ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ!
Τα τελευταία δύο χρόνια βιώνουμε τις συνέπειες μιας πολιτικής η οποία θίγει τη νοημοσύνη, την αξιοπρέπεια, τα δημοκρατικά μας συναισθήματα, σε βαθμό του να διακυβέυεται ο ίδιος μας ο βιοπορισμός. Εκτελώντας εντεταλμένη υπηρεσία, το μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ, στο δίλημμα «εξυπηρέτηση των συμφερόντων των τραπεζών και των παγκόσμιων τοκογλύφων ή του λαού» απαντούν απροκάλυπτα και ανερυθρίαστα το πρώτο. Κατ’ εικόνα και ομοίωση της πολιτικής αυτής, με την «εξυγχρονίστρια» Άννα Διαμαντοπούλου στο τιμόνι, η δημόσια εκπαίδευση σ’ όλες της τις βαθμίδες, από το Νηπιαγωγείο ως το Πανεπιστήμιο, αποσυγκροτείται και διαλύεται.
Το «Νέο Λύκειο», το οποίο έρχεται κατ’ επίφαση να αναιρέσει τις παθογένειες του παλιού, που με τόσο ζήλο έχουν υπερδιαφημίσει ως το σχολείο της νέας εποχής, δεν είναι παρά συσκευασμένα προγράμματα «εμπειρογνωμόνων» και παραπλανητικών «πιασάρικων» εκφράσεων. Στην πραγματικότητα είναι ένα σχολείο το οποίου όλη του η φιλοσοφία, η δομή και η λειτουργία γίνεται με αυστηρά οικονομικά κριτήρια. Ποιο σχολείο με επίκεντρο τον μαθητή, που να προσφέρει υψηλό επίπεδο γνώσεων και εργασιακή ασφάλεια και αξιοπρέπεια στους καθηγητές του, μπορεί να λειτουργήσει υπό καθεστός υποχρηματοδότησης, και μεγάλων ελλείψεων σε υλικοτεχνική υποδομή;
Σε αυτό το ναρκοθετημένο περιβάλλον, τα πρώτα και πιο γερά χτυπήματα τα δέχονται τα μαθήματα που θεωρούνται δεύτερης ταχύτητας. Ειδικά από μια πολιτική της οποίας η λογική θέλει τον Πολιτισμό ως προιόν πολυτέλειας, τα μαθήματα που αφορούν τις Τέχνες είναι αυτά τα οποία βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Ενώ η Τέχνη έχει πλήρως εξοβελιστεί από το Λύκειο, το Υπουργείο παιδείας μεθοδεύει την υποβάθμιση και διάλυση των ήδη περιορισμένων λειτουργιών της στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο. Ο λόγος για την πρόταση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για το «Νέο Σχολείο» στο πεδίο: Πολιτισμός – Δραστηριότητες Τέχνης για την Υποχρεωτική Εκπαίδευση.
«Τα προτεινόμενα Προγράμματα Σπουδών στηρίζονται σε σειρά δραστηριοτήτων Αισθητικής Παιδείας, με αρκετούς βαθμούς ελευθερίας και δυνατότητες παραλλαγών, που μπορούν να πραγματοποιηθούν από τους αρμόδιους εκπαιδευτικούς ειδικότητας αλλά – όπου αυτό δεν είναι δυνατόν – και από ενδιαφερόμενους εκπαιδευτικούς κάθε ειδικότητας, χωρίς να απαιτούνται εξειδικευμένες γνώσεις.
ΠΡΟΤΑΣΗ Β’ για τα μαθήματα Αισθητικής Αγωγής στην Υποχρεωτική Εκπαίδευση (ως ζώνη Αισθητικής Αγωγής στο Δημοτικό και ως ζώνης τεχνών με κατ’ επιλογή μαθήματα στο Γυμνάσιο)
Εισηγήσεις και προγράμματα σπουδών
Στο διαθέσιμο 1 δίωρο την εβδομάδα σε όλες τις τάξεις της α’/θμιας, πραγματοποιούνται δραστηριότητες από όλους τους χώρους καλλιτεχνικής έκφρασης (Μουσική, Εικαστικά, Θέατρο, Οπτικοακουστική Έκφραση και Χορός – Κίνηση).
Την ευθύνη του διώρου έχει ο εκπαιδευτικός ειδικότητας (όπου υπάρχει) συνεπικουρούμενος από τον δάσκαλο. Ενθαρρύνονται θεσμικά οι συνδιδασκαλίες.
Αντίστοιχα στο Γυμνάσιο, στο διαθέσιμο 1 δίωρο την εβδομάδα σε όλες τις τάξεις, προσφέρονται «εξάμηνα», αυτοτελή μαθήματα Τέχνης από όλους τους χώρους της καλλιτεχνικής έκφρασης. Την ευθύνη του κάθε αντικειμένου έχει ο αντίστοιχος εκπαιδευτικός ειδικότητας (όπου δεν υπάρχει αναλαμβάνει ενδιαφερόμενος εκπαιδευτικός ανεξαρτήτων ειδικότητας).»
· Την εποχή της συρρίκνωσης του δημοσίου, των απολύσεων, της εφεδρείας, με τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ να ακυρώνονται, όποιος πιστεύει ότι προτεραιότητα του υπουργείου είναι να καλύψει τις θέσεις της διδασκαλίας των μαθημάτων αυτών από εκπαιδευτικούς ειδικότητας είναι μάλλον αφελής. Φράσεις όπως «όπου αυτό δεν είναι δυνατόν», «όπου υπάρχει», «όπου δεν υπάρχει» υποδηλώνουν με σαφήνεια ότι αρμόδιος για να διδάξει μουσική στα σχολεία δεν είναι πλέον ο μουσικολόγος, αλλά ο κάθε δάσκαλος ή καθηγητής!!! Αντίστοιχα ισχύει για τους εικαστικούς και τους θεατρολόγους. Μη γελιόμαστε και ας έχουμε επίγνωση του τι συνεπάγεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η βασικά επαγγελματική διέξοδος, η ανάσα, το «ψωμάκι» του μουσικολόγου, η εκπαίδευση δηλαδή, την οποία τόσα χρόνια με ζήλο και υπευθυνότητα, υπό αντίξοες συνθήκες, υπηρετεί, χάνεται! Με την ανεργία να καλπάζει και τις θέσεις εργασίας για ένα μουσικό υπο εξαφάνιση, αυτή η προοπτική είναι ένας ζωντανός εφιάλτης.
· Θύμα αυτής της πραγματικότητας δεν είναι μόνο οι καθηγητές καλλιτεχνικών ειδικοτήτων αλλά και οι ίδιοι οι μαθητές. Πλέον, τα μαθήματα της Μουσικής, της Θεατρικής Αγωγής και των Εικαστικών έρχονται να αντικατασταθούν από ένα ασαφές συνονθύλευμα όλων των καλλιτεχνικών μαθημάτων. Με ποιο τρόπο μπορούν μέσα σε ένα δίωρο την εβδομάδα να αντικασταθούν εξειδικευμένα μαθήματα τέχνης από ένα πρόγραμμα το οποίο θα περιλαμβάνει όλες τις μορφές έκφρασης; Όταν μάλιστα η διδασκαλία των μαθημάτων δε γίνεται από εξειδικευμένους καθηγητές που έχουν σπουδάσει σε ανώτατα ιδρύματα το αντικείμενο τους, αλλά από εκπαιδευτικούς οποιασήποτε ειδικότητας ή από δασκάλους, όσο καλή θέληση και να έχουν οι δεύτεροι.
· Ο ασαφής προσδιορισμός των ωρών οι οποίες θα αφιερώνονται σε κάθε επιμέρους τομέα της τέχνης δημιουργεί ένα περιβάλλον στο οποίο θα ευνοείται η αντιπαλότητα μεταξύ των συναδέλφων των διαφορετικών ειδικοτήτων. Με το άγχος της εφεδρείας κάθε καθηγητής θα μένει μετέωρος στην ανασφαλεία και θα είναι επιρρεπής στον συντεχνιασμό. Σε αυτό πρέπει να είμαστε απόλυτοι, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, στο ίδιο καζάνι βράζουμε, από κοινού πρέπει να παλέψουμε. Η «συγχώνευση» των κλάδων που προμοτάρει τον έναν κλάδο έναντι του άλλου απέχει παρασάγκας από τη «συνεργασία» μεταξύ των εκπαιδευτικών η οποία είναι σαφώς επιθυμητή.
· Το μάθημα της μουσικής στο Γυμνάσιο προτείνεται να διδάσκεται ανά εξάμηνο. Πρόταση σαφώς αντιπαιδαγωγική καθώς η μουσική εκπαίδευση οφείλει να είναι συνεχής και διαρκώς ανατροφοδοτούμενη. Παράλληλα, προκύπει το εύλογο ερώτημα «και το υπόλοιπο εξάμηνο ο καθηγητής της μουσικής θα είναι περιπλανόμενος στην ανασφάλεια»; Και όλα αυτά με την προυπόθεση ότι ο σύλλογος εκπαιδευτικών θα επιλέξει τη μουσική ως διδασκόμενο μάθημα.
Συνοψίζοντας, οι προτάσεις του υπουργείου παιδείας για τα καλλιτεχνικά μαθήματα του «Νέου Σχολείου» επί της ουσίας διώχνουν εκτός εκπαίδευσης τους κλάδους της Μουσικής, των Θεατρικών Σπουδών και των Εικαστικών, δημιουργώντας πτυχιούχους χωρίς εργασιακό αντικείμενο. Ένας απροσδιόριστος και ασαφής αχταρμάς μαθημάτων που παραπλανητικά αφορούν το επιστημονικό πεδίο «Τέχνες – Πολιτισμός», χωρίς πρόγραμμα, δομή, κατεύθυνση μετατρέπει τα καλλιτεχνικά μαθήματα από εξειδικευμένο γνωστικό αντικείμενο σε μια απλή δραστηριότητα για τους μαθητές. Η καλλιτεχνική διδασκαλεία αφανίζεται από το σχολείο ενώ η αξιοποίηση του ταλέντου και κυρίως η γνωριμία και η εκμάθηση της μουσικής παραχωρείται στον ιδιωτικό τομέα και απευθύνεται μόνο σε όσους οικονομικά μπορούν να το αντέξουν.
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί με τόσο συγκροτημένο τρόπο μεθοδεύεται το να μείνουν οι εκπαιδευτικοί ειδικότητας έξω από την εκπαίδευση; Η Ελλάδα έχει συμφωνήσει για 150.000 απολύσεις στο δημόσιο μέχρι το 2014. Για να είναι συνεπείς στις επιταγές της τρόικας συνθλίβουν στις συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης την επαγγελματική μας προοπτική, το μέλλον, την αξιοπρέπεια μας. Απερίφραστα καταγγέλλουμε την πολιτική αυτή.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να αποσυρθεί άμεσα η Πρόταση Β’ και να ανακαλεστούν άμεσα όλες οι εγκύκλιοι που υποβιβάζουν τα καλλιτεχνικά μαθήματα ή τα αποκλείουν από το ωρολόγιο πρόγραμμα του Δημοτικού Σχολείου. Κανένας εκπαιδευτικός υπό απόληση και εργασιακή εφεδρεία. Εναντιωνόμαστε στο «Νέο Λύκειο», στη λειτουργία του με αυστηρά οικονομικούς όρους, στην υποχρηματοδότηση.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ καμία μείωση μισθών και επιστροφή στα προ της κρίσης επίπεδα. Αξιοπρεπή εργασία. Ειδικά εξοπλισμένες αίθουσες για τις ανάγκες του μαθήματος της μουσικής. Να ευνοείται και να στηρίζεται η ομαδοσυνεργατική μουσική δραστηριότητα μέσω Μουσικών Συνόλων, όπως χορωδία και ορχήστρα.
ΣΥΜΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ με τα πληττόμενα κομμάτια της εκπαίδευσης. Σε διαρκή συνεννόηση και συμπόρευση με τους συμφοιτητές μας στα ομοειδή τμήματα της επαρχίας, τους καθηγητές μουσικής και τα σωματεία τους. Σε αλληλεγγύη με τους φοιτητές και καθηγητές των υπόλοιπων καλλιτεχνικών μαθημάτων. Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες, κινητοποιούμαστε, αγωνιζόμαστε!
ΧΑΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΤΕ!
Σ.Α.Φ στο μουσικο...
