Το τελευταίο
διάστημα και μέσω των εξαγγελιών του
Υπουργείου για την (τυπική) επαναφορά
του Ασύλου, έχει ανοίξει ένας διάλογος
γύρω απ' αυτό το δημοκρατικό κεκτημένο
των φοιτητικών συλλόγων, με δηλώσεις
και τοποθετήσεις να “λυγίζουν τη βέργα”
προς τη στοχοποίηση και την απονομιμοποίηση
του πανεπιστημιακού ασύλου.
Εδώ
πρέπει να σημειώσουμε ότι η φετινή
χρονιά
ήταν «πλούσια» σε φαινόμενα καταπάτησης
του Ασύλου, με πολλά περιστατικά
αυταρχισμού των καθηγητών και των
οργάνων διοίκησης των ιδρυμάτων.
Χαρακτηριστικά
παραδείγματα αποτελούν οι διώξεις στην
Ξάνθη απο τον φασίστα καθηγητη
Παύλο,
η καταπάτηση του ασύλου από τις δυνάμεις
καταστολής στο Πάντειο, η απαγόρευση
της Καλλινίκου
(μέχρι
πρότινος δεξί χέρι του πρύτανη των ΜΑΤ,
Φορτσάκη) για διεξαγωγή πολιτικών
εκδηλώσεων στη Νομική.
Στο
πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, δημοσιεύθηκε
κείμενο 220 υπογραφών καθηγητών, στο
οποίο καλούν την κυβέρνηση, τις διοικήσεις
των Πανεπιστημίων αλλά και τους ίδιους
τους φοιτητές να πάρουν θέση για την
«αποκατάσταση»
του
Πανεπιστημίου και την εκκαθάριση του
από εγκληματικά στοιχεία. Σύμφωνα με
αυτό το κείμενο ο χώρος του Πανεπιστημίου
έχει διαβρωθεί από: λαθρεμπορία, διακίνηση
ναρκωτικών, πυροβολισμούς, ληστείες
και κλοπές. Είναι σαφές ότι πρόκειται
για μία προσπάθεια,
μέσα
από
πρωτοφανή ψέματα, απονομιμοποίησης του
Ασύλου στα μάτια των φοιτητών αλλά και
γενικά στην συλλογική συνείδηση. Δεν
μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι το κείμενο
αυτό το υπογράφουν και
ο
Γιώργος Βασίλαρος, η Κατερίνα Γαρδίκα,
η Αλεξάνδρα Οικονόμου, ο Σπύρος Πλουμίδης,
ο Πάνος Σοφούλης και ο Ευάνθης
Χατζηβασιλείου
καθηγητές
της σχολής μας. Είναι σαφές ότι με αυτή
την επιλογή, δεν εκφράζουν απλά μία
άποψη, αλλά βάλλουν ευθέως κατά του
φοιτητικού
κινήματος. Τους προκαλούμε λοιπόν να
μας πουν, ποια είναι όλα αυτά τα περιστατικά
στα οποία αναφέρονται.
Η
κυρίαρχη πολεμική που ασκείται σήμερα,
ότι δηλαδή στο Πανεπιστήμιο έχει βρει
εύφορο έδαφος η εγκληματικότητα, όχι
μόνο δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα,
αλλά στοχεύει στην δημιουργία κλίματος
εκφοβισμού και τρομοκρατίας
και
εντέλει δικαιολόγησης της κατάλυσης
του Ασύλου. Η πραγματικότητα είναι
εντελώς διαφορετικη, μιας και στην
υπόλοιπη κοινωνία ο δείκτης εγκληματικότητας
είναι κατά πολύ υψηλότερος, ενώ στο
εσωτερικό του Πανεπιστημίου τα περιστατικά
«εγκληματικότητας» είναι
ελάχιστα
και ιδιαίτερα σπάνια. Το Πανεπιστήμιο
είναι ένας ζωντανός κοινωνικός χώρος,
όπου οι φοιτητές συμμετέχουν σε μια
σειρά πρωτοβουλιών και συλλογικών
δραστηριοτήτων. Και είναι αυτός ο
χαρακτήρας του πανεπιστημίου που έχει
ως αποτέλεσμα τον περιορισμό
(σχεδόν
την εξάλειψη) κάθε μορφής εγκληματικότητας.
Για
εμάς, η κυβέρνηση δεν μπορεί επουδενί
να ξεπλυθεί για την πολιτική που εφαρμόζει
τόσο στην κοινωνία, όσο και στο
Πανεπιστήμιο, με εξαγγελίες για δημοκρατία
στις σχολές. Ταυτόχρονα όμως βλέπουμε
μια προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα μπλοκ
αντιδημοκρατικού συντηρητισμού και
αντίδρασης, που θέλει να βρει πάτημα
και επιβεβαίωση στους φοιτητές. Οι 220
καθηγητές που υπογράφουν αυτό το χυδαίο
κείμενο και συνειδητά αναπαράγουν
ακραία ψεύδη έχουν ένα μόνο στόχο. Όχι
τη διαχείριση και την πάταξη της
«εγκληματικότητας»
εντός
των πανεπιστημίων, η οποία δεν υφίσταται,
αλλά την προληπτική καταστολή και
πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος.
Το
Πανεπιστημιακό Ασυλο αποτελεί χώρο
ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδέων
και πεδίο δραστηριοποίησης της νεολαίας
(πέρα απο τα στενά όρια της παρακολούθησης
και του διαβάσματος) και αλληλεπίδρασης
απόψεων και αντίστοιχων
πολιτικών
και πολιτιστικών πρακτικών. Είναι
άλλωστε ιστορικές και πολιτικές οι
αιτίες που αποτέλεσαν τη βάση κατωχύρωσης
του, η οποία επήλθε μέσα από ανυποχώρητους
αγώνες των φοιτητών. Η διατήρηση και η
διασφάλιση του ασύλου ποτέ δεν πέρναγε
από τις επιδιώξεις
του
κράτους, αλλά πάντα από το βαθμό που οι
ίδιοι φοιτητές συνεχίζουμε να το
προασπιζόμαστε! Είναι λοιπόν φανερό
ότι η απονομιμοποίηση του Ασύλου στην
συνείδηση των φοιτητών αποτελεί και
βήμα για την ουσιαστική κατάργηση του,
κάτι που θα περάσει και μέσα από την
προβολή μιας εικόνας ανομίας εντός του
Πανεπιστημίου, ως επίπτωση του Ασύλου
ως θεσμού. Άλλωστε, η κατάργηση του
ασύλου αποτελεί μόνιμη επιδίωξη της
εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, των
Υπουργείων αλλά και των καθηγητών, στο
βαθμό που το άσυλο λειτουργούσε πάντα
ως ασπίδα προάσπισης
των
ριζοσπαστικών μορφών αγώνα που ανέπτυσσε
το φοιτητικό κίνημα και των μεγάλων
νικών που πετύχαινε. Το Άσυλο είναι
συλλογικό δικαίωμα, κατακτημένο μέσα
απο την ιστορία του φοιτητικου κινήματος.
Είναι, άρα υπόθεση όλων μας το να
συνεχίσουμε συλλογικά να το υπερασπιζόμαστε,
ως το μετερίζι από το οποίο παλεύουμε
διεκδικούμε
και
προτάσσουμε τα συμφέροντα μας.
