18 Φεβρουαρίου 2014

TO ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ

Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες μιας σειράς επεμβάσεων των δυνάμεων καταστολής και ασφαλείας (βλέπε ΕΛ.ΑΣ), πάντα σε στενή συνεργασία με την “ανεξάρτητη” δικαστική αρχή, που στόχο έχουν, όπως μας διαβεβαιώνει ο “σοβαρός φασίστας” υπουργός Δένδιας, “την προάσπιση της ελευθερίας των πολιτών , την προστασία της περιουσίας” κλπ κλπ.
 Από το κυνήγι μαγισσών που έχει εξαπολυθεί απέναντι στην “όγδοη μάστιγα του θεού” , την τρομοκρατία (γιατί όπως λένε και οι άστεγοι, φοβούνται πλέον για την σωματική τους ασφάλεια με τον Ξηρό να έχει βγεί παγανιά), με απαγωγές από τα σπίτια μες στα μαύρα μεσάνυτα, μέχρι και την άνευ προηγουμένου κατάλυση κάθε έννοιας δικαίου με την καταδίκη του Τάσου Θεοφίλου, όχι με την απόδειξη της ενοχής αλλα μονάχα με την υποψία της!
 Όμως αυτό που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει ήταν η επέμβαση της αστυνομίας ακόμη και στους σχολικούς χώρους! Συγκεκριμένα η αστυνομική διεύθυνση Αττικής, πάλι με το πράσινο φώς από τη δικαιοσύνη, εισέβαλε σε σχολεία του Κερατσινίου, ζητώντας να της παραδοθεί κατάλογος με τα ονόματα μαθητών που συμμετείχαν σε καταλήψεις, διαμαρτυρόμενοι για την απόλυση των καθηγητών τους, για τις περικοπές στην παιδεία, για το έκτρωμα του “Νέου λυκείου”.
 Στη συνέχεια κλήθηκαν στο Α.Τ., όπου αντιμετώπισαν κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα, ενώ τα όργανα έκαναν ερωτήσεις τύπου : “τί δουλειά κάνουν οι γονείς σου, τί πολιτικές πεποιθήσεις έχουν, τί έλεγαν οι καθηγητές για τα γεγονότα, τί κόμμα υποστηρίζουν(!)” κλπ. Απειλήθηκαν ακόμη ότι δεν θα τους επιτραπεί να δώσουν Πανελλήνιες!

 Είναι φανερό ότι η αυταρχικότητα της κυβέρνησης έχει ξεπεράσει κάθε όριο και μας θυμίζει το παλαιό, καλό κράτος των εθνικοφρόνων του 60', με τις δηλώσεις πολιτικών φρονημάτων, τις διώξεις, την αστυνομική βία (σωματική και ψυχολογική). Είναι επίσης φανερό ότι κάθε φωνή διαμαρτυρίας, κάθε δίκαιη εναντίωση και αντίσταση στις μνημονιακές πολιτικές, ακόμη και τα αυτά τα πολυπαθή δημοκρατικά δικαιώματα, δεν έχουν καμία θέση στην χώρα-πρόεδρο της Ε.Ε.
 Αν όμως πρέπει να εξάγουμε ένα βαθύτερο συμπέρασμα, τα παραπάνω μας διδάσκουν ότι η περίφημη συνταγματική νομιμότητα, ο θεσμός τις δικαιοσύνης , τα ίδια τα δικαιώματα των πολιτών δεν είναι παρά όργανα στα χέρια του πολιτικού συστήματος και της καθεστηκυίας τάξης, καθώς έχοντας στα χέρια τους την πραγματική εξουσία (την “βία” που λέγανε και οι αρχαίοι) πράττουν κατά το δοκούν. Όπως πρέπει επίσης, να μην ξεχνάμε ότι ο πραγματικός κριτής του δίκαιου και του αδίκου, του νόμιμου και του παρανόμου, είναι η συλλογική βούληση της κοινωνίας, πανίσχυρη, υπεράνω κάθε νόμου, αυτή κάνει ανεκτή την άδικη νομιμότητα και δίκαιη την παρανομία.
 Επομένως προς αφύπνιση αυτής της συλλογικής βούλησης, αυτού του γίγαντα λαού πρέπει να
προσανατολιστούμε για να πατάξουμε την κρατική ανομία! Διεκδικώντας τα συλλογικά μας συμφέροντα, αγωνιζόμενοι για μια καλύτερη μελλοντική κοινωνία αλλά και ένα καλύτερο άμεσο αύριο, ερχόμενοι σε σύγκρουση με το κατεστημένο, τα ΜΜΕ και την κυρίαρχη ιδεολογία, αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να κατοχυρώσουμε τα δημοκρατικάς μας δικαιώματα.