"Μέσα Δεκέμβρη 1998.Κρύο. Δεύτερο έτος στη
Φιλοσοφική. Συνέλευση για το νόμο Αρσένη, τελευταια πριν τα
Χριστούγεννα.Πρώτη ενδεικτική ψηφοφορία. "Ποιος ψηφίζει το ενωτικο
αγωνιστικό πλαίσιο της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης;". Δάσος τα χέρια.
Δε χρειάζεται καν καταμέτρηση. Στο 220 της επιστροφής ο Νικόλας βγάζει
από την τσάντα του μια σακούλα με ενα βιβλίο. "Είναι το βιβλίο που σου
έλεγα". Μου το δίνει. Χρόνης Μίσσιος, "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς".
Αρχίζω να το διαβάζω μέσα στο λεωφορείο. Απνευστί. Περνάω όλες τις
χριστουγεννιάτικες διακοπές διαβάζοντας αυτό και το "Χαμογέλα ρε τι σου
ζητάνε". Συνεπαρμένος.
13 Γενάρη 1999. Έχω ήδη μάθει απέξω περιστατικά και ατάκες του Μίσσιου. Και τις χρησιμοποιώ κατά το δοκούν!Συνελευση ξανά. AULA κατάμεστη. Καταμέτρηση, αγωνία. Ο συμφοιτητής δίπλα μού δίνει τσιγάρο. "'Οχι, ευχαριστώ. Στον αγώνα ενωμένοι, στο τσιγάρο χωριστά" του λέω και γελάω.Γελάει κι αυτός. "Άλλωστε την χάνουμε, τελειώνει", προσθέτω. Από κάτω 31, 32, 33, 34....κραυγές πανηγυρισμών.Ανατροπή. ΔΑΠ 726, Συντονιστική 736.
Μάιος 2012, Σάββατο, παραμονή εκλογών. Στο Καπανδρίτι με τη Δέσποινα για ντοκυμαντέρ για τους πολιτικούς κρατούμενους στο Γεντί Κουλέ.Με το Χρόνη Μίσσιο. Εμείς συνεσταλμένοι. Αυτός άνετος, απλός, προσηνής, σαν να μας ξέρει χρόνια. Δίπλα του η Ρηνιώ.Και ο αγαπημένος του σκύλος. "Αυτός με έσωσε το 1989, με την κατάρρευση.Έπαιρνα το σκύλο και έβγαινα βολτα. Συνέχεια. Για να μην φουντάρω".
Εγώ δεν κρατιόμουνα: "Θα ψηφίσετε αύριο;". "Αν ναι, βέβαια", απαντάει. "Έχω χρόνια να το κάνω, αλλα αυτή τη φορά θα πάω. Αυτές οι εκλογές είναι όντως κρίσιμες". Μιλάει για το Γεντί Κουλέ, την Κέρκυρα, τον Αι-Στρατη, τις φυλακές της δικτατορίας, για τους παλιούς του συντρόφους. Βουρκώνει, γελάει. Κάνω εναν αρνητικό χαρακτηρισμό για κάποιον. Το δέχεται αλλά συμπληρώνει:"Κοίταξε, να δεις, όμως, ο Φαράκος ήταν παλικάρι. Ποτέ δε λύγισε σε φυλάκές ή βασανιστήρια". Για καθέναν από τους πρώην συναγωνιστές του λέει και κάτι θετικό. Διηγείται περιστατικά, τραγικά και αστεία, διαφωνεί με τη Ρηνιώ ("Ο γάμος είναι σκλαβιά, σου λέω"). "Το καπιταλιστικό σύστημα δε σταματά, αν δεν κατακτήσει και το τελευταίο κύτταρο της ζωής.Σε όλα τα επίπεδα. Να αγωνιστείτε εσείς οι νέοι, εμείς ό,τι μπορέσαμε-καλά ή άσχημα- το κάναμε".
"Α, δε θα φύγετε, αν δε φάμε.Κάνατε τόσο δρόμο και θα φύγετε έτσι;". Και προς το τέλος του μεσημεριανού:"Εγώ θα σας αφήσω τώρα. Νιώθω λίγο κουρασμένος, θα πάω να ξεκουραστώ...."
Γεια σας κύριε Μίσσιο..."
13 Γενάρη 1999. Έχω ήδη μάθει απέξω περιστατικά και ατάκες του Μίσσιου. Και τις χρησιμοποιώ κατά το δοκούν!Συνελευση ξανά. AULA κατάμεστη. Καταμέτρηση, αγωνία. Ο συμφοιτητής δίπλα μού δίνει τσιγάρο. "'Οχι, ευχαριστώ. Στον αγώνα ενωμένοι, στο τσιγάρο χωριστά" του λέω και γελάω.Γελάει κι αυτός. "Άλλωστε την χάνουμε, τελειώνει", προσθέτω. Από κάτω 31, 32, 33, 34....κραυγές πανηγυρισμών.Ανατροπή. ΔΑΠ 726, Συντονιστική 736.
Μάιος 2012, Σάββατο, παραμονή εκλογών. Στο Καπανδρίτι με τη Δέσποινα για ντοκυμαντέρ για τους πολιτικούς κρατούμενους στο Γεντί Κουλέ.Με το Χρόνη Μίσσιο. Εμείς συνεσταλμένοι. Αυτός άνετος, απλός, προσηνής, σαν να μας ξέρει χρόνια. Δίπλα του η Ρηνιώ.Και ο αγαπημένος του σκύλος. "Αυτός με έσωσε το 1989, με την κατάρρευση.Έπαιρνα το σκύλο και έβγαινα βολτα. Συνέχεια. Για να μην φουντάρω".
Εγώ δεν κρατιόμουνα: "Θα ψηφίσετε αύριο;". "Αν ναι, βέβαια", απαντάει. "Έχω χρόνια να το κάνω, αλλα αυτή τη φορά θα πάω. Αυτές οι εκλογές είναι όντως κρίσιμες". Μιλάει για το Γεντί Κουλέ, την Κέρκυρα, τον Αι-Στρατη, τις φυλακές της δικτατορίας, για τους παλιούς του συντρόφους. Βουρκώνει, γελάει. Κάνω εναν αρνητικό χαρακτηρισμό για κάποιον. Το δέχεται αλλά συμπληρώνει:"Κοίταξε, να δεις, όμως, ο Φαράκος ήταν παλικάρι. Ποτέ δε λύγισε σε φυλάκές ή βασανιστήρια". Για καθέναν από τους πρώην συναγωνιστές του λέει και κάτι θετικό. Διηγείται περιστατικά, τραγικά και αστεία, διαφωνεί με τη Ρηνιώ ("Ο γάμος είναι σκλαβιά, σου λέω"). "Το καπιταλιστικό σύστημα δε σταματά, αν δεν κατακτήσει και το τελευταίο κύτταρο της ζωής.Σε όλα τα επίπεδα. Να αγωνιστείτε εσείς οι νέοι, εμείς ό,τι μπορέσαμε-καλά ή άσχημα- το κάναμε".
"Α, δε θα φύγετε, αν δε φάμε.Κάνατε τόσο δρόμο και θα φύγετε έτσι;". Και προς το τέλος του μεσημεριανού:"Εγώ θα σας αφήσω τώρα. Νιώθω λίγο κουρασμένος, θα πάω να ξεκουραστώ...."
Γεια σας κύριε Μίσσιο..."
Θεοκλής, παλιός φιλοσοφικάριος...
