1.
Πότε ανοίγουμε;
Το ερώτημα μας ταλανίζει όλους.
Είναι όμως πραγματικό; Ή μήπως το ζήτημα «κατάληψη ή ανοιχτή σχολή» είναι ένα ακόμα ψευδές δίλημμα στο οποίο το υπουργείο ποντάρει για να διασπάσει εκ των έσω τον ηρωικό και δίκαιο αγώνα που 13 βδομάδες τώρα δίνουν οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου;
Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα…:
2. Μπορούν να ανοίξουν οι σχολές;
Μετά τη δημοσιοποίηση των λιστών διαθεσιμότητας- απόλυσης τα στοιχεία για την «επόμενη μέρα» στο Πανεπιστήμιο είναι αποστομωτικά. Ενδεικτικά:
* 36 υπηρεσίες του ΕΚΠΑ χάνουν όλο τους το προσωπικό. Σειρά αναγνωστηρίων κλείνουν καθώς μένουν με μηδενικό προσωπικό.
* Καταργείται ο κλάδος των φυλάκων. Η ασφάλεια των κτηρίων και των ανθρώπων που «ζουν» μέσα
σε αυτά είναι στον αέρα. Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη.
* Οι γραμματείες, οι βιβλιοθήκες και οι λοιπές υπηρεσίες υποστελεχώνονται. Ενδεικτικά, η Γραμματεία του Ισπανικού χάνει όλο της το προσωπικό. Η γραμματεία του Γαλλικού μένει με έναν άνθρωπο.
3. Δίκαια τα αιτήματά τους.
Αλλά γιατί δεν ξεκινούν τα μαθήματα εν μέσω απεργίας;
* Είναι αδύνατο ένα Ίδρυμα, μια σχολή, ένα τμήμα να λειτουργήσει χωρίς διοικητικό προσωπικό. Από τον άνθρωπο που ανοίγει τα αμφιθέατρα μέχρι τον Γραμματέα ή τον υπεύθυνο Εργαστηρίων, είναι όλοι τους αναγκαίοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το Πανεπιστήμιο Πατρών αλλά και τμήματα του ΕΜΠ όπως οι Ηλεκτρολόγοι ή οι Ναυπηγοί, όπου οι διοικητικοί απεργούν αλλά έχουν επιτρέψει να γίνονται μαθήματα. Η κατάσταση είναι τραγική καθώς μια σειρά λειτουργίες (παραλαβή συγγραμμάτων, εγγραφές, μεταγραφές, κατατακτήριες, εργαστήρια, πρακτικές κτλ.) δεν μπορούν να γίνουν. Χαρακτηριστικό και το τι συμβαίνει στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, όπου παρά το ότι δεν αποφασίστηκε απεργία, το εξάμηνο χάθηκε λόγω αδυναμίας λειτουργίας με μειωμένο διοικητικό και διδακτικό προσωπικό.
* Το κλείσιμο των σχολών αποτελεί το σημαντικότερο μέσο πάλης των απεργών. Η φωνή τους ακούγεται στην κοινωνία, τα προβλήματά τους γίνονται γνωστά. Εκτός αυτού, όσο κι αν επιχειρεί να δείξει ακλόνητο, το υπουργείο πιέζεται από τα κλειστά ιδρύματα και για αυτό το λόγο τις τελευταίες βδομάδες κάνει μικρές υποχωρήσεις, δίνει –στα λόγια- υποσχέσεις ή προβαίνει σε πρωτοφανείς, σπασμωδικές κινήσεις όπως το να απειλεί με εισβολή των ΜΑΤ στο Πανεπιστήμιο ή να προβαίνει σε
πειθαρχική δίωξη του Πρύτανη του ΕΚΠΑ γιατί δεν συμμορφώθηκε «στας διαταγάς». Είναι φανερό ότι ο μόνος τρόπος το υπουργείο να πάρει πίσω την Υπουργική Απόφαση και τις απολύσεις είναι τα Ιδρύματα να παραμείνουν κλειστά. Γιατί μόνο έτσι ο Αρβανιτόπουλος έχει κόστος.
Η απάντηση είναι μια. Δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε, δεν μπορούν να ξεκινήσουν τα μαθήματα. Και την ευθύνη για αυτό φέρει αποκλειστικά το Υπουργείο, που πραξικοπηματικά πετάει στο δρόμο εργαζόμενους που είναι απαραίτητοι για το Πανεπιστήμιο.
4. Λύνει το πρόβλημα η πρόταση που κατέθεσε ο Υπουργός στο διάλογό του με τη Σύγκλητο και τους εργαζομένους;
Όχι, κι αυτό για πολλούς λόγους. Πρώτον, οι προτάσεις του είναι κυριολεκτικά “στον αέρα”. Με κανέναν τρόπο δεν δεσμεύεται νομικά ότι θα πράξει όσα υποσχέθηκε Επιπλέον, οι προτάσεις για μετακίνηση των εργαζομένων σε άλλες θέσεις ή για νέους διορισμούς είναι απόλυτα αστήρικτες αν σκεφτεί κανείς τις πιέσεις από την τρόικα για περαιτέρω απολύσεις στο Δημόσιο. Εδώ να σημειώσουμε ότι αυτό θα αναιρούσε και το ίδιο το μέτρο τις διαθεσιμότητας. Αλήθεια γιατί να τους απολύσει αν είναι να τους ξαναπάρει?
5. Κι εμείς γιατί να σταθούμε στο πλάι των εργαζομένων;
Γιατί κόντρα στις επιταγές των καιρών μας, δεν θα αλληλοφαγωθούμε.
Γιατί το δικαίωμα των ανθρώπων στην εργασία είναι αναφαίρετο και θα το υπερασπιστούμε. Θα υπερασπιστούμε όσους απειλούνται με απόλυση και οδηγούνται στην ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση.
Γιατί οι απολύσεις στους διοικητικούς είναι μόνο η αρχή. Στόχος του υπουργείου είναι η κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Το βάρος πέφτει πια στις δικές μας πλάτες. Δίδακτρα, περικοπές συγγραμμάτων και φοιτητικών παροχών είναι προ των πυλών. Κι ακόμη… απολύσεις στο διοικητικό προσωπικό, συγχωνεύσεις τμημάτων, διαγραφές φοιτητών, πειθαρχικά συμβούλια. Αυτά κι άλλα πολλά ορίζουν οι νέοι εσωτερικοί κανονισμοί λειτουργίας του Πανεπιστημίου που έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί και χτυπούν πρώτα από όλα τους φοιτητές.
Είναι αδιανόητο, λοιπόν, να βλέπουμε τον αγώνα των διοικητικών σαν κάτι ξέχωρο από το δικό μας αγώνα για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, για ένα πτυχίο με αξία και αντίκρισμα, για δημόσια και δωρεάν Ανώτατη Εκπαίδευση. Ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε είναι να τραβήξουμε τον μόνο δρόμο που μπορεί να είναι νικηφόρος, αυτόν του συλλογικού, ανυποχώρητου αγώνα. «Κλειστό» Πανεπιστήμιο-αυτή τη στιγμή- σημαίνει υπεράσπιση της ίδιας της ύπαρξης δημοσίου και δωρεάν Πανεπιστημίου. «Κλειστό» Πανεπιστήμιο σημαίνει υπεράσπιση ενός Πανεπιστημίου ανοιχτού για όλους.
Το ερώτημα μας ταλανίζει όλους.
Είναι όμως πραγματικό; Ή μήπως το ζήτημα «κατάληψη ή ανοιχτή σχολή» είναι ένα ακόμα ψευδές δίλημμα στο οποίο το υπουργείο ποντάρει για να διασπάσει εκ των έσω τον ηρωικό και δίκαιο αγώνα που 13 βδομάδες τώρα δίνουν οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου;
Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα…:
2. Μπορούν να ανοίξουν οι σχολές;
Μετά τη δημοσιοποίηση των λιστών διαθεσιμότητας- απόλυσης τα στοιχεία για την «επόμενη μέρα» στο Πανεπιστήμιο είναι αποστομωτικά. Ενδεικτικά:
* 36 υπηρεσίες του ΕΚΠΑ χάνουν όλο τους το προσωπικό. Σειρά αναγνωστηρίων κλείνουν καθώς μένουν με μηδενικό προσωπικό.
* Καταργείται ο κλάδος των φυλάκων. Η ασφάλεια των κτηρίων και των ανθρώπων που «ζουν» μέσα
σε αυτά είναι στον αέρα. Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη.
* Οι γραμματείες, οι βιβλιοθήκες και οι λοιπές υπηρεσίες υποστελεχώνονται. Ενδεικτικά, η Γραμματεία του Ισπανικού χάνει όλο της το προσωπικό. Η γραμματεία του Γαλλικού μένει με έναν άνθρωπο.
3. Δίκαια τα αιτήματά τους.
Αλλά γιατί δεν ξεκινούν τα μαθήματα εν μέσω απεργίας;
* Είναι αδύνατο ένα Ίδρυμα, μια σχολή, ένα τμήμα να λειτουργήσει χωρίς διοικητικό προσωπικό. Από τον άνθρωπο που ανοίγει τα αμφιθέατρα μέχρι τον Γραμματέα ή τον υπεύθυνο Εργαστηρίων, είναι όλοι τους αναγκαίοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το Πανεπιστήμιο Πατρών αλλά και τμήματα του ΕΜΠ όπως οι Ηλεκτρολόγοι ή οι Ναυπηγοί, όπου οι διοικητικοί απεργούν αλλά έχουν επιτρέψει να γίνονται μαθήματα. Η κατάσταση είναι τραγική καθώς μια σειρά λειτουργίες (παραλαβή συγγραμμάτων, εγγραφές, μεταγραφές, κατατακτήριες, εργαστήρια, πρακτικές κτλ.) δεν μπορούν να γίνουν. Χαρακτηριστικό και το τι συμβαίνει στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, όπου παρά το ότι δεν αποφασίστηκε απεργία, το εξάμηνο χάθηκε λόγω αδυναμίας λειτουργίας με μειωμένο διοικητικό και διδακτικό προσωπικό.
* Το κλείσιμο των σχολών αποτελεί το σημαντικότερο μέσο πάλης των απεργών. Η φωνή τους ακούγεται στην κοινωνία, τα προβλήματά τους γίνονται γνωστά. Εκτός αυτού, όσο κι αν επιχειρεί να δείξει ακλόνητο, το υπουργείο πιέζεται από τα κλειστά ιδρύματα και για αυτό το λόγο τις τελευταίες βδομάδες κάνει μικρές υποχωρήσεις, δίνει –στα λόγια- υποσχέσεις ή προβαίνει σε πρωτοφανείς, σπασμωδικές κινήσεις όπως το να απειλεί με εισβολή των ΜΑΤ στο Πανεπιστήμιο ή να προβαίνει σε
πειθαρχική δίωξη του Πρύτανη του ΕΚΠΑ γιατί δεν συμμορφώθηκε «στας διαταγάς». Είναι φανερό ότι ο μόνος τρόπος το υπουργείο να πάρει πίσω την Υπουργική Απόφαση και τις απολύσεις είναι τα Ιδρύματα να παραμείνουν κλειστά. Γιατί μόνο έτσι ο Αρβανιτόπουλος έχει κόστος.
Η απάντηση είναι μια. Δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε, δεν μπορούν να ξεκινήσουν τα μαθήματα. Και την ευθύνη για αυτό φέρει αποκλειστικά το Υπουργείο, που πραξικοπηματικά πετάει στο δρόμο εργαζόμενους που είναι απαραίτητοι για το Πανεπιστήμιο.
4. Λύνει το πρόβλημα η πρόταση που κατέθεσε ο Υπουργός στο διάλογό του με τη Σύγκλητο και τους εργαζομένους;
Όχι, κι αυτό για πολλούς λόγους. Πρώτον, οι προτάσεις του είναι κυριολεκτικά “στον αέρα”. Με κανέναν τρόπο δεν δεσμεύεται νομικά ότι θα πράξει όσα υποσχέθηκε Επιπλέον, οι προτάσεις για μετακίνηση των εργαζομένων σε άλλες θέσεις ή για νέους διορισμούς είναι απόλυτα αστήρικτες αν σκεφτεί κανείς τις πιέσεις από την τρόικα για περαιτέρω απολύσεις στο Δημόσιο. Εδώ να σημειώσουμε ότι αυτό θα αναιρούσε και το ίδιο το μέτρο τις διαθεσιμότητας. Αλήθεια γιατί να τους απολύσει αν είναι να τους ξαναπάρει?
5. Κι εμείς γιατί να σταθούμε στο πλάι των εργαζομένων;
Γιατί κόντρα στις επιταγές των καιρών μας, δεν θα αλληλοφαγωθούμε.
Γιατί το δικαίωμα των ανθρώπων στην εργασία είναι αναφαίρετο και θα το υπερασπιστούμε. Θα υπερασπιστούμε όσους απειλούνται με απόλυση και οδηγούνται στην ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση.
Γιατί οι απολύσεις στους διοικητικούς είναι μόνο η αρχή. Στόχος του υπουργείου είναι η κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Το βάρος πέφτει πια στις δικές μας πλάτες. Δίδακτρα, περικοπές συγγραμμάτων και φοιτητικών παροχών είναι προ των πυλών. Κι ακόμη… απολύσεις στο διοικητικό προσωπικό, συγχωνεύσεις τμημάτων, διαγραφές φοιτητών, πειθαρχικά συμβούλια. Αυτά κι άλλα πολλά ορίζουν οι νέοι εσωτερικοί κανονισμοί λειτουργίας του Πανεπιστημίου που έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί και χτυπούν πρώτα από όλα τους φοιτητές.
Είναι αδιανόητο, λοιπόν, να βλέπουμε τον αγώνα των διοικητικών σαν κάτι ξέχωρο από το δικό μας αγώνα για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, για ένα πτυχίο με αξία και αντίκρισμα, για δημόσια και δωρεάν Ανώτατη Εκπαίδευση. Ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε είναι να τραβήξουμε τον μόνο δρόμο που μπορεί να είναι νικηφόρος, αυτόν του συλλογικού, ανυποχώρητου αγώνα. «Κλειστό» Πανεπιστήμιο-αυτή τη στιγμή- σημαίνει υπεράσπιση της ίδιας της ύπαρξης δημοσίου και δωρεάν Πανεπιστημίου. «Κλειστό» Πανεπιστήμιο σημαίνει υπεράσπιση ενός Πανεπιστημίου ανοιχτού για όλους.
