Έχετε γεια συγγράμματα;;;

 Χθες το βράδυ, ανακοινώθηκε από τον Σ.Ε.Ε.ΒΙ, ότι διακόπτεται η διανομή Πανεπιστημιακών συγγραμμάτων για το χειμερινό εξάμηνο αυτού του έτους.

 Το Υπουργείο Παιδείας προκειμένου να μείνει πάση θυσία πιστό στους επιβεβλημένους δημοσιονομικούς περιορισμούς, έχει συσσωρεύσει χρέη προς το Σύλλογο Εκδοτών Επιστημονικών Βιβλίων, ο οποίος τώρα, πιέζει για την αποπληρωμή τους απειλώντας για πάγωμα της διανομής συγγραμμάτων σε όλους τους φοιτητές της χώρας.

Η χθεσινή ανακοίνωση του Σ.Ε.Ε.ΒΙ μοιάζει πραγματικά με κεραυνό εν αιθρία, δεν είναι όμως.

 Αφενός, η έλλειψη ενός δημόσιου φορέα διανομής συγγραμμάτων σε συνδιασμό με τη μεγάλη καθυστέρηση των πληρωμών προς τις εκδοτικές εταιρείες, θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν αναμενόμενο να καταλήξει κάποια στιγμή σε παύση της διανομής ως μέσο πίεσης των εκδοτών για όσα τους χρωστά το Υπουργείο.

Αφετέρου, είναι γνωστό, πως η διανομή συγγραμμάτων αποτελεί μία από τις τελευταίες προτεραιότητες των Υπουργών Παιδείας εδώ και χρόνια, αφού ο ένας μετά τον άλλο δηλώνουν, χωρίς ως τώρα να το τολμούν, ότι τα δωρεάν συγγράμματα πρέπει κάποια στιγμή να κοπούν. Απ' τον κανόνα προφανώς δεν εξαιρείται και ο σημερινός υπουργός Κ. Γαβρόγλου, που επίσης ευαγγελίζεται ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες προς αντικατάσταση της δωρεάν διανομής έντυπων συγγραμμάτων. Αυτή η λογική βέβαια, απλά θα μετέφερε το κόστος της αγοράς έντυπων συγγραμμάτων σε εμάς, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις τσέπες μας, εάν δεν είμαστε διατεθιμένοι να νιώθουμε σαν τυφλοπόντικες από το διάβασμα σε οθόνες. Είναι επόμενο άρα, το Υπουργείο να “αμελεί” για τα συγγράμματα.

 Για να μην φτάσουμε να αντιληφθούμε ή να συνειδητοποιήσουμε τις συνέπειες που ακολουθούν την υλοποίηση μίας τέτοιας κίνησης, εμείς θεωρούμε καθήκον του καθενός από εμάς που σέβεται στοιχειωδώς τα δικαιώματά του και τα κεκτημένα χρόνων και αγώνων που έχουν δοθεί, να αγωνιστούμε μέχρι να τα πάρουμε ΟΛΑ πίσω και να μην τεθεί ξανά ζήτημα διανομής ή όχι δωρεάν συγγραμμάτων. Ούτως ή άλλως δεν αντέχουμε κάτι τέτοιο!

 Όλες/οι φοιτήτριες/-ες της Φιλοσοφικής να αγωνιστούμε όλοι μαζί για να πάρουμε αυτά που μας ανήκουν και να δείξουμε ότι με τους αγώνες και την φωνή μας, όχι μόνο μπορούμε να ακουστούμε αλλά μπορούμε και θα νικήσουμε!!
 Ο κύβος ερρίφθη και από αύριο και για όσο χρειαστεί οφείλουμε όλοι να είμαστε σε θέση μάχης για τον αγώνα μας για τα συγγράμματά μας. Ούτε βήμα πίσω από τα κατοχυρωμένα δικαιώματά μας – πολλά βήματα μπροστά για να δείξουμε σε Υπουργείο-Γαβρόγλου ότι δε θα γίνουμε τα θύματα της δικής τους αμεριμνησίας ή και -κακοπροαίρετης- επιλογής.

Να διαφυλαχτεί η Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία! Καμία περικοπή και καμία υποβάθμιση για τις σπουδές και το μέλλον μας.

Να μην υποκατασταθούν τα πανεπιστημιακά συγγράμματα με ηλεκτρονικά έντυπα ή σημειώσεις.

Οι πρυτανικές αρχές και οι καθηγητές της σχολής να πάρουν θέση και να τοποθετηθούν δημόσια για το ζήτημα αυτό. Η σιωπή και η παθητική στάση από πλευρά τους μπορεί μόνο να σημαίνει ότι υποθάλπτουν αυτή την πολιτική.

Δεν θα μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα την ώρα που διακυβεύεται το μέλλον μας. Διεκδικούμε τις σπουδές και τα όνειρά μας κόντρα σε όσους έχουν βαλθεί να τα ξεριζώσουν!

η συνέχεια εδώ...

Τόση δημοκρατία είχαν να δουν από τον Φράνκο!

 Το τελευταίο διάστημα γίνομαστε μάρτυρες γεγονότων που εκφράζουν με τον πιο ωμό τρόπο τη θέληση ενός κράτους να καταπνίξει τη θέληση και τα δημοκρατικά δικαιώματα τμήματος ενός λαού, που υποτίθεται ότι εκφράζει, εκπροσωπεί και προστατεύει. Η ισπανική κυβέρνηση υπερέβη κάθε πρόσχημα προκειμένου να εμποδίσει τη διεξαγωγή του καταλανικού δημοψηφίσματος. Από τον αρχικό χαρακτηρισμό του δημοψηφίσματος ως παράνομο, τη σύλληψη αιρετών της τοπικής κυβέρνησης και την κατάσχεση εκατομμυρίων ψηφοδελτίων, μέχρι τη βάρβαρη καταστολή την Κυριακή του δημοψηφίσματος.


 Η αστυνομική βία απέφερε τουλάχιστον 800 τραυματισμούς σε μια λυσσασμένη προσπάθεια ο κόσμος να τρομοκρατηθεί και να παραιτηθεί από το δικαίωμά του να αποφασίσει για το μέλλον του. Αυτό ωστόσο δε συνέβη. Ο κόσμος πραγματοποίησε μεγάλες συγκεντρώσεις, αντιστάθηκε, έφαγε ξύλο, αλλά περιφρούρησε τα εκλογικά κέντρα και το δημοκρατικό του δικαίωμα απέναντι στο ισπανικό κράτος. Η συμμετοχή με 2.262.424 ψήφους (εκ των οποίων το 90% τάχθηκε υπέρ του “ναι”), σε μια διαδικασία όπου κάποιος “θα έπαιζε το κεφάλι του” για να ψηφίσει, αποτελεί σίγουρα μια πολύ μεγάλη απάντηση στην τρομοκρατία.


Η Ευρώπη ποιων λαών;

 Όλα αυτά συνέβησαν σε μια χώρα του “δυτικού κόσμου”, σε μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης των φιλελεύθερων και “δημοκρατικών” αξιών. Της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την οποία η απαγόρευση μιας δημοκρατικής διαδικασίας και το όργιο καταστολής είναι “ψιλά γράμματα” που “καλό είναι να μην γίνονται αλλά...”, όπως φάνηκε από τις τελευταίες δηλώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

 Η μέτα-δημοκρατική συνθήκη, όπου το καλό των λαών και την κατά βάθος θέλησή τους την ξέρουν μόνο οι τεχνοκράτες γίνεται ολοένα και πιο φανερή. Τα σημαντικά θέματα αποφασίζονται και επιλύονται στα πλαίσια μιας Κομισιόν και όχι σε διαδικασίες που εκφράζεται ο “αδαής όχλος”.



 /Σε τέτοιες σκηνές, οι μάσκες πέφτουν. Σε ό,τι αφορά τη συνέχεια, βαραίνει τις πλάτες του καταλανικού λαού το τι θα γίνει η ετυμηγορία του, το πώς θα υπερασπιστεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσής του, όπως και το πώς δε θα βρεθεί η θέλησή του, απλά ένα διαπραγματευτικό χαρτί στα πλαίσια συστημικών λύσεων.

η συνέχεια εδώ...

Υπουργική ανεπάρκεια.... ...Για τη διδακτική επάρκεια

Σε μια περίοδο που τα σκληρά μέτρα των μνημονίων έχουν οδηγήσει στη διάλυση των κοινωνικών αγαθών και στη πλήρη καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας, σε μια περίοδο, όπου η ανεργία ή η εργασία υπό άθλιες συνθήκες αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση, ο νέος νόμος που ψηφίστηκε για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τα ΑΕΙ έρχεται να βάλει ακόμα ένα εμπόδιο στη προοπτική να εργαστούμε. Το Υπουργείο, λοιπόν, επιχειρεί όχι μόνο να αποποιηθεί πλήρως κάθε ευθύνη για τα προβλήματα στο χώρο τις εκπαίδευσης και την μη πραγματοποίηση προσλήψεων και διορισμών, αλλά επιχειρεί και να τα φορτώσει στη δήθεν ανεπάρκεια των πτυχιούχων των καθηγητικών σχολών.

Σύμφωνα με την διάταξη στο νόμο αυτό, τόσο στη φιλοσοφική, όσο και στις άλλες καθηγητικές σχολές  (π.χ Μαθηματικό, Φυσικό), όσοι φοιτητές μπαίνουν τώρα 3ο έτος, δηλαδή όσοι μπήκαν από το 2015 και μετά, δεν θα λαμβάνουν πτυχίο που να κατοχυρώνει την παιδαγωγική και την διδακτική επάρκεια. Με την ψήφιση αυτής της διάταξης από την σημερινή κυβέρνηση, όπως άλλωστε είχε ψηφιστεί αι από την προηγούμενη, υλοποιείται η υποβάθμιση των πτυχίων μας και των επαγγελματικών δικαιωμάτων μας, καθώς αποστοιχίζεται από αυτό το βασικότερο επαγγελματικό μας δικαίωμα, αυτό της Διδασκαλίας καθώς η πιο ρεαλιστική επαγγελματική προοπτική για έναν απόφοιτο της Φιλοσοφικής είναι ο χώρος της εκπαίδευσης. Με λίγα χρόνια τα τόσα χρόνια σπουδών μας, ο τόσος κόπος και το τόσο διάβασμά μας γίνεται φτερό στον άνεμο. Το πτυχίο μας θα είναι σαν μία απλή βεβαίωση παρακολούθησης σεμιναρίου!

Την προηγούμενη χρονιά αναπτύχθηκαν αντιδράσεις σε μια σειρά από φοιτητικούς συλλόγους, μέσα από συνεχόμενες κινητοποιήσεις στους προέδρους των τμημάτων και στις συγκλήτους με βασικό αίτημα την κατάργηση του νόμου. Μέσα από αυτήν την ανυποχώρητη στάση μας στα θεσμικά όργανα του Πανεπιστημίου, καταφέραμε να ασκήσουμε πίεση με αποτέλεσμα μια σειρά συγκλήτων, τμημάτων, και ακόμη κι η ίδια η σύνοδος πρυτάνεων, να πάρουν απόφαση που ζητούσε την αναστολή του νομικού πλαισίου του 2013. Κάτω από αυτήν την πίεση των κινητοποιήσεων των φοιτητικών συλλόγων, ο ίδιος ο Υπ. Παιδείας Κ. Γαβρόγλου προχώρησε σε οπισθοχώρηση, δεχόμενος την αναστολή της εφαρμογής του νομικού πλαισίου του 13. Οι κινητοποιήσεις μας αυτές κατάφεραν να πετύχουν έστω αυτήν την προσωρινή νίκη. Ακριβώς όμως επειδή τα επαγγελματικά δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας βρίσκονται στο στόχαστρο κυβέρνησης και μνημονίων, η μάχη αυτή δεν έχει τελειώσει ακόμη. Αυτό αποδεικνύεται και από τον πρόσφατο νόμο για την εκπαίδευση του καλοκαιριού με το οποίο η αποστοίχιση της Διδακτικής και της Παιδαγωγικής επάρκειας θα ισχύσει για αυτούς που έχουν μπει στη σχολής από το 2015 και έπειτα.

Και φυσικά ο Γολγοθάς μας δεν θα τελειώνει εδώ! Θα πρέπει να κυνηγάμε να αποκτήσουμε το πολυπόθητο «Πιστοποιητικό παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας». Προβλέπεται, λοιπόν, ότι το πιστοποιητικό αυτό θα χορηγείται με τους εξής τρόπους:

είτε α) εντός του προπτυχιακού κύκλου μέσα από την επιλογή ενός αριθμού παιδαγωγικών μαθημάτων, την κατεύθυνση της παιδαγωγικής επάρκειας. Φυσικά αυτή την κατεύθυνση δεν θα μπορούν να την επιλέξουν το σύνολο των φοιτητών, όπως φάνηκε κι από τις προτάσεις των Τμημάτων την προηγούμενη χρονιά για την διάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών ου αποστέλλονταν για έγκριση στο Υπουργείο Παιδείας. Θα θεσπιστεί μία αλυσίδα προϋποθέσεων που θα πρέπει να πληρεί κάποιος για να επιλέξει αυτήν την κατεύθυνση, ως ατομική επιλογή του καθενός, που σε πολλά τμήματα έχει πάρει τη μορφή ατομικού ζητήματος του κάθε φοιτητή. Η κατεύθυνση αυτή έχει ήδη αρχίσει ήδη να υλοποιείται στα πιο μικρά τμήματα της σχολής μας, όπως αυτά των ξενόγλωσσων.

είτε β) με την παρακολούθηση μετά την λήψη του πτυχίου μας του ειδικού, εξειδικευμένου μεταπτυχιακού που θα μας παρέχει το Πιστοποιητικό της Παιδαγωγικής και της Διδακτικής Επάρκειας. Όπως όλοι φυσικά καταλαβαίνουμε, και πάλι δεν θα μπορούν να συμμετέχουν όλοι σε αυτό το μεταπτυχιακό, αφού συγκεκριμένος θα είναι ο αριθμός των συμμετεχόντων και πάλι υπό προϋποθέσεις (π.χ άρθροισμα μορίων). Επίσης το πιο τραγικό είναι ότι θα κληθούμε να πληρώσουμε ακόμα και το ποσό των χιλίων ευρώ για τη παρακολούθηση αυτού του κύκλου σπουδών… Όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς είναι τουλάχιστον τραγωδία στη περίοδο που βιώνουμε να μας ορίζουν ότι για να αποκτήσουμε το βασικό μας επαγγελματικό δικαίωμα ,θα πρέπει να πληρώσουμε και μάλιστα αν δεν καταφέρουμε να μπούμε στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα τη πρώτη φορά, θα περιμένουμε ένα χρόνο και … , μέχρι να ξανανοίξουν οι προκυρήξεις . Έως τότε το πτυχίο δεν θα σημαίνει τίποτα ,θα είναι απλά ένα χαρτί και δεν θα έχουμε κανένα δικαίωμα στην αγορά εργασίας..

Τι σημαίνουν όλα αυτά εμάς, μόλις αποφοιτήσουμε;

  Το πτυχίο μας δεν μας εξασφαλίζει τίποτα. Θα είμαστε μονίμως σε μία διαδικασία κυνηγιού προσόντων από σεμινάρια, μεταπτυχιακά και ό, τι άλλο θα επινοήσει η κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας. Πολλοί από εμάς δεν θα καταφέρουμε ποτέ να αποκτήσουμε το Πιστοποιητικό της Παιδαγωγικής και της Διδακτικής, καθώς είτε στην κατεύθυνση στο προπτυχιακό κύκλο, είτε στην παρακολούθηση του μεταπτυχιακού θα υπάρχει αριθμητικό πλαφόν συμμετοχής. Αλλά ακόμη και αν κάποιοι καταφέρουν να περάσουν αυτούς τους σκοπέλους, θα πρέπει να διαβούν και από τις Συμπληγάδες της δοκιμασίας-πρακτικής, της οποίας η θέσπιση θα σημάνει ένα ακόμα μέσο για την εξώθησή μας από το επάγγελμα. Όσοι από μας είναι από 3ο έτος και κάτω, με αυτόν τον νόμο, μας ορίζουν από σήμερα «άνεργους». Αλλά ακόμη και όσοι λάβουν πτυχίο που θα κατοχυρώνει την Διδακτική και την Παιδαγωγική Επάρκεια, όσοι δηλαδή είναι από 4ο έτος και κάτω, δεν θα μείνουν στο απυρόβλητο. Η ύπαρξη δύο διαφορετικών πτυχίων των καθηγητικών σχολών, ενός που θα σου επιτρέπει με μόνο την λήψη του πτυχίου να διδάξεις, και ενός που δεν σου κατοχυρώνει κανένα δικαίωμα, θα εξαναγκάσει και τους αποφοίτους που μπήκαν πρίν το 2015, να συλλέξουν προσόντα και πιστοποιήσεις. Τα πτυχία των μελλοντικών εργαζόμενων υπό το πρίσμα του πιστοποιητικού, χάνουν την ενιαιότητά τους και άρα την ισχύ τουςΗ κατάσταση αυτή διαμορφώνει αποφοίτους δύο ταχυτήτων πλήρως εξατομικευμένους και αναλώσιμους, δυσχεραίνοντας ταυτόχρονα και τη δυνατότητα για τις συλλογικές τους διεκδικήσεις και εντείνει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

 

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να διαλύσουν την επαγγελματική μας προοπτική! Δεν μπορούμε να συναινέσουμε να μας πετάξουν στην ανεργία. Σπουδάζουμε για να βρούμε δουλειά και να μπορέσουμε να ζήσουμε. Όπως και πέρυσι έτσι και φέτος, πρέπει να μπούμε δυναμικά σε κινητοποιήσεις για να μην εφαρμοστεί αυτός ο νόμος, για την κατοχύρωση ενιαίων πτυχίων με κατοχυρωμένα τα επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτά. Κόντρα στον ατομικισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό μέσα από τους συλλογικούς αγώνες μπορούμε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα μας και να διεκδικήσουμε τα αιτήματα μας και μια καλύτερη εργασιακή προοπτική με αξιοπρεπείς όρους. Μόνη προϋπόθεση να εργαστούμε να είναι το πτυχίο μας!!!

Ενάντια σε προγράμματα σπουδών που διασπούν το πτυχίο και αποστερούν επαγγελματικά δικαιώματα, η διδακτική επάρκεια να είναι ενσωματωμένη στο πτυχίο για όλους χωρίς κατευθύνσεις.

Ενάντια στην επικείμενη ρύθμιση κορνιζοποίησης των πτυχίων μας και κάθε έννοια πιστοποίησης που αποσκοπεί μόνο στην διάλυση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και επουδενί στην πραγματική βελτίωση του δημόσιου σχολείου.

Η «ανεπάρκεια» των πτυχίων μας, θα συναντήσει τις επαρκείς μας αντιδράσεις!

η συνέχεια εδώ...

«ΚΥΡΑΚΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, Η ΑΛΛΙΩΣ..ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΩΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΩΝ»

«ΚΥΡΑΚΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, Η ΑΛΛΙΩΣ..ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΩΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΩΝ»

«Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα». Σε συνέχεια της επικής αυτής δήλωσης που έκανε στη συνέντευξή του στη ΔΕΘ ο Κ. Μητσοτάκης και αποτελεί την επιτομή της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που επιχειρεί να εκφράσει η ΝΔ υπό την ηγεσία του, ο «αξιότιμος» Πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έβαλε στο στόχαστρο για ακόμη μία φορά το φοιτητικό κίνημα και τον χώρο της εκπαίδευσης. Με τη συνέντευξή του αυτή, αλλά και με τις δηλώσεις του σε εφημερίδες, αποκαλύπτει ποια είναι η πραγματική έννοια του «εξευρωπαϊσμένου πανεπιστημίου», όπως το οραματίζονται: επαναφορά των διαγραφών, σύσταση ιδιωτικών πανεπιστημίων, κατάργηση του ασύλου, προβολή της χουντικής προελεύσεως θέσης για την κατάργηση των παρατάξεων.

Εκκαθάριση από τις παρατάξεις, εκκαθάριση από τις αφίσες, τώρα και εκκαθάριση φοιτητών!

Σε όλες τις πρόσφατες δηλώσεις του, ο Πρόεδρος της ΝΔ δεν χάνει ευκαιρία να «υπόσχεται» την επαναφορά ρυθμίσεων που καταργήθηκαν από τις νομοθετικές παρεμβάσεις των τελευταίων χρόνων, με κυρίαρχο το μέτρο της διαγραφής των φοιτητών. Από τότε που το φοιτητικό κίνημα κατάφερε όχι μόνο την μη εφαρμογή αυτού του μέτρου, αλλά και την κατάργηση συνολικά των διαγραφών , η ΝΔ έχει επιδείξει λυσσαλέο μένος και διατυμπανίζει την επαναφορά τους. Ενός μέτρου εκδικητικού για όλους εμάς τους φοιτητές. Σε μία συγκυρία που όλοι βιώνουμε οικονομικά προβλήματα και αρκετοί αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε, που η σχολη μας έχει δυσκολέψει σε τέτοιο βαθμό που τα κοψίματα στις εξεταστικές δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας, το μέτρο των διαγραφών θα έρθει ως ταφόπλακα. Οι ρυθμοί φοίτησής μας είναι υπόθεση δικιά μας. Οι φοιτητές άνω του ν+2 δεν επιβαρύνουν με κανέναν τρόπο το πανεπιστήμιο (εξάλλου δεν δικαιούνται πλέον φοιτητικές παροχές). Δεν είναι δυνατόν σε μία εποχή που η ανεργία, και πόσο μάλλον στην νεολαία, έχει εκτοξευτεί, να υπάρχουν οι διαγραφές, που στερούν την δυνατότητά μας να λάβουμε το πτυχίο, με το οποίο ίσως κάποια στιγμή καταφέρουμε να βρούμε δουλειά. Στην πραγματικότητα, οι διαγραφές είναι μέτρο πειθάρχησης και καταστολής. Θα κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, γεγονός που ενισχύει ακόμα περισσότερο την εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών μας, μετατρέποντας μας σε πειθήνιους και ευέλικτους, χωρίς καθόλου για οτιδήποτε άλλο πέρα από παρακολούθηση και διάβασμα. Αυτό σηματοδοτεί την αποστροφή από τις συλλογικές διαδικασίες, την απομάκρυνση από οποιαδήποτε συνδικαλιστική δράση, την απονέκρωση των φοιτητικών συλλόγων, που άλλωστε αυτός είναι και ο στόχος της δεξιάς για το εσωτερικό των πανεπιστημίων.

Η «Ευρώπη» έχει ιδιωτικά πανεπιστήμια, εμείς γιατί όχι;

Δεν θα προλαβαίνει να περνά μεταρρυθμίσεις η κυβέρνηση της ΝΔ! Σειρά θα πάρει και η αναθεώρηση του άρθρου 16 για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Γεγονός που όχι μόνο αναιρεί τον χαρακτήρα της εκπαίδευσης ως δημόσιας και δωρεάν, αλλά θα λειτουργήσει και ως πολιορκητικός κριός για την εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στα δημόσια πανεπιστήμια. Από τους ρυθμούς σπουδών μέχρι και το ίδιο το πρόγραμμα σπουδών. Όταν θα παρέχονται αναγνωρισμένοι τίτλοι σπουδών από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, με εντελώς εξειδικευμένο αντικείμενο, με τους απόφοιτους πιο ευέλικτους κι αναλώσιμους και με μικρότερες επαγγελματικές κατοχυρώσεις, τα ενιαία πτυχία με κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων των κρατικών πανεπιστημίων θα είναι μία παραφωνία. Με αποτέλεσμα, να παρουσιαστεί ως φυσικό επακόλουθο η εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και στα δημόσια πανεπιστήμια. Δεν φταίει η ποιότητα των σπουδών, που χρειάζεται αναβάθμιση μέσω της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, φταίνε τα μνημόνια, που με τόσο μένος υπερασπίζεται η ΝΔ, για την ανεργία και την μετανάστευση της γενιάς μας.

Το Άσυλο θα μείνει του λαού λημέρι κι αφήστε να λένε οι Μητσοτακαίοι.

Η επίθεση που διεξάγει τον τελευταίο ένα χρόνο η ΝΔ στο άσυλο αξιοποιώντας τα γνωστά παπαγαλάκια-ΜΜΕ, ανεξάρτητες δήθεν φωνές φοιτητών διαπλεκόμενων με καθηγητές, καθηγητές που η πρακτική τους εντός των πανεπιστημίων διαχρονικά στρέφεται ενάντια στο φοιτητικό κίνημα και τα συμφέροντα των φοιτητών, όχι μόνο δεν είναι τυχαία, αλλά παρατηρούμε πως το τελευταίο διάστημα αναβαθμίζεται ολοένα και περισσότερο. Η προπαγάνδα που αναπαράγεται έχει έναν και μόνο στόχο: την πάταξη της ελευθερίας της έκφρασης, κοινωνικής και πολιτικής, την καταστολή των κινητοποιήσεων μας, την φίμωση μας απέναντι στα εκάστοτε κυβερνητικά σχέδια στο παρόν και στο μέλλον μας, την μη εμπλοκή της νεολαίας με την πολιτική και την συλλογική δράση. «Εγκληματίες» για την ΝΔ και τον Μητσοτάκη είμαστε όλοι εμείς που αντιστεκόμαστε στην καθηγητική αυθαιρεσία, στην διάλυση των πτυχίων μας, στο μέλλον της ανεργίας. «Παρανομία» είναι οι κινητοποιήσεις μας, τα μέσα πάλης μας(γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας) ακριβώς γιατί είναι μέσα πάλης που μπορούν και πετυχαίνουν νίκες. Για εμάς εκτός Ασύλου είναι οι μπράβοι της ΔΑΠ-ΟΝΝΕΔ, που πληρώνονται από το κόμμα της ΝΔ, για να σπάνε τις συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, γιατί «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος», η χούντα της ΔΑΠ στο ΠΑΠΕΙ και στο ΠΑΜΑΚ, ο Μάκης Βορίδης που τώρα βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή της ΝΔ, και στα νιάτα του είχε διαγραφεί από τον φοιτητικό Σύλλογο Νομικής, γιατί έσπαγε στο ξύλο με το «τσεκούρι» του αγωνιστές και αριστερούς φοιτητές. Το άσυλο, ως χώρος που είναι δυνατή η ανάπτυξη αντιστάσεων, σηματοδοτεί την έκρηξη πολιτικών διαδικασιών και κινητοποιήσεων, μακριά από την καταστολή των ΜΑΤ. Χώρος, ο οποίος δίνει πραγματικά τη δυνατότητα πολιτικής, ιδεολογικής και κοινωνικής ελευθερίας. Άλλωστε, η κατοχύρωσή του επήλθε μέσα από ανυποχώρητους αγώνες των φοιτητών, της νεολαίας και συνολικά του λαϊκού παράγοντα.

Μήπως εκτός από τις φοιτητικές παρατάξεις, κ. Μητσοτάκη, να καταργήσουμε και την Δημοκρατία;

Το πανεπιστήμιο δεν είναι απλά ένας «ναός της γνώσης», όπως προσπαθεί να προβάλλει η ΝΔ, αλλά ταυτόχρονα είναι ένας χώρος προβληματισμού, διαλόγου, ανταλλαγής πολιτικών απόψεων και δράσης μέσα στα πλαίσια του φοιτητικού συλλόγου. Οι πολιτικές δυνάμεις εντός των πανεπιστημίων και η πολιτική αντιπαράθεση δεν είναι η μάστιγα του πανεπιστημίου, όπως η δεξιά διατείνεται, αλλά η έκφραση των διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων: από την μία της υπεράσπισης των φοιτητικών συμφερόντων και της συλλογικής πάλης και από την άλλη της προώθησης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της πάταξης των κινητοποιήσεων. Επομένως, όσα οραματίζεται ο Πρόεδρος της ΝΔ για την «εκκαθάριση» των πανεπιστημίων από την πολιτική και τον φοιτητικό συνδικαλισμό και την κατάργηση της συνδιοίκησης συντείνουν στην αποστείρωση του πανεπιστημίου από την δυνατότητα μας να εκφραζόμαστε, να συσπειρωνόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τα κοινά μας προβλήματα και ανησυχίες και να οργανώσουμε την πάλη μας. Στο στόχαστρο βρέθηκαν μέχρι και οι αφίσες των πολιτικών δυνάμεων, κι όχι προφανώς λόγω κάποιας οικολογικής ευαισθησίας του «Προέδρου». Οι αφίσες, τα κείμενα, και εν γένει το υλικό των πολιτικών δυνάμεων είναι το μέσο διαλόγου, επικοινωνίας και ανταλλαγής των πολιτικών απόψεων. Η κατάργηση της δυνατότητας έκφρασης όχι μόνο μας θυμίζει τις μαύρες σελίδες της ιστορίας, αλλά ανταποκρίνεται σε ένα πανεπιστήμιο φυλακή: δεν μπορείς να μιλάς, δεν μπορείς να σκέφτεσαι, θα είσαι μόνο ένα ρομποτάκι-φοιτητής. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η κατάργηση της συνδιοίκησης, που ακόμα και αν με τον τρόπο που επαναφέρθηκε δεν κατοχυρώνεται στον ίδιο βαθμό, προωθεί την αντίληψη ότι την εξουσία θα την έχει μόνο ένας, τα όργανα διοίκησης και οι καθηγητές, χωρίς καμιά δυνατότητα των φοιτητικών συλλόγων να παρεμβαίνουν και να εμποδίζουν την λήψη αποφάσεων που αναιρούν κατακτήσεις και δικαιώματα. Οι όχι και τόσο παλιές εικόνες του Φορτσάκη στο ΕΚΠΑ που απαγόρευε στους φοιτητικούς συλλόγους την παρουσία τους στην Σύγκλητο, αλλά επέτρεπε την παρουσία των ΜΑΤ και τον ξυλοδαρμό φοιτητών στην Πρυτανεία είναι το νέο πανεπιστήμιο, για το οποίο μιλά ο Μητσοτάκης. Να μην ξεχνάμε πως ο Φορτσάκης εξαργύρωσε την καριέρα του ως Πρύτανης μετά με την θέση του ως Υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας στην Νέα Δημοκρατία.

Τα σχέδια, μάλιστα, κατάργησης των φοιτητικών εκλογών με τον τρόπο που διεξάγονται τώρα, και την σύσταση του Εθνικού Συμβουλίου Φοιτητών εξατομικεύουν και αποπολιτικοποιούν τις εκλογικές διαδικασίες και γενικά τους φοιτητικούς συλλόγους, καθώς υποβαθμίζουν την πολιτική διαπάλη αλλά και τοποθέτηση των φοιτητών πάνω σε πρακτικές και κατευθύνσεις που εκφράζει το κάθε σχήμα ή παράταξη. Αντίθετα, το κέντρο βάρους ρίχνεται σε εξατομικευμένα πρόσωπα, οι διαδικασίες είναι προσωποπαγείς και οι συλλογικές διεκδικήσεις δεν υφίστανται. Το ενιαίο ψηφοδέλτιο δεν είναι δημοκρατία! Είναι νοθεία των εκλογών, αποκρύπτει τις πολιτικές κατευθύνσεις, τις διαφωνίες, του τι προασπίζεται ο καθένας. Τέτοιου τύπου διαδικασίες μόνο την δεξιά και την ΟΝΝΕΔ ευνοούν, που μπορεί να προσπαθούν να πλασάρουν ένα πιο ανανεωμένο προφίλ, αλλά δεν είναι παρά αυτή που με τους πιο σκληρούς μηχανισμούς στήνει εντός των σχολών πελατειακές σχέσεις με καθηγητές. Και ας μην ξεχνάμε και τα κυκλώματα εμπορίας σημειώσεων, ασκήσεων και θεμάτων για ψηφοθηρικούς σκοπούς υπό την προσπάθεια εκμετάλλευσης της αγωνίας των φοιτητών προκειμένου να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν στους γρήγορους ρυθμούς σπουδών και την εντατικοποίηση, που αν μη τι άλλο το κόμμα της ΝΔ και η ΔΑΠ μέσα στα πανεπιστήμια ήταν και είναι αυτό που την προωθεί και την επιταχύνει με τα πιο αντιδραστικά μέσα.

Το φοιτητικό κίνημα δεκαετίες τώρα έχει συγκρουστεί και συνεχίζει να συγκρούεται με τις στρατηγικές που διαλύουν το παρόν και το μέλλον μας. Το μεγαλειώδες κίνημα του 2006-2007 ενάντια στον νόμο Γιαννάκου και την αναθεώρηση του άρθρου 16 (ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων-διαγραφές), το κίνημα ενάντια στον ν. Διαμαντοπούλου, οι κινητοποιήσεις ενάντια στο σχέδιο Αθηνά, το κίνημα ενάντια στις απολύσεις των διοικητικών και τις αναδιαρθρώσεις στα προγράμματα σπουδών, οι κινητοποιήσεις ενάντια στο ν+2 αναδεικνύουν πως η νεολαία, όχι μόνο δεν καταστέλλεται, αλλά αποτελεί μία πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη που συγκρούεται με όσους επιχειρούν να πλήξουν τα συμφέροντά της, έχοντας στο πλευρό της σύμμαχο και την υπόλοιπη κοινωνία. «Κύριε» Μητσοτάκη, ακούστε το καλά! Εσείς έχετε κληρονομιά την ιστορία του πατέρα σας, συνεργάτη των Ναζί την εποχή της κατοχής. Εμείς έχουμε κληρονομιά την ιστορία των συμφοιτητών μας της ταράτσας της Νομικής και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου! Θα συγκρουστούμε μέχρι τέλους για να τους δικαιώσουμε.

η συνέχεια εδώ...

Γιατί βλέπουμε (και) τα συμφέροντα ενός φοιτητή της Φιλοσοφικής να εκπροσωπούνται από την απεργία στην καθαριότητα των δήμων.

  Με τους δρόμους της Αθήνας να είναι πνιγμένοι στα σκουπίδια και με όλα τα προβλήματα που αυτό συνεπάγεται, σίγουρα η απεργία των εργαζόμενων στην καθαριότητα των δήμων, είναι μία από αυτές που δεν πέφτουν στα χαμηλά. Όλοι νιώθουμε τις συνέπειες της και όλοι αναρωτιόμαστε ή παίρνουμε θέση σχετικά με αυτή. Για εμάς, η κατάσταση αυτή δεν είναι παράγωγο μιας συντεχνιακής απεργίας “για ψύλλου πήδημα”.

  Συμβαίνει για τη μη απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στην καθαριότητα των Δήμων (περί τις 6.500 σύμφωνα με το Υπουργείο, >10.000 κατά την ΠΟΕ-ΟΤΑ), που οι ορισμένου χρόνου συμβάσεις τους λήγουν, όμως το διακύβευμά της είναι ακόμη μεγαλύτερο και θα μπορούσε κανείς να πει πως στο βάθος του, αφορά ακόμα και τα συμφέροντα των αποφοίτων μιας Φιλοσοφικής Σχολής. Εξηγούμαστε:

  Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου (5μηνα, 8μηνα, 12μηνα) για την κάλυψη θέσεων εργασίας πο καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και όχι έκτακτες περιστασιακές, είναι μια επιλογή που έχει παρθεί εδώ και χρόνια από τις ελληνικές κυβερνήσεις, ως ένας τρόπος εγκαθίδρυσης επισφαλών σχέσεων εργασίας και στο δημόσιο τομέα, άρα και χαμηλότερων μισθών και λιγότερων δικαιωμάτων.

  Τώρα, την σταδιακή κατίσχυση αυτής της λογικής, μπορούμε να τη δούμε και στο δημόσιο σχολείο, όπου μόνιμες προσλήψεις έχουν να γίνουν απο το 2008 και πρόσφατα, με μια τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο, ανεστάλησαν μέχρι και το 2019. Έτσι, καθηγητές ωρομίσθιοι και ορισμένου χρόνου - πάντα πολύ λιγότεροι από τους αναγκαίους, καλύπτουν οργανικά και όχι λειτουργικά κενά στις σχολικές μονάδες. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει πολλά κενά και σχεδόν αδυναμία λειτουργίας πολλών σχολείων, και προφανώς απολήγει και στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών και στην καθιέρωση και εμπέδωση μορφών ευέλικτης εργασίας και στα πλαίσια του δημόσιου σχολείου. Η σύνδεση νομίζουμε πως είναι προφανής.

Ωστόσο, ακόμα και κάποιον που δε θα εργαστεί ποτέ στο δημόσιο, αυτή υπόθεση τον αφορά. Όσο το δημόσιο ως μέτρο σύγκρισης υποβαθμίζεται, όλο και περισσότερο τα χέρια των εργοδοτών λύνονται και τα εργασιακά δικαιώματα και η αξιοπρέπεια πάνε ευκολότερα περίπατο.

  Τέλος, ο αγώνας αυτός στρέφεται ενάντια στη διάλυση και ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας των δήμων και την ανάθεση τους σε ιδιωτικές εργολαβίες. Και σχετικά με αυτό άλλωστε, γνωρίζουμε καλά πόσο λειτουργικές είναι οι εργολαβίες στο Πανεπιστήμιο, όταν συχνά πυκνά η σχολή μας πλημμυρίζει στα σκουπίδια επειδή “δεν κατέληξε ο διαγωνισμός” και δεν έκλεισε συμφωνία με εργολάβο (με αποκορύφωμα τους τόνους σκουπιδιών που έβγαλαν τελικά από τη Φιλοσοφική οι εργαζόμενοι του Δ.Αθηναίων το 2014), όπως γνωρίζουμε και τους μισθούς πείνας και τις πολύμηνες καθυστερήσεις στη μισθοδοσία.

  Οι εργαζόμενοι των ΟΤΑ παλεύουν για τις ζωές τους, για το δημόσιο αγαθό της καθαριότητας, αλλά και για εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα που η μνημονιακή πολιτική αναιρεί μέρα με τη μέρα. Αν και έχουν αποφασίσει τη λειτουργία προσωπικού ασφαλείας για τις χειρότερες περιπτώσεις και τους ευαίσθητους χώρους (νοσοκομεία κλπ), πιέζονται από την κοινωνία πολύ περισσότερο από κάποιον άλλο κλάδο που επιλέγει να απεργήσει και αυτό είναι λογικό. Ο αγώνας τους όμως δεν είναι συντεχνιακός. Οφείλουμε να στηρίξουμε τις κινητοποιήσεις τους και το συλλαλητήριο της Πέμπτης*, ή -το λιγότερο- να μην εξαντλούμε την κοινωνική μας οργή σε αυτούς που κάθε νύχτα και μέρα κάνουν μια τόσο νευραλγική και δύσκολη δουλειά και τώρα αγωνίζονται γι αυτή. Άλλων οι πολιτικές βρωμούν και ζέχνουν.

* 10:30 το πρωί στην Πλατεία Καραϊσκάκη, μπροστά από τα γραφεία της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.

η συνέχεια εδώ...

Η Ηριάννα θα μπορούσε να έιναι ο καθένας από εμάς!

Το τελευταίο διάστημα, τα βλέμματα όλων έχουν στραφεί στην υπόθεση της Ηριάννας, μίας υπόθεσης κατασκευασμένης και έντεχνα σκηνοθετημένης που έχει έρθει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της «κοινής γνώμης», και κυρίως του Πανεπιστημιακού κόσμου. Η Ηριάννα, πρώην φοιτήτρια και νυν υποψήφια διδάκτωρ της σχολής μας, καταδικάστηκε σε 13 χρόνια κάθειρξη με την γνωστή παλιά συνταγή περί μέλους «τρομοκρατικής οργάνωσης» (τον διαβόητο «τρομονόμο» που έτσι και αλλιώς ποινικοποιεί ακόμα και την υποψία συμμετοχής σε «τρομοκρατικές οργανώσεις», ακόμα και όταν δεν υπάρχουν συγκεκριμένες πράξεις που να έχουν τελεστεί από τον κατηγορούμενο) και συγκεκριμένα στην εν προκειμένω περίπτωση ως μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Τα τόσο εμφανώς αστήριχτα στοιχεία που θεμελίωσαν την δικαστική απόφαση χωρίς κανέναν μάρτυρα, είναι ένα μερικό δείγμα DNA το οποίο, όταν ζητήθηκε για επανέλεγχο, η αστυνομία απάντησε ότι “τελείωσε”. Είναι χαρακτηριστικό ότι πάγια κρίνεται από τα δικαστήρια ότι τέτοια «αποδεικτικά στοιχεία» δεν επαρκούν για να τεκμηριώσουν την ενοχή του κατηγορουμένου, στην περίπτωση όμως της Ηριάννας, φαίνεται ότι αρκούσαν! Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι δεν της αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό και ότι της επιβλήθηκε ποινή χωρίς αναστολή, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί κατευθείαν στις φυλακές, αντί να αφεθεί ελεύθερη μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής της στο εφετείο. Κυρίως όμως, η «κατηγορία» που στοιχειοθέτησε την καταδίκη της Ηριάννας είναι η σχέση της με τον σύντροφό της που υπήρξε ύποπτος ως μέλος των Πυρήνων της Φωτιάς, ο οποίος όμως αθωώθηκε αμετάκλητα από δίκη! Πρόκειται για ξεκάθαρη ποινικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων ενός ανθρώπου και αυτό, όπως και το γεγονός ότι οι δικαστικές αρχές προφανώς επιχειρούν να καταστήσουν την Ηριάννα «παράδειγμα» για τη διάχυση της τρομοκρατίας και της καταστολής, είναι το στοιχείο που καθιστά την υπόθεση της Ηριάννας υπόθεση όλων μας. 

Η Ηριάννα, που «εν μία νυκτί» στερήθηκε την ελευθερία της, στα πλαίσια ενός καθεστώτος νόμιμης τρομοκρατίας (τον «τρομονόμο», τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κατήργησε, όπως είχε δήθεν δεσμευθεί, αλλά επιχειρεί μάλιστα και να τον ενισχύσει) χωρίς ενοχοποιητικά στοιχεία, συμβολίζει την καταστολή και την εγκληματοποίηση των ιδεών, του φρονήματος, των ελευθεριών, των δικαιωμάτων και των κοινωνικών σχέσεων και δεσμών, και υπενθυμίζει ότι για την δικαιοσύνη όλοι είμαστε ένοχοι, όχι γιατί κάτι κάναμε, αλλά γιατί πιστεύουμε σε κάτι, ή ακόμα, όπως στην περίπτωση της Ηριάννας, γιατί ..γνωρίζουμε κάποιους, ενώ οι αποδείξεις και τα στοιχεία είναι πολυτέλεια.

Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται, στο όνομα της τρομοϋστερίας, να στοιχειοθετηθεί ότι οποιοσδήποτε είναι εν δυνάμει ύποπτος ή ακόμα και ένοχος. Ούτε είναι η πρώτη φορά που η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» παραβιάζει κατάφωρα και πετάει στον κάλαθο των αχρήστων κάθε έννοια ατομικού δικαιώματος ή δικονομικών εγγυήσεων σε υποθέσεις που σχετίζονται με την υποτιθέμενη «τρομοκρατία», και όχι μόνο. Όμως, η ποινικοποίηση των σχέσεων και οι κατάφωρες παραβιάσεις είναι, αυτή τη φορά, πρωτοφανείς.

Η υπόθεση της Ηριάννας με ό,τι αυτή σηματοδοτεί πρέπει να μας κατακλύζει από οργή, ακριβώς γιατί αν δεν αντισταθούμε συλλογικά σε αυτήν την κατάφωρη αδικία, αυτό το περιστατικό θα γίνει η αρχή ενός νέου κανόνα, όπου ο καθένας θα μπορεί να βρεθεί στο διπλανό κελί από την Ηριάννα λόγω «κακών» συναναστροφών.

ΥΓ Στα πλαίσια ευρύτερης κινητοποίσης των Φοιτητικών συλλόγων για την Ηριάννα και εν όψει της αίτησης αναστολής της απόφασης του δικαστηρίου, μια σειρά από σχολές πήραν αποφάσεις στήριξης, που έχουν βαρύνουσα σημασία για το δικαστήριο. Όπως είναι λογικό, είναι καθοριστικό να υπάρχει απόφαση και της ίδιας της σχολής της Ηριάννας, δηλαδή την δική μας! Ωστόσο, στο διοικητικό συμβούλιο που καλέσαμε για να παρθεί απόφαση η ΠΚΣ είχε διαφορετική γνώμη…Η στάση της ΠΚΣ να μην υπογράψει το ψήφισμα στήριξης για την Ηριάννα με τις χυδαίες δικαιολογίες τύπου «δεν είδα, δεν άκουσα» λέγοντας ότι δεν έχουν αρκετές πληροφορίες για την εν λόγω υπόθεση και δεν μπορούν να πάρουν την ευθύνη να το υποστηρίξουν. Και όλα αυτά, την ίδια στιγμή που μια σειρά από μαζικούς φορείς (φοιτητικοί σύλλογοι, πανεπιστημιακοί και πολλοί άλλοι), αλλά ακόμα και ορισμένα από τα μέσα ενημέρωσης, έχουν αναδείξει την υπόθεση, ακριβώς γιατί η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων είναι πρωτοφανώς κραυγαλέα. Απ’ ότι φαίνεται, μόνο η ΠΚΣ «δεν γνωρίζει».

η συνέχεια εδώ...

Γιατί θλιμμένος Ιούνη μου;

  Επιτέλους έφτασε το καλοκαίρι!! Μα τι καλοκαίρι είναι αυτό; Τη μία ήλιος, ζέστη, την άλλη βροχή, κρύο και χαμός... Και τα νεύρα δε συμμαζεύονται. Για περίμενε όμως, μήπως μας φταίει “λίγο” για την κακή διάθεση και η εξεταστική;

 

  Κάθε μέρα εδώ και ένα –στην καλύτερη περίπτωση- μήνα οι φοιτητές της φιλοσοφικής βρίσκονται μεσ’το τρέξιμο,το άγχος και την πίεση. Να προλάβουν έγκαιρα να βρουν τις... χαμένες σημειώσεις. Άσε δεν είναι εξεταστική αυτό, αλλά κυνήγι κρυμμένου θυσαυρού. Μόνο που θυσαυρός κατέληξε να είναι η αποστήθιση της τρέλας που κουβαλάει κάθε καθηγητής στο κεφάλι του και απαιτεί να τη γνωρίζουμε και να αναπαραγάγουμε άκριτα! Γιατί για να περάσεις το μάθημα πρέπει να έχεις καλές σημειώσεις, τα λόγια του καθηγητή σου δηλαδή αυτολεξεί. Βέβαια τα προβλήματα μονάχα αρχίζουν εκεί.. Μέσα σε ένα συμπυκνωμένο εξάμηνο κάθε μέρα τρέξιμο, παρακολούθηση σερί 3-ωρων, 6-ωρων μπορεί και 9-ωρων μαθημάτων, σεμινάρια, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και μπόλικες εργασίες. Και τι γίνεται όμως με τους εργαζόμενους φοιτητές; Αυτοί πώς θα τα καταφέρουν όταν αδυνατούν να παρακολουθήσουν μαθήματα εντατικά;

  Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά το ζήτημα της καθηγητικής αυθαιρεσίας την περίοδο της εξεταστικής.
Ο αυταρχισμός αρκετών καθηγητών στην περίοδο της εξεταστικής είναι κάτι παραπάνω από προφανής, είναι μάλλον κάτι αναμενόμενο. Οι παράλογες απαιτήσεις (απαγόρευση να πάρουμε τα θέματα, υπερβολικά μεγάλα κενά μεταξύ των φοιτητών ακόμα και όταν η αίθουσα έχει πολύ κόσμο, δυσνόητες σημειώσεις), οι προσβλητικές συμπεριφορές που αναδεικνύουν τον κάθε φοιτητή υποψήφιο ¨αντιγραφέα¨ και οι προσωπικές παραξενιές του καθηγητή, είναι μερικά από αυτά που καλείται να υποστεί ο φοιτητής για να μπορέσει να δώσει το μάθημα. Βέβαια όλα αυτά δεν είναι αρκετά αφού πολλές φορές ο φοιτητής καλείται να γράψει σε ανεπαρκείς χρόνους εξέτασης, δυσνόητα ή και καθόλου συγγράμματα και απαιτητικά θέματα που πολλές φορές δεν ανταποκρίνονται σε αυτά που έχει ζητήσει ή διδάξει ο καθηγητής.

Και σε αυτήν την εξεταστική, δεν ξεκινήσαμε καλά....

  Στο μάθημα του Παυλόπουλου, στο 1ο έτος του Ιστορικού-Αρχαιολογικού, προστέθηκαν τελευταία στιγμή στην ύλη 300 σελίδες(!)

Τα πρωτεία ωστόσο τα πήρε και πάλι ο Η. Μπεζεβέγκης, ο οποίος εκτός του ότι άργησε να φέρει τα θέματα 35 λεπτά και όπως πάντα αυτοπροσώπως -για να ψαρώσει και να προσβάλει με τις ατάκες του φοιτητές,βάζει θέματα πολλαπλής επιλογής λέγοντας χαρακτηριστικά πως "όποιοι φοιτητές παίξουν τζόκερ με τα θέματα, θα το καταλάβει και όχι μόνο θα τους κόψει, αλλά πολύ περισσότερο θα τους στοχοποιεί επανειλλημένως σε κάθε εξεταστική(!!) Πρακτικές που φυσικά δεν αφήνουν ανεπηρέαστους και τους φοιτητές, οι οποίοι θα τρέχουν εκβιαστικά από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο για να πάρουν το πτυχίο στην ώρα τους.

Βέβαια, υπάρχει πάντα και η καθηγήτρια Μ. Ευθυμίου του Ιστορικού-Αρχαιολογικού, που δε διστάζει να φτιάχνει φαντασιακά κριτήρια του στυλ “ωραία γράμματα, σωστή ορθογραφία, δομή” και αν δεν τηρηθούν αυτά, οι φοιτητές είναι υποχρεωμένοι να προσέλθουν ένας-ένας στο γραφείο της και να απολογηθούν για τα λάθη τους(!)

Κατά τη διάρκεια της εξέτασης....

  Είναι πολύ γνωστές σε όλους μας αλλαγές θέσεων αρκετές φορές χωρίς λόγο και φυσικά οι επιτηρητές – Κέρβεροι πάνω από τα κεφάλια μας την ώρα της εξέτασης. Εν τέλει όλοι θεωρούμαστε ύποπτοι “αδιαβασιάς” και “κλεψιάς” σε αυτή την σχολή. Και φυσικά ας μην ξεχνάμε την ανεπίτρεπτη “επίσκεψη” στην τουαλέτα κατά την διάρκεια των εξετάσεων, καθώς όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αν συμβεί αυτό φυσικά είμαστε ανάξιοι να περάσουμε το μάθημα. Λίγη αυτοσυγκράτηση!

  Η κατάσταση αυτή βέβαια που όλους μας πλήττει και μας προβληματίζει δεν είναι τυχαία. Αποτελεί μέρος της εντατικοποίησης των σπουδών μας στο πλάνο της προετοιμασίας για τους εξίσου εντατικοποιημένους ρυθμούς εργασίας. Είναι μήπως τυχαίο επίσης ότι όλα τα νομοσχέδια σχετικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση περιέχουν διατάξεις σχετικά με τη φοιτητική καθημερινότητα;;
Για εμάς, βασικός στόχος και των δύο αποτελεί η ένταξη των φοιτητών σε μια συγκεκριμένη νόρμα, όπου λείπουν τα ενδιαφέροντα, ο ελεύθερος χρόνος, και η συλλογική δράση, με αποτέλεσμα την δημιουργία φοιτητών με χαρακτηριστικά ατομικού δρόμου και πειθάρχησης, με σκοπό μεταξύ άλλων και το φοιτητικό κίνημα να φυτοζωεί!

  Όσον αφορά το μέλλον, αναλυτικότερα, στοχεύει στη δημιουργία εντατικοποιημένων και υποταγμένων εργαζομένων-μηχανών χωρίς ίχνος συλλογικών αναπαραστάσεων, που θα θεωρούν “φυσιολογικές” και ηθικά νόμιμες έννοιες όπως “συναδελφικός” ανταγωνισμός, υποταγή και πλήρη αδιαφορία για ότι δεν επιφέρει χρηματικό και ατομικό κέρδος!

Απαιτούμε:

• Ανθρωπίνους όρους εξέτασης, χωρίς θέματα παράλογα, εκτός ύλης και ανεπαρκή χρόνο εξέτασης.
• Θέματα διαβαθμισμένης δυσκολίας.

• Να γίνεται επανεξέταση ή κανονικοποίηση,σε περίπτωση που ο αριθμός των επιτυχόντων είναι μικρότερος της τάξης του 50%.

• Δεν δεχόμαστε απαξιωτικά σχόλια από τους επιτηρητές ούτε από τους καθηγητές. Δεν είμαστε υποψήφιοι αντιγραφείς. Έχουμε το δικαίωμα να πηγαίνουμε τουαλέτα την ώρα της εξέτασης.
• Δεν δεχόμαστε αλλαγές θέσεων κατά την ώρα της εξέτασης ούτε τον έλεγχο των προσωπικών μας αντικειμένων. Δεν υπακούμε αλλά ούτε και μένουμε αμέτοχοι, γιατί με αυτόν τον τρόπο δίνουμε πάτημα για ακόμα περισσότερες “παραξενιές” στο μέλλον.

Αντιπροτάσσουμε:
• Συλλογικές σημειώσεις (μέσω στεκιού ή και διαδικτυακά) ενάντια στη λογική των ΔΑΠ/ΠΑΣΠ που καλλιεργεί την ατομικότητα σε βάρος της συλλογικής δράσης.
• Διαβάζουμε μαζί γιατί το συλλογικό διάβασα πάντα αποδίδει καλύτερα.
• Δεν δεχόμαστε την τυφλή υπακοή στους παράλογους και συντηρητικούς καθηγητές που θεωρούν το μάθημα και τους φοιτητές ιδιοκτησία τους! (Άπειρα τα παραδείγματα ενδεικτικά αναφέρονται: Φάκας, Μπεζεβέγκης, Βερτουδάκης, Ευθυμίου και η λίστα συνεχίζεται επ’άπειρον..)

Δεν τρελαινόμαστε, δεν υποτασσόμαστε.
Υπάρχει ζωή και πέρα από την εξεταστική!

η συνέχεια εδώ...

Οι ελευθερίες μας στο βωμό μιας δήθεν “ασφάλειας”;

Το τελευταίο διάστημα και μέσω των εξαγγελιών του Υπουργείου για την (τυπική) επαναφορά του Ασύλου, έχει ανοίξει ένας διάλογος γύρω απ' αυτό το δημοκρατικό κεκτημένο των φοιτητικών συλλόγων, με δηλώσεις και τοποθετήσεις να “λυγίζουν τη βέργα” προς τη στοχοποίηση και την απονομιμοποίηση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η φετινή χρονιά ήταν «πλούσια» σε φαινόμενα καταπάτησης του Ασύλου, με πολλά περιστατικά αυταρχισμού των καθηγητών και των οργάνων διοίκησης των ιδρυμάτων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι διώξεις στην Ξάνθη απο τον φασίστα καθηγητη Παύλο, η καταπάτηση του ασύλου από τις δυνάμεις καταστολής στο Πάντειο, η απαγόρευση της Καλλινίκου (μέχρι πρότινος δεξί χέρι του πρύτανη των ΜΑΤ, Φορτσάκη) για διεξαγωγή πολιτικών εκδηλώσεων στη Νομική.

Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, δημοσιεύθηκε κείμενο 220 υπογραφών καθηγητών, στο οποίο καλούν την κυβέρνηση, τις διοικήσεις των Πανεπιστημίων αλλά και τους ίδιους τους φοιτητές να πάρουν θέση για την «αποκατάσταση» του Πανεπιστημίου και την εκκαθάριση του από εγκληματικά στοιχεία. Σύμφωνα με αυτό το κείμενο ο χώρος του Πανεπιστημίου έχει διαβρωθεί από: λαθρεμπορία, διακίνηση ναρκωτικών, πυροβολισμούς, ληστείες και κλοπές. Είναι σαφές ότι πρόκειται για μία προσπάθεια, μέσα από πρωτοφανή ψέματα, απονομιμοποίησης του Ασύλου στα μάτια των φοιτητών αλλά και γενικά στην συλλογική συνείδηση. Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι το κείμενο αυτό το υπογράφουν και ο Γιώργος Βασίλαρος, η Κατερίνα Γαρδίκα, η Αλεξάνδρα Οικονόμου, ο Σπύρος Πλουμίδης, ο Πάνος Σοφούλης και ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου καθηγητές της σχολής μας. Είναι σαφές ότι με αυτή την επιλογή, δεν εκφράζουν απλά μία άποψη, αλλά βάλλουν ευθέως κατά του φοιτητικού κινήματος. Τους προκαλούμε λοιπόν να μας πουν, ποια είναι όλα αυτά τα περιστατικά στα οποία αναφέρονται.

Η κυρίαρχη πολεμική που ασκείται σήμερα, ότι δηλαδή στο Πανεπιστήμιο έχει βρει εύφορο έδαφος η εγκληματικότητα, όχι μόνο δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα, αλλά στοχεύει στην δημιουργία κλίματος εκφοβισμού και τρομοκρατίας και εντέλει δικαιολόγησης της κατάλυσης του Ασύλου. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετικη, μιας και στην υπόλοιπη κοινωνία ο δείκτης εγκληματικότητας είναι κατά πολύ υψηλότερος, ενώ στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου τα περιστατικά «εγκληματικότητας» είναι ελάχιστα και ιδιαίτερα σπάνια. Το Πανεπιστήμιο είναι ένας ζωντανός κοινωνικός χώρος, όπου οι φοιτητές συμμετέχουν σε μια σειρά πρωτοβουλιών και συλλογικών δραστηριοτήτων. Και είναι αυτός ο χαρακτήρας του πανεπιστημίου που έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό (σχεδόν την εξάλειψη) κάθε μορφής εγκληματικότητας.

Για εμάς, η κυβέρνηση δεν μπορεί επουδενί να ξεπλυθεί για την πολιτική που εφαρμόζει τόσο στην κοινωνία, όσο και στο Πανεπιστήμιο, με εξαγγελίες για δημοκρατία στις σχολές. Ταυτόχρονα όμως βλέπουμε μια προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα μπλοκ αντιδημοκρατικού συντηρητισμού και αντίδρασης, που θέλει να βρει πάτημα και επιβεβαίωση στους φοιτητές. Οι 220 καθηγητές που υπογράφουν αυτό το χυδαίο κείμενο και συνειδητά αναπαράγουν ακραία ψεύδη έχουν ένα μόνο στόχο. Όχι τη διαχείριση και την πάταξη της «εγκληματικότητας» εντός των πανεπιστημίων, η οποία δεν υφίσταται, αλλά την προληπτική καταστολή και πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος.

Το Πανεπιστημιακό Ασυλο αποτελεί χώρο ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδέων και πεδίο δραστηριοποίησης της νεολαίας (πέρα απο τα στενά όρια της παρακολούθησης και του διαβάσματος) και αλληλεπίδρασης απόψεων και αντίστοιχων πολιτικών και πολιτιστικών πρακτικών. Είναι άλλωστε ιστορικές και πολιτικές οι αιτίες που αποτέλεσαν τη βάση κατωχύρωσης του, η οποία επήλθε μέσα από ανυποχώρητους αγώνες των φοιτητών. Η διατήρηση και η διασφάλιση του ασύλου ποτέ δεν πέρναγε από τις επιδιώξεις του κράτους, αλλά πάντα από το βαθμό που οι ίδιοι φοιτητές συνεχίζουμε να το προασπιζόμαστε! Είναι λοιπόν φανερό ότι η απονομιμοποίηση του Ασύλου στην συνείδηση των φοιτητών αποτελεί και βήμα για την ουσιαστική κατάργηση του, κάτι που θα περάσει και μέσα από την προβολή μιας εικόνας ανομίας εντός του Πανεπιστημίου, ως επίπτωση του Ασύλου ως θεσμού. Άλλωστε, η κατάργηση του ασύλου αποτελεί μόνιμη επιδίωξη της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, των Υπουργείων αλλά και των καθηγητών, στο βαθμό που το άσυλο λειτουργούσε πάντα ως ασπίδα προάσπισης των ριζοσπαστικών μορφών αγώνα που ανέπτυσσε το φοιτητικό κίνημα και των μεγάλων νικών που πετύχαινε. Το Άσυλο είναι συλλογικό δικαίωμα, κατακτημένο μέσα απο την ιστορία του φοιτητικου κινήματος. Είναι, άρα υπόθεση όλων μας το να συνεχίσουμε συλλογικά να το υπερασπιζόμαστε, ως το μετερίζι από το οποίο παλεύουμε διεκδικούμε και προτάσσουμε τα συμφέροντα μας.

η συνέχεια εδώ...