Τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει ξανά μια συζήτηση σχετικά με το ζήτημα των “αιωνίων φοιτητών”. Αν κοιτάξει κανείς την αρθρογραφία θα δει ανθρώπους να χύνουν τόνους μελάνη για να μας πείσουν ότι πρέπει να επιτέλους να λήξει το ζήτημα με τους “τεμπέληδες” που επιβαρύνουν τα ιδρύματα, άλλους να ψάχνουν την ιδιαίτερη μέθοδο για να εφαρμοστούν οι διαγραφές, από που να αρχίσουν, αν οι “αιώνiοι” θα τιμωρηθούν με δίδακτρα. Όπως μας έχουν συνηθίσει τον τελευταίο καιρό από τις διαθεσιμότητες-απολύσεις στο δημόσιο και την απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα, υπάρχει αριθμητικός στόχος: 180.000 κεφάλια πρέπει “να κοπούν” μέχρι του χρόνου. Εμείς μάλλον θα προτιμήσουμε να πούμε γιατί όλη αυτή η φασαρία και ποιες οι επιπτώσεις για εμάς τους φοιτητές.
Διαγραφές και νόμοι Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου
Σημαντική τομή που πέτυχε το υπουργείο με τους νόμους αυτούς ήταν η καθιέρωση-θεσμοθέτηση των ορίων στα χρόνια φοίτησης (ν+2). Παρά τους μαζικούς αγώνες (με 300 καταλήψεις για σχεδόν 1 μήνα) των φοιτητών που καταδίκασαν τους νόμους αυτούς και κατάφεραν να παγώσουν πολλές διατάξεις τους, το υπουργείο έρχεται τώρα-ξεκινώντας από τα “εύκολα”, δηλαδή τις διαγραφές των “αιωνίων”- να κατοχυρώσει ότι το μέτρο των ορίων φοίτησης θα εμπεδωθεί. Δηλαδή, πέρα από τα όσα λέγονται δημοσίως(το “ξεσκαρτάρισμα” του φοιτητικού πληθυσμού), υπάρχει κι μια βασικότερη στόχευση. Και κάπως έτσι περνάμε στο ερώτημα...
Κι εμένα τι με νοιάζει;
Το ζήτημα των διαγραφών φοιτητών και μαζί των ορίων φοίτησης μας αφορά όλους, καθώς δεν πρόκειται απλά για ένα μέτρο “εξορθολογισμού” των ιδρυμάτων.Με το πρόσχημα της διαγραφής των “αιωνίων” έρχεται να εμπεδωθεί ένα νέο πλαίσιο φοίτησης για το σύνολο των φοιτητών. Με τον “μπαμπούλα” της διαγραφής εκβιάζεται επί της ουσίας το σύνολο των φοιτητών να τελειώνει στα προκαθορισμένα χρόνια. Αυτό σημαίνει ιδρύματα εκπαιδευτικά κι εξεταστικά κάτεργα, όπου θα καλούμαστε να τρέχουμε από μάθημα σε μάθημα κι από εξέταση σε εξέταση. Επιπλέον, σημαίνει πανεπιστήμια απροσπέλαστα για νεολαίους οι οποίοι αναγκάζονται να δουλεύουν, ειδικά στο σημερινό πλαίσιο της οικονομικής καταστροφής που έχουν επιφέρει οι πολιτικές των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, σε αγαστή συνεργασία με ΕΕ-ΔΝΤ. Σημαίνει, επίσης, πως το μόνο που θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι να τελειώσουμε τη σχολή μας-να είμαστε δηλαδή υπάκουοι και πειθήνιοι και να μην αντιδράσουμε σε ότι μέτρο αποφασίσει να εφαρμόσει το υπουργείο(βλ νέο σχέδιο Αθηνά, δίδακτρα, εσωτερικοί κανονισμοί), με το φόβο ότι δεν θα προλάβουμε τα όρια φοίτησης. Τέλος, η συζήτηση για την επιβολή της ποινής των διδάκτρων στους “αιώνιους” αναδεικνύει και κάτι ακόμα: ένα παραθυράκι για να περάσει εμμέσως η επιβολή διδάκτρων και στους υπόλοιπους φοιτητές, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την γενικότερη προσπάθεια των τελευταίων χρόνων για την μετακύληση του κόστους σπουδών στις πλάτες μας (βλ και περικοπές σε σίτιση-στέγαση-συγγράμματα).
Απέναντι σε αυτά θα πρέπει να προτάξουμε τα δικαιώματά μας σαν φοιτητές!!!
Διαγραφές και νόμοι Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου
Σημαντική τομή που πέτυχε το υπουργείο με τους νόμους αυτούς ήταν η καθιέρωση-θεσμοθέτηση των ορίων στα χρόνια φοίτησης (ν+2). Παρά τους μαζικούς αγώνες (με 300 καταλήψεις για σχεδόν 1 μήνα) των φοιτητών που καταδίκασαν τους νόμους αυτούς και κατάφεραν να παγώσουν πολλές διατάξεις τους, το υπουργείο έρχεται τώρα-ξεκινώντας από τα “εύκολα”, δηλαδή τις διαγραφές των “αιωνίων”- να κατοχυρώσει ότι το μέτρο των ορίων φοίτησης θα εμπεδωθεί. Δηλαδή, πέρα από τα όσα λέγονται δημοσίως(το “ξεσκαρτάρισμα” του φοιτητικού πληθυσμού), υπάρχει κι μια βασικότερη στόχευση. Και κάπως έτσι περνάμε στο ερώτημα...
Κι εμένα τι με νοιάζει;
Το ζήτημα των διαγραφών φοιτητών και μαζί των ορίων φοίτησης μας αφορά όλους, καθώς δεν πρόκειται απλά για ένα μέτρο “εξορθολογισμού” των ιδρυμάτων.Με το πρόσχημα της διαγραφής των “αιωνίων” έρχεται να εμπεδωθεί ένα νέο πλαίσιο φοίτησης για το σύνολο των φοιτητών. Με τον “μπαμπούλα” της διαγραφής εκβιάζεται επί της ουσίας το σύνολο των φοιτητών να τελειώνει στα προκαθορισμένα χρόνια. Αυτό σημαίνει ιδρύματα εκπαιδευτικά κι εξεταστικά κάτεργα, όπου θα καλούμαστε να τρέχουμε από μάθημα σε μάθημα κι από εξέταση σε εξέταση. Επιπλέον, σημαίνει πανεπιστήμια απροσπέλαστα για νεολαίους οι οποίοι αναγκάζονται να δουλεύουν, ειδικά στο σημερινό πλαίσιο της οικονομικής καταστροφής που έχουν επιφέρει οι πολιτικές των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, σε αγαστή συνεργασία με ΕΕ-ΔΝΤ. Σημαίνει, επίσης, πως το μόνο που θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι να τελειώσουμε τη σχολή μας-να είμαστε δηλαδή υπάκουοι και πειθήνιοι και να μην αντιδράσουμε σε ότι μέτρο αποφασίσει να εφαρμόσει το υπουργείο(βλ νέο σχέδιο Αθηνά, δίδακτρα, εσωτερικοί κανονισμοί), με το φόβο ότι δεν θα προλάβουμε τα όρια φοίτησης. Τέλος, η συζήτηση για την επιβολή της ποινής των διδάκτρων στους “αιώνιους” αναδεικνύει και κάτι ακόμα: ένα παραθυράκι για να περάσει εμμέσως η επιβολή διδάκτρων και στους υπόλοιπους φοιτητές, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την γενικότερη προσπάθεια των τελευταίων χρόνων για την μετακύληση του κόστους σπουδών στις πλάτες μας (βλ και περικοπές σε σίτιση-στέγαση-συγγράμματα).
Απέναντι σε αυτά θα πρέπει να προτάξουμε τα δικαιώματά μας σαν φοιτητές!!!
Κανένας φοιτητής δεν θα διαγραφεί!
Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών!
Καμία σκέψη για δίδακτρα!
