Το ιστορικό μιας εξέγερσης και.. η άγραφη (ακόμα) ιστορία μας!

Το 1973 η χώρα βρισκόταν ήδη έξι ολόκληρα χρόνια κάτω από τον στρατιωτικό ζυγό της Χούντας των Συνταγματαρχών. Ένα καθεστώς που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, τα πολιτικά δικαιώματα και είχε ουσιαστικά ποινικοποιήσει την πολιτική δραστηριότητα, με διώξεις , φυλακίσεις και δολοφονίες εις βάρος λαϊκών και δημοκρατικών αγωνιστών. Παράλληλα με πρόσχημα την ανάπτυξη είχε προχωρήσει σε μια μεθοδευμένη αναίρεση των όποιων κοινωνικών και εργασιακών κεκτημένων που είχε πετύχει το λαϊκό κίνημα κατά την μεταπολεμική περίοδο, με στόχο να δημιουργήσει έναν εργασιακό μεσαίωνα για τον λαό αλλά και έναν παράδεισο κερδοφορίας για το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο. Επρόκειτο για ένα καθεστώς φόβου, εργασιακής και πολιτικής τρομοκρατίας αλλά και εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας, με τη δράση παρακρατικών και κρατικών φασιστικών στοιχείων.

Η γενιά του Πολυτεχνείου

Μέσα σε αυτό το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα, η νέα γενιά που μπαίνει στα Πανεπιστήμια θέλησε και μπόρεσε να αντισταθεί.Αυτή η γενιά γεννήθηκε στη μέση της μεταπολεμικής περιόδου και χωρίς να έχει ενσωματώσει το βίωμα της ήττας της Αριστεράς αλλά αντίθετα έχοντας προσλαμβάνουσες από την ιστορική παράδοση της Αντίστασης και του λαϊκού κινήματος, βίωσε την έξαρση των κοινωνικών αγώνων πριν από τη χούντα, όπως τα Ιουλιανά, και έγινε δέκτης των μηνυμάτων του Μάη του '68. Μέσα από αυτές τις ζυμώσεις, η γενιά αυτή διαμόρφωσε δημοκρατικά, φιλολαϊκά και αντιδικτατορικά χαρακτηριστικά, λιγότερο ή περισσότερο ριζοσπαστικά, με αποτέλεσμα να έρθει στην πρωτοπορία του λαϊκού κινήματος και να γίνει ο πυροδότης της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής απέναντι στο δικτατορικό καθεστώς.

Η εξέγερση

Το 1973 βρίσκει τη Χούντα να έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια νομιμοποίησης και σταθεροποίησης του καθεστώτος της, μέσα από τη μερική φιλελευθεροποίηση των θεσμών του με στόχο μια επιστροφή σε μια πολιτική διακυβέρνηση, ελεγχόμενη από το στρατό. Έτσι επιχειρεί να ανασυγκροτήσει τους φοιτητικούς συλλόγους, υποσχόμενη εκλογές, εκλογές βίας και νοθείας...
Η φοιτητιώσα νεολαία ξεσηκώνεται απαιτώντας αρχικά τη διεξαγωγή δημοκρατικών εκλογών στις σχολές και υιοθετώντας στη συνέχεια ευρύτερα αντιχουντικά συνθήματα και αιτήματα, τα οποία εξέφραζαν τους πόθους και τις προσδοκίες του ελληνικού λαού. Σημείο αναφοράς αποτελεί η κατάληψη της Νομικής στις 21 Φεβρουαρίου, με αίτημα την άρση του νόμου 1347 που η Χούντα χρησιμοποιούσε για να εξαναγκάζει σε στράτευση τα πιο δραστήρια μέλη του νέου αυτού φοιτητικoύ κινήματος. Μεταξύ Μάρτη και Απρίλη, πολλές σχολές βρίσκονται υπό κατάληψη και συμμετέχουν σε διαδηλώσεις. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες το φοιτητικό κίνημα αλλά και ευρύτερα τμήματα του λαού ήρθαν σε επαφή με άγνωστες μέχρι τότε επαναστατικές διεργασίες και οδηγήθηκαν σε έντονη πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση.
Το σκηνικό της 17 Νοέμβρη είχε στηθεί...

Στις 14 Νοέμβρη, οι φοιτητές του Πολυτεχνείου Αθηνών προχωρούν σε αποχή μαθημάτων και αφού ενισχυθούν από μια ομάδα φοιτητών της Νομικής αποφασίζουν την κατάληψη του κτηρίου .Σχεδόν άμεσα, λόγω του τεταμένου κλίματος, η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε κέντρο αγώνα για τη νεολαία αλλά και τις λαϊκές μάζες, που έδειχναν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους συγκρουόμενοι με τις αστυνομικές δυνάμεις της περιοχής.Την επομένη, η μεγάλη πανεργατική πορεία και τα γεγονότα που ακολούθησαν, έδωσαν πλέον καθαρά εξεγερσιακό χαρακτήρα στην κατάληψη, ενώ η μαζική και δυναμική παρουσία του λαϊκού παράγοντα και του εργατικού κινήματος, κατοχύρωσαν το λαϊκό στίγμα της εξέγερσης.Την τρίτη μέρα η αστυνομία είχε χάσει πλήρως τον έλεγχο. Έτσι , τα χαράματα της 17 Νοέμβρη, το άρμα μάχης έριξε τις πύλες του Πολυτεχνείου και ακολούθησε η εισβολή...

Η συμβολή του Πολυτεχνείου είναι τεράστια, όχι μόνο διότι έπληξε ανεπανόρθωτα την εικόνα αλλά και τα ίδια τα θεμέλια της Χούντας, με αποτέλεσμα την πτώση της λίγο αργότερα, αλλά και γιατί η κληρονομιά που άφησε έγινε φάρος για τη νεολαία και το λαϊκό κίνημα στα χρόνια που ακολούθησαν, ώστε να ξεκινήσει μια διαδικασία διεκδικήσεων και δημοκρατικών κατακτήσεων του ελληνικού λαού.40 χρόνια μετά...

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια συγκυρία όπου τα αιτήματα του Πολυτεχνείου του ΄73 είναι πιο επίκαιρα από ποτέ! Μια κυβέρνηση που κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, καταστρατηγεί τα δημοκρατικά μας δικαιώματα. Μια κυβέρνηση που έχει αφανίσει το κοινωνικό κράτος, που υποχρηματοδοτεί την παιδεία και την ξεπουλά σε ιδιώτες. Με το κράτος να αυταρχικοποιείται συνεχώς, φιμώνοντας κάθε φωνή διαμαρτυρίας και κάθε πομπό ανεξάρτητης ενημέρωσης. Με το κράτος να χρησιμοποιεί άγριες μεθόδους καταστολής και να ρέπει όλο και περισσότερο τόσο στη ρητορική όσο και στις πρακτικές στην άκρα δεξία. Καταστρατηγώντας ουσιαστικά κάθε κοινωνική παροχή και δημοκρατικό δικαίωμα, αναιρώντας κάθε λαϊκό κεκτημένο , κάθε εργασιακό δικαίωμα και οθώντας τον ελληνικό λαό στην ανεργία και τη φτώχεια. Και όλα αυτά για να πετύχει την “ανάπτυξη” ως άλλος Παπαδόπουλος. Όλα κάτω από τις επιταγές των διεθνών κέντρων εξουσίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.

Γι΄αυτό κι εμείς φέτος φωνάζουμε ακόμα πιο δυνατά:

ΨΩΜΙ: για 1,5 εκατομμύριο άνεργους, για τους μισθούς πείνας..

ΠΑΙΔΕΙΑ: για τη μείωση της χρηματοδότησης στην εκπαίδευση, την εκχώρηση της σε ιδιώτες, τις απολύσεις των εκπαιδευτικών στα σχολεία, των διοικητικών στα Πανεπιστήμια...

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: για την καταστολή στις διαδηλώσεις μας, τη φίμωση οποιασδήποτε αντικυβερνητικής φωνής, τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών μας...

 Οι αναλογίες λοιπόν με το παρελθόν της Χούντας είναι πολλές. Αυτό που καλείται η γενιά μας να κάνει είναι να δημιουργήσει και την “άλλη αφήγηση”, την αφήγηση των ηρωικών φοιτητών και να βαδίσουμε στον δρόμο των αγωνιστών του Πολυτεχνείου. Ο αγώνας που έδωσε τότε ο ελληνικός λαός δε διαφέρει πολύ από τον αγώνα που καλείται και πάλι να αναλάβει απέναντι στη σημερινή μορφή συνταγματικής χούντας. Είναι ένας αγώνας για επαναπόκτηση της εθνικής κυριαρχίας, για επανακατοχύρωση των κοινωνικών δικαιωμάτων, για να μπορεί ο λαός να ζει με αξιοπρέπεια! Πολύ παραπάνω όμως, όπως ήταν και τα ουσιαστικά αιτήματα του Πολυτεχνείου, πρέπει να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο, χωρίς χρέη και μνημόνια, χωρίς φτώχεια και εξαθλείωση!

Συνακόλουθα ο εορτασμός του Πολυτεχνείου πρέπει φέτος να είναι πιο δυναμικός από ποτέ ως ένας άλλος αγώνας που καλείται να δώσει η νεολαία μαζί με την ελληνική κοινωνία. Ένας αγώνας για την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος αλλά και για τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας, μιας κοινωνίας, από εμάς και για εμάς! Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε αδύναμοι. Η ιστορία θα μας συντρίψει και κανένας δε θ’ ακούσει τις φωνές μας. Ας σηκώσουμε λοιπόν το ιστορικό βάρος που έχει πέσει στις πλάτες της γενιάς μας, το χρέος για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!