Μία στερεοτυπική ευχετήρια έκφραση για την επιτυχία της εισαγωγής σου στη φιλοσοφική,
ακούγεται σίγουρα πολύ περισσότερο αμήχανη και κενή το 2016, όταν η εξάχρονη ήδη εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών έχει αφήσει για τα καλά το αποτύπωμά της στον τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε, ζούμε και σχεδιάζουμε το μέλλον μας. Δεν πρόκειται λοιπόν να απευθύνουμε μια τέτοια.
Αντί αυτού, απευθύνουμε μια απόπειρα περιγραφής της κατάστασης, όπως εμείς την βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε, μέσα στη φιλοσοφική σχολή, στο ελληνικό πανεπιστήμιο και στη σχέση του με την υπόλοιπη κοινωνία, μαζί με μία πρόσκληση για συλλογική αναζήτηση και συλλογικό αγώνα
Στην Ελλάδα του 2016...
Μετά την πλήρη μετάλλαξή της με την αντιστροφή του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ και την αμετάκλητη ρήξη της με κάθε έννοια Αριστεράς, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υλοποιεί απαρέγκλιτα, όσο κι αν διατείνεται κάτι διαφορετικό, κάθε πτυχή της μνημονιακής πολιτικής ατζέντας. Η ψήφιση του ασφαλιστικού λίγους μήνες πριν, με το περαιτέρω ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, οι επικείμενοι νόμοι για τις εργασιακές σχέσεις και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και οι ιδιωτικοποιήσεις των βασικών δημόσιων αγαθών (νερό, ρεύμα, μεταφορές) μέσω του υπερταμείου έρχονται να επιδεινώσουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η πληττόμενη πλειοψηφία. Κατάσταση ήδη οριακή μετά από 6 χρόνια, κατά τα οποία κυβερνήσεις και Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλουν σκληρή λιτότητα και συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, ενώ παράλληλα χτυπούν κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας.
Η νεολαία ειδικά, καλείται με κάθε τρόπο να ενδώσει στην (μη) προοπτική της ανεργίας, της επισφαλούς, ελαστικής, φθηνής εργασίας ή της μετανάστευσης. Να παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της, από το δικαίωμα και την υποχρέωση της να έχει λόγο για το μέλλον της, να παραιτηθεί από τα όνειρά της. Να αρκείται σε ένα lifestyle ατομικισμού, χρησιμοθηρίας, ευκολίας, φθηνής διασκέδασης και πολιτιστικής ένδειας.
Ο κόσμος που ζούμε και το αύριο στο οποίο μας καλούν να συναινέσουμε δε μας χωρά. Δεν έχουμε παρά να γκρεμίσουμε ότι γκρεμίζει τα όνειρά μας, να ενώσουμε τη μοναξιά μας με εκείνη του διπλανού μας και να χτίσουμε απ' την αρχή τις ζωές και τις προτεραιότητες μας, τον κοινωνικό μας χώρο, την κουλτούρα και την καθημερινότητά μας, όχι όπως μας επιβάλλονται, αλλά όπως εμείς τα θέλουμε.
Στο πανεπιστήμιο της κρίσης, της ανεργίας και της μετανάστευσης
Η ευρύτερη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση έχει σε μεγάλο βαθμό και το αντίστοιχό της μέσα στο πανεπιστήμιο.
Αυτό σημαίνει αφενός, ότι ήδη ως φοιτητές πρέπει να συμβιβαζόμαστε με τις συνθήκες στην αγορά εργασίας. Αυτός είναι κι ο λόγος που το Υπουργείο Παιδείας αλλά και επιμέρους διοικήσεις επιχειρούν να κάνουν τα πτυχία μας κανονικές κορνίζες και εισηγούνται την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας (της τυπικής κατοχύρωσης -δηλαδή ότι ένας απόφοιτος φιλοσοφικής έχει την ικανότητα και δυνατότητα να διδάξει),από τα πτυχία μας και την αναγκαιότητα για μετεκπαίδευση με σεμινάρια και μεταπτυχιακά που θα πιστοποιούν την ικανότητα – δυνατότητά μας να εργαστούμε ως καθηγητές. Οι αυταρχικές κι αντιδημοκρατικές πρακτικές διοίκησης, πρακτικές αμφισβήτησης του πανεπιστημιακού ασύλου και η αυξανόμενη εντατικοποίηση των όρων φοίτησης μας, συμπληρώνουν το παζλ ενός πανεπιστημίου, που από χώρος διακίνησης ιδεών τείνει ολοένα και περισσότερο να μετατραπεί σε χώρο παραγωγής ανθρώπων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Ανθρώπων υπάκουων, με χαμηλές προσδοκίες, που οφείλουν να αντιλαμβάνονται ως προσωπικό τους στοίχημα το δικαίωμα στην εργασία και να συλλέγουν πιστοποιήσεις προσόντων αντίστοιχες με ό,τι κατά καιρούς ζητά η αγορά, να μη σκέφτονται και να μη διεκδικούν συλλογικά. Σημαίνει αφετέρου, την περαιτέρω μείωση της χρηματοδότησης (από τα 40 εκατομμύρια ευρώ που δίνονταν για το ΕΚΠΑ πλέον γίνεται λόγος για 8), τις ελλείψεις διδακτικού και διοικητικού προσωπικού και υποδομών (βλ το κτίριο της βιβλιοθήκης της Φιλοσοφικής που παραμένει ημιτελές εδώ και χρόνια), τις περαιτέρω περικοπές των φοιτητικών παροχών (σίτιση, στέγαση), τις περικοπές σε συγγράμματα και την απόθεση πλευρών της λειτουργίας του πανεπιστημίου σε ιδιωτικές εργολαβίες (σίτιση, security, καθαρισμός). Ταυτόχρονα, η επιβολή διδάκτρων στα προγράμματα μεταπτυχιακών, ολοένα και γενικεύεται. Στη Φιλοσοφική δίδακτρα ήδη υπάρχουν σε μεταπτυχιακά του Ιστορικού-Αρχαιολογικού και της Ψυχολογίας (9.750 ευρώ), ενώ γίνεται πλέον ανοιχτά συζήτηση και για επιβολή διδάκτρων και σε άλλα τμήματα.
Ενάντια στο μοντέλο ζωής που μας προτείνουν: Επιμένουμε συλλογικά!
Επειδή δεν πιστεύουμε, ότι η ιδιώτευση, ο ατομικισμός και το κυνήγι της προσωπικής ανέλιξης μπορούν να πετύχουν αλλά και δεν μας εκφράζουν, επιλέγουμε και επιμένουμε να συζητάμε, να αποφασίζουμε και να δρούμε συλλογικά για ό,τι μας απασχολεί. Είτε αυτό αφορά την φοιτητική μας καθημερινότητα και τα προβλήματα που ανακύπτουν μεσα στη χρονιά, είτε κοινωνικά ζητήματα για τα οποία νιώθουμε την ανάγκη να τοποθετηθούμε και να παλέψουμε. Το βασικό μας όπλο για αυτά αποτελεί ο Φοιτητικός μας Σύλλογος.
Ο Φοιτητικός Σύλλογος Φιλοσοφικής «Κώστας Βάρναλης», μέλη του οποίου είμαστε όλοι από τη στιγμή της εγγραφής μας στη σχολή, αποτελεί το όχημα των διεκδικήσεών των φοιτητών της Φιλοσοφικής και την συνισταμένη της έκφρασής τους. Επειδή, όμως, ο φοιτητικός σύλλογος δεν υπάρχει απλά για να υπάρχει αλλά για να συνεδριάζει και να παίρνει αποφάσεις, όντας έτσι ένα ζωντανό σώμα, προκύπτει ο ρόλος της Γενικής Συνέλευσης.
Η Γενική Συνέλευση είναι το ανώτερο όργανο του Φοιτητικού Συλλόγου.
Καλείται από το Διοικητικό Συμβούλιο (βλ. παρακάτω) ή με συλλογή υπογραφών.
Αποτελεί διαδικασία ανοιχτή και αμεσοδημοκρατική. Όλα τα μέλη του συλλόγου έχουν το δικαίωμα να τοποθετηθούν, να καταθέσουν ψηφίσματα και συνολικά πλαίσια απόφασης της διαδικασίας. Το σώμα, εφόσον υπάρχει απαρτία (που ορίζεται αναλογικά με τους ψηφίσαντες στις φοιτητικές εκλογές), μετά τη συζήτηση, ψηφίζει κι αποφασίζει. Ωφείλει μάλιστα, κατά τη γνώμη μας, και να υλοποιεί το ίδιο τις αποφάσεις του, ενάντια σε λογικές ανάθεσης.
Το Διοικητικό Συμβούλιο προκύπτει από τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών και εκτός από το να καλεί σε Γενική Συνέλευση συζητά πάνω σε κείμενα τα οποία μπορούν να κατατεθούν από οποιαδήποτε πολιτική δύναμη ή φοιτητή. Κάθε φοιτητής μπορεί να παρίσταται και να έχει λόγο και σ’ αυτή τη συλλογική διαδικασία, έτσι ώστε και να μπορεί να παραθέσει τη γνώμη του, αλλά και να γνωρίζει τις απόψεις που διατυπώνονται από τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις.
Ο φοιτητικός σύλλογος και τα όργανά του δεν αντιμετωπίζονται όμως με τον ίδιο τρόπο από όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Σε αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το αμαύρωμα του φοιτητικού συνδικαλισμού και οι τάσεις εκφυλισμού του. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, παράταξη της ΝΔ, στη φιλοσοφική αντιτίθεται στη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων, ενώ ακόμα και από το Διοικητικό Συμβούλιο, συνήθως απουσιάζει ή επιλέγει να μην τοποθετείται καν σε αυτό. Τοποθετείται ενάντια στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας κι ενάντια στο άσυλο. Προσφέρει όμως δωρεάν σημειώσεις, μπουζούκια, Μύκονο. Η ΠΑΣΠ σήμερα δεν αποτελεί παρά το φτωχό συγγενή και συμπλήρωμα της ΔΑΠ. Τέλος η ΠΚΣ/ΜΑΣ/ΚΝΕ είναι χαρακτηριστική περίπτωση του «περνάω και μόνος μου καλά», μιάς και βασικό χαρακτηριστικό της είναι η επιλογή της να πορεύεται μόνη της μακριά από ο,τιδήποτε αποκλίνει έως και ελάχιστο από το μονίμως αλάνθαστο πολιτικό της σχέδιο , που δεν πρέπει να «μολυνθεί» από άλλες απόψεις, υπονομεύοντας ενίοτε και τις ίδιες τις διαδικασίες του συλλόγου.
ακούγεται σίγουρα πολύ περισσότερο αμήχανη και κενή το 2016, όταν η εξάχρονη ήδη εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών έχει αφήσει για τα καλά το αποτύπωμά της στον τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε, ζούμε και σχεδιάζουμε το μέλλον μας. Δεν πρόκειται λοιπόν να απευθύνουμε μια τέτοια.
Αντί αυτού, απευθύνουμε μια απόπειρα περιγραφής της κατάστασης, όπως εμείς την βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε, μέσα στη φιλοσοφική σχολή, στο ελληνικό πανεπιστήμιο και στη σχέση του με την υπόλοιπη κοινωνία, μαζί με μία πρόσκληση για συλλογική αναζήτηση και συλλογικό αγώνα
Στην Ελλάδα του 2016...
Η νεολαία ειδικά, καλείται με κάθε τρόπο να ενδώσει στην (μη) προοπτική της ανεργίας, της επισφαλούς, ελαστικής, φθηνής εργασίας ή της μετανάστευσης. Να παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της, από το δικαίωμα και την υποχρέωση της να έχει λόγο για το μέλλον της, να παραιτηθεί από τα όνειρά της. Να αρκείται σε ένα lifestyle ατομικισμού, χρησιμοθηρίας, ευκολίας, φθηνής διασκέδασης και πολιτιστικής ένδειας.
Ο κόσμος που ζούμε και το αύριο στο οποίο μας καλούν να συναινέσουμε δε μας χωρά. Δεν έχουμε παρά να γκρεμίσουμε ότι γκρεμίζει τα όνειρά μας, να ενώσουμε τη μοναξιά μας με εκείνη του διπλανού μας και να χτίσουμε απ' την αρχή τις ζωές και τις προτεραιότητες μας, τον κοινωνικό μας χώρο, την κουλτούρα και την καθημερινότητά μας, όχι όπως μας επιβάλλονται, αλλά όπως εμείς τα θέλουμε.
Στο πανεπιστήμιο της κρίσης, της ανεργίας και της μετανάστευσης
Η ευρύτερη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση έχει σε μεγάλο βαθμό και το αντίστοιχό της μέσα στο πανεπιστήμιο.
Αυτό σημαίνει αφενός, ότι ήδη ως φοιτητές πρέπει να συμβιβαζόμαστε με τις συνθήκες στην αγορά εργασίας. Αυτός είναι κι ο λόγος που το Υπουργείο Παιδείας αλλά και επιμέρους διοικήσεις επιχειρούν να κάνουν τα πτυχία μας κανονικές κορνίζες και εισηγούνται την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας (της τυπικής κατοχύρωσης -δηλαδή ότι ένας απόφοιτος φιλοσοφικής έχει την ικανότητα και δυνατότητα να διδάξει),από τα πτυχία μας και την αναγκαιότητα για μετεκπαίδευση με σεμινάρια και μεταπτυχιακά που θα πιστοποιούν την ικανότητα – δυνατότητά μας να εργαστούμε ως καθηγητές. Οι αυταρχικές κι αντιδημοκρατικές πρακτικές διοίκησης, πρακτικές αμφισβήτησης του πανεπιστημιακού ασύλου και η αυξανόμενη εντατικοποίηση των όρων φοίτησης μας, συμπληρώνουν το παζλ ενός πανεπιστημίου, που από χώρος διακίνησης ιδεών τείνει ολοένα και περισσότερο να μετατραπεί σε χώρο παραγωγής ανθρώπων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Ανθρώπων υπάκουων, με χαμηλές προσδοκίες, που οφείλουν να αντιλαμβάνονται ως προσωπικό τους στοίχημα το δικαίωμα στην εργασία και να συλλέγουν πιστοποιήσεις προσόντων αντίστοιχες με ό,τι κατά καιρούς ζητά η αγορά, να μη σκέφτονται και να μη διεκδικούν συλλογικά. Σημαίνει αφετέρου, την περαιτέρω μείωση της χρηματοδότησης (από τα 40 εκατομμύρια ευρώ που δίνονταν για το ΕΚΠΑ πλέον γίνεται λόγος για 8), τις ελλείψεις διδακτικού και διοικητικού προσωπικού και υποδομών (βλ το κτίριο της βιβλιοθήκης της Φιλοσοφικής που παραμένει ημιτελές εδώ και χρόνια), τις περαιτέρω περικοπές των φοιτητικών παροχών (σίτιση, στέγαση), τις περικοπές σε συγγράμματα και την απόθεση πλευρών της λειτουργίας του πανεπιστημίου σε ιδιωτικές εργολαβίες (σίτιση, security, καθαρισμός). Ταυτόχρονα, η επιβολή διδάκτρων στα προγράμματα μεταπτυχιακών, ολοένα και γενικεύεται. Στη Φιλοσοφική δίδακτρα ήδη υπάρχουν σε μεταπτυχιακά του Ιστορικού-Αρχαιολογικού και της Ψυχολογίας (9.750 ευρώ), ενώ γίνεται πλέον ανοιχτά συζήτηση και για επιβολή διδάκτρων και σε άλλα τμήματα.
Ενάντια στο μοντέλο ζωής που μας προτείνουν: Επιμένουμε συλλογικά!
Επειδή δεν πιστεύουμε, ότι η ιδιώτευση, ο ατομικισμός και το κυνήγι της προσωπικής ανέλιξης μπορούν να πετύχουν αλλά και δεν μας εκφράζουν, επιλέγουμε και επιμένουμε να συζητάμε, να αποφασίζουμε και να δρούμε συλλογικά για ό,τι μας απασχολεί. Είτε αυτό αφορά την φοιτητική μας καθημερινότητα και τα προβλήματα που ανακύπτουν μεσα στη χρονιά, είτε κοινωνικά ζητήματα για τα οποία νιώθουμε την ανάγκη να τοποθετηθούμε και να παλέψουμε. Το βασικό μας όπλο για αυτά αποτελεί ο Φοιτητικός μας Σύλλογος.
Ο Φοιτητικός Σύλλογος Φιλοσοφικής «Κώστας Βάρναλης», μέλη του οποίου είμαστε όλοι από τη στιγμή της εγγραφής μας στη σχολή, αποτελεί το όχημα των διεκδικήσεών των φοιτητών της Φιλοσοφικής και την συνισταμένη της έκφρασής τους. Επειδή, όμως, ο φοιτητικός σύλλογος δεν υπάρχει απλά για να υπάρχει αλλά για να συνεδριάζει και να παίρνει αποφάσεις, όντας έτσι ένα ζωντανό σώμα, προκύπτει ο ρόλος της Γενικής Συνέλευσης.
Η Γενική Συνέλευση είναι το ανώτερο όργανο του Φοιτητικού Συλλόγου.
Καλείται από το Διοικητικό Συμβούλιο (βλ. παρακάτω) ή με συλλογή υπογραφών.
Αποτελεί διαδικασία ανοιχτή και αμεσοδημοκρατική. Όλα τα μέλη του συλλόγου έχουν το δικαίωμα να τοποθετηθούν, να καταθέσουν ψηφίσματα και συνολικά πλαίσια απόφασης της διαδικασίας. Το σώμα, εφόσον υπάρχει απαρτία (που ορίζεται αναλογικά με τους ψηφίσαντες στις φοιτητικές εκλογές), μετά τη συζήτηση, ψηφίζει κι αποφασίζει. Ωφείλει μάλιστα, κατά τη γνώμη μας, και να υλοποιεί το ίδιο τις αποφάσεις του, ενάντια σε λογικές ανάθεσης.
Το Διοικητικό Συμβούλιο προκύπτει από τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών και εκτός από το να καλεί σε Γενική Συνέλευση συζητά πάνω σε κείμενα τα οποία μπορούν να κατατεθούν από οποιαδήποτε πολιτική δύναμη ή φοιτητή. Κάθε φοιτητής μπορεί να παρίσταται και να έχει λόγο και σ’ αυτή τη συλλογική διαδικασία, έτσι ώστε και να μπορεί να παραθέσει τη γνώμη του, αλλά και να γνωρίζει τις απόψεις που διατυπώνονται από τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις.
Ο φοιτητικός σύλλογος και τα όργανά του δεν αντιμετωπίζονται όμως με τον ίδιο τρόπο από όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Σε αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το αμαύρωμα του φοιτητικού συνδικαλισμού και οι τάσεις εκφυλισμού του. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, παράταξη της ΝΔ, στη φιλοσοφική αντιτίθεται στη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων, ενώ ακόμα και από το Διοικητικό Συμβούλιο, συνήθως απουσιάζει ή επιλέγει να μην τοποθετείται καν σε αυτό. Τοποθετείται ενάντια στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας κι ενάντια στο άσυλο. Προσφέρει όμως δωρεάν σημειώσεις, μπουζούκια, Μύκονο. Η ΠΑΣΠ σήμερα δεν αποτελεί παρά το φτωχό συγγενή και συμπλήρωμα της ΔΑΠ. Τέλος η ΠΚΣ/ΜΑΣ/ΚΝΕ είναι χαρακτηριστική περίπτωση του «περνάω και μόνος μου καλά», μιάς και βασικό χαρακτηριστικό της είναι η επιλογή της να πορεύεται μόνη της μακριά από ο,τιδήποτε αποκλίνει έως και ελάχιστο από το μονίμως αλάνθαστο πολιτικό της σχέδιο , που δεν πρέπει να «μολυνθεί» από άλλες απόψεις, υπονομεύοντας ενίοτε και τις ίδιες τις διαδικασίες του συλλόγου.
Η Συνεργασία Ανεξάρτητων Φιλοσοφικής είναι ένα σχήμα που δραστηριοποιείται στην Φιλοσοφική από το 1982. Συμμετέχει στο πανελλαδικό δίκτυο σχημάτων που συναποτελούν τα Ε.Α.Α.Κ. (Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση). Η ΣΑΦ δημιουργήθηκε από φοιτητές της Φιλοσοφικής σαν εμάς, οι οποίοι πίστεψαν ότι η συλλογική πάλη απέναντι σε όσους θέλουν να μας στερήσουν τα δικαιώματά μας αλλά και για ένα καλύτερο μέλλον μπορεί να είναι νικηφόρα και μπορεί να αλλάξει όντως τις καταστάσεις. Και η ίδια η ιστορία δείχνει ότι επαληθεύτηκαν.
Είμαστε σχήμα – και όχι παράταξη – διότι αποφασίζουμε δημοκρατικά και «από τα κάτω» χωρίς να εξαρτόμαστε από πολιτικά κόμματα και πολιτικά γραφεία, καταφέρνοντας μόνοι μας να αποφασίζουμε και να συνθέτουμε για τα ζητήματα που μας απασχολούν. Πιστεύουμε σε ένα άλλο μοντέλο πολιτικής παρέμβασης μακριά από τις λογικές που ταυτίζουν την πολιτική δράση με την προσωπική ανέλιξη, το βόλεμα και τη λαμογιά όσο και από εκείνους που ενσωματώνουν τα παραπάνω κ έτσι οδηγούνται στην απραξία και τον ατομισμό.
Είμαστε με την αριστερά της ρήξης και της ανατροπής, με την ριζοσπαστική αριστερά που δεν μένει στάσιμη αλλά προχωρά μαζί με την κοινωνία, την αριστερά που μαθαίνει από τα λάθη της και την αριστερά που είναι έτοιμη να αμφισβητήσει ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό.
Δεν πιστεύουμε ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγουμε να είμαστε σχήμα και όχι παράταξη, αλλά και να συμπορευόμαστε με άλλα αριστερά σχήματα της σχολής.
Ενώνουμε τις δυνάμεις μας με την Κίνηση Αριστερών Φιλοσοφικής (Κ.ΑΡ.ΦΙ.), συγκροτούμε την Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ, που μετρά χρόνια κοινής παρέμβασης και ενωτικής πορείας. Στην ίδια κατεύθυνση, ήδη από πέρυσι, στη φιλοσοφική, έχουμε από κοινού με την Αριστερή Ενότητα (ΑΡ.ΕΝ) Φιλοσοφικής μπει σε μία διαδικασία μιας ακόμα πιο διευρυμένης και βαθιάς ενότητας και ζύμωσης της αριστεράς, μπροστά στα μέτωπα που ανοίγονται σήμερα μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο.
Μιας αριστεράς που θα μπορεί να συμβάλλει στην αλλαγή της πολιτικής παρέμβασης στο πανεπιστήμιο, να ανατρέψει την αντίληψη περί «σάπιου φοιτητικού συνδικαλισμού», ενάντια στο συνδικαλισμό-ιμάντα μεταβίβασης κομματικής γραμμής και να φέρει την πολιτική στα χέρια των πολλών, χωρίς διακρίσεις ειδικών και μη, να κάνει εν τέλει κτήμα καθενός από εμάς την καθημερινή διεκδίκηση καλύτερων όρων σπουδών και μιας ζωής με αξιοπρέπεια.
Κανένας μόνος του στο Πανεπιστήμιο της κρίσης!
