6 Νοεμβρίου 2016

What about my future plans? (περί διδακτικής επάρκειας ο λόγος)

What about my future plans? (περί διδακτικής επάρκειας ο λόγος)
Ως φοιτητές και μελλοντικοί απόφοιτοι της Φιλοσοφικής, στη συντριπτική μας πλειοψηφία έχουμε ως επαγγελματική προοπτική τη διδασκαλία. Ενώ το εργασιακό τοπίο στον κλάδο μας είναι ήδη ζοφερό, το Υπουργείο και ο “Εθνικός Διάλογος για την Παιδεία” επιχειρούν να μας στερήσουν ό,τι κατοχυρώνει επαγγελματικά το πτυχίο μας.

Τι ισχύει – πώς πληττόμαστε σήμερα
Μετά την εφαρμογή του σχετικού νόμου του 2013, η δυνατότητά μας να εργαστούμε ως καθηγητές, οριζόμενη ως διδακτική επάρκεια, εξασφαλίζεται μέσα από την επιλογή παιδαγωγικών μαθημάτων στο πρόγραμμα σπουδών. Το νομικό αυτό πλαίσιο είναι ήδη προβληματικό, αφού σε τμήματα που τα απαιτούμενα παιδαγωγικά μαθήματα δεν είναι υποχρεωτικά, μπορούν να προκύψουν πτυχία δύο ταχυτήτων. Πτυχία με “κατοχυρωμένη” τη διδακτική επάρκεια ή όχι. Το συγκεκριμένο πρόβλημα εντοπίζεται ήδη στα μικρότερα τμήματα της Φιλοσοφικής (ξενόγλωσσα, θεατρικό, μουσικό). Στο αγγλικό για παράδειγμα, σε περίπτωση που κάποιος φοιτητής δεν επιλέξει τα 7 απαιτούμενα παιδαγωγικά-διδακτικά μαθήματα, το πτυχίο του δεν κατοχυρώνει την διδακτική επάρκεια. Ταυτόχρονα, βλέπουμε σε άλλες σχολές, όπως η Σχολή Θετικών Επιστημών στην Αθήνα, τη Φιλοσοφική ΑΠΘ και το Φιλολογικό της Πάτρας, να προτείνονται από καθηγητές και διοικήσεις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών. Αλλαγές οι οποίες θα διασπάσουν εντελώς την ενιαιότητα του πτυχίου και θα δημιουργήσουν κατευθύνσεις, μία εκ των οποίων θα είναι αυτή που κατοχυρώνει τη διδακτική επάρκεια (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, το βιολογικό του ΕΚΠΑ). Είναι ιδιαίτερα προβληματικό ότι πρόεδροι τμημάτων σε μια σειρά από σχολές αλλά και στη Φιλοσοφική, δεν τοποθετούνται ξεκάθαρα υπέρ της διασφάλισης του ενιαίου πτυχίου, που κατοχυρώνει όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα.

Μετά τις διοικήσεις και τους καθηγητές,
εθνικός διάλογος” και Υπουργείο παρατραβάνε το σκοινί

Η επιτροπή “εθνικού διαλόγου για την Παιδεία” αποτελεί ένα “τρικ” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να νομιμοποιήσει στη σφαίρα του δημόσιου λόγου αντιεκπαιδευτικές τομές και μεταρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης. Στην πραγματικότητα, πρόκειται μια κατ' επίφαση δημοκρατική διαδικασία που δεν περιλαμβάνει (-ούτε και θα μπορούσε άλλωστε) τους φοιτητές. Η επιτροπή αποτελείται από μια χούφτα μεγαλοκαθηγητών και “τεχνοκρατών” που σε προηγούμενο διάστημα έχουν υποστηρίξει ενεργά όλες τις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που έχουν προταθεί από τις εκάστοτε κυβερνήσεις (ακόμα και την αναθεώρηση του άρθρου 16). Μάλιστα, ο πρόεδρος της επιτροπής, Α. Λιάκος, πρώην καθηγητής της Φιλοσοφικής, δε χάνει ευκαιρία να κατονομάζει τους καθηγητές της δευτεροβάθμιας ως άχρηστα, απείθαρχα παράσιτα, αφήγηση που σαφώς επεκτείνει και για τους μελλοντικούς αποφοίτους των καθηγητικών σχολών.
Το τελευταίο διάστημα λοιπόν, η “επιτροπή εθνικού διαλόγου για την παιδεία” εισηγείται με επίμονο τρόπο την εξής πρόταση: Η διδάκτικη επάρκεια δε θα κατοχυρώνεται σε προπτυχιακό επίπεδο, αλλά σε δεύτερο κύκλο κατάρτησης με τη συγκρότηση αντίστοιχων μεταπτυχιακών προγραμμάτων. Προτείνεται μάλιστα ο δεύτερος κύκλος σπουδών να ακολουθείται από διετή εισαγωγική περίοδο ένταξης στο επάγγελμα, μετά την οποία θα πιστοποιείται η δυνατότητα διδασκαλίας. Ας σημειωθεί ότι σε περίπτωση δεύτερης αποτυχίας εισαγωγής στο δεύτερο κύκλο σπουδών, ο επίδοξος καθηγητής θα αποκλείεται επ αόριστον από το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ.
Γιατί στο καλό όλα αυτά;
Όλες οι παραπάνω κινήσεις έχουν κατά τη γνώμη μας σαφή στοχοθεσία: να μας συμφιλιώσουν με το αβέβαιο εργασιακό τοπίο στον κλάδο μας και να μας διαμορφώσουν σε ευέλικτους, πειθήνιους εργαζόμενους με χαμηλές προσδοκίες.
Με τι καλούμαστε να συμφιλιωθούμε: Ελάχιστες προσλήψεις στο δημόσιο σχολείο και αυτές μόνο αναπληρωτών (διορισμοί μόνιμων καθηγητών έχουν να γίνουν 7 χρόνια). Άθλιες συνθήκες στα μεγάλα (αλλά και μικρά) φροντιστήρια με ωρομίσθια πείνας και ελαστικές σχέσεις εργασίας. Ελάχιστες δυνατότητες αξιοπρεπούς επιβίωσης μέσα από ιδιαίτερα. Όλα αυτά μάλιστα, στο φόντο του επερχόμενου εργασιακού νόμου, που προβλέπει στέρηση 13ου,14ου μισθού, υποκατώτατο μισθό για τη νεολαία, ακόμα ευκολότερες απολύσεις και ρυθμίσεις που καθιστούν πολύ δυσκολότερη την συνδικαλιστική δράση και τη δυνατότητα συλλογικών διεκδικήσεων.
Σε αυτό το τοπίο αντιστοιχεί ένας εργαζόμενος εξατομικευμένος, ανταγωνιστικός και με όσο το δυνατόν λιγότερα επαγγελματικά δικαιώματα. Η αφαίρεση της διδακτικής επάρκειας μέσω της διάσπασης του ενιαίου πτυχίου εξυπηρετεί αυτή ακριβώς την κατεύθυνση. Ήδη ως φοιτητές θα καλούμαστε σε ένα κυνήγι πιστοποίησης γνώσεων για να φτιάξουμε τον ατομικό μας φάκελο προσόντων- επαγγελματικών δικαιωμάτων. Έτσι το δικαίωμα μας στην εργασία μετατρέπεται σε προσωπικό στοίχημα του καθενός μας με αποτέλεσμα να είμαστε ανταγωνιστικοί προς τους συμφοιτητές και τους συναδέλφους μας και να μην αγωνιζόμαστε συλλογικά για το κοινό συμφέρον μας και για την κοινή μας εργασιακή προοπτική. Στην πραγματικότητα, ειδικά σήμερα που στο σύνολό της η νέα γενιά καλείται να ζήσει χειρότερα από τους γονείς της μέσα στο μνημονιακό βούρκο, οι συλλογικές διεκδικήσεις είναι οι μόνες που μπορούν να διασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές εργασιακό μέλλον.

Απάντησή μας:
/Απέναντι στις διοικήσεις που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, που προτιμούν να μας ενημερώνουν εκ των υστέρων για αλλαγές που υποβαθμίζουν τα πτυχία μας, απαιτούμε ενιαία κατοχύρωση της διδακτικής επάρκειας στον κορμό των υποχρεωτικών μαθημάτων για όλους μας.

/Δεν αναγνωρίζουμε τον ψευδεπίγραφο “εθνικό διάλογο” και τα επικίνδυνα πορίσματά του για μεταφορά των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων σε δεύτερους κύκλους σπουδών και αξιολογήσεων.

/Η μόνη προϋπόθεση για εργασία με αξιοπρέπεια και δικαιώματα δεν μπορεί να είναι άλλη από το ενιαίο και ισχυρό μας πτυχίο!





η συνέχεια εδώ...

18 Οκτωβρίου 2016

Τι συμβαίνει με το πρόγραμμα σπουδών του μουσικού;


Επιστρέφοντας στα έδρανα όλοι βρεθήκαμε προ εκπλήξεως ενός Νέου Προγράμματος Σπουδών της σχολής μας του οποίου βασικό χαρακτηριστικό είναι τα τέσσερα έτη σπουδων εν αντιθέσει με την πενταετία που είναι τα τμήματα της μουσικολογίας στην Ελλάδα. Κι εδώ, είναι που ψάχνουμε να βρούμε ποιό είναι το νόημα αυτής της κίνησης και που αυτή στοχεύει. Μπαίνοντας στο τμήμα μουσικών σπουδών γνωρίζαμε οτι έχουμε πέντε χρόνια  σπουδών  αλλά και ότι το πτυχίο που θα χορηγείται βάσει του Νέου Προγράμματος, που θεσπίστηκε το καλοκαίρι του 2010, θα κατοχυρώνει ακαδημαϊκή ισοδυναμία με μεταπτυχιακό τίτλο Master (συμφωνα με την ακριβή ανακοίνωση της γραμματείας). Έπειτα μάθαμε οτι για να κατοχυρώσουμε τον μεταπτυχιακό τίτλο πρέπει να πάρουμε πτυχίο έχοντας μέσο όρο πάνω απο 8,5 !!! Κι ενώ κάτι τέτοιο είναι από μόνο του απαράδεκτο ξαφνικά έρχεται η ανακοίνωση που λέει ότι εντασσόμαστε όλοι ανεξαιρέτως στο νέο πρόγραμμα σπουδών από τον Σεπτέμβριο του 2017 και χάνουμε κάθε δικαίωμα για τον τίτλο Master έτσι κι αλλιώς.
Κάποιοι θα γυρίσουν και θα πούν καλά τα λές αλλά δεν μας αναγνώριζαν Master έτσι κι αλλιώς παρά τα όσα λέει ο οδηγός σπουδών ή η όποια ανακοίνωση στην γραμματεία. Σωστά; Όχι, μπορεί να μην έχουμε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών αναγνωρισμένο στην αγορά εργασίας με το συγκεκριμένο πτυχίο αλλά αξιωματικά και εκπαιδευτικά ο τίτλος του Master υπήρχε υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι να μας κόψουν τα πέντε έτη κι είναι στο χέρι μας να το κάνουμε ακόμη πιο ισχυρό. Μα καλά και γιατί άλλαξε;; Όπως είπε χωρίς αναστολές ενας ευγενικός Κύριος καθηγητής «Τώρα πια η σχολή μας έχει μεταπτυχιακά προγράμματα» και είναι και το φθηνότερο που υπάρχει στην «αγορά». Παύει λοιπόν να είναι θέμα εκπαίδευσης αλλά είναι πλέον θέμα «τσέπης»!
        Κι όμως αυτό δεν είναι το μοναδικό μας πρόβλημα. Καθώς το τμήμα μας αποφασίζει να μειώσει τα έτη σπουδών του , τα άλλα δύο τμήματα Μουσικών Σπούδων στην Θεσσαλονίκη και την Κέρκυρα παραμένουν ως έχουν υποβαθμίζοντας τελικά την αξία των δικών μας πτυχίων . Ποιά θα είναι η λύση για να μπορέσουμε να κάνουμε το πτυχίο μας ξάνα ισχυρό;; Μα φυσικά να πάρουμε ένα απο τα μεταπτυχιακά προγράμματα που δημιουργήθηκαν εντελώς τυχαία έχοντας σαν  τίτλους τις κατευθύνσεις που έχουμε στο προπτυχιακό και φυσικά κοστίζουν! (Για την ακρίβεια 1650 ευρώ το μεταπτυχιακό). Με λίγα λόγια σου λένε ότι θα τελειώνεις ενα τμήμα 4 χρόνων και για να μπορέσεις να έχεις κι εσύ το πτυχίο που έχει ο μουσικολόγος της Θεσσαλονικης ή ο μουσικολόγος της Κέρκυρας θα πρέπει να πληρώσεις για να πάρεις ενα μεταπτυχιακό. Και σιγά σιγά αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πού το πάνε.
Βέβαια τελικά όλα είναι και θέμα τύχης όπως αναφέρει καθηγητής σε συζήτησή μας, καθώς έστω κι αν δεχτούμε ότι η τετραετία είναι για δίκο μας καλό η άμεση εφαρμογή της χωρίς κάποια χρόνια προετοιμασίας είναι απαράδεκτη αφού δεν μας επιτρέπει να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας όπως το είχαμε σχεδιάσει αλλά και να επιλέξουμε τα κατάλληλα μαθήματα για να μπορέσουν να αξιοποιήσουν τα χρόνια του πτυχίου μας όσο καλύτερα μπορούμε. Από ότι φαίνεται όμως όλα αυτά είναι πολυτέλειες κι εμείς δεν δικαιούμαστε να έχουμε άποψη επί του θέματος!

Αγωνιζόμαστε:
·        ενάντια στην υποβάθμιση του πτυxίου μας
·        ενάντια σε δίδακτρα στα μεταπτυχιακά
·        ενάντια  σε κάθε απόφαση που λαμβάνεται για εμάς χωρίς εμάς!


η συνέχεια εδώ...

12 Οκτωβρίου 2016

ΞΕΝΟΙ ΣΤΑ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΑ;

Όταν κάποιος ακούει για την σχολή μας , την Φιλοσοφική, κατ'ευθείαν σκέφτεται τα τμήματα της φιλολογίας , της ψυχολογίας, της ιστορίας και αρχαιολογίας. Σπάνια κανείς αναφέρεται στα ξενόγλωσσα τμήματα (αγγλική , γαλλική φιλολογία) , πόσο μάλλον σε τμήματα όπως είναι η ιταλική, ισπανική, γρμανική φιλολογία. Τα τμήματα αυτά έρχονται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τα ¨μεγάλα” - κεντρικά τμήματα της Φιλοσοφικής και μάλλον παίζουν ρόλο κομπάρσου. Παρ' όλα αυτά , αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι καθώς εύκολα μπορούμε να παρατηρήσουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έχουν τα τμήματα αυτά στις αυθαιρεσίες των καθηγητών και στην υποτίμηση τους από το ίδρυμα. Στο συγκεκριμένο κείμενο θα αναφερθούμε στο τμήμα του γαλλικού το οποίο αποτελεί χαρακτηρηστική περίπτωση αυτής της κατάστασης.

Οι φοιτητές της γαλλικής φιλολογίας θα έχουν αντιληφθεί σε ποιά κατάσταση αναφερόμαστε..
Πιο αναλυτικά:

1) Το χιλιοειπωμένο ζήτημα των συγγραμμάτων! Ενώ όλοι οι φοιτητές φιλοσοφικής δικαιούνται και εν τέλει παίρνουν ένα σύγγραμμα ανά μάθημα, στο δικό μας τμήμα θεωρείται πολυτέλεια αν πάρουμε πάνω από ένα σύγγραμμα το εξάμηνο. Αυτό συμβαίνει διότι λόγω της χαμηλής κρατικής χρηματοδότησης για την παιδεία οι παραγγελίες για συγγράμματα σε ξένους εκδοτικούς οίκους δεν εξυπηρετούνται. Παρ' όλα αυτά οι καθηγητές συνεχίζουν να παραγγέλνουν ξένα συγγράμματα με αποτέλεσμα να μην έχουμε κανένα! Η κατάσταση είναι ανεπίτρεπτη ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι τα προηγούμενα χρόνια οι φοιτητές λάμβαναν περισσότερα του ενός βιβλία δωρεάν για να καλύψουν όλη την ύλη της βιβλιογραφίας.
2) Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ότι είτε θα αγοράσουμε οι ίδιοι τα βιβλία μας (μας πουλάνε φούμαρα για δημόσια παιδεία) είτε ότι θα εκβιαζόμαστε να παρακολούθουμε το μάθημα για να κρατάμε σημειώσεις ακόμη και αν δεν μπορούμε είτε διότι δουλεύουμε είτε διότι απλά δεν θέλουμε! Έμμεσα λοιπόν επιστρέφουμε σε ένα μοτίβο “σχολείου” , ο οποίος υποτιμά τον χαρακτήρα των ελεύθερων ακαδημαικών διαλέξεων του Πανεπιστημίου.
3) Οι καθηγητές σε αυτήν την συγκυρία , αντί να προσπαθούν να βελτιώσουν την κατάσταση, είτε προτείνοντας διαφορετικά συγγράμματα είτε δείχνοντας κατανόηση απέναντι στους φοιτητές , δυσχεραίνουν τα πράγματα με την στάση τους . Δεν ανεβάζουν τις παραδόσεις των μαθημάτων στο e-class και “πουλάνε” σημειώσεις αγκαλιά με την ΔΑΠ. Αυτό όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα αλλά το παρατείνει επ' άπειρον.
4) Ακόμη, οι καθηγητές βρίσκουν την ευκαιρία να κάνουν του κεφαλιού τους. Στα πιο πολλά μαθήματα υπάρχει χαρτί στο οποίο σημειώνεται ονομαστικά ο κάθε φοιτητής που βρίσκεται στο μάθημα έτσι ώστε να λαμβάνεται υπ' όψιν η παρουσία του στον βαθμό της εξεταστικής, αλλά κατά τ' άλλα μιλάμε για αξιοκρατία. Αν η ουσία του Πανεπιστημίου είναι το πόσο “συνεπής” είναι κάποιος ας το κλείσουμε το μαγαζί. Και το κερασάκι στην τούρτα , επιβάλλονται εργασίες οι οποίες συμβάλλουν στον βαθμό του εκάστοτε μαθήματος στην εξεταστική. Οι εργασίες πρέπει να είναι όντως προαιρετικές και να γίνονται από φοιτητές που θέλουν να εμβαθύνουν στο συγκεκριμένο θέμα και όχι εκβιαστικά και υποχρεωτικά για επιπλέον βαθμό.
5) Καθηγητές ,όπως η κ. Αποστόλου, με το “απουσιολόγιό” τους , αρχίζουν και “κόβουν φάτσες” και στιγματίζουν φοιτητές οι οποίοι για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν είναι παρόντες στο μάθημα και δημιουργούν ένα δίκτυο πελατειακών σχέσεων με αυτούς που μπαίνουν στο μάθημα, πράγμα το οποίο για εμάς είναι εκτός Πανεπιστημίου και οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια.

Αυτά είναι ενδεικτικά παραδείγματα για το τι συμβαίνει στην καθημερινότητα των φοιτητών του γαλλικού και πιστεύουμε ότι όσο δίνεται περιθώριο σε όσους επιβάλλουν μία τέτοια κατάσταση τα πράγματα θα χειροτερέψουν για όλους μας.
Επιλέγουμε λοιπόν να βάλουμε ένα τέρμα σε όλα αυτά και να υψώσουμε αντιστάσεις έτσι ώστε να εμποδίσουμε τα χειρότερα να έρθουν! Επιλέγουμε τον συλλογικό αγώνα μέσα από τον φοιτητικό μας σύλλογο για να διεκδικήσουμε όσα μας αρνούνται!

η συνέχεια εδώ...

7 Οκτωβρίου 2016

Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο της κρίσης, της ανεργίας και της μετανάστευσης...

Μία στερεοτυπική ευχετήρια έκφραση για την επιτυχία της εισαγωγής σου στη φιλοσοφική,
ακούγεται σίγουρα πολύ περισσότερο αμήχανη και κενή το 2016, όταν η εξάχρονη ήδη εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών έχει αφήσει για τα καλά το αποτύπωμά της στον τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε, ζούμε και σχεδιάζουμε το μέλλον μας. Δεν πρόκειται λοιπόν να απευθύνουμε μια τέτοια.
Αντί αυτού, απευθύνουμε μια απόπειρα περιγραφής της κατάστασης, όπως εμείς την βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε, μέσα στη φιλοσοφική σχολή, στο ελληνικό πανεπιστήμιο και στη σχέση του με την υπόλοιπη κοινωνία, μαζί με μία πρόσκληση για συλλογική αναζήτηση και συλλογικό αγώνα

Στην Ελλάδα του 2016...

Μετά την πλήρη μετάλλαξή της με την αντιστροφή του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ και την αμετάκλητη ρήξη της με κάθε έννοια Αριστεράς, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υλοποιεί απαρέγκλιτα, όσο κι αν διατείνεται κάτι διαφορετικό, κάθε πτυχή της μνημονιακής πολιτικής ατζέντας. Η ψήφιση του ασφαλιστικού λίγους μήνες πριν, με το περαιτέρω ξήλωμα  του κοινωνικού κράτους, οι επικείμενοι νόμοι για τις εργασιακές σχέσεις και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και οι ιδιωτικοποιήσεις των βασικών δημόσιων αγαθών (νερό, ρεύμα, μεταφορές) μέσω του υπερταμείου έρχονται να επιδεινώσουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η πληττόμενη πλειοψηφία. Κατάσταση ήδη οριακή μετά από 6 χρόνια, κατά τα οποία κυβερνήσεις και Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλουν σκληρή λιτότητα και συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, ενώ παράλληλα χτυπούν κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας.


Η νεολαία ειδικά, καλείται με κάθε τρόπο να ενδώσει στην (μη) προοπτική της ανεργίας, της επισφαλούς, ελαστικής, φθηνής εργασίας ή της μετανάστευσης. Να παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της, από το δικαίωμα και την υποχρέωση της να έχει λόγο για το μέλλον της, να παραιτηθεί από τα όνειρά της. Να αρκείται σε ένα lifestyle ατομικισμού, χρησιμοθηρίας, ευκολίας, φθηνής διασκέδασης και πολιτιστικής ένδειας.

Ο κόσμος που ζούμε και το αύριο στο οποίο μας καλούν να συναινέσουμε δε μας χωρά. Δεν έχουμε παρά να γκρεμίσουμε ότι γκρεμίζει τα όνειρά μας, να ενώσουμε τη μοναξιά μας με εκείνη του διπλανού μας και να χτίσουμε απ' την αρχή τις ζωές και τις προτεραιότητες μας, τον κοινωνικό μας χώρο, την κουλτούρα και την καθημερινότητά μας, όχι όπως μας επιβάλλονται, αλλά  όπως εμείς τα θέλουμε.


          Στο πανεπιστήμιο της κρίσης, της ανεργίας και της μετανάστευσης

Η ευρύτερη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση έχει σε μεγάλο βαθμό και το αντίστοιχό της μέσα στο πανεπιστήμιο.
 Αυτό σημαίνει αφενός, ότι ήδη ως φοιτητές πρέπει να συμβιβαζόμαστε με τις συνθήκες στην αγορά εργασίας. Αυτός είναι κι ο λόγος που το Υπουργείο Παιδείας αλλά και επιμέρους διοικήσεις επιχειρούν να κάνουν τα πτυχία μας κανονικές κορνίζες και εισηγούνται την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας (της τυπικής κατοχύρωσης -δηλαδή ότι ένας απόφοιτος φιλοσοφικής έχει την ικανότητα και δυνατότητα να διδάξει),από τα πτυχία μας και την αναγκαιότητα για  μετεκπαίδευση με σεμινάρια και μεταπτυχιακά που θα πιστοποιούν την ικανότητα – δυνατότητά μας να εργαστούμε ως καθηγητές.  Οι αυταρχικές κι αντιδημοκρατικές πρακτικές διοίκησης, πρακτικές αμφισβήτησης του πανεπιστημιακού ασύλου και η αυξανόμενη εντατικοποίηση των όρων φοίτησης μας, συμπληρώνουν το παζλ ενός πανεπιστημίου, που από χώρος διακίνησης ιδεών τείνει ολοένα και περισσότερο να μετατραπεί σε χώρο παραγωγής ανθρώπων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Ανθρώπων υπάκουων, με χαμηλές προσδοκίες, που οφείλουν να αντιλαμβάνονται ως προσωπικό τους στοίχημα το δικαίωμα στην εργασία και να συλλέγουν πιστοποιήσεις προσόντων αντίστοιχες με ό,τι κατά καιρούς ζητά η αγορά, να μη σκέφτονται και να μη διεκδικούν συλλογικά. Σημαίνει αφετέρου, την περαιτέρω μείωση της χρηματοδότησης (από τα 40 εκατομμύρια ευρώ που δίνονταν για το ΕΚΠΑ πλέον γίνεται λόγος για 8), τις ελλείψεις διδακτικού και διοικητικού προσωπικού και υποδομών (βλ το κτίριο της βιβλιοθήκης της Φιλοσοφικής που παραμένει ημιτελές εδώ και χρόνια), τις περαιτέρω περικοπές των φοιτητικών παροχών (σίτιση, στέγαση), τις περικοπές σε συγγράμματα και την απόθεση πλευρών της λειτουργίας του πανεπιστημίου σε ιδιωτικές εργολαβίες (σίτιση, security, καθαρισμός). Ταυτόχρονα, η επιβολή διδάκτρων στα προγράμματα μεταπτυχιακών, ολοένα και γενικεύεται. Στη Φιλοσοφική δίδακτρα ήδη υπάρχουν σε μεταπτυχιακά του Ιστορικού-Αρχαιολογικού και της Ψυχολογίας (9.750 ευρώ), ενώ γίνεται πλέον ανοιχτά συζήτηση και για επιβολή διδάκτρων και σε άλλα τμήματα.

Ενάντια στο μοντέλο ζωής που μας προτείνουν: Επιμένουμε συλλογικά!

Επειδή δεν πιστεύουμε, ότι η ιδιώτευση, ο ατομικισμός και το κυνήγι της προσωπικής ανέλιξης μπορούν να πετύχουν αλλά και δεν μας εκφράζουν, επιλέγουμε και επιμένουμε να συζητάμε, να αποφασίζουμε και να δρούμε συλλογικά για ό,τι μας απασχολεί. Είτε αυτό αφορά την φοιτητική μας καθημερινότητα και τα προβλήματα που ανακύπτουν μεσα στη χρονιά, είτε κοινωνικά ζητήματα για τα οποία νιώθουμε την ανάγκη να τοποθετηθούμε και να παλέψουμε. Το βασικό μας όπλο για αυτά αποτελεί ο Φοιτητικός μας Σύλλογος.

Ο Φοιτητικός Σύλλογος Φιλοσοφικής «Κώστας Βάρναλης», μέλη του οποίου είμαστε όλοι από τη στιγμή της εγγραφής μας στη σχολή, αποτελεί το όχημα των διεκδικήσεών των φοιτητών της Φιλοσοφικής και την συνισταμένη της έκφρασής τους. Επειδή, όμως, ο φοιτητικός σύλλογος δεν υπάρχει απλά για να υπάρχει αλλά για να συνεδριάζει και να παίρνει αποφάσεις, όντας έτσι ένα ζωντανό σώμα, προκύπτει ο ρόλος της Γενικής Συνέλευσης.

Η Γενική Συνέλευση είναι το ανώτερο όργανο του Φοιτητικού Συλλόγου.
Καλείται από το Διοικητικό Συμβούλιο (βλ. παρακάτω) ή με συλλογή υπογραφών.
Αποτελεί διαδικασία ανοιχτή και αμεσοδημοκρατική. Όλα τα μέλη του συλλόγου έχουν το δικαίωμα να τοποθετηθούν, να καταθέσουν ψηφίσματα και συνολικά πλαίσια απόφασης της διαδικασίας. Το σώμα, εφόσον υπάρχει απαρτία (που ορίζεται αναλογικά με τους ψηφίσαντες στις φοιτητικές εκλογές), μετά τη συζήτηση, ψηφίζει κι αποφασίζει. Ωφείλει μάλιστα, κατά τη γνώμη μας, και να υλοποιεί το ίδιο τις  αποφάσεις του, ενάντια σε λογικές ανάθεσης.

Το Διοικητικό Συμβούλιο προκύπτει από τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών και εκτός από το να καλεί σε Γενική Συνέλευση συζητά πάνω σε κείμενα τα οποία μπορούν να κατατεθούν από οποιαδήποτε πολιτική δύναμη ή φοιτητή. Κάθε φοιτητής μπορεί να παρίσταται και να έχει λόγο και σ’ αυτή τη συλλογική διαδικασία, έτσι ώστε και να μπορεί να παραθέσει τη γνώμη του, αλλά και να γνωρίζει τις απόψεις που διατυπώνονται από τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις.

Ο φοιτητικός σύλλογος και τα όργανά του δεν αντιμετωπίζονται όμως με τον ίδιο τρόπο από όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Σε αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το αμαύρωμα του φοιτητικού συνδικαλισμού και οι τάσεις εκφυλισμού του. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, παράταξη της ΝΔ, στη φιλοσοφική αντιτίθεται στη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων, ενώ ακόμα και από το Διοικητικό Συμβούλιο, συνήθως απουσιάζει ή επιλέγει να μην τοποθετείται καν σε αυτό. Τοποθετείται ενάντια στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας  κι ενάντια στο άσυλο. Προσφέρει όμως δωρεάν σημειώσεις, μπουζούκια, Μύκονο. Η ΠΑΣΠ σήμερα δεν αποτελεί παρά το φτωχό συγγενή και συμπλήρωμα της ΔΑΠ. Τέλος η ΠΚΣ/ΜΑΣ/ΚΝΕ είναι χαρακτηριστική περίπτωση του «περνάω και μόνος μου καλά», μιάς και βασικό χαρακτηριστικό της είναι η επιλογή της να πορεύεται μόνη της μακριά από ο,τιδήποτε αποκλίνει έως και ελάχιστο από το μονίμως αλάνθαστο πολιτικό της σχέδιο , που δεν πρέπει να «μολυνθεί» από άλλες απόψεις, υπονομεύοντας ενίοτε και τις ίδιες τις διαδικασίες του συλλόγου.



Η Συνεργασία Ανεξάρτητων Φιλοσοφικής είναι ένα σχήμα που δραστηριοποιείται στην Φιλοσοφική από το 1982. Συμμετέχει στο πανελλαδικό δίκτυο σχημάτων που συναποτελούν τα Ε.Α.Α.Κ. (Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση). Η ΣΑΦ δημιουργήθηκε από φοιτητές της Φιλοσοφικής σαν εμάς, οι οποίοι πίστεψαν ότι η συλλογική πάλη απέναντι σε όσους θέλουν να μας στερήσουν τα δικαιώματά μας αλλά και για ένα καλύτερο μέλλον μπορεί να είναι νικηφόρα και μπορεί να αλλάξει όντως τις καταστάσεις. Και η ίδια η ιστορία δείχνει ότι επαληθεύτηκαν. 
Είμαστε σχήμα – και όχι παράταξη – διότι αποφασίζουμε δημοκρατικά και «από τα κάτω» χωρίς να εξαρτόμαστε από πολιτικά κόμματα και πολιτικά γραφεία, καταφέρνοντας μόνοι μας να αποφασίζουμε και να συνθέτουμε για τα ζητήματα που μας απασχολούν. Πιστεύουμε σε ένα άλλο μοντέλο πολιτικής παρέμβασης μακριά από τις λογικές που ταυτίζουν την πολιτική δράση με την προσωπική ανέλιξη, το βόλεμα και τη λαμογιά όσο και από εκείνους που ενσωματώνουν τα παραπάνω κ έτσι οδηγούνται στην απραξία και τον ατομισμό. 

Είμαστε με την αριστερά της ρήξης και της ανατροπής, με την ριζοσπαστική αριστερά που δεν μένει στάσιμη αλλά προχωρά μαζί με την κοινωνία, την αριστερά που μαθαίνει από τα λάθη της και την αριστερά που είναι έτοιμη να αμφισβητήσει ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό.

Δεν πιστεύουμε ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγουμε να είμαστε σχήμα και όχι παράταξη, αλλά και να συμπορευόμαστε με άλλα αριστερά σχήματα της σχολής.
Ενώνουμε τις δυνάμεις μας με την Κίνηση Αριστερών Φιλοσοφικής (Κ.ΑΡ.ΦΙ.), συγκροτούμε την Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ, που μετρά χρόνια κοινής παρέμβασης και ενωτικής πορείας. Στην ίδια κατεύθυνση, ήδη από πέρυσι, στη φιλοσοφική, έχουμε από κοινού με την Αριστερή Ενότητα (ΑΡ.ΕΝ) Φιλοσοφικής μπει σε μία διαδικασία μιας ακόμα πιο διευρυμένης και βαθιάς ενότητας και ζύμωσης της αριστεράς, μπροστά στα μέτωπα που ανοίγονται σήμερα μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο.

Μιας αριστεράς που θα μπορεί να συμβάλλει στην αλλαγή της πολιτικής παρέμβασης στο πανεπιστήμιο, να ανατρέψει την αντίληψη περί «σάπιου φοιτητικού συνδικαλισμού», ενάντια στο συνδικαλισμό-ιμάντα μεταβίβασης κομματικής γραμμής και να φέρει την πολιτική στα χέρια των πολλών, χωρίς διακρίσεις ειδικών και μη, να κάνει εν τέλει κτήμα καθενός από εμάς την καθημερινή διεκδίκηση καλύτερων όρων σπουδών και μιας ζωής με αξιοπρέπεια.


Κανένας μόνος του στο Πανεπιστήμιο της κρίσης!



η συνέχεια εδώ...

15 Ιουνίου 2016

Η μουσική εκπαίδευση δεν είναι πολυτέλεια, ειναι δικαίωμα όλων μας!

Η πλειονότητα των φοιτητών του Μουσικού έχει ως εργασιακή προοπτική τη διδασκαλία. Σε μια συνθήκη λοιπόν, όπου οι διορισμοί στο δημόσιο σχολείο είναι απειροελάχιστοι, η εργασία σε ωδεία και ιδιαίτερα είναι μερική, επισφαλής και κακοπληρωμένη, το Υπουργείο Παιδείας έρχεται να προαναγγείλει νέα εμπόδια για κάθε επίδοξο δάσκαλο μουσικής. Σε μια προσπάθεια να μας «πετάξουν» εξω απο το εκπαιδευτικό σύστημα παρατηρούμε τις αλλαγές στο νεό ωρολόγιο προγραμμα για το Ενιαίου Τύπου Ολοήμερο Δημοτικο Σχολείο. 

Το νέο πρόγραμμα για το Δημοτικό Σχολείο προτείνει:
·         Κατάργηση δύο ωρών του μαθήματος της Μουσικής στις δύο πρώτες τάξεις του Δημοτικού
·         Δυνατότητα ανάθεσης της διδασκαλίας της Μουσικής σε εκπαιδευτικό γενικής παιδείας (ΠΕ70) χωρίς προϋποθέσεις εξειδικευμένων γνώσεων, κατάρτισης, κτλ.
Ενάντια σε επιστημονικές, ιατρικές παιδαγωγικές μελέτες που εκθειάζουν την τέχνη της μουσικής ως απαραίτητο και ικανότατο εργαλείο γνώσης και πολιτισμού για την ψυχοσωματική ανάπτυξη αλλά και την κοινωνικοποίηση των παιδιών το Υπουργείο παιδείας προτείνει ένα νεό προγραμμά  που περιορίζει τις δυνατότητες των νέων να συμβάλουν στην ανάπτυξη του πολιτισμού της χώρας και να συμμετέχουν στον διάλογο, τόσο κοινωνικό όσο και  πολιτισμικό, που συντελείται εντός και εκτός των συνόρων της χώρας.
Όπως αντιλαμβανόμαστε, κατι τέτοιο σαφώς υποβαθμίζει το μάθημα της μουσικής αλλά και των εκπαιδευτικών της ειδικότητας της Μουσικής (ΠΕ16) στερώντας μας μια ακόμη εργασιακή προοπτική την στιγμή που ήδη οι προοπτικες μας είναι ελάχιστες.

 Στο φόντο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια της κρίσης και των μνημονίων, οι κατευθύνσεις που προωθούνται για την παιδεία, βρισκόμενες σε πλήρη συνέχεια με τη συνολική αντιλαϊκή πολιτική, διαμορφώνουν ακόμα πιο ασφυκτικές συνθήκες για τους φοιτητές . 

η συνέχεια εδώ...

20 Μαΐου 2016

Αποτελέσματα εκλογών του Φ.Σ. Φιλοσοφικής "Κώστας Βάρναλης"

Ψήφισαν: 1463
Έγκυρα: 1428

ΔΑΠ: 595  -  41,67%

ΠΚΣ: 478  -  34,17%

Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ ΕΑΑΚ & ΑΡΕΝ: 215  -  15,06%

ΠΑΣΠ: 57  -  3,99%

Λευκά: 27  -  1,89%

Πορεία: 18  -  1,26%

Bloco: 17  -  1,19%

Αγωνιστικές Κινήσεις: 11  -  0,77%

η συνέχεια εδώ...

14 Μαΐου 2016

Tertium non datur
/όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για ψεύτικα διλήμματα, τρίτο υπάρχει!


Στην Ελλάδα των μνημονίων...
Ο έκτος χρόνος των μνημονιακών πολιτικών στην Ελλάδα αν μη τι άλλο ήταν πολύ πιο πρωτότυπος από τους προηγούμενους πέντε. Αυτό συνέβη εξαιτίας της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη και του μεγαλειώδους ΟΧΙ του ελληνικού λαού το οποίο τάραξε τα νερά και χάλασε το κλίμα κανονικότητας με το οποίο θέλουν να περιβάλλουν την κοινωνική καταστροφή που συντελείται τα τελευταία χρόνια από τις κυβερνήσεις σε συνεργασία με ΕΕ-ΔΝΤ. Παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επέλεξε την πλήρη ενσωμάτωση της στο μνημονιακό στρατόπεδο μέσα από την μετατροπή του ΟΧΙ στα μνημόνια και τις επιταγές της ΕΕ σε ένα ναι που σήμαινει την συνέχιση των πολιτικών με τις οποίες ο ελληνικός λαός επέλεξε να συγκρουστεί.
Μετά τις παραπάνω εξελίξεις βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο κύμα επίθεσης του οποίου προμετωπίδα είναι το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Αυτό το νομοσχέδιο έρχεται να χτυπήσει κυρίως την νεολαία καθώς αλλάζει πλήρως τις εργασιακές σχέσεις αλλά και το εργασιακό τοπίο, κάνοντας την υπόθεση εύρεσης σταθερής και μόνιμης εργασίας για έναν νέο, σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ειδικά σε ορισμένους κλάδους, μεταξύ των οποίων και αυτός των αρχαιολόγων, το χτύπημα που θέλουν να συντελέσουν θα είναι συντριπτικό καταστρέφοντας πλήρως την επαγγελματική προοπτική των αποφοίτων των αντίστοιχων σχολών. Παράλληλα με τα παραπάνω βλέπουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ευθυγραμμίζεται πλήρως και με την πολιτική της ΕΕ σε σχέση με το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα, μια πολιτική βαθειά ρατσιστική και απάνθρωπη, που επιβάλλει είτε τις επαναπροωθήσεις ανθρώπων σε εμπόλεμες ζώνες είτε τον εγκλωβισμό τους σε χώρες όπως η δική μας χωρίς καμία μέριμνα για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους. 
Το μνημόνιο επεκτείνεται και στην εκπαίδευση...

Όλη αυτή η κατάσταση δεν αφήνει ανεπηρέαστο και τον τόμέα της εκπαίδευσης καθώς μέσα στο ίδιο το Πανεπιστήμιο θέλουν να προετοιμάσουν έναν μελλοντικό εργαζόμενο ο οποίος θα είναι εναρμονισμένος με τις νέες απαιτήσεις της αγοράς εργασίας, έναν εργαζόμενο πειθήνιο, με ελαστικές σχέσεις εργασίας, κακοπληρωμένο και σε τελική ανάλυση αναλώσιμο. Το παραπάνω εργασιακό τοπίο είναι ήδη πραγματικότητα στον κλάδο των εκπαιδευτικών καθώς μόνιμες προσλήψεις στο δημόσιο σχολείο έχουν να γίνουν απο το 2008 και όσοι προσλαμβάνονται είναι καθηγητές ωρομίσθιοι και ορισμένου χρόνου, κάτι που από την μία σημαίνει πολλά κενά και αδυναμία λειτουργίας πολλών σχολείων και από την άλλη χιλιάδες άνεργους εκπαιδευτικούς(ή εν δυνάμει άνεργους όπως εμείς...) ή ελαστικά εργαζόμενους σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα κλπ.
Όσον αφορά το εσωτερικό των σχολών η προσπάθεια για την επιβολή μιας σειράς κατευθύνσεων που διαλύουν τον δημοκρατικό και δημόσιο-δωρεάν χαρακτήρα του, όπως η διάσπαση και ρευστοποίηση των πτυχίων μας, η αυταρχική και αντιδημοκρατική λειτουργία των οργάνων διοίκησης καθώς και πολλών καθηγητών μας, οι περικοπές στην χρηματοδότηση των ιδρυμάτων και άλλα συνεχίζεται ακάθεκτα. Τα παραπάνω με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έρχονται να κατοχυρωθούν μέσα από το επικείμενο νομοσχέδιο του Φίλη, νυν υπουργού παιδείας, ο οποίος ακολουθώντας τα βήματα των προκατόχων του επιδιώκει να νομιμοποιήσει μια τέτοια συνθήκη στις σχολές μας. Επιπλέον ο Φίλης έχει βρει σαν φερετζέ για να μας επιβάλλει όλα τα παραπάνω την επιτροπή εθνικού διαλόγου (ή καλύτερα μονολόγου...) για την παιδεία όπου αποτελείται από έναν συρφετό καθηγητών ,οι οποίοι όπως έχει αποδειχθεί από την ακαδημαική τους πορεία πάντα ήταν ενάντια στα συμφέροντα των φοιτητών.

Στα των φιλολόγων...
Σε μια συνθήκη όπου οι διορισμοί στο δημόσιο σχολείο είναι απειροελάχιστοι, η εργασία σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα είναι μερική, επισφαλής και κακοπληρωμένη, το Υπουργείο Παιδείας και η “επιτροπή για τον “εθνικό “διάλογο” για την Παιδεία” έρχονται να προαναγγείλουν νέα εμπόδια για κάθε επίδοξο φιλόλογο.
Μέχρι τώρα, η λήψη του πτυχίου αποτελούσε το αναγκαίο προσόν για να εργαστούμε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (σχολείο, φροντιστήριο, ιδιαίτερα). Πλέον τα σχέδια του υπουργείου και της επιτροπής αποβλέπουν στη στέρηση του αυτονόητου αυτού δικαιώματος καθιστώντας ακόμη πιο αβέβαιο το εργασιακό μας μέλλον.
Αυτή τη στιγμή προτείνεται η διδακτική επάρκεια, δηλαδή η πιστοποίηση της ικανότητάς μας να διδάξουμε, να μην κατοχυρώνεται με την λήψη του πτυχίου μας, υποβαθμίζοντας το σε ένα απλό πιστοποιητικό παρακολούθησης μαθημάτων ενός αντικειμένου, χωρίς πραγματικά επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό σημαίνει ότι τα 4+ χρόνια φοίτησης δεν είναι αρκετά για να μπορέσουμε να εργαστούμε ως καθηγητές. Σε αυτή τη λογική, ο καθένας από μας θα καλείται να φτιάξει τον προσωπικό του «φάκελο προσόντων» μέσα από ένα συνεχές κυνήγι συλλογής πιστοποιήσεων, ώστε να κυνηγήσει την εισαγωγή του στις ειδικές σχολές/ μεταπτυχιακά προγράμματα (πιθανότατα και επί πληρωμή) κι αφού τα φέρει εις πέρας να εισαχθεί σε ένα διετές επιμορφωτικό πρόγραμμα εξειδίκευσης στο αντικείμενο διδασκαλίας του. Μετά λοιπόν από αυτή την εισαγωγική περίοδο ένταξης στο επάγγελμα και μετά από αγώνα και ιδρώτα, τότε και μόνο τότε, ο κάθε επίδοξος καθηγητής θα έχει κατοχυρώσει την επάρκεια. Αν δίπλα σε αυτό, δει κανείς το μνημονιακό πάγωμα προσλήψεων μόνιμων εκπαιδευτικών στο δημόσιο σχολείο και τη στροφή στο μπάλωμα των κενών μόνο από λιγοστούς προσωρινούς αναπληρωτές και ωρομίσθιους, κάτι που συντείνει και στην καθιέρωση και εμπέδωση μορφών ελαστικής εργασίας στην εκπαίδευση, αντιλαμβάνεται πλήρως ότι η εργασιακή προοπτική του φιλολόγου κινείται από το κακό στο χειρότερο.
Σε ό,τι αφορά πάλι την καθημερινότητά μας εντός της σχολής, έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλη μια σειρά προβλημάτων. Τέτοια είναι αυτά που ανακύπτουν γύρω από τα συγγράμματα, που έχοντας μειωθεί σε ένα ανά μάθημα (η επιτροπή εθνικού “διαλόγου” εξετάζει και το ενδεχόμενο πλήρους κατάργησής κι αντικατάστασής τους από ηλεκτρονική βιβλιοθήκη και μόνο), όταν συχνά καλούμαστε από καθηγητές να αγοράζουμε και το δεύτερο αναγκαίο σύγγραμμα. Από την άλλη, στο τμήμα υπάρχει πάντα και μια σειρά καθηγητών οι οποίοι θα μας “την έχουν στημένη” με τις υπερβολικές τους απαιτήσεις σε παραδόσεις κι εξετάσεις, ενώ καθόλου δε λείπουν κι εκείνοι που -λες και διδάσκουν σε σχολείο- θα απαγορεύσουν την είσοδο σε όποιον αργήσει έστω και λίγο ή θα επιδιώξουν τη στοχοποίηση και τον εξευτελισμό φοιτητών γι αυτόν ή άλλο λόγο. Τέλος, φαίνεται πως το ενδεχόμενο επιβολής διαδάκτρων στα μεταπτυχιακά, μετά από την Ψυχολογία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, έρχεται να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα, αφού είναι κάτι που συζητάται πλέον ανοιχτά ανάμεσα στους καθηγητές του Φιλολογικού.

Το βασικό μας όπλο απέναντι σε όλα αυτά είναι ο φοιτητικός μας σύλλογος. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις και συλλογικές διαδικασίες, αλλα και στο δρόμο με πορείες και διαδηλώσεις και ακόμη και στα ίδια τα αμφιθέατρα και τους διαδρόμους της Φιλοσοφικής έχουμε χρέος να αντισταθούμε στην επίθεση απέναντι στο πανεπιστήμιο και τις ζωές μας .

Από τους συλλογικούς αγώνες όμως κάποιοι απουσιάζουν…
ΔΑΠ-ΝΔΦΚ - αυτή που κοιμάται αλλά η τύχη της δουλεύει...
Η κατεξοχήν δύναμη που δεν λέει τίποτα! Δεν εμφανίζεται στις Γενικές συνελεύσεις, δεν συμμετέχει στη λειτουργία του Διοικητικού συμβουλίου, απαξιεί συνολικά τις πολιτικές διαδικασίες και την εσωτερική ζωή του συλλόγου. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει πρόταση για το πανεπιστήμιο; Τουναντίον, έχει τον δυστοπικό οδηγό “παιδεία 2020”, ένα σπάνιο ντοκουμέντο για ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί σαν ιδιωτικό σχολείο και δεν θα έχει καμία σχέση με την έννοια του ανοιχτού, δημοκρατικού και δημοσίου-δωρεάν πανεπιστημίου. Διόλου τυχαίο επίσης το γεγονός ότι ειναι μεγάλη “φαν” της Νέας Δημοκρατίας με ότι αυτό σημαίνει για τις μνημονιακές πολιτικές που επί της ουσίας υποστηρίζει. Επί της ουσίας όμως αποφεύγει την έκθεση των θέσεων της και την πολιτική αντιπαράθεση  και απλά μέσω της αδιαφορίας και της απάθειας που καλλιεργεί στις σχολές διευκολύνει το έργο της διάλυσης του πανεπιστημίου όπου και όπως αυτό συντελείται.
Αποτελεί σίγουρα την πιο επικίνδυνη επιλογή...

ΠΑΣΠ – τα περασμένα μεγαλεία...
Σαν τη συνοδοιπόρο της (ΔΑΠ) για χρόνια, έτσι και η “δημοκρατική παράταξη” ουσιαστικά επέλεγε την αδιαφορία και την απάθεια, απλά με λίγο πιο “σοσιαλιστικό”-προοδευτικό περιτύλιγμα. Μετά και την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, από δεύτερη δύναμη με πάρτι, κλαμπάκια και σαμπάνιες έχει μετατραπεί σε μια μικρή ομάδα νεολαίων του ΓΑΠ που περνούν μια κρίση ταυτότητας. Ένα πολιτικό απολίθωμα που ομολογουμένως ήρθε η ώρα να μπει στο “χρονοντούλαπο της ιστορίας”.

ΠΚΣ ( ΚΝΕ/ΜΑΣ) – η μόνη πολιτική δύναμη που συμμαχεί με τον εαυτό της!
Βασικό χαρακτηριστικό της ΠΚΣ είναι ότι εμφανίζεται με πολλές μορφές, αλλά πάντα με το ίδιο πολιτικό σκεπτικό : ΚΚΕ ΙΣΧΥΡΟ! Άλλο βασικό στοιχείο είναι η επιλογή της να πορεύεται μόνη της μακριά από όσους δεν συμφωνούν στο πλήρες με το δικό της πολιτικό σκεπτικό. Μια δύναμη, η εμμονή της οποίας στην ξεχωριστή, δική της δράση, λειτουργεί διασπαστικά στους αγώνες και την κάνει να απέχει από τις μεγάλες μάχες του φοιτητικού κινήματος και σε πολλές περιπτώσεις να είναι κυρίαρχος παράγοντας αποσυγκρότησης των φοιτητικών συλλόγων.


Χρειάζεται και μπορούμε να απαντήσουμε!
Όλα τα παραπάνω, δεν είναι μια κατάσταση που μπορούμε να αποδεχτούμε παθητικά. Οι μαζικοί αγώνες λαού και νεολαίας έχουν αποδείξει ότι την ιστορία μπορούμε και πρέπει να την γράφουμε εμείς μέσα από τους αγώνες μας. Έτσι εμπνεόμαστε και είμαστε κομμάτι των μεγάλων μαχών του λαού που τα τελευταία χρόνια αντιστάθηκε και συγκρούστηκε με τις πολιτικές των μνημονίων και τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και των αγώνων του φοιτητικού κινήματος για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των συμφερόντων μας.
Για μας είναι ξεκάθαρο ότι μοναδικό όπλο για να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, για καλύτερες συνθήκες σπουδών και αξιοπρεπή εργασιακή προοπτική είναι ο φοιτητικός μας σύλλογος και οι συλλογικές του διαδικασίες. Έτσι για εμάς, η Γενική συνέλευση αποτελεί το ανώτατο όργανο για την συλλογική έκφραση και την προάσπιση των συμφερόντων των φοιτητών, αλλά και οι Φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια σημαντική διαδικασία με τη συμμετοχή σε αυτές να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υγιή του λειτουργία και την ισχυροποίησή του. Η αποχή και η αδιαφορία ουσιαστικά συντελούν στην προσπάθεια διάλυσης του πανεπιστημίου καθώς αποδυναμώνουν το μοναδικό όπλο που έχουμε για να αγωνιστούμε, δηλαδή τον σύλλογό μας.
Σε αυτή τη λογική βλέπουμε και την συμμετοχή μας στις εκλογές ως μια ακόμη πολιτική μάχη που έχουμε να δώσουμε για να βάλουμε το δικό μας στίγμα, το στίγμα των ανυποχώρητων συλλογικών αγώνων, της ανατροπής των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών, της συλλογικής διεκδικητικότητας.
Παράλληλα επιλέγουμε να δώσουμε την φετινή μάχη των φοιτητικών εκλογών όπως πάντα μέσα από την συμμετοχή μας στην Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ εαακ αλλά φέτος μαζί και με την ΑΡΕΝ Φιλοσοφικής. Η επιλογή αυτή δεν σηματοδοτεί μια εκλογική συγκόληση καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν τελείως αναντίστοιχο με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε συνολικά τις φοιτητικές εκλογες. Επιδιώκουμε η συγκεκριμένη συνεργασία να συνεχιστεί και στο μέλλον βάζοντας ως στόχο την πολιτική ενοποίηση των παραπάνω δυνάμεων καθώς αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα συσπείρωσης των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων που έχουν ως στόχο την κινηματική ανάταση και την ανασυγκρότηση των ίδιων των φοιτητικών συλλόγων.
Η στήριξη της Ενωτικής Πρωτοβουλίας ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ εαακ και της ΑΡΕΝ Φιλοσοφικής, έχει το νόημα όχι της ανάθεσης, αλλά της συμπόρευσης στους αγώνες που δώσαμε, δίνουμε και θα δώσουμε στο μέλλον. Στις φετινές εκλογές να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί ενάντια στις πολιτικές που πλήττουν τα συμφέροντά μας, ενάντια σε λογικές ηττοπάθειας και συμβιβασμού!

ΣΤΙΣ 18 ΜΑΗ, ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ
ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΑΦ ΚΑΡΦΙ εαακ – ΑΡΕΝ Φιλοσοφικής


η συνέχεια εδώ...

6 Μαΐου 2016

Υπάρχει λόγος να μην κάτσεις σπίτι σου τη μέρα των φοιτητικών εκλογών;

Φοιτητικές εκλογές. Μια διαδικασία ξένη προς την πλειοψηφία των φοιτητών, μια διαδικασία που ίσως δημιουργεί αποστροφή. Γιατί όμως η συμμετοχή σε μια μαζική δημοκρατική διαδικασία δεν μπορεί να εμπνεύσει τους φοιτητές;
Στην προσπάθεια να συμμετάσχουμε και εμείς σε αυτόν τον προβληματισμό ας δούμε μερικές από τις “στερεοτυπικές” απόψεις που επικρατούν:

Η λογική της αποχής:
Το μεγαλύτερο, δυστυχώς, κομμάτι των φοιτητών τείνει να αντιλαμβάνεται το πανεπιστήμιο μονάχα σαν ακαδημαϊκό χώρο που έρχεται να σπουδάσει και να πάρει όσο το δυνατόν γρηγορότερα το πτυχίο του. Με βάση αυτή τη λογική, θεωρεί ότι ο σύλλογος, και τα οργανά του είναι κάτι το περιττό, και έτσι απέχει από κάθε μορφή συλλογικής διαδικασίας όπως είναι και οι φοιτητικές εκλογές. Η αντίληψη αυτή όμως παραβλέπει το γεγονός ότι μέσα κι έξω από το πανεπιστήμιο αντιμετωπίζουμε μια σειρά από προβλήματα. Ειδικά στην περίοδο το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που έρχεται να διαλύσει το μέλλον της γενιάς μας, η όξυνση του προσφυγικού ζητήματος αλλά και η επικείμενη επίθεση στην εκπαίδευση μέσα από το νομοσχέδιο Φίλη ορίζουν αναβαθμισμένα καθήκοντα και αγώνες για εμάς. Επομένως η αντίληψη της αποχής παραβλέπει την αναγκαιότητα συλλογικής έκφρασης και αγώνα για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των παραπάνω.

H "αντιπαραταξιακή" λογικη:
Υπάρχει και μια μερίδα των φοιτητών που ναι μεν αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα των συλλογικών διαδικασιών και οργάνων, αλλά εξαιτίας κυρίως της δράσης των καθεστωτικών παρατάξεων στη σχολή που πράγματι παρεμβαίνουν στο σύλλογο και τις διαδικασίες του με όρους κομματικής οικοδόμησης και πελατειακών σχέσεων, συμβάλλοντας στον εκφυλισμό του, επιλέγουν την αποχή. Αυτή, όμως, η πρακτική των παραπάνω δυνάμεων και η λογική του «σάπιου φοιτητικού συνδικαλισμού» που δημιουργούν και αναπαράγουν δεν αντιστοιχεί σε καμία περίπτωση στην πολιτική διαπάλη που λαμβάνει χώρα εντός του πανεπιστημίου. Πέρα, λοιπόν, από τους τύπους που θα εκπροσωπούν στη σχολή την κομματική τους γραμμή και ταυτόχρονα θα σε παίρνουν τηλέφωνο για ποτάκια, υπάρχουν και πολιτικές δυνάμεις οι οποίες όντως αγωνίζονται για την προώθηση των συμφερόντων των φοιτητών και επιδιώκουν οι διαδικασίες του συλλόγου να είναι μαζικές, δημοκρατικές και στα χέρια των φοιτητών.

H "αντι-αναθετική" λογική:
Τέλος, ένα μικρό μέρος του φοιτητικού συλλόγου θεωρεί ότι οι φοιτητικές εκλογές δρούν αναθετικά και ουσιαστικά αποσπούν τον κόσμο των σχολών από το να αγωνιστούν γιατί τα «φορτώνουν» στις πολιτικές δυνάμεις. Αυτή η αντίληψη, ξεκινάει μεν από έναν υγιή προβληματισμό, αλλά παραβλέπει το γεγονός ότι οι εκλογές καθορίζουν πολλά περισσότερα στην εσωτερική λειτουργία και ζωή του συλλόγου από ένα απλό αποτέλεσμα.


ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;

Διότι :

  • Αποτελεί μια σφυγμομέτρηση του παλμού της φοιτητιώσας νεολαίας, η οποία καλείται να πάρει θέση πάνω στην ασφυκτική πραγματικότητα που της έχει επιβληθεί. Ειδικά την φετινή χρονιά, όπου η σπουδάζουσα νεολαία ψήφισε 85% ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιούλη, είναι διακύβευμα να στείλουμε μήνυμα άγχους στα κυβερνητικά επιτελεία και να αποδείξουμε ξανά ότι πιστεύουμε πως το μέλλον μας δεν χωράει μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια των μνημονίων, γκρεμίζοντας τις παρατάξεις που υποστηρίζουν τις συγκεκριμένες πολιτικές.

  • Εντός και εκτός πανεπιστημίου, ειδικά μέσα στα χρόνια της κρίσης, προσπαθούν να μας επιβάλλουν μια ζοφερή πραγματικότητα, Για να μπορέσουμε λοιπόν να κατοχυρώσουμε τα δικαιώματα και τα συμφέροντα μας, είναι αναγκαία η συμμετοχή στις διαδικασίες του συλλόγου, ο οποίος αποτελεί το μοναδικό όπλο που έχουμε για να διεκδικούμε και να κατακτούμε νίκες, όπως έχει αποδείξει η ιστορία των φοιτητικών κινημάτων. Η μαζικότητα των διαδικασιών του λοιπόν παίζει καθοριστικό ρόλο για την ισχύ που αυτός θα έχει, άρα και για την δυνατότητά μας να κερδίζουμε τις μικρές και μεγάλες μάχες που έχει να δώσει η γενιά μας.

  • Όπως σε όλες τις εκλογικές μάχες, καλείσαι να επιλέξεις «με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις». Οι παρατάξεις εκφράζουν συγκεκριμένες πολιτικές και συγκεκριμένη στάση απέναντι στα ζητήματα του πανεπιστημίου. Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι εκλογές δεν είναι παρά ένα πανηγύρι, θα επιμένουμε ότι είναι πολιτική διαδικασία. Στις εκλογές δεν ψηφίζουμε τους φίλους μας, αλλά πολιτικό χώρο και πολιτικές αντιλήψεις.

  • Μέσα από τις εκλογές ορίζεται η απαρτία της Γενικής Συνέλευσης, με βάση το 10% των ψηφισάντων, όπως αναγραφόταν στο καταστατικό του συλλόγου. Επομένως οι εκλογές είναι μια ουσιαστική διαδικασία του συλλόγου μας, καθώς δρουν προωθητικά για τη διεξαγωγή των Γενικών Συνελεύσεων, ώστε το πιο αποτελεσματικό όπλο που έχουμε για να διεκδικήσουμε και να αγωνιζόμαστε να έχει μεγαλύτερη συμμετοχή και νομιμοποίηση στα μάτια των φοιτητών αλλά και της κοινωνίας. Επίσης από τις εκλογές ορίζονται οι αντιπρόσωποι στο Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου.


Άρα η αποχή από τις φοιτητικές εκλογές δεν αποτελεί λύση στις όντως υπαρκτές προβληματικές που χαρακτηρίζουν τις διαδικασίες του συλλόγου. Δεν αποτελεί στάση διαμαρτυρίας, αλλά εν τέλει καταλήγει στην παθητική αποδοχή μιας πραγματικότητας που μας έχουν επιβάλλει. Η αδιαφορία για “τα κοινά”, συνεπάγεται την αδιαφορία για τις σπουδές μας, για το εργασιακό μας μέλλον, για τις κοινωνικές εξελίξεις αλλά και εν τέλει συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας “απολιτίκ” κουλτούρας συνολικά στην κοινωνία.

«Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται»
Μπ. Μπρέχτ
 
Για μας οι εκλογές δεν αποτελούν παρά μια ακόμη πολιτική μάχη που ερχόμαστε να δώσουμε φιλοδοξώντας να συμπορευτούμε με όλους τους φοιτητές που αισθάνονται ότι τα συμφέροντά τους πλήττονται από τις ασκούμενες πολιτικές στην εκπαίδευση και θέλουν να αγωνιστούν για ένα πανεπιστήμιο πραγματικά δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό.

Επιμένουμε να συμμετέχουμε για να γίνει ο σύλλογος όπλο στα χέρια των φοιτητών.
Για να μην αποφασίζουν άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς!


η συνέχεια εδώ...

21 Απριλίου 2016

Μαζικοί διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών... δε θα γίνουν και φέτος


 Μπροστά στα 30.000 κενά των σχολείων που υπολογίζεται ότι θα ανακύψουν από Σεπτέμβρη, το Υπουργείο Παιδείας εξαγγέλει την πρόσληψη προσωρινών αναπληρωτών και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών.

 Το Υπουργείο αναφέρεται σε πρόσληψη 20.000 αναπληρωτών σε βάθος τριετίας(!), αριθμό ήδη πολύ μικρότερο από τον αναγκαίο για την κάλυψη των τεράστιων λειτουργικών κενών, σπεύδοντας όμως να ξεκαθαρίσει πως αυτό αποτελεί απλά την κεντρική του επιδίωξη, καθώς ο πραγματικός αριθμός συνδέεται με τα αποτελέσματα της αξιολόγησης της εφαρμογής του 3ου μνημονίου και τον αριθμό διορισμών που θα συμφωνηθεί για όλο το δημόσιο από τους “θεσμούς”.
 Βάση της εμπειρίας μας από τη μνημονιακή πραγματικότητα και με μια ματιά στους αριθμούς καταλαβαίνουμε λοιπόν, πως οι προσλήψεις θα είναι τελικά κατά πολύ λιγότερες από τις εξαγγελίες του Υπουργείου και ελάχιστες μπροστά στις πραγματικές ανάγκες των σχολείων. 

 Η αναντιστοιχία των διακηρυσσόμενων προσλήψεων προς τις πραγματικές ανάγκες της εκπαίδευσης είναι όμως η μία μόνο όψη του προβλήματος. Η άλλη, αφορά τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, τη δυνατότητά τους να εργαστούν, αλλά και την ίδια την πραγματικότητα που βιώνουμε εμείς ως φοιτητές.

 Τα τελευταία πολλά χρόνια, η συντριπτική πλειονότητα των αναπληρωτών που προσλαμβάνονται καλύπτουν οργανικά και όχι λειτουργικά κενά στις σχολικές μονάδες, καθώς οι χιλιάδες συνταξιοδοτήσεις εκπαιδευτικών δεν καλύφθηκαν ποτέ με νέους διορισμούς. Το πάγωμα λοιπόν των προσλήψεων μόνιμων εκπαιδευτικών και η στροφή στο μπάλωμα των κενών μόνο από προσωρινούς αναπληρωτές και ωρομίσθιους, σαφώς αποσκοπεί στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών και την καθιέρωση και εμπέδωση μορφών ευέλικτης εργασίας και στην εκπαίδευση.

 Επιπλέον, ως φοιτητές και επίδοξους εργαζόμενους στην εκπαίδευση πρέπει να μας προβληματίσουν τα κριτήρια που ορίζονται για τις (αναιμικές) προσλήψεις αναπληρωτών. 
Τα κριτήρια αυτά:
  προκρίνουν την επιτυχία στον τελευταίο ΑΣΕΠ έναντι της επιτυχίας στον προτελευταίο
  υποβαθμίζουν τη μοριοδότηση της προϋπηρεσίας
  συνυπολογίζουν (καθιστώντας το σε πολλές περιπτώσεις και καθοριστικό) τον βαθμό του πτυχίου

 Τα παραπάνω, καταργούν οποιαδήποτε έννοια άτυπης επετηρίδας βασισμένης στη χρονολογία διαγωνισμού  ΑΣΕΠ και στην προϋπηρεσία (συνήθως σε απομακρυσμένες περιοχές της χώρας) των αναπληρωτών επιχειρώντας να διχάσουν τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς αλλά κυρίως να δώσουν σε αδιόριστους και φοιτητές να καταλάβουν ότι η αποφοίτηση από τα αντίστοιχα τμήματα των ΑΕΙ δεν σημαίνει ότι έχουν τη δυνατότητα κάποια στιγμή να εργαστούν στο δημόσιο σχολείο. Ταυτόχρονα, ο συνυπολογισμός του βαθμού του πτυχίου εντείνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών και την εντατικοποίησή τους στο κυνήγι της βαθμολογίας.

Όλα αυτά βαραίνουν πολλαπλά όσους τώρα φοιτούμε σε καθηγητικές σχολές, δεδομένου και ότι “η επιτροπή εθνικού “διαλόγου” για την παιδεία” εισηγείται ενόψει του νομοσχεδίου Φίλη, την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία μας και την αναγκαιότητα για μετεκπαίδευση σε προγράμματα επανακατάρτισης και μεταπτυχιακά που θα πιστοποιούν την ικανότητα – δυνατότητά μας να εργαστούμε.

 Η εργασιακή μας προοπτική στο δημόσιο σχολείο πλήττεται αλλεπάλληλα ήδη από την κατάργηση της επετηρίδας και τη θέσπιση του ΑΣΕΠ, ενώ στα πλαίσια των μηδενικών προσλήψεων (-μη στελέχωσης του δημόσιου σχολείου) που επιβάλλονται από τις μνημονιακές πολιτικές φαντάζει ανύπαρκτη.

 Ήδη οι εκπαιδευτικοί έχουν ξεκινήσει συνελεύσεις, κινητοποιήσεις και στάσεις εργασίας ενάντια στη συγκεκριμένη διάταξη. Είναι ανάγκη τώρα και εμείς ως φοιτητές καθηγητικών σχολών, να κινητοποιηθούμε για την προάσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων αλλά και για το ίδιο το δημόσιο και δωρεάν σχολείο.

Δεν αναγνωρίζουμε τον ψεύτικο διάλογο του μνημονίου στην παιδεία /
Απόσυρση της διάταξης Φίλη για τις προσλήψεις αναπληρωτών/
Μόνιμοι, μαζικούς διορισμοί στην εκπαίδευση με βάση την προϋπηρεσία και το χρόνο λήψης πτυχίου/


Δε θα μας επιβάλλουν ως μέλλον ένα διαρκές μνημόνιο!

η συνέχεια εδώ...

20 Απριλίου 2016

Καθηγητή που δίδασκες και... πια δε θα διδάσκεις;

Η πλειονότητα των φοιτητών της Φιλοσοφικής έχει ως εργασιακή προοπτική τη διδασκαλία. Πράγματι, η επαγγελματική μας αποκατάσταση, περιορίζεται βασικά στο χώρο της εκπαίδευσης, καθώς λίγοι είναι αυτοί που επιλέγουν και εντέλει καταφέρνουν να εργαστούν στον ερευνητικό τομέα του αντικειμένου τους (εκδόσεις, μεταφράσεις κλπ). Σε μια συνθήκη λοιπόν, όπου οι διορισμοί στο δημόσιο σχολείο είναι απειροελάχιστοι, η εργασία σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα είναι μερική, επισφαλής και κακοπληρωμένη, το Υπουργείο Παιδείας και ο “Εθνικός “διάλογος” για την Παιδεία” έρχονται να προαναγγείλουν νέα εμπόδια για κάθε επίδοξο καθηγητή.

Ο εθνικός “διάλογος” αρχικά , είναι μια κατ΄ επίφασην δημοκρατική διαδικασία που με κανέναν τρόπο δεν περιλαμβάνει (-ούτε και θα μπορούσε) τους φοιτητές, της οποίας βασικός φορέας είναι η “επιτροπή εθνικού διαλόγου για την παιδεία”, δηλαδή μια χούφτα αντιδραστικών μεγαλοκαθηγητών και εκπαιδευτικών. Επί της ουσίας ο “διάλογος” έρχεται μέσω μιας φαντασιακής κουβέντας, να επικυρώσει και να συγκεκριμενοποιήσει ενόψει του νέου νομοσχεδίου για την Παιδεία, όσα ήδη υπεγράφησαν στα πλαίσια του 3ου Μνημονίου αναφορικά με την Παιδεία και σύμφωνα πάντα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ.

 Μέχρι πρότινος λοιπόν, η λήψη του πτυχίου αποτελούσε το αναγκαίο προσόν για να εργαστούμε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (σχολείο, φροντιστήριο, ιδιαίτερα).  Πλέον τα σχέδια του υπουργείου και της επιτροπής αποβλέπουν στη στέρηση του αυτονόητου αυτού δικαιώματος καθιστώντας ακόμη πιο αβέβαιο το εργασιακό μας μέλλον.

Η “επιτροπή εθνικού διαλόγου” προτείνει:
 Τη δημιουργία Σχολών Εκπαίδευσης (μάλλον στα πλαίσια των υπάρχοντων ιδρυμάτων) που θα εστιάζουν στην προετοιμασία όσων επιθυμούν να εργαστούν στην εκπαίδευση και που θα έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν μεταπτυχιακά προγράμματα με αντικείμενο την ίδια τη διδακτική και παιδαγωγική επάρκεια.
 Διετή εισαγωγική περίοδο ένταξης στο επάγγελμα σαν πρόγραμμα εισαγωγικής επιμόρφωσης, το οποίο θα είναι υποχρεωτικό για όλους τους νεοδιοριζόμενους και μετά το τέλος των δύο αυτών χρόνων θα πιστοποιείται η επαγγελματική επάρκεια των εκπαιδευτικών.
Δηλαδή:
 Η διδακτική-παιδαγωγική επάρκεια αποστοιχίζεται στην ουσία από το πτυχίο, υποβαθμίζοντας το σε ένα απλό  πιστοποιητικό παρακολούθησης μαθημάτων ενός αντικειμένου, χωρίς πραγματικά επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό σημαίνει ότι τα 4+ χρόνια φοίτησης δεν είναι αρκετά για να μπορέσουμε να εργαστούμε ως καθηγητές.

Σε αυτή τη λογική, ο καθένας από μας θα καλείται να φτιάξει τον προσωπικό του «φάκελο προσόντων» μέσα από ένα συνεχές κυνήγι συλλογής πιστοποιήσεων, ώστε να κυνηγήσει την εισαγωγή του στις ειδικές σχολές/ μεταπτυχιακά προγράμματα κι αφού τα φέρει εις πέρας να εισαχθεί σε ένα διετές επιμορφωτικό πρόγραμμα εξειδίκευσης στο αντικείμενο διδασκαλίας του. Μετά λοιπόν από αυτή την εισαγωγική περίοδο ένταξης στο επάγγελμα και μετά από αγώνα και ιδρώτα, τότε και μόνο τότε, ο κάθε επίδοξος καθηγητής θα έχει κατοχυρώσει την επάρκεια.
Όπως αντιλαμβανόμαστε, κατι τέτοιο σαφώς αποκλείει κάποιους φοιτητές από την απόκτηση παιδαγωγικής επάρκειας, είτε λόγω οικονομικής δυσχέρειας, είτε λόγω πολύ ανταγωνιστικών συνθηκών, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φοιτητές δύο ταχυτήτων με διαφορετικά επαγγελματικά δικαιώματα, ενώ οι σχολές θα μετατρέπονται σε πεδιά ανταγωνισμού με «νικητές» και «χαμένους».

 Στο φόντο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια της κρίσης και των μνημονίων, οι κατευθύνσεις που προωθούνται για την παιδεία, βρισκόμενες σε πλήρη συνέχεια με τη σύνολη αντιλαϊκή πολιτική, διαμορφώνουν ακόμα πιο ασφυκτικές συνθήκες για τους φοιτητές . Για σχολές όπως η δική μας, η απόσπαση της επάρκειας απο το πτυχίο αποτελεί πραγματικό casus belli ενάντια σε όσους επιχειρούν να βάλουν ταφόπλακα στο εργασιακό μας μέλλον.
Δεν αναγνωρίζουμε τον ψεύτικο διάλογο του μνημονίου στην παιδεία /
ας μη σκέφτονται καν την αποσύνδεση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία μας!


η συνέχεια εδώ...

21 Μαρτίου 2016

Σε λίγο δεν θα βρίσκουμε τα δικαιώματά μας ούτε στις ανασκαφές ή αλλιώς πώς το νέο ασφαλιστικό επηρεάζει τους αρχαιολόγους

Όλοι μας έχουμε προβληματιστεί - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο – γύρω από το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο της Κυβέρνησης. Όσο και αν η Κυβέρνηση το παρουσιάζει ως μια αναγκαία μεταρρύθμιση από την μία, και όσο και η ΤΡΟΙΚΑ πιέζει για όλο και πιο σκληρά μέτρα από την άλλη, δεν μπορούμε να έχουμε αμφιβολίες γύρω από το τι έρχεται να περάσει. Το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο δεν είναι παρά μόνο ένα νομοσχέδιο απορρύθμισης και τσακίσματος του κεκτημένου δικαιώματός μας στην κοινωνική ασφάλιση. Το «παιχνίδι» αυτό δεν είναι καινούριο (βλ. τζογάρισμα αποθεματικών στο χρηματιστήριο και δομημένα ομόλογα, κούρεμα των αποθεματικών-PSI για να σωθούν οι γαλλογερμανικές τράπεζες ως και σκάνδαλο ανακεφαλαιοποίησης των 4 συστημικών τραπεζών πριν λίγους μήνες), όμως πλέον η επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση έρχεται να κλειδωθεί από το καινούργιο νομοσχέδιο που μετακυλύει την χασούρα σε εργαζόμενους και συνταξιούχους, και παράλληλα αποτελεί στρατηγικό στόχο της μνημονιακής πολιτικής.

Τα πράγματα όμως δεν είναι όσο καλά μας παρουσιάζονται
Επί της ουσίας αυτό που μας «προτείνουν» είναι να δουλεύουμε περισσότερα χρόνια (τουλάχιστον 40) με τιποτένιους μισθούς και εξοντωτικούς ρυθμούς _ να πληρώνουμε συντριπτικά περισσότερα σε εισφορές χωρίς καμία κοινωνική παροχή (υγεία κλπ) και να πάρουμε μια σύνταξη αν τα καταφέρουμε στα 62 με 384 ευρώ ή στα 67 με σύνταξη βασισμένη στην «ατομική ικανότητα». Και αυτά μας αφορούν είτε δουλέψουμε στο δημόσιο (πχ εκπαιδευτικοί), είτε στον ιδιωτικό τομέα. Πόσο «καλά» θα ανταπεξέλθει ο καθένας από εμάς σε αυτή την κατάσταση, αν σκεφτούμε πως πλέον δουλεύουμε σε καθεστώς μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας, αν η ελαστική και επισφαλής εργασία έχει γίνει κανόνας και η αυθαιρεσία του εργοδότη δύσκολα αμφισβητείται;
Να ρίξουμε όμως και μια πιο προσεκτική ματιά στο μέλλον μας και πιο ειδικά σε εκείνους από εμάς, που ως απόφοιτοι του Ιστορικού-Αρχαιολογικού θα δουλεύουμε
με το περιβόητο μπλοκάκι…

• Τι σημαίνει εργαζόμενος με μπλοκάκι;

Οι εργαζόμενοι αυτοί δουλεύουν σε έναν εργοδότη, χωρίς όμως σύμβαση, και για κάθε «μισθό» τους κόβουν μια απόδειξη παροχής υπηρεσιών. Οι εργαζόμενοι με μπλοκάκι (Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών), απασχολούνται καλύπτοντας μόνοι τους τις υποχρεώσεις ενός εργοδότη (ασφαλιστικές εισφορές, Φ.Π.Α. κ.ά), χωρίς, όμως, να διαθέτουν τα δικαιώματα ενός εργαζόμενου (ωράριο, ασφαλιστική κάλυψη κ.λπ.). Δεν είναι ούτε επιχειρηματίες, ούτε εργοδότες. Δεν εκμεταλλευόνται την εργασία κανενός. Δεν είναι «αφεντικά του εαυτού μας». Είναι εργαζόμενοι με μπλοκάκι.
• Ποιοι από εμάς θα δουλεύουν με τέτοιο καθεστώς;

Είναι πλέον συχνό το φαινόμενο, ένα μεγάλο μέρος αποφοίτων του Ιστορικού - Αρχαιολογικού να δουλεύει με τέτοιο καθεστώς. Αυτοί είναι αρκετοί καθηγητές σε φροντιστήρια (ή ιδιαίτερα), συνεργάτες σε ερευνητικά ιδρυμάτων και τελευταία αρκετοί αρχαιολόγοι σε ανασκαφές, που αναλαμβάνουν εργολαβικές εταιρίες.

• Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι εργαζόμενοι με μπλοκάκι αφανίζονται από
τον εργασιακό χάρτη

Να το πούμε πιο απλά με ένα παράδειγμα κάποιος που θα βγάζει 1000 ευρώ το μήνα (ποσό που τον καθιστά περίπου «προνομιούχο», υπό τις σημερινές συνθήκες, αφού κανένας νέος εργαζόμενος δεν παίρνει τέτοιο μισθό ούτε πλέον μάλιστα κάποιος που δουλεύει πολλά χρόνια) θα πρέπει να καταβάλει για ασφαλιστικές εισφορές 385,50 ευρώ, πλέον εισφοράς αλληλεγγύης, δηλαδή να καταλήγει με 600,00 ευρώ, επί των οποίων θα φορολογείται με συντελεστή 26% από το πρώτο ευρώ (γιατί ως γνωστόν οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι κοινωνικά προνομιούχοι και δεν έχουν ελάχιστο αφορολόγητο εισόδημα, όπως όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι). Έτσι, μετά την αφαίρεση εισφορών και φόρων θα καταλήγει με 440 ευρώ, χωρίς να συνυπολογιστεί η εφαρμογή της προκαταβολής φόρου, που αν εφαρμοστεί, τα τελικά καθαρά μηνιαία έσοδα θα προσεγγίζουν επικίνδυνα το 0 αφού στις σημερινές συνθήκες με την προκαταβολή φόρου θα σε καθιστούν να μένεις με 0 ευρώ από τις πρώτες ημέρες που θα πληρώνεσαι. Επιπλέον η παράνοια δε σταματά εδώ αλλά συνεχίζει αφού και να έχεις μηδενικά εισοδήματα ή εισόδημα κάτω από 586 ευρώ (δηλαδή 7036 το χρόνο) θα είναι αναγκασμένος να δίνει την κατώτερη εισφορά που υπολογίζεται επί των 586,00 ευρώ, δηλαδή 2.820,00 ευρώ το χρόνο που σημαίνει φορολόγηση και από το 1 ευρώ που θα βγάζεις.
Έτσι, δεν θα συμφέρει στους εργαζομένους ούτε καν να ασκούν το επάγγελμά τους, ενώ η σύνταξη τους αν κάποτε πάρουν θα μοιάζει σαν το χαρτζιλίκι των γονιών τους.

     

       • Το εργασιακό και ασφαλιστικό παρόν των αρχαιολόγων
Το νέο αντί-ασφαλιστικό νομοσχέδιο έρχεται μόνο να συμπληρώσει το παζλ της αγοράς εργασίας, που επικρατεί αυτή τη στιγμή για όλους τους εργαζομένους, αλλά και για τους αρχαιολόγους.
Αν σκεφτούμε πως οι αρχαιολόγοι δουλεύουν με 2μηνες-4μηνες και 6μηνες την φορά συμβάσεις –είτε ατομικές είτε επιχειρησιακές σε εργολαβίες είτε με αυτεπιστασία (δηλαδή συμβάσεις με το Υπουργείο Πολιτισμού- τα πραγματικά συντάξιμα χρόνια τους είναι στην καλύτερη τα μισά από όσα φανταζόμαστε. Για παράδειγμα, ένας αρχαιολόγος, που ξεκίνησε να δουλεύει πριν 10 χρόνια, σήμερα μπορεί να έχει 4, 5 ή 6 συντάξιμα και ασφαλισμένα χρόνια εργασίας. Ακόμη θα πρέπει να σκεφτούμε πως η δουλειά μας είναι σχεδόν κατά κανόνα σε πόλη διαφορετική από την μόνιμη κατοικία μας και πρέπει να καλύπτουμε με δικά μας έξοδα επιπλέον ενοίκιο, αλλά και βενζίνες για την μετακίνηση στον χώρο ανασκαφής, που συνήθως είναι μερικά χιλιόμετρα εκτός πόλης καθημερινά. Θα πρέπει επίσης να λαμβάνουμε υπόψιν τα συχνά φαινόμενα εργοδοτικής τρομοκρατίας και τον διαρκή φόβο απόλυσης ή τις «μαύρες λίστες» για όσους τολμούν να διεκδικήσουν συλλογικά τα αυτονόητα. Πέραν αυτών, εφευρίσκονται διαρκώς νέοι τύποι ελαστικής και επισφαλούς εργασίας, όπως οι συμβάσεις μέσω ΜΚΟ και τα νέα φρούτα Προγραμμάτων Κοινοφελούς Εργασίας, που η έννοια ασφαλιστικό και εργασιακό δικαίωμα και μισθός άνω των 400 ευρώ απλά ΔΕΝ υπάρχει. Μάλιστα, στα προγράμματα αυτά μέχρι πρότινος, ο αρχαιολόγος δεν έπαιρνε ένσημα, που να αντιστοιχούν σε αρχαιολογική εργασία, γεγονός που συρρικνώνει τις παροχές του και την μελλοντική σύνταξη και η εργασία του αυτή δεν προσμετράται ως προϋπηρεσία, καθώς θεωρείται εργασία «ειδικού σκοπού». Παρά το γεγονός πως είναι υποτίθεται εξασφαλισμένες οι παροχές, η περίθαλψη είναι άγνωστη λέξη σε περιπτώσεις εγκυμοσύνης ή άδειας λόγω υγείας, καθώς θεωρείσαι μη εργαζόμενος, εφόσον έτυχε να αρρωστήσεις ή να μείνεις έγκυος και δεν μπόρεσες να πας στην δουλειά (αν βέβαια καταφέρεις να πάρεις άδεια με αυτές τις συμβάσεις, που τυπικά τις περιορίζουν ή τις απαγορεύουν). Ο ΣΕΚΑ (Σύλλογος Εκτάκτων Αρχαιολόγων) μαζί με τους υπόλοιπους εργαζομένους σε αυτά τα προγράμματα κατάφερε με μαζικές κινητοποιήσεις και πιέσεις να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Ακόμη χειρότερα, είναι παρά πολύ συχνή η εκ περιτροπής εργασία βάσει της οποία οι εργαζόμενοι δουλεύουν 1-2 φορές την εβδομάδα και μόνο αν τους χρειαστεί ο εργολάβος, που παράλληλα τους απειλεί με απόλυση αν «κάνουν φασαρία». Τέλος, παρά την απόσυρση του προαπαιτούμενου μεταπτυχιακού για να πιάσουμε δουλειά ως αρχαιολόγοι πέρσι μετά τις δυναμικές κινητοποιήσεις του ΣΕΑ και του ΣΕΚΑ (των σωματείων δηλαδή των μονίμων και εκτάκτων αρχαιολόγων) , οι νέες συμβάσεις απαιτούν άτυπα εξειδίκευση και μεταπτυχιακό για την πρόσληψη σχεδόν για όλες τις θέσεις, περιορίζοντας τις δυνατότητες μας για εύρεση ακόμη και δουλειάς για 6 μόνο μήνες.

ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ

Τους δύο τελευταίους μήνες οι εργαζόμενοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αγρότες κατεβαίνουν μαζικά στον δρόμο ενάντια στο νέο ασφαλιστικό έκτρωμα με την Γενική Απεργία της 4ης Φλεβάρη να είναι η μαζικότερη από το 2012. Μακριά από λογικές κοινωνικού κανιβαλισμού και κατακερματισμού του κόσμου της εργασίας, οφείλουμε να συνεχίσουμε και συμπορευτούμε και εμείς ως φοιτητές μαζί τους, αντιλαμβανόμενοι πως το νέο ασφαλιστικό μας αφορά όλους, καθώς και εμείς αφού πάρουμε πτυχίο θα βρεθούμε στην θέση τους. Δεν μπορούμε να αρκεστούμε στην μέχρι τώρα πορεία των κινητοποιήσεων, αλλά να παλέψουμε για την συνέχιση και την κλιμάκωση τους τώρα. Οι λογικές περιόδου χάριτος στην Κυβέρνηση και αναμονής πρέπει να ανήκουν στο παρελθόν για τον καθένα από εμάς. Μπροστά στα μέτρα αυτά, μπροστά στην κατακρεούργηση της εργασιακής μας προοπτικής, μπροστά την καταπάτηση των κεκτημένων των εργαζομένων, ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε μετωπικά, συσπειρώνοντας το μεγαλύτερο δυνατό εύρος αγωνιστών, σε ρήξη με τις πολιτικές αυτές και όσους τις εφαρμόζουν. Να βάλουμε φραγμό στο νέο ασφαλιστικό και κάθε άλλο μνημονιακό μέτρο, που Κυβέρνηση και δανειστές επιχειρούν να περάσουν σε βάρος του λαού και της νεολαίας. Να σπάσουμε την τρομοκρατία και την ησυχία, που μας επιβάλλουν και να αποδείξουμε στην πράξη πως ο άλλος δρόμος που συστηματικά αποκρύπτουν υπάρχει και μπορεί να νικήσει χωρίς μνημόνια, χρέος, ευρώ και ΕΕ.


η συνέχεια εδώ...

1 Μαρτίου 2016

Ο “διάλογος” άρχισε...με ποιους και για ποιους όμως;

Μετά την απόσυρση του νομοσχεδίου Μπαλτά και ενόψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου για την Παιδεία που η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί στην τρόικα στα πλαίσια του 3ου Μνημονίου, εκκίνησε ο λεγόμενος “εθνικός διάλογος για την Παιδεία”.

Ότι εκκινεί “διάλογος”, ότι τα θέματα της παιδείας είναι “ανοιχτά προς συζήτηση” και “όλα πάνω στο τραπέζι”, έχει άλλοτε εξαγγελθεί και από άλλους υπουργούς Παιδείας, όπως ο Κ.Μητσοτάκης και η Μ.Γιαννάκου. Όλες αυτές τις φορές ο “διάλογος” αποτέλεσε μια επίφαση νομιμοποίησης των κάθε φορά επιδιωκώμενων αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων.

Ο διεξαγόμενος “διάλογος” επενδύεται από μια σειρά ιδεολογημάτων. Μας λένε πως είναι υπερκομματικός και διαδικαστικά ουδέτερος, πώς εμπλέκει όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς και θα συμβάλλουν σε αυτόν ουδέτεροι “ειδικοί”-τεχνοκράτες. Αυτό που δε μας λένε, είναι ότι η “επιτροπή για τον εθνικό διάλογο”, απαρτίζεται στην πραγματικότητα από μια χούφτα καθηγητών και εκπαιδευτικών που τα προηγούμενα χρόνια έχουν εκφράσει αντιδραστικές θέσεις και έχουν στηρίξει ενεργά τις επιδιώξεις των προηγούμενων κυβερνήσεων για την παιδεία. Ενδεικτική περίπτωση είναι ο ίδιος ο πρόεδρος της επιτροπής, Α. Λιάκος, καθηγητής της Φιλοσοφικής, που σε πρόσφατη συνέντευξή του υποστήριξε την στέρηση της διδακτικής επάρκειας από τους αποφοίτους καθηγητικών σχολών και τη διαρκή επανακατάρτηση τους με ίδιο κόστος, την κατάργηση της χορήγησης συγγραμμάτων, τη μετατροπή της πανεπιστημιούπολης σε mall, τη συγχώνευση/κατάργηση τμημάτων και σχολών.

Ο ψευδεπίγραφος “διάλογος” ως δήθεν κατάληξη μιας φαντασιακής κουβέντας με τους φορείς και τους εμπλεκόμενους στην παιδεία (καθηγητές, φοιτητές κλπ), στην πραγματικότητα αποσκοπεί στο να επικυρώσει ήδη συμφωνημένες τα προηγούμενα χρόνια κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ. Το 3ο μνημόνιο αναφέρεται ρητά στην ανάγκη αξιολόγησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα και την περεταίρω συμμόρφωσή της με τις διατάξεις της Μπολόνια και της Ρίγας και της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, του άρματος δηλαδή του διεθνούς νεοφιλελευθερισμού.
Το νέο νομοσχέδιο λοιπόν πρόκειται να ενισχύσει την εισχώρηση ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και παραγόντων στις σχολές και την αξιοποίηση των αποτελεσμάτων της έρευνας από εταιρείες, προς εναρμόνισή τους με τις ανάγκες της αγοράς με βασικό μοχλό πίεσης την όλο και εντονότερη υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων, που τα πιέζει στην εύρεση πόρων από ιδιωτικές πηγές. Θα εξακολουθήσει ταυτόχρονα να προωθεί την αποστοίχιση επαγγελματικών δικαιωμάτων από τα πτυχία μας, μέσω της διάσπασής τους (βλ διδακτική επάρκεια για τις καθηγητικές σχολές όπως η δική μας), καλώντας παράλληλα τους φοιτητές σε ένα κυνήγι προσόντων για τον ατομικό τους φάκελο-διαβατήριο στην αγορά εργασίας, εντείνοντας έτσι τάσεις ανταγωνισμού μεταξύ τους, ώστε να τους αποκλείσει και από συλλογικές αναπαραστάσεις διεκδίκησης τόσο ως φοιτητές όσο και ως εργαζόμενους. Επιπλέον, θα βασιστεί στη διαδικασία αξιολόγησης που χωρίζει τα τμήματα σε καλά και κακά με κριτήριο το κατά πόσον τα τμήματα έχουν εναρμονιστεί με τις παραπάνω κατευθύνσεις και τη σύνδεση των σχολών με τις ανάγκες της αγοράς προοικονομώντας συγχωνεύσεις και καταργήσεις  τμημάτων, ένα νέο σχέδιο Αθηνά.

Στη Φιλοσοφική, διαφαίνεται μια σειρά όψεων αυτών των κατευθύνσεων. Στο Ιστορικό Αρχαιολογικό, εισάγεται ένα μονοετές, αγγλόφωνο μεταπτυχιακό αρχαιολογίας με δίδακτρα που ανέρχονται στα 5000ευρώ. Αν και από πλευράς κομματιού των καθηγητών δικαιολογείται ως η καλύτερη δυνατή λύση για την αυτοχρηματοδότηση των λοιπών προς το παρόν δωρεάν μεταπτυχιακών προγραμμάτων, πρέπει να μας είναι σαφές ότι η έγκρισή του θα προλειάνει το έδαφος για τη γενίκευση των διδάκτρων και στα υπόλοιπα μεταπτυχιακά. Αυτό άλλωστε έχει ήδη συμβεί στη Φιλοσοφική με τη διευρυμένη επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά της Ψυχολογίας όπου ένα μεταπτυχιακό κλινικής ψυχολογίας κοστίζει λίγο πολύ 10.000 ευρώ. Δεν πρόκειται ωστόσο για το μοναδικό ζήτημα του τμήματος, αφού από φέτος οι τεταρτοετείς φοιτητές καλούνται να κάνουν την πρακτική τους αμισθί, λόγω της διακοπής  της χρηματοδότησής της από ΕΣΠΑ. Ακόμη, στο τμήμα, στο φόντο της υποχρηματοδότησης αλλά και του τρόπου που επιλέγουν να το χειριστούν καθηγητής και διοίκηση, έχει προκύψει μια κατάσταση όπου στο μάθημα του Π. Ρούσσου, οι φοιτητές δεν χωρούν στο αμφιθέατρο και όταν διαμαρτύρονται τους απαντάται ότι ούτε να προσληφθεί επαρκές διδακτικό προσωπικό είναι δυνατό, ούτε να κάνει δύο φορές την εβδομάδα το μάθημα ο κ.Ρούσσος, ούτε καν να γίνεται το μάθημα στην κλειστή τα τελευταία χρόνια για τους φοιτητές, AULA.


Απέναντι στο νέο νομοσχέδιο και τη συνολική πολιτική της οποίας αποτελεί αιχμή του δόρατος, είναι ανάγκη να απαντήσουμε. Να απονομιμοποιήσουμε τον ψεύτικο “διάλογο”, δείχνοντας ότι δεν μας συνέχει μια συζήτηση που γίνεται σε κλειστές αίθουσες από νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες, αλλά ότι το μόνο πεδίο πραγματικού διαλόγου βρίσκεται στις συλλογικές μας διαδικασίες, στις γενικές μας συνελέυσεις. Να μη σταματάμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν, για δημόσια και δωρεάν παιδεία, για ζωή και εργασία με δικαιώματα κι αξιοπρέπεια!

η συνέχεια εδώ...