Με πανηγυρισμούς υποδέχτηκαν τα αστικά ΜΜΕ τη δήθεν διάσωση της Ελλάδας από τη χρεωκοπία, μετά την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου από το μαύρο μπλοκ του αστισμού -ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΣΥ. Για ακόμη μια φορά η συγκυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας” έδειξε το σκληρό “δημοκρατικό” της πρόσωπο! Τη στιγμή που χιλιάδες λαού διαδήλωναν έξω απ' τη βουλή υψώνοντας το ανάστημά τους απένατι στα νέα μέτρα οικονομικής εξαθλίωσης η κυβέρνηση Παπαδήμ(ι)ου και οι σύμμαχοί της, αφού έκαναν τα μέγιστα προκειμένου να διαλύσουν τη μεγαλειώδη διαδήλωση (ρίψη τεράστιας ποσότητας δακρυγόνων, ασφυξιογόνων, κρότου-λάμψης και δεκάδες τραυματίες από τις επιθέσεις της αστυνομίας), ψήφισαν πραξικοπηματικά, αγνοώντας πλήρως τη λαική βούληση, τα εξής:
- Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας
- Μείωση βασικού μισθού κατά 22% και στους νέους ως 25 ετών κατα 32%
- Κατάργηση ή περεταίρω περικοπή των επιδομάτων
- Απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2015 και εφαρμογή εργασιακής εφεδρείας
- Νέα φορολογικά μέτρα
Και το παραμύθι συνεχίζεται: “Τα μέτρα είναι σκληρά αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος...”
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να ζήσουμε με 400 και 500 ευρώ, μισθοί που δεν καλύπτουν ούτε τα βασικά έξοδα, προκειμένου να σωθεί η χώρα από τη χρεωκοπία και να ξαναμπεί σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;;; Έχει γίνει πλέον αντιληπτό απ' όλους ότι αυτή η οικονομική πολιτική δεν οδηγεί πουθενά αλλού πέρα από την εξυπηρέτηση των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και της εργοδοσίας.
Τα δύο χρόνια της μνημονιακής πολιτικής όχι μόνο έχει καταπατηθεί κάθε εργασιακό δικαίωμα αλλά έχει αποδειχτεί ότι ο υποτιθέμενος στόχος των δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων, δηλαδή η μείωση του χρέους, όχι μόνο δεν εκπληρώνεται αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Το χρέος αυξάνεται παράλληλα με την ύφεση που έχει τσακίσει την εγχώρια οικονομία... Μάλιστα σύμφωνα με όσους μας επιβάλλουν αυτή την πολιτική, το πιο αισιόδοξο σενάριο, αν όλα πανε καλα με την εφαρμογή των μέτρων, είναι να φτάσει το χρέος το 120% του αεπ το 2020, δηλαδή όσο ακριβώς ήταν και το 2009, όταν η Ελλάδα μπήκε στο ΔΝΤ!!!
Επιπλέον, είναι ενδεικτικό ότι τουλάχιστον το 81% από τα λεφτά των δανείων διοχετεύονται σε ξένες και ελληνικές τράπεζες, ενώ ουδείς λογος γίνεται για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, ώστε η ελληνική οικονομία να σταθεί στα πόδια της και να μην εξαρτάται από ευρωπαϊκές τράπεζες και μηχανισμούς “στήριξης”...
Να μην τους ανεχτούμε άλλο! Η πολιτική τους δεν είναι μονόδρομος!
Ήρθε η ώρα να βάλλουμε στο περιθώριο όσους μας έφτασαν στη σημερινή κατάσταση και με συλλογικούς αγώνες διαρκείας να διεκδικήσουμε ένα σχέδιο που θα αντιπαρατεθεί ευθέως με το μονόδρομο που επιβάλλει η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ.
Αναγκαία προϋπόθεση για να μπορέσει να ανασάνει η κοινωνία είναι η στάση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους. Το δημοσιονομικό χρέος δεν θα έπρεπε να το πληρώσουμε διότι είναι επαχθές και παράνομο, καθώς ο ελληνικός λαός ούτε συνέβαλλε στην δημιουργία του ούτε καρπώθηκε κανένα όφελος
από τα δάνεια που σύναπταν επί δεκαετίες οι κυβερνήσεις. Ακόμα δε, και αν αυτό δεν ίσχυε, και πάλι το χρέος της Ελλάδας είναι παράνομο καθώς ειναι προιόν διεθνούς τοκογλυφίας και αποτελείται από πανωτόκια των πανωτοκίων. Ο λαός δε χρωστά σε κανένα, καθώς το χρέος δε δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει αυτόν, αλλά το πολιτικό σύστημα και το διεθνές και εγχώριο κεφάλαιο.
Απαραίτητη λοιπόν είναι και η πολιτική ρήξη και με τους φορείς αυτής της πολιτικής, είτε αυτός λέγεται ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Ντόρα ή ΛΑΟΣ, είτε είναι η ΕΕ, το ευρώ και το ΔΝΤ. Άλλωστε, η ένταξή στο ευρώ μας στοίχισε πολλά χρόνια λιτότητας, σε πολλές περιπτώσεις διέλυσε την παραγωγή μας καθώς επέβαλε συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης (π.χ. στην αγροτική παραγωγή καταλήξαμε να εισάγουμε προϊόντα που παρήγαμε σε αφθονία). Μαζί με όλα αυτά, τη λιτότητα για να ανταγωνιστούμε στην ανάπτυξη τους Ευρωπαίους διαδέχτηκε η τρόικα και ριζικές περικοπές μισθών και παροχών.
Οι δύο παραπάνω άξονες όμως για να μπορέσουν να δώσουν μια λύση στα προβλήματα μας πρέπει να συνδυαστούν με ριζική αλλαγή του τρόπου με τον οποίο παράγεται και εφαρμόζεται η πολιτική σε αυτόν τον τόπο. Ριζική αναδιανομή του πλούτου, εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των βασικών πυλώνων της οικονομίας, καθώς και δήμευση της περιουσίας της Εκκλησίας είναι μόνο μερικά βήματα σε μία κατεύθυνση που θα εξασφαλίσει καλύτερες μέρες για τον ελληνικό λαό. Κάθε επιχείρηση που βάζει λουκέτο πρέπει να ξανανοίγει κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων. Η απάντηση στον ατομικό δρόμο που μας επιβάλλουν πρέπει να είναι η κοινωνική αλληλεγγύη και σε κάθε χώρο η μάχη να δίνεται μέσα από μαζικές συνελεύσεις.
Για να μπορέσουμε όμως να κάνουμε πραγματικότητα τα παραπάνω είναι ανάγκη να δημιουργηθεί εκείνο το αντίπαλο δέος που θα δώσει στο κίνημα προοπτική νίκης. Η Αριστερά σήμερα είναι εκείνο το δυναμικό που που αν υπερβεί τον κατακερματισμό του σε μια ανατρεπτική και πραγματικά ριζοσπαστική κατεύθυνση τότε θα μπορούμε να μιλάμε για «άλλη» κατάσταση στο ελληνικό λαϊκό κίνημα. Οι «ιδιοκτησιακές» λογικές στο κίνημα, η αναζήτηση του εχθρού στα αριστερά για την δημιουργία εντυπώσεων και ο τυχοδιωκτισμός πρέπει να εκλείψουν. Η Αριστερά δεν πρέπει να βολευτεί σε μια υποτελή θέση μέσα στο σύστημα αλλά αντίθετα να δημιουργήσει εκείνο το μέτωπο που θα δώσει απάντηση στα προβλήματα του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας, και προοπτική νίκης στο λαό.
Σίγουρα η προπαγάνδα των ΜΜΕ έχει παρουσιάσει την εικόνα πως η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ και η εφαρμογή ενός άλλου πολιτικού και οικονομικού μοντέλου θα σημάνει για την Ελλάδα τη μετατροπή της σε τριτοκοσμική χώρα.
Ωστόσο, η πραγματική εικόνα δείχνει πως την φτώχεια και την εξαθλίωση τη βιώνουμε αυτή τη στιγμή εντός ευρώ και ΕΕ, και γνωρίζουμε πως η συνταγή αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει.
Είναι η ώρα η γενιά μας και συνολικά ο ελληνικός λαός να πάρει τις γενναίες αποφάσεις που απαιτεί η ιστορική περίοδος που ζούμε, και να επιλέξει πως θέλει να συνεχίσει να ζει. Όπως επιβάλλουν οι συγκυβερνήσεις και οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί, ή δημιουργώντας σύμφωνα με τα συμφέροντα και τα δικαιώματά μας το παρόν και το μέλλον μας.
Η οργή και η αγανάκτησή μας να πάρουν μορφή συλλογική και να γίνουν κίνημα ανατροπής!
