τριαντοπούλου 

Φαντάζομαι ότι σχεδόν όλη η Ελλάδα πια θα έχει μάθει ή θα έχει δει τη στιγμή που ο Δημήτρης Πουλικάκος στην εκπομπή ΑΝΑΤΡΟΠΗ του Γιάννη Πρετεντέρη ξεσπάθωσε κυριολεκτικά εναντίον του κ. Πρετεντέρη και του καλεσμένου του κ. Βορίδη, όταν και οι δύο παρίσταναν τους έκπληκτους με τις αποκαλύψεις για τη Χρυσή Αυγή, και είπε αλήθειες που καιρός πια ήταν να ειπωθούν ανοικτά και στον αέρα. Σε συνέντευξή του κάποιες μέρες μετά από αυτό το γεγονός στην Πόλυ Κρημνιώτη και σε ερώτηση της σχετικά με τη στάση των διανοούμενων στις κρίσιμες στιγμές που περνάει η χώρα εκείνος απάντησε «Οι ‘διανοούμενοι’- πλην ελαχίστων εξαιρέσεων - τηρούν σιγή ιχθύος. Ντροπή τους!!!»

Δεν υπάρχει στο μυαλό μου καμία αμφιβολία ότι ο κ. Πουλικάκος θα είχε απόλυτο δίκιο ΑΝ συνέβαινε αυτό. Και η αλήθεια είναι ότι και γω για πολλά χρόνια το ίδιο σκεφτόμουν και μόνιμα αναρωτιόμουν που στο καλό κρύβονται οι πνευματικοί μας άνθρωποι, οι διανοούμενοι; Γιατί δεν βγαίνουν να μιλήσουν, να ηγηθούν, να βοηθήσουν τη χώρα να σηκωθεί από το τέλμα στο οποίο βυθίζεται καθημερινά, και εναπόθετα ομολογουμένως αρκετές ελπίδες πάνω στους πολυμαθείς ώμους τους.


η συνέχεια εδώ...

1 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΛΕΙΝΕΙ. Η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ.


ΤΟ ΕΚΠΑ , ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΡΟΛΑ.Το ίδιο και το ΕΜΠ το ΑΠΘ, το Πανεπιστήμιο Κρήτης και πολλά άλλα ιδρύματα που αδυνατούν να λειτουργήσουν με τις απολύσεις μεγάλου μέρους των διοικητικών υπαλλήλων τους. Η κίνηση αυτή της κυβέρνησης που ουσιαστικά την καθιστά υπεύθυνη για το “λουκέτο”, μπορεί να μοιάζει παράλογη, μάλλον όμως πρόκειται περί μιας μεθοδευμένης , αν και σπασμοδικής στην εκτέλεσή της, στρατηγικής. Δεν είναι άλλη παρά το άνοιγμα του δρόμου προς την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΕΝΑ → ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΔΕΝ ΑΠΟΛΥΘΟΥΝ. Καταρχάς, με την “κατακρεούργηση” του προσωπικού των πανεπιστημίων προκύπτει ένα λειτουργικό κενό στις ποικίλες διοικητικές υπηρεσίες των σχολών (οικονομικές, λογιστικές, τεχνικές, γραματείες, βιβλιοθηκονόμοι, επιστασία, θυρωροί-φύλακες) που στελεχώνονται από υπαλλήλους Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (τους γνωστούς μας ΙΔΑΧ). Πώς λοιπόν θα καληφθεί αυτό το κενό, δεδομένης και της προβλεπόμενης μείωσης της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων κατα 56% ; Μια πολύ λογική εκτίμηση είναι η ιδιωτικοποίηση των διοικητικών υπηρεσιών του πανεπιστημίου, μέσω εργολαβιών, όπως άλλωστε συμβάινει ήδη με τις καθαρίστριες, τα κυλικεία, ενώ ήδη η έκδοση του φοιτητικού πάσο έχει ανατεθεί σε εταιρίες κινητής τηλεφωνίας. Και επειδή “λεφτά δεν υπάρχουν” είναι εξίσου εύλογη η εκτίμηση ότι το κόστος (των ιδιωτικών πλέον) υπηρεσιών θα επιβαρύνει τους ίδιους τους σπουδαστές με τη μορφή διδάκτρων. Και ας μην αναφερθούμε καλύτερα στον εργασιακό μεσαίωνα που θα επικρατεί στους διοικητικούς υπαλλήλους.
Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΜΑΡΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΣΤΡΩΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ. Υπάρχει όμως και ένα άλλο “λειτουργικό κενό” που πρέπει να καλυφθεί, ένα κενό που προκύπτει από την διάλυση των σπουδών , την υποβάθμιση των πτυχίων και την γενικότερη μείωση της αξίας των δημοσίων ιδρυμάτων. 'Ενα κενό που καλούνται να γεμίσουν τα ιδιωτικά ιδρύματα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι την στιγμή που τα τρία μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας (τα οποία παράγουν το 80% του ακαδημαϊκού και ερευνητικού έργου) βάζουν λουκέτο, το Συμβούλιο Αναγνώρισης Επαγγελματικών Προσόντων (ΣΑΕΠ) προχωράει σε αναγνωρίσεις πτυχίων από ιδιωτικά κολέγια.

η συνέχεια εδώ...