Η πλειονότητα των φοιτητών της Φιλοσοφικής έχει ως εργασιακή προοπτική τη διδασκαλία. Πράγματι, η επαγγελματική μας αποκατάσταση, περιορίζεται βασικά στο χώρο της εκπαίδευσης, καθώς λίγοι είναι αυτοί που επιλέγουν και εντέλει καταφέρνουν να εργαστούν στον ερευνητικό τομέα του αντικειμένου τους (εκδόσεις, μεταφράσεις κλπ). Σε μια συνθήκη λοιπόν, όπου οι διορισμοί στο δημόσιο σχολείο είναι απειροελάχιστοι, η εργασία σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα είναι μερική, επισφαλής και κακοπληρωμένη, το Υπουργείο Παιδείας και ο “Εθνικός “διάλογος” για την Παιδεία” έρχονται να προαναγγείλουν νέα εμπόδια για κάθε επίδοξο καθηγητή.
Ο εθνικός “διάλογος” αρχικά , είναι μια κατ΄ επίφασην δημοκρατική διαδικασία που με κανέναν τρόπο δεν περιλαμβάνει (-ούτε και θα μπορούσε) τους φοιτητές, της οποίας βασικός φορέας είναι η “επιτροπή εθνικού διαλόγου για την παιδεία”, δηλαδή μια χούφτα αντιδραστικών μεγαλοκαθηγητών και εκπαιδευτικών. Επί της ουσίας ο “διάλογος” έρχεται μέσω μιας φαντασιακής κουβέντας, να επικυρώσει και να συγκεκριμενοποιήσει ενόψει του νέου νομοσχεδίου για την Παιδεία, όσα ήδη υπεγράφησαν στα πλαίσια του 3ου Μνημονίου αναφορικά με την Παιδεία και σύμφωνα πάντα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ.
Μέχρι πρότινος λοιπόν, η λήψη του πτυχίου αποτελούσε το αναγκαίο προσόν για να εργαστούμε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (σχολείο, φροντιστήριο, ιδιαίτερα). Πλέον τα σχέδια του υπουργείου και της επιτροπής αποβλέπουν στη στέρηση του αυτονόητου αυτού δικαιώματος καθιστώντας ακόμη πιο αβέβαιο το εργασιακό μας μέλλον.
Η “επιτροπή εθνικού διαλόγου” προτείνει:
Τη δημιουργία Σχολών Εκπαίδευσης (μάλλον στα πλαίσια των υπάρχοντων ιδρυμάτων) που θα εστιάζουν στην προετοιμασία όσων επιθυμούν να εργαστούν στην εκπαίδευση και που θα έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν μεταπτυχιακά προγράμματα με αντικείμενο την ίδια τη διδακτική και παιδαγωγική επάρκεια.
Διετή εισαγωγική περίοδο ένταξης στο επάγγελμα σαν πρόγραμμα εισαγωγικής επιμόρφωσης, το οποίο θα είναι υποχρεωτικό για όλους τους νεοδιοριζόμενους και μετά το τέλος των δύο αυτών χρόνων θα πιστοποιείται η επαγγελματική επάρκεια των εκπαιδευτικών.
Δηλαδή:
Η διδακτική-παιδαγωγική επάρκεια αποστοιχίζεται στην ουσία από το πτυχίο, υποβαθμίζοντας το σε ένα απλό πιστοποιητικό παρακολούθησης μαθημάτων ενός αντικειμένου, χωρίς πραγματικά επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό σημαίνει ότι τα 4+ χρόνια φοίτησης δεν είναι αρκετά για να μπορέσουμε να εργαστούμε ως καθηγητές.
Σε αυτή τη λογική, ο καθένας από μας θα καλείται να φτιάξει τον προσωπικό του «φάκελο προσόντων» μέσα από ένα συνεχές κυνήγι συλλογής πιστοποιήσεων, ώστε να κυνηγήσει την εισαγωγή του στις ειδικές σχολές/ μεταπτυχιακά προγράμματα κι αφού τα φέρει εις πέρας να εισαχθεί σε ένα διετές επιμορφωτικό πρόγραμμα εξειδίκευσης στο αντικείμενο διδασκαλίας του. Μετά λοιπόν από αυτή την εισαγωγική περίοδο ένταξης στο επάγγελμα και μετά από αγώνα και ιδρώτα, τότε και μόνο τότε, ο κάθε επίδοξος καθηγητής θα έχει κατοχυρώσει την επάρκεια.
Όπως αντιλαμβανόμαστε, κατι τέτοιο σαφώς αποκλείει κάποιους φοιτητές από την απόκτηση παιδαγωγικής επάρκειας, είτε λόγω οικονομικής δυσχέρειας, είτε λόγω πολύ ανταγωνιστικών συνθηκών, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φοιτητές δύο ταχυτήτων με διαφορετικά επαγγελματικά δικαιώματα, ενώ οι σχολές θα μετατρέπονται σε πεδιά ανταγωνισμού με «νικητές» και «χαμένους».
Στο φόντο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια της κρίσης και των μνημονίων, οι κατευθύνσεις που προωθούνται για την παιδεία, βρισκόμενες σε πλήρη συνέχεια με τη σύνολη αντιλαϊκή πολιτική, διαμορφώνουν ακόμα πιο ασφυκτικές συνθήκες για τους φοιτητές . Για σχολές όπως η δική μας, η απόσπαση της επάρκειας απο το πτυχίο αποτελεί πραγματικό casus belli ενάντια σε όσους επιχειρούν να βάλουν ταφόπλακα στο εργασιακό μας μέλλον.
Δεν αναγνωρίζουμε τον ψεύτικο διάλογο του μνημονίου στην παιδεία /
ας μη σκέφτονται καν την αποσύνδεση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία μας!
Ο εθνικός “διάλογος” αρχικά , είναι μια κατ΄ επίφασην δημοκρατική διαδικασία που με κανέναν τρόπο δεν περιλαμβάνει (-ούτε και θα μπορούσε) τους φοιτητές, της οποίας βασικός φορέας είναι η “επιτροπή εθνικού διαλόγου για την παιδεία”, δηλαδή μια χούφτα αντιδραστικών μεγαλοκαθηγητών και εκπαιδευτικών. Επί της ουσίας ο “διάλογος” έρχεται μέσω μιας φαντασιακής κουβέντας, να επικυρώσει και να συγκεκριμενοποιήσει ενόψει του νέου νομοσχεδίου για την Παιδεία, όσα ήδη υπεγράφησαν στα πλαίσια του 3ου Μνημονίου αναφορικά με την Παιδεία και σύμφωνα πάντα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ.
Μέχρι πρότινος λοιπόν, η λήψη του πτυχίου αποτελούσε το αναγκαίο προσόν για να εργαστούμε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (σχολείο, φροντιστήριο, ιδιαίτερα). Πλέον τα σχέδια του υπουργείου και της επιτροπής αποβλέπουν στη στέρηση του αυτονόητου αυτού δικαιώματος καθιστώντας ακόμη πιο αβέβαιο το εργασιακό μας μέλλον.
Η “επιτροπή εθνικού διαλόγου” προτείνει:
Τη δημιουργία Σχολών Εκπαίδευσης (μάλλον στα πλαίσια των υπάρχοντων ιδρυμάτων) που θα εστιάζουν στην προετοιμασία όσων επιθυμούν να εργαστούν στην εκπαίδευση και που θα έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν μεταπτυχιακά προγράμματα με αντικείμενο την ίδια τη διδακτική και παιδαγωγική επάρκεια.
Διετή εισαγωγική περίοδο ένταξης στο επάγγελμα σαν πρόγραμμα εισαγωγικής επιμόρφωσης, το οποίο θα είναι υποχρεωτικό για όλους τους νεοδιοριζόμενους και μετά το τέλος των δύο αυτών χρόνων θα πιστοποιείται η επαγγελματική επάρκεια των εκπαιδευτικών.
Δηλαδή:
Η διδακτική-παιδαγωγική επάρκεια αποστοιχίζεται στην ουσία από το πτυχίο, υποβαθμίζοντας το σε ένα απλό πιστοποιητικό παρακολούθησης μαθημάτων ενός αντικειμένου, χωρίς πραγματικά επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτό σημαίνει ότι τα 4+ χρόνια φοίτησης δεν είναι αρκετά για να μπορέσουμε να εργαστούμε ως καθηγητές.
Σε αυτή τη λογική, ο καθένας από μας θα καλείται να φτιάξει τον προσωπικό του «φάκελο προσόντων» μέσα από ένα συνεχές κυνήγι συλλογής πιστοποιήσεων, ώστε να κυνηγήσει την εισαγωγή του στις ειδικές σχολές/ μεταπτυχιακά προγράμματα κι αφού τα φέρει εις πέρας να εισαχθεί σε ένα διετές επιμορφωτικό πρόγραμμα εξειδίκευσης στο αντικείμενο διδασκαλίας του. Μετά λοιπόν από αυτή την εισαγωγική περίοδο ένταξης στο επάγγελμα και μετά από αγώνα και ιδρώτα, τότε και μόνο τότε, ο κάθε επίδοξος καθηγητής θα έχει κατοχυρώσει την επάρκεια.
Όπως αντιλαμβανόμαστε, κατι τέτοιο σαφώς αποκλείει κάποιους φοιτητές από την απόκτηση παιδαγωγικής επάρκειας, είτε λόγω οικονομικής δυσχέρειας, είτε λόγω πολύ ανταγωνιστικών συνθηκών, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φοιτητές δύο ταχυτήτων με διαφορετικά επαγγελματικά δικαιώματα, ενώ οι σχολές θα μετατρέπονται σε πεδιά ανταγωνισμού με «νικητές» και «χαμένους».
Στο φόντο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια της κρίσης και των μνημονίων, οι κατευθύνσεις που προωθούνται για την παιδεία, βρισκόμενες σε πλήρη συνέχεια με τη σύνολη αντιλαϊκή πολιτική, διαμορφώνουν ακόμα πιο ασφυκτικές συνθήκες για τους φοιτητές . Για σχολές όπως η δική μας, η απόσπαση της επάρκειας απο το πτυχίο αποτελεί πραγματικό casus belli ενάντια σε όσους επιχειρούν να βάλουν ταφόπλακα στο εργασιακό μας μέλλον.
Δεν αναγνωρίζουμε τον ψεύτικο διάλογο του μνημονίου στην παιδεία /
ας μη σκέφτονται καν την αποσύνδεση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία μας!
