Είναι
γεγονός ότι η πραγματικότητα που δημιουργήθηκε στα ελληνικά πανεπιστήμια από
τις μνημονιακές πολιτικές είναι από κάθε άποψη καταστροφική για τους φοιτητές.
Τα τελευταία 5 χρόνια λίγο πολύ ζήσαμε μια κατάσταση που βλέπαμε τα δικαιώματα
και τα συμφέροντα μας να πλήττονται με απόλυτο τρόπο. Και πως να μην συνέβαινε
αυτό όταν το κλείσιμο σχολών και τμημάτων μέσω του σχεδίου Αθηνά, οι διαγραφές
φοιτητών, η περικοπή των φοιτητικών παροχών, οι απολύσεις διοικητικών ήταν μόνο
μερικά από τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε. Προφανώς όλα αυτά δεν μας άφησαν
αδιάφορους, οι φοιτητές με τους αγώνες τους είτε απέκρουσαν την επίθεση είτε
απονομιμοποιήσαν με πλήρη τρόπο στα μάτια της κοινωνίας το σύνολο αυτών των
μέτρων.
Όλη αυτή η κατεύθυνση διάλυσης του δημόσιου
δωρεάν πανεπιστημίου προφανώς και παραμένει ακόμα ενεργή. Είναι ξεκάθαρο ότι
δεν θα μας χαριστεί τίποτα αν μείνουμε στην αδράνεια και περιμένουμε απλά από
τον νέο υπουργό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είτε να εφαρμόσει τις διακυρήξεις
του είτε να υιοθετήσει πάγια αιτήματα του φοιτητικού κινήματος στα οποία καμία
αναφορά δεν έχει γίνει. Η εμπειρία που υπάρχει από την ιστορία των κινημάτων
είναι ότι όταν αυτά αδρανοποιούνται και αναθέτουν στους από πάνω την υλοποίηση
των αιτημάτων τους τότε αυτά σπάνια γίνονται πραγματικότητα. Έτσι εμείς λέμε
ότι ήρθε η ώρα να αγωνιστούμε ακόμια περισσότερο, να διεκδικήσουμε μέσα από τις
συλλογικές μας διαδικασίες και να τα πάρουμε πίσω όλα!
Διεκδικούμε λοιπόν να πάρουμε πίσω όλα όσα
χάσαμε τα τελευταία χρόνια της κοινωνικής καταστροφής, αλλά διεκδικούμε και
ακόμα περισσότερα, νέες κατακτήσεις που θα βελτιώνουν τους όρους της φοιτητικής
μας καθημερινότητας και της επαγγελματικής μας προοπτικής.
Η πραγματικότητα
που θέλουμε να δημιουργήσουμε στο Πανεπιστήμιο
δεν μπορεί παρά να είναι απαλλαγμένη από:
·
τον νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, έναν νόμο που επέφερε το πιο
σκληρό χτύπημα στο δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο.Με βαθειά αντιδημοκρατική βάση ο
νόμος αυτός ήταν η αιτία που ο Φορτσάκης μπόρεσε να κάνει το ΕΚΠΑ στέκι των
ΜΑΤ, που οι διαγραφές μπήκαν στην ημερήσια διάταξη και έγιναν πραγματική απειλή
για χιλιάδες συμφοιτητές μας. Μαζί με τον νόμο πρέπει να φύγουν και το σύνολο
των διατάξεων του όπως είναι η κατάργηση του ασύλου, η αυταρχική και αντιδημοκρατική
δομή διοίκησης των συμβουλίων ιδρυμάτων και η εντατικοποίηση των σπουδών μας. Όπου
έχουν ψηφιστεί οι Οργανισμοί των Ιδρυμάτων, ένα από τα μέσα εμπέδωσης του
αντιδραστικού νόμου, πρέπει να απαιτήσουμε άμεσα την κατάργησή τους.
·
τα διασπασμένα πτυχία χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα και τους
ατομικούς φακέλους προσόντων. Με απλά λόγια ζητάμε να παίρνουμε όλοι ένα πτυχίο
που θα έχει αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας και δεν θα το έχουμε για να το
κορνιζάρουμε στον τοίχο μας. Ένα πτυχίο που θα μας δίνει κοινά επαγγελματικά
δικαιώματα ώστε να μπορούμε αύριο να αγωνιζόμαστε μαζί για αυτά και όχι ο
καθένας μόνος του!
·
την αξιολόγηση των ιδρυμάτων η οποία μοναδικό σκοπό έχει να οδηγήσει
τμήματα και σχολές σε κλείσιμο. Η αξιολόγηση αποτέλεσε βασικό μοχλό πίεσης για
την εφαρμογή του σχεδιόυ Αθηνά που εξαφάνιζε από τον χαρτη ολόκληρα τμήματα. Με
τους αγώνες μας μέσω του φοιτητικού μας συλλόγου καταφέραμε στην Φιλοσοφική να
μην κλείσει το τμήμα της Ψυχολογίας και να μην συγχωνευθούν τα ξενόγλωσσα.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι αυτός ο μηχανισμός μόνο ενάντια στα συμφέροντα μας
μπορεί να λειτουργήσει.
·
τις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων οι οποίες οδήγησαν εκατοντάδες
ανθρώπους στην ανεργία και διέλυσαν τις διοικητικές υπηρεσίες των σχολών.
·
την περικοπή των φοιτητικών
παροχών. Η σίτηση, η στέγαση, τα συγγράμματα και η μεταφορά είναι δικαιώματα
όλων μας τα οποία πρέπει να επανακατοχυρώσουμε.
·
Την μειωμένη χρηματοδότηση η οποία μαζί με τις απολύσεις των
διοικητικών δημιούργησε συνθήκη υπολειτουργίας εώς και διάλυση των δομών των
σχολών. Τα τελευταία 5 χρόνια η χρηματοδότηση
της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μειώθηκε πάνω από 70% ενώ τα αποθεματικά των
ιδρυμάτων, όπως και αυτά των ασφαλιστικών ταμείων χάθηκαν σε μια νύχτα μέσω του
PSI (...ναι
τότε που μας «σώζανε» με το κούρεμα του εξωτερικού χρέους της χώρας το οποίο εν
τέλει αυξήθηκε).
Εν τέλει αξίζει να αγωνιστούμε για την κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής
εκπαίδευσης (κολλέγια, ΙΕΚ κλπ) και για την δημιουργία ενός μαζικού δημόσιου
δωρεάν και δημοκρατικού πανεπιστημίου. Αξίζει να αγωνιστούμε για μια καλύτερη
καθημερινότητα, για ένα αύριο με δικαιώματα και αξιοπρέπεια!
