 |
Μέσα στο κατακαλόκαιρο το Υπουργείο Παιδείας με περίσσειο ζήλο εξαγγέλλει πως οι “λιμνάζοντες” φοιτητές θα αποτελούν παρελθόν
για την ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση, εγγυώμενο τη διαγραφή τους. Το αρχικό
πλάνο υπαγόρευε τη διαγραφή των φοιτητών που εγράφησαν σε 4ετείς σχολές εώς το
ακαδημαϊκό έτος 2003-04 και σε 5ετείς σχολές έως το 2001-02. Επομένως, 180.000
φοιτητές προβλέπεται σύμφωνα με αυτή τη διαδικασία, να διαγραφούν στα τέλη του
Αυγούστου.
Το Υπουργείο Παιδείας όμως δείχνοντας “κατανόηση”, στρέφεται σε ένα
plan B, πετώντας ένα “τυράκι” στους συμφοιτητές μας που απειλούνται με άμεση
διαγραφή. Το τυρί αυτό ονομάζεται, παράταση δύο εξεταστικών για τους
“μετανοημένους”. Δηλαδή φοιτητές οι οποίοι συμμετείχαν στις εξετάσεις κατά τα
δύο τελευταία χρόνια (2012-13 και 2013-14), έχουν τη δυνατότητα (ως χάρη) να συμμετέχουν
στην επαναληπτική εξεταστική του Σεπτεμβρίου και την χειμερινή του Φεβρουαρίου.
Η κίνηση του Υπουργείου (όσο καλή πρόθεση
και να προσπαθήσουμε να έχουμε) μπορεί να ερμηνευτεί μόνο ως ένα τρικ,
που στοχεύει να αναβάλλει τις κινητοποιήσεις των απειλούμενων φοιτητών,
χρησιμοποιώντας ως αντιπερισπασμό δύο εξεταστικές, κατά τη διάρκεια των οποίων
δεν θα σηκώσουν κεφάλι προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον κίνδυνο.
Την πλέον κλισέ δικαιολογία για τη διαγραφή των ”αιωνίων”, αποτελεί το
κόστος τους για το κράτος. Όμως οι φοιτητές που ξεπερνούν το όριο ν+2 ετών
φοίτησης δεν επιβαρύνουν με κανένα τρόπο το κράτος. Δεν δικαιούνται πάσο ή
φοιτητικές παροχές όπως σίτιση και στέγαση, δεν παίρνουν συγγράμματα, ούτε καν
συμμετέχουν στην παρακολούθηση μαθημάτων και εργαστηρίων. Επιπλέον, το
επιχείρημα πως το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να ανταπεξέλθει διοικητικά με τόσους
φοιτητές αντιφάσκει, καθώς έχει προηγηθεί η απομάκρυνση μιας τεράστιας μερίδας
διοικητικού προσωπικού από τα δύο μεγαλύτερα ιδρύματα της χώρας. Γιατί όμως
τόση πρεμούρα;
Να μερικοί λόγοι για να σε διαγράψουν:
Ο περιορισμός του χρόνου φοίτησης σε συγκεκριμένο πλαίσιο δεν είναι μια
καινούργια πρόταση για την “εξυγείανση” της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά μια
κίνηση που επιχειρούταν από την πλειονότητα των μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση.
Τι όμως κρύβεται πίσω από το μέτρο των διαγραφών;
Ο περιορισμός του χρόνου φοίτησης σε συγκεκριμένο πλαίσιο δεν είναι μια
καινούργια πρόταση για την “εξυγείανση” της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά μια
κίνηση που επιχειρούταν από την πλειονότητα των μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση.
Τι όμως κρύβεται πίσω από το μέτρο των διαγραφών;
Το υπουργείο μειώνοντας το φοιτητικό πληθυσμό αποπειράται να
δικαιολογήσει τις περικοπές στον προϋπολογισμό των πανεπιστημίων που ανέρχεται
στο 60-70%. Ακόμη με τη συρρίκνωση του φοιτητικού πληθυσμού δίνεται το πάτημα
για τη συρρίκνωση της ανώτατης εκπαίδευσης και της εμφάνισης ενός “Αθηνά 2”.
Οι διαγραφές έχουν άμεσα συνδεθεί και με την αξιολόγηση των ιδρυμάτων
και την κατάταξή τους στη διεθνή λίστα, γεγονός που πιέζει το υπουργείο. Όσο
περισσότερο ευθυγραμμίζονται οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση με τα κριτήρια
της ΑΔΙΠ, τόσο πιο ξεκάθαρα φαίνεται πως οι μεταρρυθμίσεις προχωρά πλήττοντας
πρωτίστως τους φοιτητές και πως καταργείται το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου,
καθώς εξωτερικοί παράγοντες είναι αυτοί που εν τέλει παίρνουν τις αποφάσεις.
Όμως οι διαγραφές έχουν και μία πιο βαθιά
στοχοθεσία. Το πανεπιστήμιο μεταμορφώνεται σε ένα εξεταστικό κάτεργο, με
φοιτητές να κυνηγούν νυχθημερόν τις νεοφερμένες πιστωτικές μονάδες, να
ανταγωνίζονται τους συναδέλφους τους παρακολουθώντας περισσότερα σεμινάρια, να
αγχώνονται πανομοιότυπα με την περίοδο των πανελληνίων. Σκοπός είναι οι
φοιτητές να είναι εγκλωβισμένοι στην πίεση του εμπλουτισμού του φακέλου
προσόντων, να βιώνουν την εντατικοποίηση και τη λογική του ”πατάω επί
πτωμάτων”, να μην σηκώνουν κεφάλι τρέχοντας να προλάβουν κάποια ευκαιρία στην
αγορά εργασίας, χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις και διεκδικήσεις. Το
πανεπιστήμιο δεν είναι πλέον χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών, εστία
αντίστασης, πεδίο πολιτικοποίησης και κοινωνικοποίησης. Οι άνθρωποι που ζουν σε
αυτό είναι πειθήνιοι και αδιάφοροι. Και εδώ είναι που πρέπει να εστιάσουν όλοι
την προσοχή τους, στο πως εμείς που περνάμε μέσα από αυτά τα πανεπιστήμια που
αποκτούν αυτά τα χαρακτηριστικά θα καταφέρουμε να οικοδομήσουμε κάτι νέο στην
κοινωνία
Κόντρα στην ψυχρή αριθμητική του υπουργείου, η δική μας απάντηση.
Ο κος Λοβέρδος θεωρεί εξευτελιστική την υπάρχουσα κατάσταση και εμείς
θα συμφωνήσουμε. Τα πανεπιστήμια εκφυλίζονται από την προσπάθεια της
δημιουργίας φοιτητών-ρομπότ, από την υποστελέχωση των ιδρυμάτων που ενισχύεται
με απολύσεις, από τις μειωμένες έως ανύπαρκτες φοιτητικές παροχές, από την
μετατροπή του πτυχίου σε κουρελόχαρτο, από την απουσία εργασιακών δικαιωμάτων,
από την εισβολή εργολάβων και σεκιουριτάδων στις σχολές, από τα πολιτικά
παιχνίδια εις βάρος των σπουδών και των πτυχίων μας.
Οι διαγραφές όμως θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον κ. Υπουργό πως δεν
είναι λύση, αλλά κίνηση που θα σωρεύσει παραπάνω προβλήματα και θα αγγίξουν όλο
το φοιτητικό σώμα. Επομένως το μέτρο αυτό πρέπει να απορριφθεί εν συνόλω,
χωρίς να αφήνονται περιθώρια για ελιγμούς. Ακόμη, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να
μην έχουμε αυταπάτες περί μπλοκαρίσματος των διαγραφών μέσα από τους οργανισμούς.
Οι οργανισμοί συνδέονται άμεσα με την προώθηση των διαγραφών, τους όρους
σπουδών και την όλη λογική που θέλει το υπουργείο να επιβάλλει στα παν/μια. Η
σχετική συζήτηση στοχεύει μόνο στο να προωθήσει την ψήφιση των οργανισμών.
Η
απάντηση θα δοθεί από τους φοιτητές, έχοντας ως σημείο αφετηρίας τις
διαδικασίες του συλλόγου, τις γενικές συνελεύσεις και τις αποφάσεις των
φοιτητικών συλλόγων. Χωρίς τεχνητούς διαχωρισμός, έχοντας επίγνωση ότι το
ζήτημα των διαγραφών αφορά τόσο αυτούς που απειλούνται άμεσα όσο και αυτούς οι
οποίοι θα φοιτούν σε ένα Παν/μιο κέντρο εξετάσεων. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε
ενωτικά και αγωνιστικά να διεκδικήσουμε τους ρυθμούς σπουδών που εμείς
επιθυμούμε. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα καταφέρουμε να οικοδομήσουμε ένα
φοιτητικό κίνημα, που θα μας εξασφαλίζει ένα ουσιαστικά δημόσιο, δωρεάν και
δημοκρατικό πανεπιστήμιο και να θέτει αναχώματα σε πολιτικές που μας στερούν το
δικαίωμα σε μια ζωή με αξιοπρέπεια.
