Η φωτιά που άναψε στη Τυνησία και φούντωσε στην Αίγυπτο απειλεί πλέον να συμπαρασύρει όλες τις χώρες του αραβικού κόσμου. Την αφορμή την έδωσε η αύξηση στα βασικά είδη κατανάλωσης (σιτηρά, ζάχαρη κ.α.) που βρήκε εύφλεκτο προσάναμμα στα ανελεύθερα καθεστώτα των χωρών αυτών που εδώ και δεκαετίες καταπίεζαν τους λαούς τους και αποτελούσαν το δεξί χέρι της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των Αμερικανών και του Ισραήλ στη περιοχή κόντρα στη λαϊκή απαίτηση για τη στήριξη του Παλαιστινιακού αγώνα
Οι εξεγέρσεις αυτές μόνο τυχαίες δεν είναι και αποδεικνύουν περίτρανα πόσο ρευστό είναι το πολιτικό σκηνικό καταμεσής της παρατεταμένης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αλλά ο αγώνας στη Αραβία δεν έχει πλέον μόνο οικονομικά αιτήματα και δε ζητά από τα καθεστώτα του «παραχωρήσεις» αλλά απαιτεί δυναμικά μια βαθύτερη ριζοσπαστική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Στη Τυνησία, οι διαδηλώσεις δε λένε να κοπάσουν ακόμα και μετά την ανατροπή του δικτάτορα Μπενάλι και στην Αίγυπτο είναι θέμα ημερών η παραίτηση του Μουμπάρακ που βρίσκεται περικυκλωμένος από εκατομμύρια διαδηλωτές έχοντας καταφύγει στην ωμή βία των παρακρατικών του μηχανισμών ως ύστατη προσπάθεια να γαντζωθεί στην εξουσία. Πλέον ούτε οι Αμερικάνοι τον στηρίζουν ενώ ταυτόχρονα η Δύση αδυνατεί να προωθήσει εναλλακτική λύση που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της, καθώς οι εξεγερμένοι με τις λαϊκές επιτροπές που δημιουργούν έχουν ξεπεράσει ακόμα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και οι εξελίξεις στην Αίγυπτο, που πάντα ήταν ο καταλύτης για τις αλλαγές στην Αραβία, θα πυροδοτήσουν εξεγέρσεις και σε άλλες χώρες και θα θέσουν το Παλαιστινιακό υπό νέα βάση. Είναι φανερό ότι μια νέα μέρα ξημερώνει πάνω από τον αραβικό κόσμο, πολύ διαφορετική από αυτή που μας παρουσιάζει η προπαγάνδα των δυτικών αστικών ΜΜΕ για δήθεν «ταλιμπανοποίηση» των χωρών αυτών.
Σε μια τέτοια περίοδο που το Ισραήλ απομονώνεται χάνοντας μετά τη Τουρκία και τους υπόλοιπους παραδοσιακούς του συμμάχους στη περιοχή, οι μόνες χώρες που έχουν απομείνει να στηρίζουν τη φασιστική πολιτική του είναι η Ελλάδα και η Κύπρος σε μια λογική του «ο εχθρός του εχθρού μου (Τουρκία) είναι δικός μου φίλος» αγνοώντας επιδεικτικά τη συνεχιζόμενη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού αλλά και τις συνέπειες που μπορεί να έχει μια τέτοια πολιτική..
Ο επαναστατικός αέρας που φυσάει στη νότια Μεσόγειο δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη περιοχή αλλά δείχνει το δρόμο και στους ευρωπαϊκούς λαούς πως μπορούν μέσα στη κρίση να πετυχαίνουν νίκες ανατρέποντας αντιλαϊκές πολιτικές. Ειδικότερα για την Ελλάδα αποδεικνύεται ότι «μονόδρομοι» τύπου Μνημονίου είναι πλασματικοί και απέναντι στις πολιτικές που εξαθλιώνουν τα λαϊκά στρώματα η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι ένα μαζικό λαϊκό κίνημα που δεν θα απαιτεί τίποτα λιγότερο από την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ που θα διεκδικεί τίποτα λιγότερο από τη ανατροπή και του δικού μας πολιτικού κατεστημένου.
Μπροστά μας
η Ανατολή ορθώνεται ξανανιωμένη
Κουνάει τη μαντίλα της βαμμένη
στα αίματά μας!
Εμπρός πάνω στα όμορφα άλογά μας
που βγάζουνε αφρό
Στου ιμπεριαλισμού ας πατήσουν
τα πέταλά μας
τον αφαλό
Ν. Χικμέτ
