21 Οκτωβρίου 2014

Λίγα λόγια εν όψει της Γενικής Συνέλευσης του συλλόγου μας






Τις τελευταίες μέρες τα γεγονότα στην σχολή μας έχουν ανοίξει ένα πλήθος ερωτημάτων και συζητήσεων. Από το τι είναι και αν πρέπει να πάμε στη Γενική Συνέλευση του συλλόγου μέχρι το τι είναι, γιατί έγινε και γιατί έσπασε η κατάληψη κι άλλα πολλά. Εμείς από την μεριά μας θα θέλαμε με αυτό το κείμενο να παρέμβουμε σ’ αυτή τη συζήτηση κι να φωτίσουμε μερικά σημεία που θεωρούμε ότι έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα, γεγονός που μάλλον μας δυσκολεύει να καταλήξουμε σε σωστά συμπεράσματα.

Κατάληψη ή όχι κατάληψη; Ένα μάλλον λάθος ερώτημα...
Ένα από τα βασικά ερωτήματα που συζητιούνται αυτές τις μέρες. Κι όμως πολλές φορές η συζήτηση αυτή χάνει το κέντρο της γιατί πετάει απ’ έξω την σημερινή πραγματικότητα του ελληνικού πανεπιστημίου, κομμάτι της οποίας είναι και η σχολή μας. Και ποιά είναι αυτή;
Η πραγματικότητα ενός πανεπιστημίου το οποίο επιλέγει να διαθέσει-τα ήδη μειωμένα-κονδύλια για να καλύψει τα κενά στη φύλαξη με εταιρίες security(κόστους 2,7 εκατ. ευρώ), αντί να δώσει μια βιώσιμη λύση στο ζήτημα της καθαριότητας. Ενός πανεπιστημίου που βρίσκει αποδιοπομπαίους τράγους για τα προβλήματά του τους «λιμνάζοντες(sic) φοιτητές» και ανάγει την διαγραφή τους στη «Γη της Επαγγελίας» των φαντασιώσεων της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ενός πανεπιστημίου το οποίο συστηματικά δυσχεραίνει την ζωή των φοιτητών είτε περικόπτοντας φοιτητικές παροχές είτε δημιουργώντας μια εσωτερική ζωή του στυλ «από μάθημα σε μάθημα και από εξεταστική σε εξεταστική». Ενός πανεπιστημίου που λίγα έχει πει ή κάνει για το μέλλον μας έξω από αυτό, δίνοντάς μας πτυχία-κουρελόχαρτα, την στιγμή που για την νεολαία ο χαρακτηρισμός της αγοράς εργασίας ως «εργασιακός μεσαίωνας» είναι μάλλον λίγος.

Τελικά, ενός πανεπιστημίου με έναν πρύτανη που για να τα πετύχει τα παραπάνω κλείνει τις πόρτες του στους φοιτητές και βάζει τα ΜΑΤ από έξω να τον περιφρουρούν, απειλεί με εισαγγελέα κάθε φοιτητή που αγωνίζεται, αποδέχεται καθηγητές να τραμπουκίζουν και να βιαιοπραγούν απέναντι σε φοιτητές και φοιτήτριες για να σπάσουν μια κατάληψη.
Kαι τι γίνεται τελικά με την γενική συνέλευση;
Εδώ πέρα καταλήγει συνήθως το προηγούμενο ερώτημα. Κι αυτό γι’ εμάς είναι σωστό. Γιατί αν κάτι πρέπει να θυμόμαστε αλλά και συνεχώς να διεκδικούμε σαν φοιτητές είναι οι γενικές μας συνελεύσεις να είναι ο τόπος όπου δημοκρατικά θα συζητάμε και θα αποφασίζουμε, ο τόπος που θα ανοίγουμε τα ερωτήματά και τις προτάσεις μας.

Στην Γενική Συνέλευση μπορούν να συμμετέχουν και να έχουν λόγο όλοι οι φοιτητές, είτε σαν ατομικότητες είτε σαν πολιτικές συλλογικότητες. Και το αν η γενική συνέλευση καταλήγει να μην μπορεί να συζητήσει τα ερωτήματά μας, αν καταλήγει «πασαρέλα παρατάξεων», αν φαίνεται ότι δεν εκφράζει το σύνολο των φοιτητών αλλά μειοψηφίες, υπεύθυνος είναι κάθε φοιτητής και φοιτήτρια, κάθε πολιτική συλλογικότητα που παρεμβαίνει (ή που δεν παρεμβαίνει, βλ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ).

Σε αυτή τη βάση όμως, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι Γενική Συνέλευση δεν συνεπάγεται αυτομάτως κατάληψη, όπως συχνά λέγεται. Αντιθέτως, η Γενική Συνέλευση νοηματοδοτείται από την συζήτηση πάνω σε θέματα που αφορούν το μέσα και το έξω από την σχολή μας, το να προτάσσουμε τις διεκδικήσεις και τα δικαιώματά μας, να αποφασίζουμε και να υλοποιούμε συλλογικά. Ο τρόπος που θα επιλέξουμε να δράσουμε συνιστά δηλαδή την απόληξη της κουβέντας και δεν προϋποτίθεται.

Τελικά, στο σήμερα, η συζήτηση μέσα στη Γενική Συνέλευση θα πρέπει να νοηματοδοτείται από την προσπάθειά μας σαν νεολαία να δώσουμε απάντηση σε αυτό το μη-μέλλον που οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων μας έχουν ετοιμάσει. Κι αυτό σημαίνει να παλέψουμε για αξιοπρέπεια μέσα στις σχολές, είτε αυτό πρόκειται για την καθαριότητα είτε για την δημοκρατία στο πανεπιστήμιο, γιατί δεν δεχόμαστε να μην έχουμε λόγο για όσα γίνονται μέσα σε αυτό. Αλλά κι έξω από τις σχολές,  γιατί δεν θα δεχτούμε να δουλεύουμε (αν δουλεύουμε) με μισθούς πείνας, κάτω από ένα καθεστώς που ο εργοδότης μας μπορεί να κάνει ότι θέλει.

Όλοι/όλες στη Γενική Συνέλευση του συλλόγου, Τετάρτη 12:00, αίθουσα 313