Αυτό
που πρέπει σήμερα να απασχολήσει κάθε
φοιτητή της Φιλοσοφικής είναι η πολύ
επικίνδυνη φιλολογία που αναπτύσσεται
γύρω από την ανικανότητα μας να διδάξουμε
και την αναγκαιότητα να αποκοπεί το
επαγγελματικό δικαίωμα στη διδασκαλία
από το πτυχίο μας για να μεταφερθεί
αυστηρά σε ειδικό μεταπτυχιακό κύκλο
σπουδών. Αυτή τη φιλολογία την αναπτύσσει
με συνέπεια το Υπουργείο παιδείας, αλλά
και με το ‘’κύρος’’ της η ελίτ των
καθηγητών μας, που χύνουν μπόλικο μελάνι
και επιμένουν να μονολογούν για το πόσο
απαίδευτοι είναι οι τωρινοί εκπαιδευτικοί,
λόγω έλλειψης παιδαγωγικής ειδίκευσης.
Ως συνέχειά της
πρέπει σχεδόν αναμφίβολα να περιμένουμε
στο επικείμενο νομοσχέδιο για την
Παιδεία να οριστεί όντως το μεταπτυχιακό
στη διδακτική και μία διετή περίοδος
άσκησης (πόσοι άραγε θα φτάσουν ως
εκεί;), ως απαραίτητη
προϋπόθεση κατοχύρωσης του δικαιώματος
στη διδασκαλία, όπως ακριβώς περιγράφουν
και τα πορίσματα της “επιτροπή
εθνικού διαλόγου” που θα “αξιοποιήσει”
το υπουργείο.
Μετά
τον Α. Λιάκο και τον ίδιο τον υπουργό Κ.
Γαβρόγλου, τα τελευταία κρούσματα
υπεράσπισης της ανικανότητας μας να
διδάξουμε με το πτυχίο μας ως έχει, ακούν
στο όνομα Δημήτρης Χασάπης, καθηγητής,
αλλά και πρώην γενικός γραμματέας του
Υπουργείου Παιδείας και Γεώργιος
Μπαμπινιώτης, πρώην
πρύτανης και υπουργός παιδείας, με
δηλώσεις που μας προξένησαν μια σειρά
από απορίες.
Αν
“οι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας
εκπαίδευσης παρήχθησαν από τη
φυσικομαθηματική σχολή, από τη φιλοσοφική
σχολή, δεν παρήχθησαν ως εκπαιδευτικοί”,
όπως δηλώνει ο Δ.Χασάπης, ως τι παρήχθησαν;
Ποια είναι δηλαδή εκείνη η επαγγελματική
προοπτική που προτείνεται ώστε να μην
εννοείται εμμέσως ότι το πτυχίο μας δεν
είναι πια τίποτε άλλο πέραν από έναν
σταθμό στο μακρύ τρένο της συνεχούς
κατάρτισης μας, που περιπλανιέται από
στάση σε στάση στην χώρα της ανεργίας;
Υπάρχει κάποια πραγματική επαγγελματική
προοπτική με το να θεωρούμαστε γενικώς
και αορίστως γνώστες ενός αντικειμένου,
όπως προτείνουν;
Συμπληρώνει
ο κος Μπαμπινιώτης: "ο άνθρωπος που
βγαίνει από κάποια τμήματα, ανέτοιμος
και με τις γνώσεις που είχε στο λύκειο,
μπαίνει στις τάξεις για να διδάξει".
Αν
αυτές οι δηλώσεις γίνονται από
πανεπιστημιακούς δασκάλους εγείρεται
το ερώτημα:
- οι ίδιοι πως τα κατάφεραν και δίδαξαν χωρίς πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας;
Αν
η ανησυχία τους υπήρξε ποτέ ειλικρινής,
πώς από θέσεις ευθύνης (ειδικά για τον
Γ. Μπαμπινιώτη στη Φιλοσοφική), δεν
έλυσαν το “πρόβλημα” που αναγνώριζαν;
Εμείς
υποθέτουμε πως μάλλον η “ανησυχία”
τους δεν είναι και τόσο ειλικρινής. Όλες
αυτές οι δηλώσεις, από καθηγητές που
λυμαίνονται την θέση τους στην
πανεπιστημιακή κοινότητα για λογαριασμό
των μνημονιακών κομμάτων, δεν γίνονται
με αγνό ενδιαφέρον για την ποιότητα της
δημόσιας παιδείας.
Οι
εκπαιδευτικοί έχουν βρεθεί στο στόχαστρο
μιας συντονισμένης επίθεσης που
διεξάγεται τα τελευταία πολλά χρόνια
στην δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, η οποία
ακολουθεί πιστά το σχήμα του νεοφιλελεύθερου
μοντέλου για όλα τα κομμάτια του
κοινωνικού κράτους. Το πρόβλημα για
τη δημόσια εκπαίδευση είναι ότι υφίσταται
ότι έχει γίνει και με την δημόσια υγεία,
το ρεύμα το νερό, τα Μέσα Μαζικής
μεταφοράς: υποβάθμιση, περικοπές ρητορεία
περί εξ-ευρωπαϊσμού, ξεπούλημα. Πως
αλλιώς εξηγούνται οι απολύσεις, το
κλείσιμο τόσων σχολείων και τα ελλειπή
αναλυτικά προγράμματα άλλων σχολείων;
Το
πρόβλημα των ελληνικών σχολείων δεν
είναι ούτε ότι είναι δημόσια, ούτε οι
μαθητές, ούτε οι εκπαιδευτικοί νυν και
μέλλοντες. Το πρόβλημα είναι οι μνημονιακές
πολιτικές για την εκπαίδευση. Η
υποχρηματοδότηση, οι απολύσεις, οι
περικοπές. Τα τεράστια ζητήματα που
συντηρούν και θα συντηρούν την παραπαιδεία.
Το πρόβλημα είναι η μνημονιακή
πραγματικότητα που όντως παράγει νέους
ανθρώπους χαμηλών προσδοκιών. Η μνημονιακή
πραγματικότητα που κάνει
τις Πανελλήνιες έναν αβάσταχτο οικονομικό
και ψυχολογικό βραχνά σε χιλιάδες
οικογένειες.
Η
απάντηση μας αντλεί τη δύναμη την
έμπρακτη απόδειξη των συλλογικών νικών
του εκπαιδευτικού κινήματος που καθιστούν
την εκπαίδευση το πεδίο εκείνο στο οποίο
η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στην
Ελλάδα έχει μετρήσει ως τώρα τα λιγότερα
βήματα. Τα τελευταία χρόνια γίναν ωστόσο
πολλά και δε θα επιτρέψουμε κι άλλα.
Δε
θα φορτώσουν την ευθύνη τους για την
συνεχιζόμενη υποβάθμιση του δημόσιου
σχολείου στην υποτιθέμενη “ανεπάρκειά”
μας. Το σχολείο απαιτεί μαζικές, μόνιμες
προσλήψεις καθηγητών, από αυτές που
έχουν να γίνουν 8 χρόνια τώρα!
Δεν σπουδάζουμε
για να μείνουμε άνεργοι “με πτυχίο”!
