Η Πρωτομαγιά είναι μέρα ταυτισμένη εξ’ ορισμού με τους αγώνες του λαού, μέρα που μας ξυπνάει μνήμες από τους μεγαλειώδεις αγώνες του παρελθόντος. Από τα γεγονότα του Σικάγο και τους αγώνες για το 8ωρο μέχρι τον ματωμένο Μάη του 36΄ της Θεσσαλονίκης η Πρωτομαγιά έρχεται κάθε φορά να μας θυμίσει ότι τίποτα δεν μας έχει χαριστεί και ότι όλα όσα σήμερα μπορεί να θεωρούμε δεδομένα έχουν κατακτηθεί μέσα από σκληρούς αγώνες
Η φετινή Πρωτομαγιά έρχεται στη συγκυρία μιας πρωτόγνωρης επίθεσης ενάντια στα λαϊκά στρώματα. Η κυβέρνηση με πρόσχημα τη κρίση επιχειρεί να ανατρέψει τις κατακτήσεις δεκαετιών, να προωθήσει την ανασφάλιστη εργασία, να μειώσει το λαϊκό εισόδημα και να γυρίσει τους εργαζόμενους έναν αιώνα πίσω. Την ίδια ώρα, μειώνει ακόμα περισσότερο τη φορολογία των υψηλών εισοδημάτων και χαρίζει τον δημόσιο πλούτο στις τράπεζες και τους βιομηχάνους.
Η πρόσφατη προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αντίθετα από ότι προσπαθούν να μας πείσουν δεν οφείλεται τόσο στην κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας όσο σε μία προσπάθεια να πειστεί η κοινή γνώμη ότι τα μέτρα που πάνε να εφαρμοστούν είναι αναγκαία, ότι δεν αποτελούν τακτική επιλογή της κυβέρνησης και όσων τη στηρίζουν αλλά ότι έρχονται απ’ έξω και είναι απαίτηση των «αγορών».
Αυτό που δεν μας λένε είναι ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ούτε το έλλειμμα αλλά ούτε και το χρέος της. Υπάρχουν πολλές χώρες που χρωστούν αναλογικά περισσότερα χρήματα και έχουν μεγαλύτερο έλλειμμα. Κανείς όμως δεν μιλάει για μηχανισμό στήριξης για την Ολλανδία, την Ιταλία ή ακόμα ακόμα και για τις ΗΠΑ. Άλλωστε σύμφωνα και με μια γνωστή ρήση «όσο πιο πολλά χρωστάς τόσο πλουσιότερος είσαι». Αφού λοιπόν η Ελλάδα δεν βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου όπως προσπαθούν να μας πείσουν τότε γιατί πάρθηκε η επιλογή για την εφαρμογή τόσο σκληρών μέτρων;
Η απόφαση είναι ξεκάθαρα πολιτική. Γιατί η Ελλάδα με τα μαζικά κινήματα που έχουν ξεδιπλωθεί σε αυτήν τα τελευταία χρόνια αποτελεί ανορθογραφία σε μία Ευρώπη που από καιρό έχει χάσει την αγωνιστική της παράδοση. Οι νίκες που τα κινήματα αυτά έχουν πετύχει (πχ τη μη αναθεώρηση του Συντάγματος και του άρθρου 16, που εμπόδισε την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων) έχουν δείξει ότι τα σχέδια τους δεν είναι μονόδρομος. Έχει δείξει στους λαούς της Ευρώπης ότι μπορούν να ανατρέπουν τις πολιτικές που τους πλήττουν, όχι για να φτιάξουμε μια «άλλη Ευρώπη» όπως βαυκαλίζονται τα κόμματα της ευρώ – λαγνείας, αλλά για να απαλλαγούμε μια για πάντα από αυτό το κατασκεύασμα που μόνο δεινά έχει να προσφέρει στα λαϊκά στρώματα.
Η φετινή Πρωτομαγιά θα πρέπει να δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση σε όσους προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να δουλεύουμε περισσότερο, να αμειβόμαστε λιγότερο, να ζούμε χειρότερα. Ότι πρέπει να πληρώσουμε για μια κρίση που δεν δημιουργήσαμε, για κέρδη που ποτέ μας δεν είδαμε. Έρχεται να μας θυμίσει ότι τα συμφέροντα εργαζομένων και εργοδοτών είναι και θα είναι ασυμβίβαστα. Γιατί όταν μας μιλάνε ότι πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες για το «κοινό καλό» εννοούνε τις δικές μας θυσίες έτσι ώστε εκείνοι να μπορούν να συνεχίσουν απρόσκοπτα την εκμετάλλευση μας.
Γιατί το σύστημα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα καταφέρει τελικά να ξεπεράσει την κρίση του. Το ζήτημα είναι αν μετά από το πέρας της οι εργαζόμενοι θα καταφέρουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, αν θα βγούνε με το κεφάλι ψηλά ή αν θα έχουνε υποταχθεί και αποδεχθεί ότι θα είμαστε η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από τη προηγούμενη.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητο το επόμενο διάστημα να ξεσπάσουν μαζικοί αγώνες. Είναι απαραίτητο όλα εκείνα τα κομμάτια που βλέπουν τον εαυτό τους απέναντι σε αυτά τα σχέδια να βρεθούν σε αγωνιστική ενότητα στους δρόμους ώστε να πετύχουμε τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων. Διαφορετικά σχέδια και στρατηγικές σίγουρα θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν. Αυτές όμως δεν πρέπει να εκφράζονται μέσα από ξεχωριστές και περιχαρακωμένες κινητοποιήσεις που το μόνο που πετυχαίνουν τελικά είναι να διασπούν το κίνημα. Γιατί μόνο με την κοινή συμπόρευση όλων των εργαζομένων θα απομονωθούν οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες που μόνο τις ανάγκες των εργαζομένων δεν υπερασπίζονται. Γιατί μόνο έτσι θα ανατραπεί η επίθεση και να νικήσουν οι αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας για ένα καλύτερο μέλλον. Γιατί ο αγώνας αυτός δεν είναι αγώνας για την επιβίωση και τελικά την υποταγή αλλά για την απελευθέρωση.
