Τρία χρόνια κρίσης, τρία χρόνια
συνεχιζόμενης λιτότητας. Στο όνομα της αποπληρωμής του δημοσίου χρέους και της
παραμονής στην “αγία οικογένεια” της Ε.Ε, ο ελληνικός λαός έχει φορτωθεί μια
σειρά από δυσβάσταχτα μέτρα και αναιρέσεις δημοκρατικών δικαιωμάτων που
αποτελούσαν κεκτημένα αγώνων πολλών γενιών.
Παράλληλα,
ο λαός προσπαθεί να δώσει τέλος σε αυτήν την επίθεση, κάνοντας μερικές από τις
πιο μαζικές κινητοποιήσεις στην ιστορία του, δίνοντας μάχη σώμα με σώμα με το
κράτος και το παρακράτος και πειραματιζόμενος με μορφές αγώνα που το έκαναν να
αφουγκραστεί μορφές πραγματικής δημοκρατίας (πχ κίνημα πλατειών). Σε αυτούς
τους αγώνες πάντα έχει απέναντι του τις κυβερνήσεις, τα Μ.Μ.Ε. και του
κατασταλτικούς μηχανισμούς, που τα τελευταία χρόνια-υπό την επίβλεψη και τις
οδηγίες των ευρωπαίων “εταίρων”-δείχνουν ένα συνεχώς σκληρότερο πρόσωπο. Έτσι, όπου
δεν πίπτει λόγος…
Αστυνομοκρατία
Χαρακτηριστική είναι η βιαιότητα με την
οποία η αστυνομία προσπαθεί να καταστείλει τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Οι
εικόνες ΜΑΤάδων να “λούζουν” διαδηλωτές με δακρυγόνα, να πετάνε πέτρες, να
χρησιμοποιούν τον κόσμο για ανθρώπινες ασπίδες γίνονται ολοένα και πιο συχνές. Και σαν να μην έφταναν αυτά, η αστυνομία
πρόσφατα υιοθέτησε χουντικές πρακτικές, βασανίζοντας τους συλληφθέντες
αντιφασιστικής μοτοπορείας.
Ακόμη πιο χαρακτηριστική, ήταν η
κίνηση του κράτους να απαγορεύσει τις πορείες αλλά και κάθε δημόσια συνάθροιση
την ημέρα της επίσκεψης της Α. Μέρκελ. Πέρα από σαφή ένδειξη υποτέλειας,
μετέφερε το μήνυμα που ήθελε η κυβέρνηση. Τα μέτρα θα περάσουν και θα περάσουν πάση θυσία. Μάλλον η χούντα δεν τελείωσε το ‘73.
Το πιο ανησυχητικό, όμως, σε
αυτήν την συνεχή αυταρχικοποίηση των μεθόδων της αστυνομίας είναι η ιδεολογική
ταύτιση μεγάλου ποσοστού και οι από κοινού δράσεις της με την νεοναζιστική
συμμορία της Χρυσής Αυγής. Σύμφωνα με μαρτυρίες των βασανισθέντων, άλλωστε, οι
αστυνομικοί τους απειλούσαν πως θα στείλουν τα στοιχεία τους στην Χ.Α. για να
τους “περιποιηθούν”.
Ιδεολογική
τρομοκρατία
Φυσικά,
η ωμή βία δεν είναι το μόνο μέσω καταστολής. Το κράτος χρησιμοποιεί ένα σύνολο
πρακτικών για να αποθαρρύνει και να απονομιμοποιήσει την λαϊκή αγωνιστικότητα.
Καταρχάς, η διαστρέβλωση των γεγονότων και
η προσπάθεια να περιθωριοποιηθούν τα κινήματα. Είχαμε την τύχη να
πληροφορηθούμε πως “μαζί τα φάγαμε”. Είδαμε δημοσιογράφους να βάζουν στο ίδιο
τσουβάλι τον αγωνιζόμενο λαό με την Χ.Α. (οι γνωστές θεωρίες των “άκρων”), σε μια
προσπάθεια να δικαιολογηθούν οι μέθοδοι άγριας καταστολής και τα νομοθετήματα
που την πλαισιώνουν.
Τρομαχτικός,
αλλά και ενδεικτικός για την αυταρχικοποίηση του κράτους, είναι και ο τρόπος με
τον οποίο διώκονται και φιμώνονται όσοι αγωνίζονται. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα
είναι η δίωξη του Κ. Βαξεβάνη για την δημοσιοποίηση της γνωστής “λίστας
Λαγκάρντ” (περιείχε ονόματα φοροφυγάδων, μεταξύ των οποίων πολιτικά στελέχη, υπουργοί
και βιομήχανοι). Τα αντανακλαστικά που επέδειξε το κράτος σε αυτή την περίπτωση
ήταν απορίας άξια, αν αναλογιστούμε τις αντίστοιχες αντιδράσεις στο σκηνικό που
διαδραματίστηκε μεταξύ Κασιδιάρη και Λ.Κανέλλη. Σχετικό είναι και το “κόψιμο”
της εκπομπής των Αρβανίτη και Κατσίμη, όταν τόλμησαν να κριτικάρουν την στάση
του υπουργού Προστασίας(;;;) του Πολίτη στο ζήτημα των συλληφθέντων που
βασανίστηκαν.
Να βαδίσουμε τον δρόμο του αγώνα!
Η
φετινή χρόνια μας βρίσκει αντιμέτωπους με άλλο ένα πακέτο μέτρων που θα φέρει
την εξαθλίωση του λαού, σε μια ακόμη προσπάθεια να ξεπεραστεί η καπιταλιστική
κρίση. Ενώ όλο και περισσότερα νοικοκυριά αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα και δεν
έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά, η ανεργία φτάνει στα ύψη, οι άστεγοι συνεχώς
αυξάνονται , οι μεγάλες εταιρίες αυξάνουν τα κέρδη τους. Η λύση σε αυτά δεν
βρίσκεται στον ατομικό δρόμο και στην ενσωμάτωση της τρομοκρατίας, φυσικής και
ιδεολογικής. Η μόνη λύση βρίσκεται στον δρόμο της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης
και του αγώνα. Μόνο πάνω σε αυτό το δρόμο μπορούμε να χαράξουμε ένα καλύτερο
αύριο για όλους μας.
