Το τελευταίο διάστημα γίνομαστε μάρτυρες γεγονότων που εκφράζουν με τον πιο ωμό τρόπο τη θέληση ενός κράτους να καταπνίξει τη θέληση και τα δημοκρατικά δικαιώματα τμήματος ενός λαού, που υποτίθεται ότι εκφράζει, εκπροσωπεί και προστατεύει. Η ισπανική κυβέρνηση υπερέβη κάθε πρόσχημα προκειμένου να εμποδίσει τη διεξαγωγή του καταλανικού δημοψηφίσματος. Από τον αρχικό χαρακτηρισμό του δημοψηφίσματος ως παράνομο, τη σύλληψη αιρετών της τοπικής κυβέρνησης και την κατάσχεση εκατομμυρίων ψηφοδελτίων, μέχρι τη βάρβαρη καταστολή την Κυριακή του δημοψηφίσματος.
Η αστυνομική βία απέφερε τουλάχιστον 800 τραυματισμούς σε μια λυσσασμένη προσπάθεια ο κόσμος να τρομοκρατηθεί και να παραιτηθεί από το δικαίωμά του να αποφασίσει για το μέλλον του. Αυτό ωστόσο δε συνέβη. Ο κόσμος πραγματοποίησε μεγάλες συγκεντρώσεις, αντιστάθηκε, έφαγε ξύλο, αλλά περιφρούρησε τα εκλογικά κέντρα και το δημοκρατικό του δικαίωμα απέναντι στο ισπανικό κράτος. Η συμμετοχή με 2.262.424 ψήφους (εκ των οποίων το 90% τάχθηκε υπέρ του “ναι”), σε μια διαδικασία όπου κάποιος “θα έπαιζε το κεφάλι του” για να ψηφίσει, αποτελεί σίγουρα μια πολύ μεγάλη απάντηση στην τρομοκρατία.
Η Ευρώπη ποιων λαών;
Όλα αυτά συνέβησαν σε μια χώρα του “δυτικού κόσμου”, σε μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης των φιλελεύθερων και “δημοκρατικών” αξιών. Της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την οποία η απαγόρευση μιας δημοκρατικής διαδικασίας και το όργιο καταστολής είναι “ψιλά γράμματα” που “καλό είναι να μην γίνονται αλλά...”, όπως φάνηκε από τις τελευταίες δηλώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η μέτα-δημοκρατική συνθήκη, όπου το καλό των λαών και την κατά βάθος θέλησή τους την ξέρουν μόνο οι τεχνοκράτες γίνεται ολοένα και πιο φανερή. Τα σημαντικά θέματα αποφασίζονται και επιλύονται στα πλαίσια μιας Κομισιόν και όχι σε διαδικασίες που εκφράζεται ο “αδαής όχλος”.
/Σε τέτοιες σκηνές, οι μάσκες πέφτουν. Σε ό,τι αφορά τη συνέχεια, βαραίνει τις πλάτες του καταλανικού λαού το τι θα γίνει η ετυμηγορία του, το πώς θα υπερασπιστεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσής του, όπως και το πώς δε θα βρεθεί η θέλησή του, απλά ένα διαπραγματευτικό χαρτί στα πλαίσια συστημικών λύσεων.
Η αστυνομική βία απέφερε τουλάχιστον 800 τραυματισμούς σε μια λυσσασμένη προσπάθεια ο κόσμος να τρομοκρατηθεί και να παραιτηθεί από το δικαίωμά του να αποφασίσει για το μέλλον του. Αυτό ωστόσο δε συνέβη. Ο κόσμος πραγματοποίησε μεγάλες συγκεντρώσεις, αντιστάθηκε, έφαγε ξύλο, αλλά περιφρούρησε τα εκλογικά κέντρα και το δημοκρατικό του δικαίωμα απέναντι στο ισπανικό κράτος. Η συμμετοχή με 2.262.424 ψήφους (εκ των οποίων το 90% τάχθηκε υπέρ του “ναι”), σε μια διαδικασία όπου κάποιος “θα έπαιζε το κεφάλι του” για να ψηφίσει, αποτελεί σίγουρα μια πολύ μεγάλη απάντηση στην τρομοκρατία.
Η Ευρώπη ποιων λαών;
Όλα αυτά συνέβησαν σε μια χώρα του “δυτικού κόσμου”, σε μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης των φιλελεύθερων και “δημοκρατικών” αξιών. Της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την οποία η απαγόρευση μιας δημοκρατικής διαδικασίας και το όργιο καταστολής είναι “ψιλά γράμματα” που “καλό είναι να μην γίνονται αλλά...”, όπως φάνηκε από τις τελευταίες δηλώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η μέτα-δημοκρατική συνθήκη, όπου το καλό των λαών και την κατά βάθος θέλησή τους την ξέρουν μόνο οι τεχνοκράτες γίνεται ολοένα και πιο φανερή. Τα σημαντικά θέματα αποφασίζονται και επιλύονται στα πλαίσια μιας Κομισιόν και όχι σε διαδικασίες που εκφράζεται ο “αδαής όχλος”.
/Σε τέτοιες σκηνές, οι μάσκες πέφτουν. Σε ό,τι αφορά τη συνέχεια, βαραίνει τις πλάτες του καταλανικού λαού το τι θα γίνει η ετυμηγορία του, το πώς θα υπερασπιστεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσής του, όπως και το πώς δε θα βρεθεί η θέλησή του, απλά ένα διαπραγματευτικό χαρτί στα πλαίσια συστημικών λύσεων.
