18 Μαΐου 2017

Ο ψίθυρος να γίνει θύελλα!

  Ενώ 3 μνημόνια έχουν ήδη σωρευτεί στις πλάτες του λαού εγκαθιδρύοντας μια δυστοπική πραγματικότητα για τους εργαζόμενους και τη νέα γενιά, η οποία καλείται να ζήσει όλο και χειρότερα από τις προηγούμενες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προβαίνει στην ψήφιση ενός ακόμη μνημονίου, αφού αυτό “κρίθηκε απαραίτητο” μετά την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η μείωση του αφορολόγητου στα 5.681ευρώ, σημαίνει ότι οτιδήποτε υπερβαίνει τον υποκατώτατο για τη νεολαία μισθό των 431ευρώ θα περικόπτεται. Αυτό δεν αφορά ένα μακρινό μέλλον για εμάς, αλλά τη συνθήκη που θα μας περιμένει ήδη από την πρώτη μέρα που θα βρεθούμε -αν δε βρισκόμαστε ήδη- στην αγορά εργασίας. Το πακέτο του μνημονίου συμπληρώνεται από το ξεπούλημα πολύ μεγάλου μέρους της ΔΕΗ, την περικοπή επιδομάτων, από τα οποία σήμερα εξαρτώνται άνθρωποι και οικογένειες και την περαιτέρω απελευθέρωση των απολύσεων, ώστε οι εργαζόμενοι να είναι εύκολα ανακυκλώσιμοι, να μην αναπτύσουν διεκδικήσεις και δικαιώματα.

Στο πεδίο της εκπαίδευσης
Η μνημονιακή πραγματικότητα διαμορφώνει και τις συνθήκες που επικρατούν στον τομέα της εκπαίδευσης, ο οποίος μας αφορά και ως φοιτητές αλλά και ως μελλοντικούς εργαζόμενους σε αυτή.
Στο δημόσιο σχολείο μόνιμες προσλήψεις έχουν να γίνουν απο το 2008, ενώ με μια τροπολογία (σε άσχετο νομοσχέδιο) ανεστάλησαν μέχρι και το 2019. Αντί αυτού, καθηγητές ωρομίσθιοι και ορισμένου χρόνου -πολύ λιγότεροι από τους αναγκαίους, καλύπτουν οργανικά και όχι λειτουργικά κενά στις σχολικές μονάδες, κάτι που σημαίνει πολλά κενά και σχεδόν αδυναμία λειτουργίας πολλών σχολείων, ενώ απολήγει και στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών και την καθιέρωση και εμπέδωση μορφών ευέλικτης εργασίας και στα πλαίσια του δημόσιου σχολείου.
Στον ιδιωτικό τομέα, στα φροντιστήρια και τα ιδιωτικά σχολεία, οι όροι εργασίας βαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τα ωρομίσθια των 3-4ευρώ/ώρα για μπάλωμα κάποιων λίγων ωρών σε φροντιστήρια είναι ενδεικτικά, κατάσταση που όλο και θα επεκτείνεται και θα νομιμοποιείται από τα μνημονιακά μέτρα.

Διδακτική επάρκεια
Σε αυτό ακριβώς το φόντο έρχεται και ταιριάζει η διακηρυγμένη θέληση του Υπουργείου Παιδείας να αποσπάσει τη διδακτική επάρκεια από τα πτυχία των καθηγητικών σχολών. Είτε, όπως συμβαίνει ήδη στα ξενόγλωσσα τμήματα της Φιλοσοφικής, η διδακτική επάρκεια θα κατοχυρώνεται από την επιλογή μαθημάτων που δε θα προσφέρονται οριζόντια σε όλους τους φοιτητές, είτε το καθεστώς απόκτησης της διδακτικής επάρκειας θα αλλάξει οριστικά, στη βάση της πρότασης που εισηγείται η επιτροπή εθνικού διαλόγου για την παιδεία.
Η διδακτική επάρκεια θα αποσπαστεί οριστικά από το προπτυχιακό επίπεδο και θα μεταφερθεί σε δεύτερο κύκλο σπουδών, σε μεταπτυχιακές πιστοποιήσεις και πρακτικές ασκήσεις, υπό το καθεστώς του δόκιμου εκπαιδευτικού. Τι πιο βολικό για ένα υπουργείο και μια κυβέρνηση που αφήνουν το δημόσιο σχολείο να διαλύεται από την υποστελέχωση και τις συνθήκες εργασίας για τους νέους να εκχυδαϊζονται πλήρως, από το να τα φορτώσει στον κόκορα, δηλαδή σε εμάς. Κατά την αφήγησή τους, κανένας άλλος δε φταίει για αυτά, παρά μόνο εμείς, που είμαστε “ανεπαρκείς” και που οφείλουμε ατομικά να παλέψουμε ο ένας ενάντια στον άλλο να γίνουμε “επαρκείς” και ανταγωνιστικοί.
Τα μεταπτυχιακά εξ αποστάσεως(!) με δίδακτρα 1500ευρώ για την πιστοποίηση της επάρκειας που ξεφυτρώνουν σιγά σιγά, είναι ενδεικτικά των “αγνών” προθέσεων του υπουργείου παιδείας αλλα΄και των τμημάτων.
Αν οφείλουμε πραγματικά κάτι, είναι να μη περιμένουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Στις 30 Μάρτη κινητοποιηθήκαμε στο Υπουργείο Παιδείας, δηλώσαμε την αντίθεσή μας στη ρύθμιση και δια της υπεκφυγής του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου, καταλάβαμε αφενός τις προθέσεις τους, αλλά και πόσο τα επιχειρήματά τους είναι έωλα και δεν μπορούν να πείσουν κανένα φοιτητή να παραιτηθεί από τα επαγγελματικά δικαιώματα, που του κατοχυρώνει το πτυχίο του. Μπορούμε και πρέπει να αντιταχθούμε στην πολιτική του Υπουργείου, τόσο για τη δική μας επαγγελματική και εργασιακή προοπτική και αξιοπρέπεια, όσο και για μια πραγματικά λειτουργική, δημόσια και δωρεάν Παιδεία!

Η πραγματικότητα των τμημάτων μας...
Σε ό,τι πάλι αφορά την καθημερινότητά μας εντός της καθημερινότητάς μας στη σχολή, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια σειρά ζητημάτων. Τέτοια, ανακύπτουν γύρω από τα συγγράμματα, που έχοντας τα τελευταία χρόνια μειωθεί σε ένα ανά μάθημα, όταν συχνά καλούμαστε από καθηγητές να αγοράζουμε και το δεύτερο αναγκαίο σύγγραμμα. Το μέγεθος του προβλήματος βέβαια είναι υπερπολλαπλάσιο στα ξενόγλωσσα τμήματα της σχολής, όπου ένα ή δύο συγγράμματα ανά εξάμηνο σχεδόν θεωρούνται πολυτέλεια.
Από την άλλη, στα τμήματα της σχολής, υπάρχει πάντα και μια σειρά καθηγητών, οι οποίοι θα μας “την έχουν στημένη” με τις υπερβολικές τους απαιτήσεις σε παραδόσεις κι εξεταστικές, ενώ καθόλου δε λείπουν κι εκείνοι που -λες και διδάσκουν σε σχολείο- θα απαγορεύσουν την είσοδο σε όποιον αργήσει έστω και λίγο ή θα επιδιώξουν τη στοχοποίηση και τον εξευτελισμό φοιτητών γι αυτόν ή άλλο λόγο.
Επιπλέον, και εδώ έχουν ευθύνες τόσο το Υπουργείο, όσο και τα ίδια μας τα τμήματα, την ίδια στιγμή που πάνε να κάνουν τα πτυχία μας απλά εισιτήρια σε μεταπτυχιακά, η επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά επεκτείνεται. Το δυσθεώρητο ποσό στο μεταπτυχιακό της Κλινικής Ψυχολογίας, η εισαγωγή μεταπτυχιακού με δίδακτρα στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό και η συζήτηση μεταξύ των καθηγητών του Φιλολογικού προκειμένου να ακολουθήσουν την ίδια οδό, δε μπορούν να μας βρουν σύμφωνους. Τόσο επειδή ο χαρακτήρας του Πανεπιστημίου πρέπει να παραμένει δημόσιος, όσο και επειδή οι ίδιες μας οι τσέπες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν!


Το βασικό μας όπλο απέναντι σε όλα αυτά είναι ο φοιτητικός μας σύλλογος. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις και συλλογικές διαδικασίες, αλλα και στο δρόμο με πορείες και διαδηλώσεις και ακόμη και στα ίδια τα αμφιθέατρα και τους διαδρόμους της Φιλοσοφικής έχουμε χρέος να αντισταθούμε στην επίθεση απέναντι στο πανεπιστήμιο και τις ζωές μας.
Εδώ, έχει νόημα να απονείμουμε κάποιες κατά τη γνώμη μας ευθύνες για ορισμένους λόγους που ο φοιτητικός συνδικαλισμός εκφυλίζεται και ο φοιτητικός μας σύλλογος αποσυγκροτείται:

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: Η κατεξοχήν δύναμη που δεν λέει τίποτα! Δεν εμφανίζεται στις Γενικές συνελεύσεις, δεν συμμετέχει στη λειτουργία του Διοικητικού συμβουλίου, απαξιεί συνολικά τις πολιτικές διαδικασίες και την εσωτερική ζωή του συλλόγου. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει πρόταση για το πανεπιστήμιο; Τουναντίον, έχει τον δυστοπικό οδηγό “παιδεία 2020”, ένα σπάνιο ντοκουμέντο για ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί σαν ιδιωτικό σχολείο και δεν θα έχει καμία σχέση με την έννοια του ανοιχτού, δημοκρατικού και δημοσίου-δωρεάν πανεπιστημίου. Επί της ουσίας όμως αποφεύγει την έκθεση των θέσεων της και την πολιτική αντιπαράθεση και απλά μέσω της αδιαφορίας και της απάθειας που καλλιεργεί στις σχολές διευκολύνει το έργο της διάλυσης του πανεπιστημίου όπου και όπως αυτό συντελείται.

ΠΑΣΠ: Ως φτωχός πλέον, συγγενής της ΔΑΠ, ακολουθεί μια αντίστοιχη λογική ενδεδημένη ίσως με έναν πιο “δημοκρατικό” μανδύα. Καθώς τα τελευταία χρόνια απέχει από όλες τις συλλογικές διαδικασίες πλην των εκλογών και δεν εκπροσωπείται πλέον στο διοικητικό συμβούλιο του φοιτητικού συλλόγου, το μόνο που κομίζει πλέον είναι διευκολύνσεις, ενημερώσεις και παρέα, όπως και η ΔΑΠ αντιπροσωπεύοντας ακριβώς τη μεγαλύτερη παρακμή και δυσφήμιση της πολιτικής εντός του πανεπιστημίου.

ΠΚΣ/ΚΝΕ/ΜΑΣ: Ο τρισυπόστατος χαρακτήρας της εντός της σχολής, έχει να κάνει με το εξής: Η ΚΝΕ είναι η δύναμη που διαρκώς συμμαχεί με τον εαυτό της. Εμφανίζεται με πολλές μορφές, αλλά πάντα με το ίδιο πολιτικό σκεπτικό: ”Ισχυρό ΚΚΕ”. Ως εκ τούτου, παίρνει την επιλογή να πορεύεται μόνη της μακριά από όσους δεν συμφωνούν πλήρως με το δικό της πολιτικό σκεπτικό. Η εμμονή στην ξεχωριστή, δική της δράση, λειτουργεί διασπαστικά στους αγώνες και την κάνει να απέχει από τις μεγάλες μάχες του φοιτητικού κινήματος. Σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί παράγοντα αποσυγκρότησης του φοιτητικού συλλόγου, αφού συχνά πυκνά το ίδιο το όργανο δημοκρατίας όλων των φοιτητών της σχολής, το αντιμετωπίζει ευκαιριακά και εργαλειακά, αρκεί να φανεί ως κάτι που ελέγχει αυτή. Η λογική αυτή φαίνεται και από το σύλλογο-σφραγίδα της ΠΚΣ για το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, όπου η ΠΚΣ κάνει εκλογές και συνελέυσεις με τον εαυτό της, κάτι που εσχάτως επιδιώκει να σχηματίσει και στο τμήμα Μουσικών Σπουδών.

Χρειάζεται και μπορούμε να απαντήσουμε!

Οι μαζικοί αγώνες του λαού και της νεολαίας έχουν αποδείξει ότι την ιστορία μπορούμε και πρέπει να την γράφουμε εμείς μέσα από τους αγώνες μας. Έτσι εμπνεόμαστε και είμαστε κομμάτι των μεγάλων μαχών του λαού, που τα τελευταία χρόνια αντιστάθηκε και συγκρούστηκε με τις πολιτικές των μνημονίων και τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και των αγώνων του φοιτητικού κινήματος για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των συμφερόντων μας.
Για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι μοναδικό όπλο για να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, για καλύτερες συνθήκες σπουδών και αξιοπρεπή εργασιακή προοπτική είναι ο φοιτητικός μας σύλλογος και οι συλλογικές του διαδικασίες. Έτσι για εμάς, η Γενική συνέλευση αποτελεί το ανώτατο όργανο για την συλλογική έκφραση και την προάσπιση των συμφερόντων των φοιτητών, αλλά και οι Φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια σημαντική διαδικασία με τη συμμετοχή σε αυτές να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υγιή του λειτουργία και την ισχυροποίησή του. Η αποχή και η αδιαφορία ουσιαστικά συντελούν στην προσπάθεια διάλυσης του πανεπιστημίου καθώς αποδυναμώνουν το μοναδικό όπλο που έχουμε για να αγωνιστούμε, δηλαδή τον σύλλογό μας.
Σε αυτή τη λογική βλέπουμε και την συμμετοχή μας στις εκλογές ως μια ακόμη πολιτική μάχη που έχουμε να δώσουμε για να βάλουμε το δικό μας στίγμα, το στίγμα των ανυποχώρητων συλλογικών αγώνων, της ανατροπής των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών, της συλλογικής διεκδικητικότητας.

Παράλληλα επιλέγουμε να δώσουμε την φετινή μάχη των φοιτητικών εκλογών μέσα από την συμμετοχή μας στην Ενωτική Πρωτοβουλία ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ εαακ και μάλιστα φέτος, όπως και πέρυσι μαζί και με την Αριστερή Ενότητα Φιλοσοφικής. Θεωρούμε ότι στις μάχες το φοιτητικού κινήματος, κόντρα στον κατακερματισμό, πρέπει όλα τα σφυριά να χτυπούν μαζί. Ακόμη περισσότερο, αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα συσπείρωσης, ανασύνθεσης και ενοποίησης των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων που έχουν ως στόχο την κινηματική ανάταση και την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων.
Η στήριξη της Ενωτικής Πρωτοβουλίας ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ εαακ και της ΑΡΕΝ Φιλοσοφικής, έχει το νόημα όχι της ανάθεσης, αλλά της συμπόρευσης στους αγώνες που δώσαμε, δίνουμε και θα δώσουμε στο μέλλον. Στις φετινές εκλογές να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί ενάντια στις πολιτικές που πλήττουν τα συμφέροντά μας. Ενάντια σε λογικές ηττοπάθειας και συμβιβασμού.

Οι ψίθυροι να δυναμώσουν, οι φωνές να ενωθούν
κι η σιγή να δώσει θέση στην πιο δική μας μελωδία!


Στις 24 Μάη, στηρίζουμε-ψηφίζουμε
ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΑΦ ΚΑΡΦΙ εαακ
συνεργασία
Αριστερή Ενότητα Φιλοσοφικής