(ΣΑΦ- εαακ) Συνεργασία Ανεξάρτητων Φιλοσοφικής

Tertium non datur

/όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για ψεύτικα διλήμματα, τρίτο υπάρχει!

Στην Ελλάδα των μνημονίων...
Ο έκτος χρόνος των μνημονιακών πολιτικών στην Ελλάδα αν μη τι άλλο ήταν πολύ πιο πρωτότυπος από τους προηγούμενους πέντε. Αυτό συνέβη εξαιτίας της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη και του μεγαλειώδους ΟΧΙ του ελληνικού λαού το οποίο τάραξε τα νερά και χάλασε το κλίμα κανονικότητας με το οποίο θέλουν να περιβάλλουν την κοινωνική καταστροφή που συντελείται τα τελευταία χρόνια από τις κυβερνήσεις σε συνεργασία με ΕΕ-ΔΝΤ. Παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επέλεξε την πλήρη ενσωμάτωση της στο μνημονιακό στρατόπεδο μέσα από την μετατροπή του ΟΧΙ στα μνημόνια και τις επιταγές της ΕΕ σε ένα ναι που σήμαινει την συνέχιση των πολιτικών με τις οποίες ο ελληνικός λαός επέλεξε να συγκρουστεί.

Μετά τις παραπάνω εξελίξεις βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο κύμα επίθεσης του οποίου προμετωπίδα είναι το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Αυτό το νομοσχέδιο έρχεται να χτυπήσει κυρίως την νεολαία καθώς αλλάζει πλήρως τις εργασιακές σχέσεις αλλά και το εργασιακό τοπίο, κάνοντας την υπόθεση εύρεσης σταθερής και μόνιμης εργασίας για έναν νέο, σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ειδικά σε ορισμένους κλάδους, μεταξύ των οποίων και αυτός των αρχαιολόγων, το χτύπημα που θέλουν να συντελέσουν θα είναι συντριπτικό καταστρέφοντας πλήρως την επαγγελματική προοπτική των αποφοίτων των αντίστοιχων σχολών. Παράλληλα με τα παραπάνω βλέπουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ευθυγραμμίζεται πλήρως και με την πολιτική της ΕΕ σε σχέση με το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα, μια πολιτική βαθειά ρατσιστική και απάνθρωπη, που επιβάλλει είτε τις επαναπροωθήσεις ανθρώπων σε εμπόλεμες ζώνες είτε τον εγκλωβισμό τους σε χώρες όπως η δική μας χωρίς καμία μέριμνα για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους. 
Το μνημόνιο επεκτείνεται και στην εκπαίδευση...

Όλη αυτή η κατάσταση δεν αφήνει ανεπηρέαστο και τον τόμέα της εκπαίδευσης καθώς μέσα στο ίδιο το Πανεπιστήμιο θέλουν να προετοιμάσουν έναν μελλοντικό εργαζόμενο ο οποίος θα είναι εναρμονισμένος με τις νέες απαιτήσεις της αγοράς εργασίας, έναν εργαζόμενο πειθήνιο, με ελαστικές σχέσεις εργασίας, κακοπληρωμένο και σε τελική ανάλυση αναλώσιμο. Το παραπάνω εργασιακό τοπίο είναι ήδη πραγματικότητα στον κλάδο των εκπαιδευτικών καθώς μόνιμες προσλήψεις στο δημόσιο σχολείο έχουν να γίνουν απο το 2008 και όσοι προσλαμβάνονται είναι καθηγητές ωρομίσθιοι και ορισμένου χρόνου, κάτι που από την μία σημαίνει πολλά κενά και αδυναμία λειτουργίας πολλών σχολείων και από την άλλη χιλιάδες άνεργους εκπαιδευτικούς(ή εν δυνάμει άνεργους όπως εμείς...) ή ελαστικά εργαζόμενους σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα κλπ.

Όσον αφορά το εσωτερικό των σχολών η προσπάθεια για την επιβολή μιας σειράς κατευθύνσεων που διαλύουν τον δημοκρατικό και δημόσιο-δωρεάν χαρακτήρα του, όπως η διάσπαση και ρευστοποίηση των πτυχίων μας, η αυταρχική και αντιδημοκρατική λειτουργία των οργάνων διοίκησης καθώς και πολλών καθηγητών μας, οι περικοπές στην χρηματοδότηση των ιδρυμάτων και άλλα συνεχίζεται ακάθεκτα. Τα παραπάνω με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έρχονται να κατοχυρωθούν μέσα από το επικείμενο νομοσχέδιο του Φίλη, νυν υπουργού παιδείας, ο οποίος ακολουθώντας τα βήματα των προκατόχων του επιδιώκει να νομιμοποιήσει μια τέτοια συνθήκη στις σχολές μας. Επιπλέον ο Φίλης έχει βρει σαν φερετζέ για να μας επιβάλλει όλα τα παραπάνω την επιτροπή εθνικού διαλόγου (ή καλύτερα μονολόγου...) για την παιδεία όπου αποτελείται από έναν συρφετό καθηγητών ,οι οποίοι όπως έχει αποδειχθεί από την ακαδημαική τους πορεία πάντα ήταν ενάντια στα συμφέροντα των φοιτητών.

Στα των φιλολόγων...

Σε μια συνθήκη όπου οι διορισμοί στο δημόσιο σχολείο είναι απειροελάχιστοι, η εργασία σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα είναι μερική, επισφαλής και κακοπληρωμένη, το Υπουργείο Παιδείας και η “επιτροπή για τον “εθνικό “διάλογο” για την Παιδεία” έρχονται να προαναγγείλουν νέα εμπόδια για κάθε επίδοξο φιλόλογο.

Μέχρι τώρα, η λήψη του πτυχίου αποτελούσε το αναγκαίο προσόν για να εργαστούμε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (σχολείο, φροντιστήριο, ιδιαίτερα). Πλέον τα σχέδια του υπουργείου και της επιτροπής αποβλέπουν στη στέρηση του αυτονόητου αυτού δικαιώματος καθιστώντας ακόμη πιο αβέβαιο το εργασιακό μας μέλλον.

Αυτή τη στιγμή προτείνεται η διδακτική επάρκεια, δηλαδή η πιστοποίηση της ικανότητάς μας να διδάξουμε, να μην κατοχυρώνεται με την λήψη του πτυχίου μας, υποβαθμίζοντας το σε ένα απλό πιστοποιητικό παρακολούθησης μαθημάτων ενός αντικειμένου, χωρίς πραγματικά επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό σημαίνει ότι τα 4+ χρόνια φοίτησης δεν είναι αρκετά για να μπορέσουμε να εργαστούμε ως καθηγητές. Σε αυτή τη λογική, ο καθένας από μας θα καλείται να φτιάξει τον προσωπικό του «φάκελο προσόντων» μέσα από ένα συνεχές κυνήγι συλλογής πιστοποιήσεων, ώστε να κυνηγήσει την εισαγωγή του στις ειδικές σχολές/ μεταπτυχιακά προγράμματα (πιθανότατα και επί πληρωμή) κι αφού τα φέρει εις πέρας να εισαχθεί σε ένα διετές επιμορφωτικό πρόγραμμα εξειδίκευσης στο αντικείμενο διδασκαλίας του. Μετά λοιπόν από αυτή την εισαγωγική περίοδο ένταξης στο επάγγελμα και μετά από αγώνα και ιδρώτα, τότε και μόνο τότε, ο κάθε επίδοξος καθηγητής θα έχει κατοχυρώσει την επάρκεια. Αν δίπλα σε αυτό, δει κανείς το μνημονιακό πάγωμα προσλήψεων μόνιμων εκπαιδευτικών στο δημόσιο σχολείο και τη στροφή στο μπάλωμα των κενών μόνο από λιγοστούς προσωρινούς αναπληρωτές και ωρομίσθιους, κάτι που συντείνει και στην καθιέρωση και εμπέδωση μορφών ελαστικής εργασίας στην εκπαίδευση, αντιλαμβάνεται πλήρως ότι η εργασιακή προοπτική του φιλολόγου κινείται από το κακό στο χειρότερο.

Σε ό,τι αφορά πάλι την καθημερινότητά μας εντός της σχολής, έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλη μια σειρά προβλημάτων. Τέτοια είναι αυτά που ανακύπτουν γύρω από τα συγγράμματα, που έχοντας μειωθεί σε ένα ανά μάθημα (η επιτροπή εθνικού “διαλόγου” εξετάζει και το ενδεχόμενο πλήρους κατάργησής κι αντικατάστασής τους από ηλεκτρονική βιβλιοθήκη και μόνο), όταν συχνά καλούμαστε από καθηγητές να αγοράζουμε και το δεύτερο αναγκαίο σύγγραμμα. Από την άλλη, στο τμήμα υπάρχει πάντα και μια σειρά καθηγητών οι οποίοι θα μας “την έχουν στημένη” με τις υπερβολικές τους απαιτήσεις σε παραδόσεις κι εξετάσεις, ενώ καθόλου δε λείπουν κι εκείνοι που -λες και διδάσκουν σε σχολείο- θα απαγορεύσουν την είσοδο σε όποιον αργήσει έστω και λίγο ή θα επιδιώξουν τη στοχοποίηση και τον εξευτελισμό φοιτητών γι αυτόν ή άλλο λόγο. Τέλος, φαίνεται πως το ενδεχόμενο επιβολής διαδάκτρων στα μεταπτυχιακά, μετά από την Ψυχολογία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, έρχεται να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα, αφού είναι κάτι που συζητάται πλέον ανοιχτά ανάμεσα στους καθηγητές του Φιλολογικού.

Το βασικό μας όπλο απέναντι σε όλα αυτά είναι ο φοιτητικός μας σύλλογος. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις και συλλογικές διαδικασίες, αλλα και στο δρόμο με πορείες και διαδηλώσεις και ακόμη και στα ίδια τα αμφιθέατρα και τους διαδρόμους της Φιλοσοφικής έχουμε χρέος να αντισταθούμε στην επίθεση απέναντι στο πανεπιστήμιο και τις ζωές μας .

Από τους συλλογικούς αγώνες όμως κάποιοι απουσιάζουν…

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ - αυτή που κοιμάται αλλά η τύχη της δουλεύει...

Η κατεξοχήν δύναμη που δεν λέει τίποτα! Δεν εμφανίζεται στις Γενικές συνελεύσεις, δεν συμμετέχει στη λειτουργία του Διοικητικού συμβουλίου, απαξιεί συνολικά τις πολιτικές διαδικασίες και την εσωτερική ζωή του συλλόγου. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει πρόταση για το πανεπιστήμιο; Τουναντίον, έχει τον δυστοπικό οδηγό “παιδεία 2020”, ένα σπάνιο ντοκουμέντο για ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί σαν ιδιωτικό σχολείο και δεν θα έχει καμία σχέση με την έννοια του ανοιχτού, δημοκρατικού και δημοσίου-δωρεάν πανεπιστημίου. Διόλου τυχαίο επίσης το γεγονός ότι ειναι μεγάλη “φαν” της Νέας Δημοκρατίας με ότι αυτό σημαίνει για τις μνημονιακές πολιτικές που επί της ουσίας υποστηρίζει. Επί της ουσίας όμως αποφεύγει την έκθεση των θέσεων της και την πολιτική αντιπαράθεση  και απλά μέσω της αδιαφορίας και της απάθειας που καλλιεργεί στις σχολές διευκολύνει το έργο της διάλυσης του πανεπιστημίου όπου και όπως αυτό συντελείται.

Αποτελεί σίγουρα την πιο επικίνδυνη επιλογή...

ΠΑΣΠ – τα περασμένα μεγαλεία...

Σαν τη συνοδοιπόρο της (ΔΑΠ) για χρόνια, έτσι και η “δημοκρατική παράταξη” ουσιαστικά επέλεγε την αδιαφορία και την απάθεια, απλά με λίγο πιο “σοσιαλιστικό”-προοδευτικό περιτύλιγμα. Μετά και την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, από δεύτερη δύναμη με πάρτι, κλαμπάκια και σαμπάνιες έχει μετατραπεί σε μια μικρή ομάδα νεολαίων του ΓΑΠ που περνούν μια κρίση ταυτότητας. Ένα πολιτικό απολίθωμα που ομολογουμένως ήρθε η ώρα να μπει στο “χρονοντούλαπο της ιστορίας”.

ΠΚΣ ( ΚΝΕ/ΜΑΣ) – η μόνη πολιτική δύναμη που συμμαχεί με τον εαυτό της!

Βασικό χαρακτηριστικό της ΠΚΣ είναι ότι εμφανίζεται με πολλές μορφές, αλλά πάντα με το ίδιο πολιτικό σκεπτικό : ΚΚΕ ΙΣΧΥΡΟ! Άλλο βασικό στοιχείο είναι η επιλογή της να πορεύεται μόνη της μακριά από όσους δεν συμφωνούν στο πλήρες με το δικό της πολιτικό σκεπτικό. Μια δύναμη, η εμμονή της οποίας στην ξεχωριστή, δική της δράση, λειτουργεί διασπαστικά στους αγώνες και την κάνει να απέχει από τις μεγάλες μάχες του φοιτητικού κινήματος και σε πολλές περιπτώσεις να είναι κυρίαρχος παράγοντας αποσυγκρότησης των φοιτητικών συλλόγων.

Χρειάζεται και μπορούμε να απαντήσουμε!

Όλα τα παραπάνω, δεν είναι μια κατάσταση που μπορούμε να αποδεχτούμε παθητικά. Οι μαζικοί αγώνες λαού και νεολαίας έχουν αποδείξει ότι την ιστορία μπορούμε και πρέπει να την γράφουμε εμείς μέσα από τους αγώνες μας. Έτσι εμπνεόμαστε και είμαστε κομμάτι των μεγάλων μαχών του λαού που τα τελευταία χρόνια αντιστάθηκε και συγκρούστηκε με τις πολιτικές των μνημονίων και τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και των αγώνων του φοιτητικού κινήματος για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των συμφερόντων μας.

Για μας είναι ξεκάθαρο ότι μοναδικό όπλο για να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, για καλύτερες συνθήκες σπουδών και αξιοπρεπή εργασιακή προοπτική είναι ο φοιτητικός μας σύλλογος και οι συλλογικές του διαδικασίες. Έτσι για εμάς, η Γενική συνέλευση αποτελεί το ανώτατο όργανο για την συλλογική έκφραση και την προάσπιση των συμφερόντων των φοιτητών, αλλά και οι Φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια σημαντική διαδικασία με τη συμμετοχή σε αυτές να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υγιή του λειτουργία και την ισχυροποίησή του. Η αποχή και η αδιαφορία ουσιαστικά συντελούν στην προσπάθεια διάλυσης του πανεπιστημίου καθώς αποδυναμώνουν το μοναδικό όπλο που έχουμε για να αγωνιστούμε, δηλαδή τον σύλλογό μας.

Σε αυτή τη λογική βλέπουμε και την συμμετοχή μας στις εκλογές ως μια ακόμη πολιτική μάχη που έχουμε να δώσουμε για να βάλουμε το δικό μας στίγμα, το στίγμα των ανυποχώρητων συλλογικών αγώνων, της ανατροπής των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών, της συλλογικής διεκδικητικότητας.

Παράλληλα επιλέγουμε να δώσουμε την φετινή μάχη των φοιτητικών εκλογών όπως πάντα μέσα από την συμμετοχή μας στην Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ εαακ αλλά φέτος μαζί και με την ΑΡΕΝ Φιλοσοφικής. Η επιλογή αυτή δεν σηματοδοτεί μια εκλογική συγκόληση καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν τελείως αναντίστοιχο με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε συνολικά τις φοιτητικές εκλογες. Επιδιώκουμε η συγκεκριμένη συνεργασία να συνεχιστεί και στο μέλλον βάζοντας ως στόχο την πολιτική ενοποίηση των παραπάνω δυνάμεων καθώς αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα συσπείρωσης των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων που έχουν ως στόχο την κινηματική ανάταση και την ανασυγκρότηση των ίδιων των φοιτητικών συλλόγων.

Η στήριξη της Ενωτικής Πρωτοβουλίας ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ εαακ και της ΑΡΕΝ Φιλοσοφικής, έχει το νόημα όχι της ανάθεσης, αλλά της συμπόρευσης στους αγώνες που δώσαμε, δίνουμε και θα δώσουμε στο μέλλον. Στις φετινές εκλογές να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί ενάντια στις πολιτικές που πλήττουν τα συμφέροντά μας, ενάντια σε λογικές ηττοπάθειας και συμβιβασμού!

ΣΤΙΣ 18 ΜΑΗ, ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ

ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΑΦ ΚΑΡΦΙ εαακ – ΑΡΕΝ Φιλοσοφικής