Από
την αρχή του χρόνου δεν γίνεται κανείς
να μην έχει προσέξει μια όχι και τόσο
διακριτική αλλαγή στους σταθμούς τρένων
στην Αθήνα. Στην αρχή στον ηλεκτρικό
και σιγά σιγά και στις γραμμές του μετρό
έχουν τοποθετηθεί κάτι τεράστια ντουβάρια
τα οποία όπως μας λένε είναι «μπάρες
ασφάλειας ενάντια στους λαθρεπιβάτες».
Με λίγα λόγια όποιος δεν έχει ή έχει
τόσα λίγα χρήματα που επιλέγει να τα
διαθέσει σε κάποια άλλη πρωτεύουσα
ανάγκη τότε ατύχησε καθώς πια δεν θα
έχει να αντιμετωπίσει τους ελεγκτές
(πολλοί τους λένε και κεφαλοκυνηγούς
-πραγματικά αναρωτιόμαστε
γιατί), αλλά ένα
σύστημα «ασφάλειας» και επί της ουσίας
ελέγχου το οποίο είναι μάλιστα από
τα πιο σκληρά στην Ευρώπη. Πάμε όμως να
δούμε τι στόχευση έχει αυτή η αλλαγή
αλλά και τι αποτελέσματα θα φέρει.
Καταρχάς
η απαγόρευση εισόδου στα ΜΜΜ πλήττει
με άμεσο τρόπο ένα σημαντικό κομμάτι
των Αθηναίων που με την μνημονιακή
επίθεση ζουν μέσα στην ανέχεια. Η αύξηση
των ανθρώπων που χρησιμοποιούν ΜΜΜ και
η μείωση των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν
εντός του λεκανοπεδίου τα τελευταία
χρόνια δεν έγινε απλά και μόνο επειδή
βελτιώθηκε η ποιότητα των συγκοινωνιών,
αυτό άλλωστε συνέβη πριν το 2004 με το
«μεγάλο πάρτυ» των Ολυμπιακών Αγώνων
που ακόμα πληρώνουμε. Έγινε γιατί πολύς
κόσμος απλά δεν μπορούσε να συντηρήσει
ιδιωτικό όχημα. Τα ΜΜΜ είναι λοιπόν ο
βασικός και για πολλούς από εμάς ο
μοναδικός τρόπος να μετακινούμαστε και
άρα να συμμετέχουμε στην κοινωνική ζωή
της πόλης. Είναι
ο μοναδικός τρόπος για να πάμε στην
σχολή μας, στην δουλειά μας. Είναι ο
μοναδικός τρόπος για να έχουμε πρόσβαση
στην διασκέδαση, στον πολιτισμό
και γενικά ο μοναδικός τρόπος για να
κάνουμε οτιδήποτε θέλουμε σε απόσταση
άνω του ενός χιλιομέτρου από το σημείο
κατοικίας μας.
Σε
κάθε περίπτωση λοιπόν, η πλήρης θωράκιση
του συστήματος ελέγχου που επιχειρείται
να γίνει έχει τα εξής πολύ σκληρά
αποτελέσματα. Για τα άκρως φτωχοποιημένα
και περιθωριοποιημένα στρώματα σημαίνει
απλά την καταδίκη τους σε έναν αργό
θάνατο, ένα ακόμα σπρώξιμο
προς το κοινωνικό περιθώριο. Για
πολλούς άλλους σημαίνει ότι θα πρέπει
να κόψουν περαιτέρω τις όποιες
«παραπανίσιες» δαπάνες έχουν. Άμα σου
περισεύουν λοιπόν 20 και 30 ευρώ ατύχησες.
Σύμφωνα με τους σχεδιαστές του νέου
συστήματος, δεν θα βγεις μια βόλτα με
τους φίλους σου, δεν θα πας στο θέατρο,
δεν θα πας στην συναυλία ή όπου τέλος
πάντων σου αρέσει να περνάς τον ελεύθερο
χρόνο σου.
Πέρα
όμως από το παραπάνω σκέλος υπάρχει και
ένα ακόμα ζήτημα. Η νέα κάρτα ηλεκτρονικού
εισητηρίου θα
χαρτογραφεί όλες τις κινήσεις μας εντός
της πόλης.
Μια ηλεκτρονική κάρτα η οποία θα έχει
τα πλήρη στοιχεία μας και
κάθε φορά που θα μπαίνουμε και θα
βγαίνουμε από τα ΜΜΜ θα ενημερώνεται
μια βάση δεδομένων στην οποία κανείς
δεν ξέρει ποιος ακριβώς θα έχει πρόσβαση.
Μας λένε ότι αυτό θα γίνει για να είναι
πιο δίκαιο το κόστος μεταφοράς για
μικρές αποστάσεις, δεν μας λένε όμως
ότι τις μετακινήσεις μας θα μπορεί να
τις μαθαίνει επί της ουσίας οποιαδήποτε
κρατική αλλά και μη υπηρεσία, καθώς δεν
είναι λίγα τα παραδείγματα όπου υπάρχουν
«διαρροές» πληροφοριών από δημόσιους
φορείς.
Παράλληλα,
δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η
διασφάλιση και η ''αποστείρωση'' των
μέσων σταθερής τροχιάς, αποτελεί συν
τοις άλλοις και μια προϋπόθεση και
πιθανότατα μια προετοιμασία για την
πλήρη ιδιωτικοποίησή τους και αυτή τη
στιγμή που η διεθνής αλλά και εγχώρια
εμπειρία δείχνει πως όσα ΜΜΜ
ιδιωτικοποιήθηκαν κατέστησαν ακριβότερα
και λιγότερο ασφαλή.
Για
μας η κουβέντα σε σχέση με τα μέσα
μεταφοράς έχει μεγάλη σημασία. Σε καμία
περίπτωση δεν πιστεύουμε ότι το υπάρχον
σύστημα είναι αυτό που θέλουμε και
υπερασπιζόμαστε, καθώς αντιλαμβανόμαστε
την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών ως
δικαίωμα και είναι ανεπίτρεπτο να
μπαίνουν οικονομικοί φραγμοί σε αυτό.
Όπως ανεπίτρεπτο είναι να δημιουργηθεί
ένα σύγχρονο big brother όπου μια πολυεθνική
επιχείρηση θα μπορεί να μαθαίνει στοιχεία
για την μετακίνηση και κατ επέκταση την
προσωπική ζωή των εργαζομένων της λόγου
χάρη. Η αλλαγή αυτή είναι σε βάρος όλων
εμάς που χρησιμοποιούμε καθημερινά τα
ΜΜΜ οπότε είναι
και δική μας ευθύνη να κινητοποιηθούμε
και να την μπλοκάρουμε στην πράξη.
Τα
τελευταία χρόνια η επίθεση που έχουν
δεχτεί οι εργαζόμενοι και η νεολαία σε
όλες τις πτυχές της ζωής τους είναι
συντριπτική και είναι καθήκον μας να
βάλουμε επιτέλους φραγμό σε αυτήν. Για
να ζήσουμε καλύτερα πρέπει καταρχήν να
μην αφήσουμε ούτε ένα μέτρο ακόμη να
περάσει!
