Το «κούρεμα» του χρέους, η πιθανότητα δημοψηφίσματος, άνοιξαν μια ευρύτερη κουβέντα για το ποια μπορεί να είναι η πιο ευνοϊκή για τους εργαζόμενους και την κοινωνία λύση. Κυρίως, όμως, έβαλαν για πρώτη φορά στο επίκεντρο της κουβέντας ζητήματα που πριν λίγα χρόνια θεωρούνταν αδιαπραγμάτευτα, όπως η παραμονή μας ή όχι στο ευρώ. Για πρώτη φορά, και παρά τη συντριπτική προπαγάνδα και τρομοκρατία των ΜΜΕ και της πλειοψηφίας των πολιτικών κομμάτων η παραμονή στο ευρώ τίθεται υπό αμφισβήτηση από μεγάλο κομμάτι κόσμου.
Τελικά τι προσέφερε το ευρώ;
Από τη δεκαετία του ’80 και κυρίως μέσα σε αυτήν του ’90 η Ελλάδα δομήθηκε πάνω στο «ευρωπαϊκό όραμα». Την ένταξη στην ΟΝΕ και το ευρώ, που θα έφερνε ανάπτυξη, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, πλούτο στον λαό. Θα μας έκανε μια αναπτυγμένη χώρα. Τελικά, 10 χρόνια μετά την ένταξή μας, κάπως αλλιώς είναι η κατάσταση.Η ένταξη στο ευρώ μας στοίχισε πολλά χρόνια λιτότητας, σε πολλές περιπτώσεις διέλυσε την παραγωγή μας καθώς επέβαλε συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης (σε αυτά τα χρόνια βιοτεχνίες και βιομηχανίες έφυγαν από την Ελλάδα και μετακινήθηκαν σε άλλες χώρες, ενώ στην αγροτική παραγωγή καταλήξαμε να εισάγουμε προϊόντα που παραγάγαμε σε αφθονία). Μαζί με όλα αυτά, τη λιτότητα για να ανταγωνιστούμε στην ανάπτυξη τους Ευρωπαίους διαδέχτηκε η τρόικα ΔΝΤ-ΕΕ και ριζικές περικοπές μισθών και παροχών.
Το πιο σημαντικό ωστόσο είναι πως αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ επιβάλλουν ένα συγκεκριμένο μοντέλο οικονομίας και εξόδου από την κρίση. Υπερασπίζοντας πλήρως τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών τραπεζών και συνολικά την κερδοφορία του κεφαλαίου, κάνουν τη συνταγή που ακολουθήθηκε εδώ και δύο χρόνια στην Ελλάδα μονόδρομο. Περικοπές μισθών στο δημόσιο, καταργήσεις συμβάσεων για τη μεγαλύτερη κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, ξεπούλημα όλου του δημόσιου τομέα και των κοινωνικών παροχών. Δεν είναι τυχαίο ότι Ισπανία, Πορτογαλία, ακόμα και η Ιταλία βαδίζουν στον ίδιο δρόμο με εμάς.
Μεγαλύτερη απόδειξη δεν μπορεί να υπάρξει από το πρόσφατο «κούρεμα» του χρέους. Παρότι φαινομενικά ανακουφίζει την ελληνική οικονομία, τελικά καταλήγει αντίστροφα. Επιβαρύνει σε μεγάλο βαθμό τα ασφαλιστικά ταμεία, και καταλήγει αυτόματα σε νέα μέτρα που θα ρίξουν κι άλλο το επίπεδο των μισθών και συνολικά το επίπεδο διαβίωσης.
Η έξοδος από το ευρώ είναι ο μοναδικός τρόπος να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να επιβάλλουν μια δική τους διέξοδο από την κρίση, που να προστατεύει τα δικαιώματά τους και να είναι αντίθετη με όσα ΔΝΤ και ΕΕ επιβάλλουν. Μόνο έτσι μπορούμε να απαλλαχτούμε από ένα χρέος που ούτε εμείς δημιουργήσαμε αλλά που ουσιαστικά οφείλεται στον τοκογλυφικό τρόπο δανεισμού των τραπεζών, και να εφαρμόσουμε πλέον ένα οικονομικό μοντέλο που να αντιστοιχεί πραγματικά στις ανάγκες της κοινωνίας.
Σίγουρα η προπαγάνδα των ΜΜΕ έχει παρουσιάσει την εικόνα πως η έξοδος από το ευρώ θα σημάνει για την Ελλάδα τη μετατροπή της σε τριτοκοσμική χώρα.
Ωστόσο, η πραγματική εικόνα δείχνει πως την φτώχεια και την εξαθλίωση τη βιώνουμε αυτή τη στιγμή εντός ευρώ, και γνωρίζουμε πως η συνταγή αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει.
Είναι η ώρα η γενιά μας και συνολικά ο ελληνικός λαός να πάρει τις γενναίες αποφάσεις που απαιτεί η ιστορική περίοδος που ζούμε, και να επιλέξει πως θέλει να συνεχίσει να ζει.
Όπως επιβάλλουν οι συγκυβερνήσεις και οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί, ή δημιουργώντας σύμφωνα με τα συμφέροντα και τα δικαιώματά μας το παρόν και το μέλλον μας.
