Η μάχη για την ανατροπή αυτής της επίθεσης είναι η μάχη της γενιάς μας. Aν θέλουμε η μάχη αυτή να είναι νικηφόρα θα πρέπει να συμβάλλουμε στη δημιουργία όσο το δυνατόν ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών. Η σημασία αυτού του στοιχείου είναι πολλαπλάσια αν θέλει το φοιτητικό κίνημα να ξαναέρθει σε επαφή με κομμάτια της εκπαίδευσης και της κοινωνίας από τα οποία έχει απομακρυνθεί τα τελευταία χρόνια.
Όλοι οι φοιτητές στον αγώνα!
Πρώτα από όλα, θα πρέπει να γίνει σαφές πως το σύνολο του φοιτητικού σώματος πλήττεται από αυτά τα μέτρα. Πλήττεται όχι μόνο η καθημερινότητά μας μέσα στη σχολή αλλά και η επαγγελματική μας προοπτική μετά από αυτήν. Το Πανεπιστήμιο που οραματίζονται με τις υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, τα απουσιολόγια, τα δίδακτρα, τους εξωπανεπιστημιακούς οικονομικούς διαχειριστές-μάνατζερ, τα μειωμένα έως μηδενικά επαγγελματικά διακαίωματα δεν μας χωράει. Δεν χωράει τον ριζοσπαστικό φοιτητικό συνδικαλισμό, τις Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητών, την κριτική-αναλυτική σκέψη. Επομένως, το βασικό συστατικό για την ανατροπή αυτής της επίθεσης είναι η κινητοποίηση όλων εμάς των φοιτητών που πληττόμαστε από αυτήν την πολιτική.
Σε αυτά τα πλαίσια είναι αναγκαία η κοινή δράση όλων των δυνάμεων της αριστεράς εντός της σχολής, που τουλάχιστον αναγνωρίζουν με αντιφατικό έστω τρόπο το μέγεθος της επίθεσης. Πρέπει να πιέσουμε την ΚΝΕ/ΠΚΣ να εγκαταλείψει την κομματική περιχαράκωση και την αντιληψη της ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητας. Να αφήσει στην άκρη τη λογική του Μ.Α.Σ και του στησίματος επιτροπών αγώνα που συχνά δρουν αντιπαραθετικά με τις Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητών. Πρέπει να πιέσουμε την Αριστερή Ενότητα να σταματήσει να παίζει το ρόλο του ακολουθητή και του απλού υποστηρικτή των κινητοποιήσεων. Ωστόσο, πέρα από τα σχήματα και τις παρατάξεις της Αριστεράς, και οι φοιτητές που στο παρελθόν απείχαν από τις πολιτικές διαδικασίες του συλλόγου και αυτοί που δυστυχώς είχαν στηρίξει τις καθεστωτικές παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ δεν έχουν κανένα συμφέρον από τα μέτρα. Μπορούν και πρέπει να είναι κομμάτι του αναγκαίου κοινωνικού μετώπου.
Πανεκπαιδευτικό Μέτωπο τώρα!
Σε αυτή τη βάση το χτίσιμο ενός νέου πανεκπαιδευτικού μετώπου οφείλει να είναι βασικό στοίχημα της περιόδου. Το φοιτητικό κίνημα μπορεί να συνδεθεί με τους σπουδαστές των ΤΕΙ, με το μαθητικό κίνημα που αυτήν την περίοδο ξεσηκώνεται ενάντια στο “νέο Σχολείο” της αγοράς, την υποχρηματοδότηση και την εντατικοποίηση, με τους δασκάλους και τους καθηγητές της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που στο παρελθόν έχουν πρωταγωνιστήσει σε κινήματα υπεράσπισης της Δημόσιας Παιδείας, με τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς που αγωνίζονται για μαζικούς διορισμούς στα δημόσια σχολεία με μόνη προϋπόθεση το πτυχίο.
Όσον αφορά τους καθηγητές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης η κατάσταση είναι λίγο πιο περίπλοκη εξαιτίας της ανώτερης κοινωνικής τους θέσης και του ιδεολογικού ρόλου που επιτελούν στην εκπαίδευση. Ωστόσο, τα μέτρα του Υπουργείου για την Παιδεία δεν πλήττουν μόνο το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αλλά και την ίδια τη θέση του στρώματος των πανεπιστημιακών. Απ' ότι φαίνεται, μπορεί να προκληθούν αντιδράσεις ακόμη και ανάμεσα σ' αυτούς που παλαιότερα είχαν ταχθεί κατά του φοιτητικού κινήματος. Το φοιτητικό κίνημα μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτές τις αντιθέσεις και να προτείνει την αγωνιστική συμπόρευση με το πανεπιστημιακό δυναμικό που διαφοροποιείται από την κυρίαρχη πολιτική.
Άνοιγμα στην Κοινωνία
Ωστόσο, αν κάνουμε μια ιστορική αναδρομή θα δούμε πως όλα τα μεγάλα φοιτητικά κινήματα οφείλουν την επιτυχία τους και στο γεγονός πως κατάφεραν να κάνουν τον αγώνα για την υπεράπιση της δημόσιας εκπαίδευσης κτήμα ολόκληρης σχεδόν της κοινωνίας, και όχι μόνο των κομματιών που σχετίζονται άμεσα με την εκπαίδευση. Άλλωστε, τα μέτρα που προωθούνται από την κυβέρνηση και το Υπουργείο δεν αφορούν απλώς ορισμένες κοινωνικές ομάδες ή “συντεχνίες”, πλήττουν και τις μελλοντικές γενιές που θα συναντήσουν ένα τοπίο πολύ πιο δυσοίωνο και ένα μέλλον με ακόμα πιο μειωμένες προσδοκίες.
Επειδή αντιλαμβανόμαστε την κλίμακα και τις ιστορικές διαστάσεις της επίθεσης προτάσσουμε τον ανυποχώρητο ενωτικό αγώνα στη βάση των κοινών μας συμφερόντων. Οι γενικές συνελεύσεις με συμμετοχή όλων των φοιτητών και η πολιτική συζήτηση σε βάθος γύρω από το τι σημαίνουν οι επικείμενες αλλαγές, το πώς πλήττουν την καθημερινότητά μας και την επαγγελματική μας προοπτική αλλά και το με ποιο σχέδιο μπορεί το φοιτητικό κίνημα να τις αντιπαλέψει είναι άμεση αναγκαιότητα. Ως φοιτητές Φιλοσοφικής αλλά και ως αυριανοί εκπαιδευτικοί αγωνιζόμαστε για να υπερασπιστούμε τα διακαιώματά μας! Μόνο ο συλλογικός δρόμος μπορεί να είναι νικηφόρος!
