ή πώς ΔΑΠ-ΠΑΣΠ και ΠΚΣ σαμπόταραν τη διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης
ΥΠΟΤΑΓΗ ή ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΥΠΟΤΑΓΗ ή ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Σε μια ιστορική συγκυρία που η επίθεση κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ σε εκπαίδευση και εργασία είναι συνολική το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα σε συμπόρευση με τους εκπαιδευτικούς και όλο τον εργαζόμενο κόσμο όφειλε να δώσει δυναμική απάντηση συμμετέχοντας μαζικά στις φοιτητικές και απεργιακές κινητοποιήσεις που καλούνται. Τα νέα οικονομικά και φορολογικά μέτρα σε συνάρθρωση με το πολυνομοσχέδιο για το “Νέο Σχολείο” έρχονται να ξεθεμελιώσουν λαϊκές κατακτήσεις δεκαετιών πλήττοντας και τις οικογένειές μας αλλά κυρίαρχα τη δική μας γενιά, δηλαδή εμάς τους ίδιους ως φοιτητές και αυριανούς εκπαιδευτικούς. Με το Πρόγραμμα Σταθερότητας που περιλαμβάνει πάγωμα μισθών και συντάξεων, περικοπές δώρων και επιδομάτων, λιτότητα, απολύσεις και τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση που αναφέρονται σε μείωση των μόνιμων διορισμών κατά 50%, αύξηση των μαθητών ανά τάξη, καθιέρωση του Πιστοποιητικού Παιδαγωγικής Κατάρτισης ως προϋπόθεση για συμμετοχή στο διαγωνισμό – φίλτρο απόρριψης του ΑΣΕΠ, θέσπιση του “δόκιμου εκπαιδευτικού”, αναγνώριση των Ιδιωτικών Κολλεγίων (ΚΕΣ) επειχειρείται η ριζική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων, η βίαιη μισθολογική συμπίεση της μισθωτής εργασίας, η μετατροπή των πτυχίων σε απλές βεβαιώσεις σπουδών χωρίς κατοχυρωμένα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα. Στόχος η διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου φθηνού, ευέλικτου και αναλώσιμου (βλ ωρομίσθιοι / αναπληρωτές καθηγητές, stage κ.α) χωρίς δυνατότητα συλλογικών αναπαραστάσεων και διεκδικήσεων.
Σε αυτό το τοπίο και με δεδομένη την ιστορικότητα της επίθεσης σε εκπαίδευση και εργασία η διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου την Τρίτη 20/4 ήταν πιο αναγκαία από ποτέ. Οι καθεστωτικές παρατάξεις επέλεξαν -ως συνήθως- να σαμποτάρουν με κάθε δυνατό μέσο τη διεξαγωγή της Συνέλευσης, αφού δεν ήθελαν ο Σύλλογος να πάρει αγωνιστική απόφαση συμμετοχής στις κινητοποιήσεις στη βάση των κοινών φοιτητικών συμφερόντων. ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, πιστές στη λογική της αποπολιτικοποίησης και των μηχανισμών έκαναν από την αρχή σαφή την εναντίωσή τους στις μαζικές συλλογικές διαδικασίες, και ήδη από το Δ.Σ (Διοικητικό Συμβούλιο) τόνισαν πως δεν πρόκειται να πατήσουν το πόδι τους στην Συνέλευση. Άλλωστε, πότε το έχουν κάνει τελευταία για να το κάνουν τώρα;
Πιο συγκεκριμένα:
Η ΔΑΠ που παραμένει ο βασικός υποστηρικτής της εκπαιδευτικής αναδιάρθωσης μέσα στη σχολή (ενδεικτική η στάση της τον προηγούμενο καιρό που ήταν η μόνη παράταξη εντός σχολής που στήριζε ανοιχτά τις αντιδραστικές αλλαγές στα προγράμματα σπουδών- όχι πως οι άλλες δυνάμεις έκαναν κάτι περισσότερο από μια φραστική εναντίωση) και ήταν η πρώτη διδάξασα της απολιτίκ “υπευθυνότητας”, των σημειώσεων, των μπουζουκιών πάντα “κοντά στο φοιτητή”, των πάρε-δώσε με το καθηγητικό κατεστημένο, ουσιαστικά μας λέει πως καταγγέλει τα μέτρα της κυβέρνησης όχι εξαιτίας της σφοδρότητάς τους και της αντιλαϊκής φύσης τους, αλλά κυρίαρχα επειδή δεν ήταν η ΝΔ που τα πήρε αλλά το ΠΑΣΟΚ.
Η ΠΑΣΠ από την άλλη τον τελευταίο καιρό εγκαταλείπει όλο και περισσότερο την όποια δήθεν “αγωνιστική” φρασεολογία της προς μία κατεύθυνση άμεσης στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής και συναγωνίζεται ευθέως τη ΔΑΠ στην λογική της αποπολιτικοποίησης όχι μόνο με την αποχή από τις συλλογικές διαδικασίες αλλά και με τη λογική της παράταξης-διοργανωτή εξορμήσεων στη Πέγκυ Ζήνα και εκδρομών στη Χαλκίδα που προωθεί. Σε προηγούμενο Δ.Σ η εκπρόσωπος της ΠΑΣΠ μας είχε πει πως “τα μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι καταδικαστέα από τη φύση τους, άρα δεν χρειάζεται να γίνει Γενική Συνέλευση” (;!). Στο τελευταίο Δ.Σ εναρμονιζόμενοι πλήρως με τον πολιτικό τους φορέα (ΠΑΣΟΚ) από τον οποίον κατα τ' άλλα “έχουν αυτονομηθεί” οι ΠΑΣΠίτες πρόταξαν την λογική των “σκληρών αλλά αναγκαίων μέτρων” που πρωθεί η κυβέρνηση και οι διάφοροι ιδεολογικοί μηχανισμοί, καταλήγοντας και πάλι στην “αναγκη συναίνεσης” και στη μη αναγκαιότητα αγωνιστικής απάντησης.
Αλλά και στην επίσημη Αριστερά τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα...
Η ΠΚΣ παραμένει πιστή στη λογική της περιχαράκωσης, του απομονωτισμού και της ηττοπάθειας. Η ίδρυση του ΜΑΣ αποτελεί τομή στη διασπαστική πρακτική της ΚΝΕ στο χώρο της νεολαίας, αφού πολλές φορές οι λεγόμενες “Επιτροπές Αγώνα” δρουν αντιπαραθετικά με τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των φοιτητών. Βέβαια, ανεξάρτητα από αυτό, από κάποια πολιτική δύναμη που καλεί σε “Ξεσηκωμό” θα περιμέναμε τουλάχιστον τη συμμετοχή στις μαζικές συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, όπως οι Γενικές Συνελεύσεις. Εκτός κι αν ο “Ξεσηκωμός” για τον οποίον μας μιλούν είναι εγκεφαλικός ξεσηκωμός. Αν δεν μας μιλούν για εκεφαλικό ξεσηκωμό τότε γιατί επέλεξαν να μην συμμετάσχουν στην Γενική Συνέλευση που και οι ίδιοι καλούσαν; Δεν ήθελαν να πάρει ο φοιτητικός σύλλογος αγωνιστική απόφαση συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις; Ποιο σχέδιο εξυπηρετεί αυτή η τακτική; Και άλλοτε στο παρελθόν έχουν αποχωρήσει από Γενικές Συνελεύσεις με το πρόσχημα της μη ύπαρξης απαρτίας, αλλά αυτή την φορά ούτε καν εμφανίστηκαν, όπως ακριβώς η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ. Η προδοτική αυτή στάση βάζει (εκ των πραγμάτων και ανεξάρτητα από την υποκειμενική θέληση του καθενός) πλάτες στα σχέδια της κυβέρνησης αλλά και στην προσπάθεια αποσυγκρότησης του φοιτητικού συνδικαλισμού. Καλό θα ήταν αν -όπως λένε- θέλουν να μη γίνουμε “δούλοι στο 21ο αιώνα” να εγκαταλείψουν την αδιέξοδη τακτική τους..
Όσο για την ΑΡΕΝ, παρόλο που συμμετέχει στις Γενικές Συνελεύσεις και στηρίζει κατά καιρούς αγωνιστικές προτάσεις στον πυρήνα της πολιτικής της πρότασης συνεχίζει να ηγεμονεύει μια συνδιαχειριστική λογική. Μάλιστα, σε αρκετούς Φοιτητικούς Συλλόγους επέλεξε να σπάσει τα Ενωτικά Πλαίσια που μέχρι πρότινος στήριζε, με κίνδυνο να πάρουν τις συνελέυσεις οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ. Η ανοιχτή δεξιά στροφή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αντανακλάται και στις πρακτικές της ΑΡΕΝ στο χώρο της νεολαίας, παρά τις όποιες υπαρκτές διαφοροποιήσεις.
Αντιλαμβανόμενοι την κλίμακα και τις ιστορικές διαστάσεις της επίθεσης προτάσσουμε τον ανυποχώρητο ενωτικό αγώνα στη βάση των κοινών μας συμφερόντων. Μέχρι τη νίκη! Να ισχυροποιήσουμε το Φοιτητικό Σύλλογο μαζικοποιώντας τις Γενικές Συνελέυσεις. Οι μαζικές γενικές συνελεύσεις με συμμετοχή όλων των φοιτητών και η πολιτική συζήτηση σε βάθος γύρω από το τι σημαίνουν οι επικείμενες αλλαγές, το πώς πλήττουν την καθημερινότητά μας και την επαγγελματική μας προοπτική και το με πιο σχέδιο μπορεί το φοιτητικό κίνημα να τις αντιπαλέψει είναι ζητούμενο και άμεση αναγκαιότητα. Ως φοιτητές Φιλοσοφικής αλλά και ως αυριανοί εκπαιδευτικοί παλεύουμε μαχητικά για να υπερασπιστούμε τα διακαιώματά μας! Μόνο ο συλλογικός δρόμος μπορεί να είναι νικηφόρος! Σε όλα αυτά που μας ετοιμάζουν και στο κλίμα συναίνεσης και υποταγής που προσπαθούν να καλλιεργήσουν απαντάμε με τους συλλογικούς μας αγώνες.
Σε αυτό το τοπίο και με δεδομένη την ιστορικότητα της επίθεσης σε εκπαίδευση και εργασία η διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου την Τρίτη 20/4 ήταν πιο αναγκαία από ποτέ. Οι καθεστωτικές παρατάξεις επέλεξαν -ως συνήθως- να σαμποτάρουν με κάθε δυνατό μέσο τη διεξαγωγή της Συνέλευσης, αφού δεν ήθελαν ο Σύλλογος να πάρει αγωνιστική απόφαση συμμετοχής στις κινητοποιήσεις στη βάση των κοινών φοιτητικών συμφερόντων. ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, πιστές στη λογική της αποπολιτικοποίησης και των μηχανισμών έκαναν από την αρχή σαφή την εναντίωσή τους στις μαζικές συλλογικές διαδικασίες, και ήδη από το Δ.Σ (Διοικητικό Συμβούλιο) τόνισαν πως δεν πρόκειται να πατήσουν το πόδι τους στην Συνέλευση. Άλλωστε, πότε το έχουν κάνει τελευταία για να το κάνουν τώρα;
Πιο συγκεκριμένα:
Η ΔΑΠ που παραμένει ο βασικός υποστηρικτής της εκπαιδευτικής αναδιάρθωσης μέσα στη σχολή (ενδεικτική η στάση της τον προηγούμενο καιρό που ήταν η μόνη παράταξη εντός σχολής που στήριζε ανοιχτά τις αντιδραστικές αλλαγές στα προγράμματα σπουδών- όχι πως οι άλλες δυνάμεις έκαναν κάτι περισσότερο από μια φραστική εναντίωση) και ήταν η πρώτη διδάξασα της απολιτίκ “υπευθυνότητας”, των σημειώσεων, των μπουζουκιών πάντα “κοντά στο φοιτητή”, των πάρε-δώσε με το καθηγητικό κατεστημένο, ουσιαστικά μας λέει πως καταγγέλει τα μέτρα της κυβέρνησης όχι εξαιτίας της σφοδρότητάς τους και της αντιλαϊκής φύσης τους, αλλά κυρίαρχα επειδή δεν ήταν η ΝΔ που τα πήρε αλλά το ΠΑΣΟΚ.
Η ΠΑΣΠ από την άλλη τον τελευταίο καιρό εγκαταλείπει όλο και περισσότερο την όποια δήθεν “αγωνιστική” φρασεολογία της προς μία κατεύθυνση άμεσης στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής και συναγωνίζεται ευθέως τη ΔΑΠ στην λογική της αποπολιτικοποίησης όχι μόνο με την αποχή από τις συλλογικές διαδικασίες αλλά και με τη λογική της παράταξης-διοργανωτή εξορμήσεων στη Πέγκυ Ζήνα και εκδρομών στη Χαλκίδα που προωθεί. Σε προηγούμενο Δ.Σ η εκπρόσωπος της ΠΑΣΠ μας είχε πει πως “τα μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι καταδικαστέα από τη φύση τους, άρα δεν χρειάζεται να γίνει Γενική Συνέλευση” (;!). Στο τελευταίο Δ.Σ εναρμονιζόμενοι πλήρως με τον πολιτικό τους φορέα (ΠΑΣΟΚ) από τον οποίον κατα τ' άλλα “έχουν αυτονομηθεί” οι ΠΑΣΠίτες πρόταξαν την λογική των “σκληρών αλλά αναγκαίων μέτρων” που πρωθεί η κυβέρνηση και οι διάφοροι ιδεολογικοί μηχανισμοί, καταλήγοντας και πάλι στην “αναγκη συναίνεσης” και στη μη αναγκαιότητα αγωνιστικής απάντησης.
Αλλά και στην επίσημη Αριστερά τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα...
Η ΠΚΣ παραμένει πιστή στη λογική της περιχαράκωσης, του απομονωτισμού και της ηττοπάθειας. Η ίδρυση του ΜΑΣ αποτελεί τομή στη διασπαστική πρακτική της ΚΝΕ στο χώρο της νεολαίας, αφού πολλές φορές οι λεγόμενες “Επιτροπές Αγώνα” δρουν αντιπαραθετικά με τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων των φοιτητών. Βέβαια, ανεξάρτητα από αυτό, από κάποια πολιτική δύναμη που καλεί σε “Ξεσηκωμό” θα περιμέναμε τουλάχιστον τη συμμετοχή στις μαζικές συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, όπως οι Γενικές Συνελεύσεις. Εκτός κι αν ο “Ξεσηκωμός” για τον οποίον μας μιλούν είναι εγκεφαλικός ξεσηκωμός. Αν δεν μας μιλούν για εκεφαλικό ξεσηκωμό τότε γιατί επέλεξαν να μην συμμετάσχουν στην Γενική Συνέλευση που και οι ίδιοι καλούσαν; Δεν ήθελαν να πάρει ο φοιτητικός σύλλογος αγωνιστική απόφαση συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις; Ποιο σχέδιο εξυπηρετεί αυτή η τακτική; Και άλλοτε στο παρελθόν έχουν αποχωρήσει από Γενικές Συνελεύσεις με το πρόσχημα της μη ύπαρξης απαρτίας, αλλά αυτή την φορά ούτε καν εμφανίστηκαν, όπως ακριβώς η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ. Η προδοτική αυτή στάση βάζει (εκ των πραγμάτων και ανεξάρτητα από την υποκειμενική θέληση του καθενός) πλάτες στα σχέδια της κυβέρνησης αλλά και στην προσπάθεια αποσυγκρότησης του φοιτητικού συνδικαλισμού. Καλό θα ήταν αν -όπως λένε- θέλουν να μη γίνουμε “δούλοι στο 21ο αιώνα” να εγκαταλείψουν την αδιέξοδη τακτική τους..
Όσο για την ΑΡΕΝ, παρόλο που συμμετέχει στις Γενικές Συνελεύσεις και στηρίζει κατά καιρούς αγωνιστικές προτάσεις στον πυρήνα της πολιτικής της πρότασης συνεχίζει να ηγεμονεύει μια συνδιαχειριστική λογική. Μάλιστα, σε αρκετούς Φοιτητικούς Συλλόγους επέλεξε να σπάσει τα Ενωτικά Πλαίσια που μέχρι πρότινος στήριζε, με κίνδυνο να πάρουν τις συνελέυσεις οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ. Η ανοιχτή δεξιά στροφή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αντανακλάται και στις πρακτικές της ΑΡΕΝ στο χώρο της νεολαίας, παρά τις όποιες υπαρκτές διαφοροποιήσεις.
Αντιλαμβανόμενοι την κλίμακα και τις ιστορικές διαστάσεις της επίθεσης προτάσσουμε τον ανυποχώρητο ενωτικό αγώνα στη βάση των κοινών μας συμφερόντων. Μέχρι τη νίκη! Να ισχυροποιήσουμε το Φοιτητικό Σύλλογο μαζικοποιώντας τις Γενικές Συνελέυσεις. Οι μαζικές γενικές συνελεύσεις με συμμετοχή όλων των φοιτητών και η πολιτική συζήτηση σε βάθος γύρω από το τι σημαίνουν οι επικείμενες αλλαγές, το πώς πλήττουν την καθημερινότητά μας και την επαγγελματική μας προοπτική και το με πιο σχέδιο μπορεί το φοιτητικό κίνημα να τις αντιπαλέψει είναι ζητούμενο και άμεση αναγκαιότητα. Ως φοιτητές Φιλοσοφικής αλλά και ως αυριανοί εκπαιδευτικοί παλεύουμε μαχητικά για να υπερασπιστούμε τα διακαιώματά μας! Μόνο ο συλλογικός δρόμος μπορεί να είναι νικηφόρος! Σε όλα αυτά που μας ετοιμάζουν και στο κλίμα συναίνεσης και υποταγής που προσπαθούν να καλλιεργήσουν απαντάμε με τους συλλογικούς μας αγώνες.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΝΕΑ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 28/4, 13:00 στην AULA
Συνεργασία Ανεξάρτητων Φιλοσοφικής
(συμμετέχουμε στην Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ)
(συμμετέχουμε στην Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ)
ΕΑΑΚ
