Για πόσο μπορούν να κρύβονται κάτω από το χαλί οι εργολαβίες και τα σκουπίδια τους;

Για ακόμα μια φορά το ζήτημα του καθαρισμού των σχολών βρίσκεται στο προσκήνιο. Πηγαίνοντας προς τη Φιλοσοφική, για πολλά μέτρα, δρασκελίζουμε σωρούς σκουπιδιών. Η αιτία είναι και πάλι ότι η σύμβαση του ΕΚΠΑ με τον εργολάβο που είχε αναλάβει αυτή τη φορά το έργο έληξε και οι καθαρίστριες απολύθηκαν. Πρόκειται για μια ιστορία που επαναλαμβάνεται κάθε τόσο, με αποκορύφωμα την περσινή κατάσταση, όπου η σχολή έμεινε ακαθάριστη για μήνες και κατέστη πραγματικά επικίνδυνη, ενώ οι τότε καθαρίστριες πριν να απολυθούν, δούλευαν για μήνες χωρίς να πληρώνονται.

Σε μια προσπάθεια να μην επαναληφθούν τα περσινά, το ΕΚΠΑ προχώρησε στη σύναψη μιας πεντάμηνης σύμβασης με ανέργους του ΟΑΕΔ. Πρόκειται φυσικά για μια κακή προσπάθεια απόκρυψης του προβλήματος, αφού λιγότεροι από 80 (!) άνθρωποι, που πρώτη φορά κάνουν αυτή τη δουλειά, είναι αδύνατον να καλύψουν επαρκώς τις ανάγκες ολόκληρου του ιδρύματος, ενώ ταυτόχρονα η “λύση” αυτή αναπαράγει και πάλι τις γνωστές σχέσεις εργασιακού μεσαίωνα, της κακοπληρωμένης και με ημερομηνία λήξης εργασίας.

Τα κάθε φορά λαμβανόμενα ημίμετρα δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από ένα χαλί κάτω από το οποίο επιχειρείται να κρυφτεί το πραγματικό πρόβλημα, η ανάληψη του καθαρισμού των σχολών από εργολάβους έναντι της απευθείας πρόσληψης μόνιμου προσωπικού καθαρισμού από το ίδιο το Πανεπιστήμιο. Οι εργολαβίες, εκτός του ότι κοστίζουν τελικά περισσότερο στο πανεπιστήμιο, απ' ό,τι θα κόστιζε μόνιμο προσωπικό, εκμεταλλεύονται τους/τις εργαζόμενους/ες σε ένα καθεστώς κακοπληρωμένης και ανασφαλούς εργασίας, αφού συχνά στο παρελθόν έχουν προβεί σε απολύσεις εργαζομένων (τουλάχιστον 3 φέτος).

Παρότι το Πανεπιστήμιο και η Σύγκλητος αναγνωρίζουν κατά καιρούς την αναγκαιότητα για πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, παραπέμποντας σε νομικά κωλύματα, εξακολουθούν να αναπαράγουν και να διαιωνίζουν το καθεστώς των εργολαβιών με όλα τα συνακόλουθά τους. Αυτό βέβαια δε συμβαίνει επειδή δεν μπορούν ιδρύματα και Υπουργείο να συνεννοηθούν. Συμβαίνει επειδή προτεραιότητά είναι μάλλον το πανεπιστήμιο να γεμίζει τις τσέπες εργολάβων αφενός, να μην αποτελεί αφετέρου, παραφωνία προς τις νεοφιλελεύθερες και μνημονιακές επιταγές για φθηνή, ανασφαλή κι ελαστική εργασία, παρά η απευθείας πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, που είναι το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί, ότι οι σχολές δε θα βρίσκονται κάθε τόσο σε αυτήν την κατάσταση.

Το πρόβλημα αυτό δεν μπορεί να συνεχίσει να ανακυκλώνεται περισσότερο καθώς ως φοιτητές, ούτε είμαστε διατεθιμένοι να δρασκελείζουμε κατά καιρούς σκουπίδια για να φτάσουμε στη σχολή, ούτε να μένουμε σιωπηλοί μάρτυρες σε μια κατάσταση, όπου για το κέρδος εργολάβων, οι καθαριστές/ιες θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί υπό τη διαρκή απειλή της απόλυσης, μέσα σε μια συνολικότερη συνθήκη υποβάθμισης και αμφισβήτησης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας. Τα σκουπίδια δεν μπορούν να κρύβονται διαρκώς κάτω από το χαλί- το ίδιο και το πρόβλημα των εργολαβιών.