Αναγκαίες οι συμμαχίες για την ανατροπή του νόμου Διαμαντοπούλου

Φέτος το καλοκαίρι τελείωσε απότομα για την εκπαιδευτική κοινότητα με τη ψήφιση του πιο βάρβαρου νομοσχεδίου για τα πανεπιστήμια από τη μεταπολίτευση και μετά. Το νομοσχέδιο αυτό εντάσσεται σε μια ευρύτερη προσπάθεια αλλαγής της δομής και του δημόσιου-δωρεάν χαρακτήρα του ελληνικού Πανεπιστημίου και διάλυσης της δημόσιας παιδείας εν γένει. Αυτό γίνεται σαφές άλλωστε κι απ' το γεγονός ότι είναι ένα νομοσχέδιο που ψηφίστηκε με ευρεία κοινοβουλετική συναίνεση (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ).

Ευρεία όμως είναι και η λαϊκή απονομιμοποίηση αυτής της πολιτικής και ευρεία οφείλει να είναι και η αντίδραση των φοιτητών μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες και τους αγώνες, με κύριο στόχο την ανατροπή του νόμου για την παιδεία.

Όλοι οι φοιτητές στον αγώνα!

Ο νέος νόμος σαρώνει και την παραμικρή κατάκτηση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος και πλήττει τον καθένα από μας ξεχωριστά αλλά και όλους μας μαζί! Πλήττει τόσο την φοιτητική μας καθημερινότητα όσο και την εργασιακή μας προοπτική. Το Πανεπιστήμιο που μας ετοιμάζουν θα δίνει πτυχία-απλές βεβαιώσεις σπουδών, χωρίς κανένα αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας, θα καταργεί τη φοιτητική μέριμνα (συγγράμματα-σίτιση-στέγαση), θα διαγράφει φοιτητές, θα προσαρμόζει την εκπαίδευση στους όρους και τις ανάγκες της αγοράς. Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο δεν μας χωράει! Δεν χωράει τις μαζικές συλλογικές διαδικασίες, τη πολιτική ζύμωση και την κριτική σκέψη. Πολύ περισσότερο, δεν χωράει τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς μας.

Είναι σαφές, λοιπόν, πως η επίθεση στην παιδεία είναι υπόθεση όλων μας. Ήρθε η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Δύναμή μας είναι η συλλογικότητα και η μαζικότητά μας. Ο κάθε φοιτητής θα πρέπει όχι απλά να παρευρίσκεται αλλά και να συμμετέχει ουσιαστικά στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις και στις ανοιχτές συντονιστικές επιτροπές τους καθώς και στις φοιτητικές πορείες.

Στα πλαίσια αυτά, παραπάνω από αναγκαία κρίνεται η κοινή δράση όλων των δυνάμεων της αριστεράς μέσα στις σχολές. Σε αυτή τη συγκυρία, η αριστερά οφείλει να ξεπεράσει όσα τη χωρίζουν, τις διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες, να βρει αυτά που την ενώνουν και να αντιπαρατεθεί με όλες τις τις δυνάμεις στην ολομέτωπη επίθεση. Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να πιέσουμε την ΚΝΕ/ΠΚΣ να εγκαταλείψει την κομματική περιχαράκωση και τον απομονωτισμό καθώς και τη διασπαστική λογική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και πορειών που μας διαιρούν και αποδυναμώνουν τους αγώνες μας. Πρέπει ακόμα, να πιέσουμε την ΑΡΕΝ, να μην μένει απλός παρατηρητής των εξελίξεων αλλά να παίζει πιο ενεργό ρόλο στην οργάνωση του κινήματος.

Ακριβώς όμως επειδή ο νέος νόμος πλήττει τους φοιτητές στο σύνολό τους, είναι επιτακτική ανάγκη όλοι οι φοιτητές, ακόμα και όσοι στο παρελθόν απείχαν απ' τις πολιτικές διαδικασίες του συλλόγου ή είχαν στηρίξει τις καθεστωτικές παρατάξεις ΔΑΠ/ΠΑΣΠ, να γίνουν κομμάτι του κινήματος, να συμμετέχουν ενεργά στον αγώνα.

Ήρθε ο καιρός να πάψουμε να είμαστε απλοί θεατές των γεγονότων, να εμπιστευτούμε τη συλλογική μας δύναμη για να μην φτάσουμε κάποτε στο σημείο να πούμε ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος». Δύο δρόμοι υπάρχουν για εμάς: είτε θα βρισκόμαστε στο περιθώριο, ηττημένοι και απογοητευμένοι, είτε θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και θα γκρεμίσουμε οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο ανάμεσα σε εμάς και τα όνειρά μας. Και αυτός, ο δεύτερος δρόμος, είναι ο μόνος που μπορεί να μας οδηγήσει σε νίκες, από τις πιο μικρές μέχρι και τις πιο μεγάλες.


Τώρα είναι η ώρα να ενώσουμε τη φωνή μας και όλοι μαζί να παλέψουμε για ένα παρόν κοντά στις ανάγκες μας και ένα καλύτερο μέλλον!

Αγώνες πανεκπαιδευτικοί, αγώνες όλης της κοινωνίας!

Εάν όμως, θέλουμε ο αγώνας μας να είναι νικηφόρος, θα πρέπει να συμβάλλουμε και στη δημιουργία όσο το δυνατόν ευρύτερων κοινωνικών συμμαχιών.


Σε πρώτη φάση, αντιλαμβανόμενοι ότι η πολιτική της κυβέρνησης χτυπά όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, θα πρέπει να επιδιώξουμε τη συγκρότηση ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου. Το φοιτητικό κίνημα μπορεί και πρέπει να συνδεθεί με τους αγώνες των σπουδαστών των ΤΕΙ και με τους μαθητές που η νέα σχολική χρονιά τους βρίσκει χωρίς βιβλία και καθηγητές, τους φέρνει αντιμέτωπους με το “νέο σχολείο” της υποχρηματοδότησης και της αγοράς. Επίσης, οι αγώνες μας μπορούν και πρέπει να συνδεθούν με τους αγώνες των καθηγητών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που αντιμετωπίζουν βίαιη μισθολογική υποβάθμιση και που στο παρελθόν έχουν πρωτοστατήσει σε κινήματα υπεράσπισης της δημόσιας παιδείας και με τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς που αγωνίζονται για μαζικούς διορισμούς στο δημόσιο σχολείο με μόνη προυπόθεση το πτυχίο. Τέλος, το φοιτητικό κίνημα μπορεί και πρέπει να προτείνει αγωνιστική συμπόρευση και σε εκείνους τους πανεπιστημιακούς που διαφοροποιούνται απ' την κυρίαρχη πολιτική.


Σε ένα δεύτερο επίπεδο, πρέπει ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης να γίνει κτήμα όλης της κοινωνίας. Άλλωστε, τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση δεν αφορούν απλώς ορισμένες κοινωνικές ομάδες ή “συντεχνίες”, πλήττουν και τις μελλοντικές γενιές που θα συναντήσουν ένα τοπίο πολύ πιο δυσοίωνο και ένα μέλλον με ακόμα πιο μειωμένες προσδοκίες. Ο αγώνας μας, λοιπόν, πρέπει να συνδεθεί με τους αγώνες των εργαζομένων και με τις κινητοποιήσεις του Συντάγματος. Να γίνει η νεολαία ο πυροδότης ευρύτερων κοινωνικών εκρήξεων για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής του μνημονίου-ΕΕ-ΔΝΤ.